บทที่ 004 ผู้หญิงคนนั้นไม่ได้ง่ายเลยจริงๆ

ภายในห้องหนังสือใหญ่

จี้จึงเป็นยืนอยู่ริมหน้าต่าง ด้านนอกหน้าต่างเป็นป่าทึบ ภูเขา สูงทอดยาวติดต่อกันยืดออกไปทางด้านนอก

ผืนป่าแห่งนี้ รวมไปถึงอสังหาริมทรัพย์รอบๆ และยังมีวิลล่า

โบราณที่มีประวัติศาสตร์มายาวนาน ทั้งหมดนี้เป็นของจี้จึงเป็น หากไม่ได้รับอนุญาตจากเขา ไม่ว่าใครก็ตามเข้าไปไม่ได้เด็ด

ขาด

ที่นี่คือราชอาณาจักรของจี้จึงเชิน

เวลานี้ ในมือของจี้จึงเป็นถือแก้วไวน์แดงอยู่หนึ่งใบ เขาวน แก้วไวน์อย่างช้าๆ ในแววตาลึกๆ ของเขาไม่แสดงถึงอารมณ์ และความรู้สึกใดๆ ทั้งสิ้น เสื้อคลุมนอนสีดำบนตัวเขาเผยให้เห็น หน้าอกอันนําสิน

“ประธานจี้ เราพบสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเมื่อสิบสองปีก่อน แล้วครับ” ผู้ช่วยจงยืนก้มหน้ารายงานความคืบหน้าอยู่ด้านหลัง ดวงตาของจี้จึงเชินขยับเล็กน้อย แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

ผู้ช่วยจงเห็นว่าประธาน ไม่ได้พูดอะไร เขาเลยรายงานต่อ “สถานเลี้ยงเด็กกําพร้าเอกชนที่นั้นเพิ่งจะมีชื่อเป็นทางการเมื่อ สิบสองปีที่แล้ว ตอนนี้เป็นชื่อสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี จากการตรวจสอบที่ผ่านมาไม่ว่าจะเป็นเวลาหรือสถานที่ รายละเอียด ทั้งหมดมีความสอดคล้องกับท่านประธานครับ”

“เจอตัวเธอหรือยัง?” ในที่สุด จึงเป็นก็ถามออกมาด้วยน้ำ เสียงที่นิ่ง

“ในสถานเลี้ยงเด็กกำพร้าเฉินซี มีเด็กผู้หญิงที่ชื่อเทียนเทียน แค่คนเดียวเท่านั้นครับ แต่ว่าก่อนหน้านี้หนึ่งปีเธอได้ย้ายออกไป แล้วเนื่องจากครบระยะเวลาที่กำหนด ตอนนี้เธอน่าจะมีอายุ ประมาณสิบแปดปีครับ”

จี้จึงเชินได้ยินชื่อเทียนเทียนชื่อนี้แล้วก็นึกถึงความหลังเมื่อ ครั้งก่อน ในความทรงจำลึกๆ ของเขา เสียงเล็กๆ ของเด็กผู้หญิง คนหนึ่งก็ดังขึ้นในใจ

“เธอชื่ออะไร? ฉันชื่อเทียนเทียน

“พี่จ๋ง ยิ้มเยอะๆ สิ ถ้าพี่จึงยิ้มเยอะๆ จะทำให้คนชอบพี่จิ่งเยอะ เลยนะ แต่ต่อให้พี่จึงไม่ชอบยิ้ม เทียนเทียนก็ชอบอยู่ดี……

“พี่จ๋ง เทียนเทียนกลัวความมืด

“ดีใจกับพี่จิ่งด้วย ที่พี่จึงได้เจอครอบครัวของพี่จึงแล้ว เทียน เทียนหวังว่าสักวันหนึ่งเทียนเทียนก็จะมีครอบครัวเป็นของตัวเอง เหมือนกัน แล้วหลังจากนี้พี่จึงจะกลับมาเยี่ยมเทียนเทียนไหม?”

จี้จึงเชินหลับตาลง คิดถึงเด็กน้อยฟันหลอคนนั้น ตอนนั้นเธอ ยังพูดจาไม่ค่อยไม่ถ้อยเป็นค่อยู่เลย พูดก็ไม่ชัด แต่เทียนเทียน คนนี้ กลับเป็นคนสำคัญที่คนหนึ่งในชีวิตของเขา
ภาพของเด็กน้อยคนนั้นยังคงตราตรึงอยู่ในใจเขาตลอดมา เทียนเทียนมักจะชอบเดินตามหลังเขาค้อยๆ แล้วชอบเรียกเขา ว่าพี่จิ่ง พี่วิ่งอยู่เสมอ

เทียนเทียน พี่สร้างบ้านสวน ให้เทียนเทียนแล้วนะ ตอนนี้น้อง อยู่ที่ไหน?

หากประมาณตามอายุของเธอในตอนนั้น ตอนนี้เธอน่าจะอายุ สิบแปดปีแล้ว

จี้จึงเป็นลืมตาขึ้นมาแล้วจิบไวน์แดงที่ถืออยู่ในมือ

“ตามหาเธอให้เจอให้ได้

“ครับ ท่านประธาน”

พูดจบจงหลีนึกขึ้นได้ว่าเมื่อสักครู่บอดี้การ์ดได้แจ้งเข้ามาเรื่อง หนึ่ง จงหลีลังเลอยู่พักหนึ่ง จึงตัดสินใจพูดออกมา “ท่านประธาน

“ว่าอย่างไร”

“คุณหนูเจียงยังถูกขังอยู่ในห้องมืดครับ”

จี้จึงเชินยิ้มมุมปาก ทันใดนั้น ในหัวของเขาได้ปรากฏภาพของ เธอที่กำลังตื่นตระหนกหวาดกลัว ทำให้เขาเอะใจขึ้นมา

เป็นไปไม่ได้!

ไม่น่าเชื่อ!
ผู้หญิงคนนั้นไม่ธรรมดาเลยจริงๆ คาดไม่ถึงเลยว่าเธอจะมีผล ต่อความรู้สึกของเขา

แววตาของจี้จึงเป็นเปลี่ยนไปเป็นแววตาที่โหดร้ายทันที “คนดื้อรั้นแบบนั้น ต้องโดนตีด้วยแส้ถึงจะสำนึก จงหลีอ้าปากค้างแต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา

เพื่อผลประโยชน์อำนาจและอิทธิพลแล้ว ตระกูลเจียงสามารถ ทำได้ทุกอย่าง ยอมแม้กระทั่งบีบบังคับให้ลูกสาวเพียงคนเดียว มาแต่งงานกับประธาน เหตุนี้จึงทำให้ประธานจี้ถึงได้โมโห อย่างรุนแรง

จากการสำรวจข้อมูล เจียงเงี่ยนเหยาคนนี้ภายนอกอาจดูเป็น ผู้หญิงที่นิสัยดีคนหนึ่ง แต่จริงๆ แล้วไม่ใช่เลย ตัวตนที่แท้จริง ของเธอร้ายยิ่งกว่าอะไรดี

คนแบบนี้ไม่สมควรที่จะได้รับความเห็นใจเลยแม้แต่น้อย

ประธานจี้ต้องชอบผู้หญิงที่ชื่อเทียนเทียนนั่นแน่เลย

ถึงอย่างไรก็ตามเธอก็เป็นคนที่อยู่ข้างๆ ประธานในช่วงที่ ชีวิตของประธานจี้เงียบเหงา

แค่หาตัวผู้หญิงคนนั้นกลับมาได้ เจียงเนียนเหยาที่อยู่ในห้อง มืดนั่นก็จะต้องถูกไล่ออกจากบ้านตระกูลอย่างไร้ความปรานี

จี้จึงเชินยืนอยู่ที่หน้าต่าง เขาวนแก้วไวน์แดงในมือแล้วยกขึ้นดื่ม”เจียงเนียนเหยา ผมจะคอยดูว่าคุณจะเก่งกาจสักแค่ไหน