ตอนที่ 1

“เบญ…นั่นจะไปมหาวิทยาลัยแล้วหรือ?

เสียงที่ดังขึ้นทำให้ เบญญา เด็กสาววัยสิบแปดในชุด นักศึกษาซึ่งกำลังก้มลงผูกเชือกรองเท้าผ้าใบสีขาวหน้า ระเบียงบ้านไม้หลังใหญ่ต้องรีบเงยหน้าขึ้นและเห็นร่าง สูงสง่ายืนเอามือไพล่หลังจ้องมองหล่อนอยู่ก่อนแล้ว เบญญาขยับนั่งหลังตรงและตอบว่า

“ค่ะ….อาเผ่า…เบญกำลังจะไปมหาวิทยาลัย

“วันนี้เปิดเทอมวันแรกสินะ เป็นยังไงบ้าง คงตื่นเต้นมาก ล่ะสิ”

“ก็ต้องตื่นเต้นสิคะ วันนี้จะมีการรับน้องด้วย เบญยังไม่

ค่อยรู้จักใครเลยอ่ะค่ะ”

“เดี๋ยวก็คงได้รู้จักเองนั่นล่ะ เปิดเทอมใหม่ ๆ ก็ต้องตื่น เต้นแบบนี้แหละ”

“สมัยอาเผ่าเรียนมหาวิทยาลัยมีการรับน้องหรือเปล่าคะ ถ้ามีเขารับแบบไหนเหรอคะ”

“ก็มีนะ รับกันแบบอบอุ่น เลี้ยงเหล้า พูดคุย ไม่ได้มีอะไร รุนแรงเหมือนอย่างบางที่เขาทำกันหรอก”
เผ่าเพชร หนุ่มใหญ่วัยสี่สิบตอบเบญญา สาววัยใสซึ่ง เป็นเด็กในอุปการะของเขามาตั้งแต่หล่อนอายุไม่ถึงสิบ ห้า ตอนนั้นนายบุญ เคยเป็นคนเฝ้าสวนเก่าแก่ตั้งแต่สมัย ที่พ่อของเผ่าเพชรทำเหมืองแร่ขนาดใหญ่พาเด็กอายุสิบ สามมาหาและฝากฝังให้เขาช่วยรับเลี้ยงเพราะทางบ้าน ของเบญญาประสบปัญหา พ่อแม่ของหล่อนแยกกันและ หนีหายไปคนละทิศละทางเหลือแต่หลานสาวให้นายบุญ ที่อยู่ตัวคนเดียวดูแล คนแก่วัยเกือบเจ็ดสิบฐานะทางบ้าน ก็ย่ำแย่อยู่แล้วทำให้เป็นห่วงหลานสาวคนเดียว กลัวถูก ล่อลวงและหมดอนาคตเลยหอบหิ้วพามาหาเขาถึงบ้านไร่ ปลูกชาที่เชียงใหม่และเผ่าเพชรเองไม่ได้ปฏิเสธที่จะรับ เด็กผู้หญิงคนนั้นไว้

“คุณเผ่า…ขอความกรุณารับนังหนูเบญไว้ด้วยเถิดครับ นึกว่าทำบุญลูกนกลูกกาไม่มีที่ไป ช่วยให้ที่อยู่อาศัย ให้ มันมีข้าวกิน ไม่ต้องถึงขนาดให้มันอยู่ดี แค่ให้มันมีที่ซุก หัวนอน จะใช้ให้มันทำอะไรหรืออยู่ที่ไหน ให้มันเป็นคน รับใช้ก็สุดแท้แต่คุณเผ่าเถิดนะครับ”