ตอนที่ 5 เจอตัวคุณชายน้อยแล้ว

เวลาเดียวกันนั้น ที่ห้องรับแขกของผับอีตัน บรรยากาศ กําลังตึงเครียด

เถ้าแก่เจ้าของผับ ผู้จัดการ เจ้าหน้าที่รักษาความ ปลอดภัย พนักงานที่เกี่ยวข้องล้วนแต่กำลังยืนเรียงแถวกัน อย่างไม่สบายใจ ใบหน้าทุกคนล้วนแต่บ่งบอกว่ากำลังเจอ ภัยพิบัติครั้งยิ่งใหญ่

นั่นก็เพราะ ลู่ฉิงอวี่ คุณชายน้อยแห่งซื้อกรุ๊ป ลูกชายหัว แก้วหัวแหวนของถึงเชียว ได้หายตัวไปในผับนี้นั่นเอง

บนโซฟา ถึงเซียวยังคงใบหน้าเย็นชาไร้ความรู้สึก เปรียบเช่นน้ำแข็งแกะสลักก็ไม่ปาน แต่ทว่าด้วยบารมีที่เหนือ กว่า กลับทำให้ทุกคนที่อยู่ในนั้นล้วนแต่สองขาหมดเรี่ยวแรง เหงื่อกาฬแตกพลั่ก ไม่กล้าเอ่ยอะไรออกมาแม้แต่น้อย

ข้างๆ เท้าของเขาเป็นชายหนุ่มคนหนึ่ง กำลังร้องไห้เป็น วรรคเป็นเวร “พี่ใหญ่ ผมขอโทษ เป็นความผิดของผมเอง ผมไม่ควรพาเสียวเป่า [1]มาที่นี่เลย ถ้าหากเสียวเป่าเป็นอะไร ไป ผมก็จะไม่ขอมีชีวิตอยู่อีกต่อไป

พอพูดจบ ก็ถูกยันเปรี้ยงเข้าไปเต็มยอดอก
เสียงดังราวกับว่ากระดูกหักเป็นเสี่ยงๆ นั้น ทำให้คนฟัง หนังศีรษะเย็นยะเยือก คนที่อยู่ในที่นั้นล้วนแต่ตัวสั่นงันงก

จึงหลี่เอามือคลำหน้าอก ไอแค่กๆ ออกมาทีนึง ก่อนจะ รีบลนลานลุกขึ้นมาใหม่ แล้วรีบไปคุกเข่าอยู่ในท่าเดิม

ตอนนี้คุณพ่อคุณแม่ไปพักตากอากาศที่ต่างประเทศ ถ้า

หากพวกท่านรู้เรื่องเข้า รับรองว่าเขาจะไม่เพียงแค่โดนลูกถีบ

ของพี่ชายอย่างเดียวแน่นอน มีหวังจะต้องโดนถลกหนังแน่ๆ

ขณะที่ลู่จึงหลีกำลังรู้สึกหมดอาลัยตายอยากนั่นเอง ห้อง รับรองแขกก็มีเสียงเคาะประตูดังขึ้น

เถ้าแก่ที่อยู่ใกล้กับประตูมากที่สุดยื่นมือไปเปิดประตู เมื่อ มองดูพบว่าไม่มีคน ก็รู้สึกประหลาดใจ แต่เมื่อก้มลงมองก็ถึง กับตกตะลึง “ส… เสียวเป่า!!!

“เสียวเป่า ? สวรรค์! เสียวเป่า! พ่อยอดดวงใจของอา รอง นี่หลานหายไปที่ไหนมากันเนี่ย? ลู่จิงหลี่ผุดลุกขึ้นยืน อย่างรวดเร็ว กอดเสียวเป่าเข้าไว้แนบอก ร้องไห้ออกมาอย่าง ตื่นเต้นดีใจ

คนอื่นๆ ที่อยู่ในเหตุการณ์ล้วนแต่รู้สึกเหมือนตายแล้ว

เกิดใหม่

ถึงเซียวเดินไปที่ประตู ดึงคอเสื้อจึงหลี่โยนออกไปให้ พ้นทาง แล้วคุกเข่าลงตรงหน้าลูกชาย “เกิดอะไรขึ้น?

ในที่สุดก็หลุดพ้นจากเงื้อมมืออารองได้สักที ชายน้อยถึงมือของถึงเขียว พยายามฉุดดึงให้เขาออกไปด้านนอกอย่าง

รีบร้อน

เมื่อเข้าใกล้ตัวลูกชาย ลู่ถึงเซียวก็ได้กลิ่นแอลกอฮอล์จาก ตัวเด็กน้อย นอกจากนี้ยังมีกลิ่นหอมจางๆ ไม่ใช่กลิ่นน้ำหอม ฉุนขึ้นจมูก แต่เหมือนกลิ่นหอมของดอกไม้ที่เบ่งบานบนธารน้ำ แข็ง เป็นกลิ่นหอมเย็นๆ ที่กำจรออกมา ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย อย่างบอกไม่ถูก มันทำให้จิตใจของเขาหวั่นไหว

เมื่อเห็นลู่ถึงเซียวไม่เคลื่อนไหว เสียวเป่าจึงใช้นิ้วมือ น้อยๆ ชี้ไปทางด้านหนึ่ง ทั้งยังรีบส่งเสียงที่แหบแห้งดัง

“อื้อ อื้อ”

ลู่ถึงเซียวอุ้มลูกชายขึ้นมา แล้วเดินตรงดิ่งไปยังทิศที่

ลูกชายชี้

จึงหลีที่อยู่ด้านหลัง พร้อมพรรคพวกก็ล้วนแต่เดินตามพ

วกเขาไป

ห้านาทีให้หลัง คนทั้งหมดก็เดินมาจนถึงปากประตูห้อง เก็บสินค้าชั้นบนสุด

เสียวเป่าลงมาจากตัวผู้เป็นพ่อ ใช้มือทุบไปยังประตูอย่าง แรงด้วยความรีบร้อน

“เสียวเป่าเป็นอะไรไป? ข้างในมีอะไรหรือ?” จึงหลี่ถาม เหงื่อชุมไปทั้งใบหน้า

ถึงเซียวออกคำสั่งด้วยใบหน้าได้ความรู้สึก “เปิดประตู
“ครับ ครับ ครับ” เถ้าแก่รีบพยักหน้าหงิกหงัก แล้วหัน ไปตวาดผู้จัดการสาว “ผู้จัดการเย่ มัวแต่ตะลึงอะไรอยู่ รีบเปิด ประตูเข้าสิ ลูกกุญแจล่ะ?”

“เอ่อ เปิด… เปิดประตู?” ผู้จัดการสาวยืนแข็งทื่อเป็น

ซากศพ ซวยละสิ ผู้หญิงที่ชื่อหนึ่งยังถูกขังอยู่ข้างใน เธอรับปาก

ฉางว่าจะยังหล่อนเอาไว้จนกว่าการออดิชั่นจะเสร็จสิ้น

แต่ทว่า มีคุณชายแห่งสกุลผู้ทรงอำนาจทั้งสองคนและ เถ้าแก่ยืนรออยู่แบบนี้ เธอยังจะสามารถปฏิเสธอะไรได้อีก ได้ แต่รีบล้วงกุญแจออกมาไข ด้วยมือสั่นเทา

เมื่อเปิดประตูออกมา ก็พบร่างหญิงสาวนอนสลบอยู่บน

“นี่มันเรื่องอะไรกัน? มีผู้หญิงอยู่ในนี้ได้ยังไง?” เถ้าแก่

ถามด้วยความโมโห

“ฉัน… ฉันไม่รู้เรื่องค่ะ ก่อนหน้านี้ตอนที่สำรวจดูก็ไม่เห็นมี คนเลย” ผู้จัดการสาวรีบแก้ตัว

“เร็ว! รีบช่วยคนก่อนแล้วค่อยพูด

ขณะกำลังมีคนจะเข้าไปใกล้ เพื่อช่วยหนึ่งซีนั่นเอง เสียว เป่าก็รีบเอาตัวเข้ามาขวางหนึ่งไว้ ใบหน้าน้อยๆ ถมึงทึง ไม่ ยอมให้ใครเข้าใกล้หญิงสาว

*เสียวเป๋า หากแปลตรงตัวจะมีความหมายว่าสมบัติน้อย คนจีนมักใช้เป็นคำเรียกเด็กที่รู้สึกรักใครเอ็นดู