ตอนที่ 2

นายบุญบอกเช่นนั้น แต่เขาไม่ได้ให้เธอเป็นคนใช้ หรือให้เป็นคนงานในไร่ชา หนุ่มใหญ่เจ้าของไร่ชาที่คน งานรู้ดีว่าเขาเข้มงวดและเด็ดขาดขนาดไหนไม่ได้ได้ นึกอะไรมากไปกว่าการช่วยเหลือและเป็นที่พึ่งพาของ เพื่อนมนุษย์ด้วยกัน เพราะเห็นว่านายบุญเคยเป็นคน เก่าแก่ของพ่อแม่ที่เคยช่วยค้ำจุนกันมาก่อนทำให้เขารับ าไว้ตั้งแต่หล่อนอายุได้สิบสามปี จากเด็กสาวใส่ เบญญาไ เสื้อผ้าสีมอๆ หน้าตาธรรมดาอย่างเด็กที่เพิ่งโตทั่วไป เผ่า เพชรเมตตาให้หล่อนเรียนต่อกระทั่งจบชั้นมัธยมปลาย เบญญากลายเป็นสาวเต็มตัว หล่อนหน้าตาหวานใสและ สวยสะพรั่งเหมือนดอกไม้กลางแสงแดด โดยปกติเผ่า เพชรแทบไม่ค่อยได้พูดคุยกับเด็กสาวที่เขารับอุปการะ เป็นผู้ปกครองจําเป็น แต่วันนี้ วันที่หล่อนสวมชุดนักศึกษา ปีหนึ่งของมหาวิทยาลัยที่สอบเข้าเรียนได้ทำให้เขากลับ เห็นชัด ๆ ว่าเบญญาโตเป็นสาวสวยสะพรั่ง ทรวดทรงอง ๆ เอวของหล่อนไม่ใช่เด็กน้อยตัวเล็กอีกต่อไป สักครู่หล่อน ก็พูดขึ้นว่า

“ว๊าว! ดีจังเลยนะคะอาเผ่า แสดงว่าสมัยของอาเผ่ารุ่นพี่ มีความเป็นผู้ใหญ่ เอ็นดูน้อง ๆ และให้การต้อนรับอบอุ่น ไม่เหมือนสมัยนี้ เบญกลัวว่าจะมีการรับน้องแบบแปลกๆ บางทีก็มีข่าวว่ารับน้องจนอาการหนักเลยนะคะ”

“อาว่าคงไม่มีการรับน้องอะไรแบบนั้นแล้วล่ะ โลกไปถึง ไหนแล้ว ถ้ายังรับน้องแบบป่าเถื่อนก็คงต้องถูกสอบสวน หนักแล้วล่ะ”
“อาเผา…เบญอยากขอบคุณคุณอานะคะ”

เบญญาลุกขึ้นและเดินเข้ามาใกล้พร้อมทั้งยกมือไหว้ บนแขนหนาแข็งแกร่งของร่างสูงที่ชอบสวมเสื้อยืดอวด กล้ามเนื้อหน้าอกกำยำและสวมกางเกงยีนส์เก่าขาดแต่ ชวนมองเป็นบ้า การกระทำนั้นทำให้เผ่าเพชรกระตุกเล็ก น้อยเพราะขณะที่เด็กในปกครองโน้มหน้าของหล่อนเข้า มาใกล้ก็ได้กลิ่นแชมพูหอมอวลไอแตะจมูก เด็กสาวเลย หน้าขึ้นเขาจึงถามว่า

“ขอบคุณอาเรื่องอะไร?”

“ก็ขอบคุณอาเผ่าที่เมตตาเบญมาตลอด ตั้งแต่วัน แรกที่ตาบุญพาเบญมาฝากฝังให้อยู่ที่นี่ อาเผ่าไม่ได้ ให้เบญเป็นคนรับใช้แต่ส่งเสียให้เบญเรียนจนถึงระดับ มหาวิทยาลัย เบญซาบซึ้งบุญคุณของอาเผ่ามากจริงๆ ค่ะ”

“อย่าคิดอะไรมากเลย ฉันก็ทำตามหน้าที่ของฉัน เพราะ ครั้งหนึ่งตาบุญก็ช่วยงานพ่อกับแม่เรื่องดูแลเหมืองมาก เหมือนกัน คิดว่าช่วยเหลือกันนั่นล่ะ”

“ขอบคุณมากค่ะอาเผ่า ถ้าอย่างนั้นเบญไปมหาลัยก่อนนะคะ”