ตอนที่ 3 เด็กผู้ชายในผับ

ห้าปีต่อมา

ในผับอีตัน ระเบียงที่ไร้ผู้คนบนชั้นดาดฟ้า

หนิงซีดื่มเหล้าเป็นเพื่อนนักลงทุนทั้งคืน รู้สึกปวดหัวจน แทบจะแตก เริ่มคิดจะหาที่สงบๆพักให้สร่างเมาสักหน่อย ไม่ คิดว่าฉางลี่จะเดินตามขึ้นมา เธอได้แต่เรียกสติให้สดชื่น ถาม ไปว่า

“พี่ฉางมีธุระอะไรกับฉันหรอคะ?

“หนิงซี ฉันขอถามเธอหน่อย เธอได้ไปสมัครออดิชั่นเป็น นางเอกเรื่อง เทียนเซีย มาใช่ไหม?”

“ใช่ มีอะไรหรอ?”

“พรุ่งนี้เธอห้ามไปเด็ดขาด!” ฉางเป็นผู้จัดการส่วนตัว ของเธอ แต่ทว่ากลับขัดขวางไม่ให้เธอไปออดิชั่นบทสำคัญกับ บริษัทบันเทิงยักษ์ใหญ่แบบนี้

แต่หนิงซีกลับไม่ได้รู้สึกแปลกใจสักนิด หล่อนยักคิ้วขึ้น แล้วถามว่า “เหตุผล?

“เธอแอบทำอะไรเองลับหลัง โดยไม่ปรึกษาฉันก่อน นี่ยังจะกล้ามาถามหาเหตุผลอีกหรือ?”

“แต่มันก็ไม่ได้ผิดกฎของบริษัทสักหน่อยนี่คะ หนึ่งที่มอง ดูหล่อน หน้าเหมือนจะยิ้มแต่ไม่ยิ้ม

“หนิงเสวี่ยลั่วให้คุณมาหาฉันใช่ไหม คงไม่ใช่กลัวว่านัก แสดงตัวประกอบเล็กๆ อย่างฉันจะแย่งบทสำคัญของหล่อนไป หรอกนะ”

“เธอมีปัญญาแย่งบทเสวยถั่วด้วยหรอ? เพ้อเจ้อไร้สาระ ที่สุด ฉันจะบอกให้รู้เอาไว้ อย่าเสียแรงเปล่าเลยดีกว่า ละคร เรื่องนี้บ้านสกุลหนึ่งลงทุนไปกว่าสามสิบล้าน เสงี่ยลัวถูกคน ภายในเลือกเรียบร้อยแล้ว”

“ก็ในเมื่อเป็นแบบนี้แล้ว คุณยังจะร้อนรนทำไมล่ะ?

“เธอเป็นนักแสดงในสังกัดฉัน ก็ต้องฟังคำสั่งฉัน” ฉาง ยกเหตุผลมาเป็นข้ออ้าง

“อ้อ ที่แท้พี่ฉางก็รู้เหมือนกัน ว่าฉันเป็นนักแสดงใน สังกัดตัวเอง”

“หนิงซี ฉันไม่มีเวลามาต่อปากต่อคำกับเธอหรอกนะ ใน เมื่อพูดกันดีๆ ไม่ชอบ ก็อย่าหาว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน”

พอสิ้นเสียง หนิงก็รู้สึกมีแรงโถมเข้าใส่ตัว ไม่ทันได้ ป้องกันตัวเอง จึงถูกผลักให้เข้าไปในห้องเก็บสินค้าของผับ ขณะเดียวกัน มือถือก็ถูกแย่งไปด้วยปัง
แล้วก็มีเสียงปิดประตูอย่างแรงดังขึ้นครั้งหนึ่ง

ด้านนอกประตู เสียงฝีเท้าค่อยๆ ห่างออกไป

รู้แก่ใจว่าต่อให้ตะโกนออกไปก็ไม่มีประโยชน์ หนึ่งจึง ได้แต่นิ่งเงียบ ใบหน้าเรียบเฉย ทรุดตัวลงนั่งกับพื้น

ตอนเธอเข้ามาบริษัทนี้ใหม่ๆ หนึ่งเสงี่ยวยังรู้จักออมมือ บ้าง อย่างมากก็สั่งให้ฉางลึกลั่นแกล้งเธอด้วยวิธีสกปรกบ้าง แต่พักหลังเริ่มหนักข้อขึ้นทุกวัน แม้แต่วิธีต่ำๆ แบบนี้ ก็ยังคิด เอามาใช้กับเธอได้

ถ้าหากบทนี้ยังคว้าเอาไว้ไม่ได้ เธอจะต้องหาวิธีออกไป จากบริษัท ซิงฮุย เอนเตอร์เทนเมนท์นี้ให้ได้

ขณะกำลังคิดอะไรฟุ้งซ่านอยู่นั่นเอง หูพลันได้ยินเสียง บางอย่างแว่วเข้ามา

หรือว่าจะเป็นหนู?

หนึ่งซีมองตามที่มาของเสียง จากนั้นก็รู้สึกตะลึงงันไป หลังกล่องลังที่วางซ้อนกันอยู่นั้น เธอมองเห็นเด็กผู้ชาย คนหนึ่ง

เด็กคนนี้อายุน่าจะสักประมาณ 4-5 ขวบได้ รูปร่าง หน้าตาขาวดั่งหยก เหมือนซาลาเปาลูกเล็กๆ ที่ทั้งขาวทั้งนิ่ม กำลังหลบอยู่ที่มุมห้องเนื้อตัวสั่นเทา ดวงตาสีดำขลับนั้นเต็ม

ไปด้วยความตื่นกลัวและระแวดระวัง
เอ๊ะ… ในห้องเก็บสินค้าของผับนี้มีเด็กอยู่ได้ยังไง?

คงไม่ใช่มีแขกคนไหนพิเรนทร์พาลูกตัวเองเข้ามาในผับ ด้วยหรอกนะ?

“เฮ้… พ่อซาลาเปาน้อย เธอเป็นใครหรือจะ? เข้ามาที่นี่ได้ ยังไงกัน?”

“แอบเข้ามาหรอ?”

“ถูกจับขังไว้เหมือนกันใช่รึเปล่า?

“กินลูกอมไหม?”

ถามอะไรไปเท่าไหร่ เด็กน้อยก็ไม่ยอมตอบมาสักคำ มีแต่ ตัวสั่นมากยิ่งขึ้น เหมือนกับลูกสัตว์ที่ถูกคุกคามให้หวาดกลัว ไม่มีผิด

เห็นดังนั้น หนึ่ง จึงไม่ถามอะไรอีก ยังไงก็ไม่เกี่ยวอะไร

กับเธออยู่แล้วนี่

หนึ่งผู้ใหญ่หนึ่งเด็กน้อยทั้งสองคนจึงต่างก็นิ่งเงียบอยู่ใน มุมของตัวเอง

เวลานี้เอง หลอดไฟด้านบนหัวก็กะพริบออกมาครั้งหนึ่ง จากนั้นก็ดับลง

ในความมืดมิด หนึ่งคล้ายจะได้ยินเสียงดังกึกๆ พอ ตั้งใจฟังอย่างถี่ถ้วนถึงได้รู้ว่าเป็นเสียงฟันกระทบกันนั่นเอง

หนิงหัวเราะออกมา มองซาลาเปาน้อยที่อยู่ตรงหน้าแล้วพูดว่า “กลัวความมืดล่ะ?”

เสียงกึกๆ นั้นหยุดลงไปชั่วครู่ จากนั้นก็กลับกว่าเดิม… ทำไมใจเสาะจัง

หนึ่งใช้มือปัดๆ สะโพกแล้วลุกขึ้น เดินตรงไปที่เด็กน้อยดังแรงขึ้นนั่งอยู่