ตอนที่ 2 คําสาบาน (2)

“เอ๋อร์ ป้ารู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไรอยู่ เจ้าอยากทำลายการ แต่งงานครั้งนี้ ตระกูลเยียนไม่มีใครที่เจ้าต้องอาลัยอาวรณ์ ตระกูลเยียนเกี่ยวดองกับตระกูลซึ่งกวนเป็นเพราะแม่ของเจ้าที่ เป็นคนงามแต่ชีวิตอาภัพ ไม่ใช่เป็นเพราะภรรยาของชั่งกวนฮา ว หวงเยวี่ยเอ้อเป็นสหายสนิทกับแม่ของเจ้า นางก็เป็นคน รักษาคำมั่นสัญญา การแต่งงานครั้งนี้ยังไม่รู้ว่าจะเป็นอย่างไร บ้าง นี่เอ๋อร์ เจ้าดูคนในจวน ไม่ว่าจะเป็นคุณหนูสามกับคุณ หนูที่ออกเรือนไปแล้ว หรือคุณหนูหกกับคุณหนูเจ็ดที่ยังไม่ได้ ออกเรือน ต่างรู้สึกอิจฉาการแต่งงานครั้งนี้ที่เจ้าไม่สนใจ เป็น เพราะเรื่องของป้า เจ้าจึงมองตระกูลซึ่งกวนเป็นศัตรู เลยคิดจะ ก่อกวนการแต่งงานในครั้งนี้ เมื่อถึงเวลานั้นไม่เพียงตระกูล เยี่ยนเท่านั้นที่จะได้รับผลกระทบ ทั้งตระกูลซึ่งกวนก็จะเสียหน้า ถูกคนหัวเราะเยาะ แต่เอ๋อร์เอ๋ย เจ้าเป็นลูกสาวของครอบครัว ที่มั่งมี มีความเชี่ยวชาญในพิณ หมากรุก ตำรา และการวาด ภาพ แต่เสียตรงที่เจ้าได้ป้าเลี้ยงดูจนเติบใหญ่มากับมือ แม้จะ ไม่ได้ไหว้ครูรับเป็นศิษย์ ก็ไม่ได้แตกต่างจากศิษย์อะไรเลย การที่เจ้าเป็นอย่างนี้จึงไม่ใช่ลูกสาวของ ครอบครัวร่ำรวยธรรมดาๆ อีกต่อไป หากไม่แต่งงานกับใครสัก คนในยุทธภพ เจ้าจะถูกฝังกลบอยู่ในเรื่องหยุม หยิมที่น่าเบื่อ แต่ถ้าอยากแต่งงานกับคนธรรมดาในยุทธภพ เจ้าจะทนกับคน กักขฬะและป่าเถื่อนพวกนั้นได้อย่างไร! ป้าเป็นคนทำร้ายเจ้า ในช่วงไม่กี่ปีนี้ ป้าคิดถึงเรื่องงานแต่งของเจ้ามาตลอด หลัง จากคิดทบทวนไปมาก็พบเรื่องหนึ่งเข้า นอกจากลูก หลานสอง สามคนจากครอบครัวยุทธภพ ก็ไม่มีใครเหมาะสมอีกแล้ว การ แต่งงานกับครอบครัวยุทธภพเหล่านี้ ไม่ใช่เรื่องง่าย โชคดีที่ เจ้ากับสั่งกวนเวียมีสัญญาหมั้นหมายกันพอดี

“ท่านป้า ข้าไม่แต่งกับคนของตระกูลซึ่งกวน!” คุณหนูห้า พูดด้วยดวงตาแดงก่ำ “ข้าจะหาคนรู้ใจได้เอง…

“หุบปาก! นี่เอ๋อร์ อย่าคิดว่าป้าจะไม่รู้ว่าเจ้ากำลังคิดอะไร อยู่! มันไม่ดีเลย! แม้หลายปีนี้ป้าจะอยู่ห่างจากยุทธภพ แต่เด็ก หนุ่มมากความสามารถที่เกิดขึ้นในยุทธภพนั้นป้ามั่นใจ ซึ่งก วนเวียก็นับเป็นอัจฉริยะด้วย ป้าได้พบกับซึ่งกวนเวีย และรู้ เรื่องของเขาดี ไม่ว่าจะในด้านไหน เขาก็คู่ควรกับลูกหัวแก้วหัว แหวนของข้า!” ป้าโม่พูดอย่างจริงจัง
“ท่านป้า ต่อให้ข้าจะแต่งเข้าไปก็แค่ต้องการล้างแค้นให้ ท่าน!” คุณหนูห้าพูดอย่างเกรี้ยวกราด

“เออร์! เจ้าอยากให้ป้านอนตายตาไม่หลับงั้นเหรอ?” ป้าโม่ ว่า เจ็บปวดหัวใจ แล้วมีเลือดไหลออกมาคำหนึ่ง แม้ นางจะปิดปากทันเวลา แต่เลือดก็ยังคงไหลทะลักออกมาจาก มุมปาก และเลือดนั้นเกือบเป็นสีดำสนิท

“ท่านป้า!” คุณหนูห้าตื่นตระหนก รีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ด เลือดจากมุมปากของป้าโม่ แต่ถึงผ้าเช็ดหน้าทั้งผืนจะถูกย้อม เป็นเลือดสีแดงเข้ม ก็ยังเช็ดเลือดนั้นไม่สะอาดอยู่ดี

“นี่เอ๋อร์ เจ้าไม่ฟังคำป้าแล้วเหรอ?” ป้าโม่พยายามกระอัก เลือดออกจากปากไปที่พื้น เลือดนั้นก็เปื้อนดวงตาของคุณหนู ห้า

“ข้าฟัง! ท่านป้า ข้าฟัง!” คุณหนูห้าพยักหน้า

“ข้าจะให้เจ้าสาบาน!” ป้าโม่พูดอย่างน่าครั่นคร้าม “ข้าสาบาน! ข้าสาบาน!” ในเวลานี้ คุณหนูห้าไม่มีความ

คิดจะบิดพลิ้วแล้ว

“เจ้าพูดตามข้า!” ป้าโม่พูดมาค่หนึ่งแล้วก็หยุด “ข้าเยี่ยนเอ๋อร์ขอสาบาน ณ ที่นี้ว่า ข้าจะทำตามสัญญา

หมั้นหมาย แต่งงานเป็นภรรยาของชั่งกวนเวีย ข้าจะรักเขา

เห็นอกเห็นใจเขา มีลูกชายหญิงให้เขา ใช้ชีวิตอย่างรักใคร่

กลมเกลียวกัน ข้าจะเคารพพ่อสามีและแม่สามี ปรองดองกับพี่

น้อง ข้าจะลืมความแค้นระหว่างโม่อฮวนกับตระกูลซึ่งกวน ข้า

จะทำให้ทุกวันมีค่า และข้าจะอยู่อย่างมีความสุข…

“ท่านป้า…” คุณหนูห้าไม่เต็มใจ

“พูด!” ป้าโม่อฮวนมองไปที่เด็กคนนี้ที่ถูกนางตรึงไว้ด้วย หัวใจ ใบหน้านั้นไม่เคยปรากฏความน่าสะพรึงกลัวมาก่อน

“ข้าเยี่ยนเอ๋อร์ขอสาบาน ณ ที่นี้ว่า ข้าจะทำตามสัญญา หมั้นหมาย แต่งงานเป็นภรรยาของชั่งกวนเวีย ข้าจะรักเขา เห็นอกเห็นใจเขา มีลูกชายหญิงให้เขา ใช้ชีวิตอย่างรักใคร่ กลมเกลียวกัน…” คุณหนูห้าพูดตามน้ำตาคลอจะเป็นสายเลือด

“ข้าจะเคารพพ่อสามีและแม่สามี ปรองดองกับพี่น้อง ข้า จะลืมความแค้นระหว่างโม่อฮวนกับตระกูลซึ่งกวน ข้าจะ ทำให้ทุกวันมีค่า และข้าจะอยู่อย่างมีความสุข…
“ถ้าผิดคำสาบานนี้ เมื่อไม่อฮวนตายจะไปสู่นรกภูมิสิบ แปดขุม ลิ้มรส โทษทัณฑ์ทั้งหมด และไม่มีวันได้ผุดได้เกิด “ไม่!” เยี่ยนเอ๋อร์คร่ำครวญ เพราะเหตุใดต้องใช้ชีวิตป้ามา ต่อรอง

“พูด!”

“ไม่! ไม่!” เยี่ยนเอ๋อร์สายศีรษะอย่างหมดหวัง

“ถ้าอย่างนั้นเอ๋อร์ เจ้าอยากให้บ้านอนตายตาไม่หลับ ไม่สามารถอยู่อย่างสงบได้หรือ?” โม่อฮวนจ้องเขม็งไปที่เยี่ย นมเอ๋อร์อย่างน่าสะพรึงกลัว

“ท่านป้า ข้าไม่ได้…

“เจ้ากังวลว่าป้าจะตายจริงเหรอ?” ไม่อฮวนกระอักเลือด คำโตออกมาอีกครั้ง เขียนเอ๋อร์จะเช็ดให้นาง แต่ถูกนางปัด ออกไปอย่างไม่ปรานีปราศรัย เขียนเอ๋อร์มองสีหน้าบึ้งตึงของ ป้าโม่ซึ่งไม่เคยมีมาก่อน แล้วพูดอีกครั้งด้วยความยากลำบาก

“ถ้าผิดคำสาบานนี้ เมื่อโม่อฮวนตายจะไปสู่นรกภูมิสิบ แปดขุม ลิ้มรสโทษทัณฑ์ทั้งหมด และไม่มีวันได้ผุดได้เกิด!” เยี่ย นมเอ๋อร์ทองคำสุดท้ายเสร็จก็จิตใจแตกสลายแล้ว ถ้าไม่ใช่เพราะนิสัยแข็งแกร่งทรหดของนาง คงทนความสะเทือนใจ อย่างนี้ไม่ไหวและเป็นลมไปตั้งนานแล้ว

“เออร์” ในที่สุดท่าทางของโม่อฮวนก็คลายลง แล้ว มองเขียนเอ๋อร์ด้วยความรักพลางกล่าวว่า “เอ๋อร์ ป้ารู้ว่าสิ่ง นี้ทำให้เจ้าอึดอัดใจ กำลังบีบบังคับเจ้า แต่ถ้าไม่อยากให้เจ้า ถลาเข้าไปทําผิดแบบเดียวกัน แล้วกลายเป็นเหมือนป้า ยัยตัว ร้ายใจอำมหิต ป้าไม่อยากให้มือของเจ้าแปดเปื้อนเลือดสด ของผู้บริสุทธิ์ เจ้าเป็นเด็กที่สวยที่สุด และควรมีทุกสิ่งทุกอย่างที่ ดีที่สุดในใต้หล้านี้”

“แต่ท่านป้า ท่านไม่เคยลืมเลือนความเคียดแค้น…” เยี่ย นมเอ๋อร์กล่าวทั้งน้ำตาไหลร่วงเผาะ “ท่านเคยบอกว่า มันคือ พลังที่หล่อเลี้ยงชีวิตท่านให้อยู่ต่อมา ถ้าไม่ใช่เพื่อแก้แค้น ท่าน จะทนรับพิษที่กำเริบซึ่งเหลืออยู่ในตัวไม่ได้อย่างแน่นอน”

“นั่นเป็นครั้งแรก ตอนนั้นมีแต่ความอาฆาตแค้นในใจของ ป้า มีแต่ความมืดมิดในดวงตาของป้า แต่เอ๋อร์ เจ้าเป็น เหมือนแสงตะวัน เป็นเจ้าที่สลายความมืดบอดของป้า ต่อมา ป้าก็มีชีวิตอยู่เพื่อเจ้า เพื่อปกป้องเอ๋อร์ของข้าถึงได้ดิ้นรนเพื่อ เอาชีวิตรอด ตอนนี้ ป้าสิ้นอายุขัยแล้ว ป้าอยู่กับเจ้าไม่ได้ ไม่อาจปกป้องเจ้าจากลมฝนได้อีกต่อ ไป แต่ป้าโล่งใจมาก เพราะมีเออร์โตขึ้นแล้ว ไม่ได้เป็นดอกไม้ ในเรือนแก้วอีกต่อไป แต่เป็นเหมยแดงที่ทรหดอดทน ท่ามกลางหิมะ ที่ต้านทานการโจมตีของลมและน้ำค้างแข็งได้ แต่ป้าก็กังวลมากเช่นกัน กังวลว่าเจ้าจะตาบอดเพราะความ พยาบาทของป้า จนมองไม่เห็นแสงสว่าง ในท้ายที่สุดแม้แต่ ความสุขของเจ้าเองก็จะถูกฝังกลบไว้ สำหรับป้าแล้ว ความสุข ของเจ้าสำคัญกว่าสิ่งใด!” ไม่อฮวนมองไปที่ เขียนเอ๋อร์ที่ กลายเป็นคนเจ้าน้ำตาไหลพรากแล้ว ในขณะนี้ ความไม่พอใจ สุดท้ายในใจของนางก็หายไปเช่นกัน

“แล้วความแค้นเล่า?” เขียนเอ๋อร์ยังไม่ลืมเลือนสิ่งนั้น

“ความแค้นไม่สำคัญเท่ากับความสุขของเจ้า!” ไม่อฮวน มองไปที่เยี่ยนเอ๋อร์ ในสายตาเต็มไปด้วยความเมตตาเช่นนี้ นางรู้ว่าความแค้นของตัวเองส่งผลกระทบต่อเด็กคนนี้ที่ควรมี เพียงแสงสว่างในชีวิต แต่ทุกอย่างยังไม่ได้เริ่มต้น ยังมีเวลา

“แต่ท่านป้า” เยี่ยนเอ๋อร์มองโม่อฮวนด้วยน้ำตาคลอ หน่วย พูดขึ้นว่า “ข้าไม่อยากแต่งกับตระกูลซึ่งกวน ข้ารู้สึกไม่ดี กับตระกูล งกวน ยิ่งไม่ชอบสั่งกวนเวียที่เล่าลือกันว่าหล่อเหลาเจ้าชู้คนนั้น ข้า…”

“เจ้าจะชอบเขา!” โม่อฮวนกล่าวด้วยความมั่นใจ “เจ้าจะ ชอบเขาแน่ และต้องชอบเขาด้วย!”

“ท่านป้า…” เยี่ยนเอ๋อร์รู้สึกขมขื่นในจิตใจ เวลานี้นาง เสียใจกับสิ่งที่ปิดบังโม่อฮวนมาโดยตลอด แต่ด้วยความ ฉลาดของท่านป้า แม้จะไม่ถาม นางก็ไม่ได้พูด และควรจะรู้ว่า นางมีคนที่ชอบพออยู่แล้ว ความชอบที่โง่เขลาแบบนั้น กำลังจะ ตายก่อนที่มันจะเริ่มเสียด้วยซ้ำงั้นเหรอ?

“เอ๋อร์ ปีนี้เนื่องจากป้าไม่สบาย จึงไม่ได้พาเจ้าออกไป ข้างนอก งานยุทธจักรประจำปี งานประลองยุทธ์” เจ้าก็ไม่ได้ ไปเหมือนกัน…แม้เจ้าจะไปที่นั่นสองสามครั้งก่อนหน้านี้ ก็ไม่ได้ มาถึงสถานที่จริง แต่ก็ยังได้กำไรมากมาย…” ไม่อฮวนมองไป ที่เยี่ยนเอ๋อร์พลางกล่าวว่า “อย่างน้อยได้พบกับผู้คนสักสอง สามคนที่พอจะพูดคุยกันได้ และเป็นเพื่อนได้อีกด้วย”

“ท่านป้า” หัวใจของเยี่ยนเอ๋อร์สั่นสะท้าน เหตุใดป้า ถึงเอ่ยเรื่องนี้ในยามนี้เล่า?

“เจ้าชอบผู้ชายคนนั้นที่ร้องเพลงกับเจ้าใช่ไหม?” ไม่อฮวนกล่าวอย่างตรงไปตรงมาว่า “แม้ป้าจะเพียง แค่เห็นพวกเจ้าสองคนร้องเพลงประสานกัน แต่ก็รู้ความในใจ ของเจ้า ”

“ท่านป้า ข้าประทับใจเขามากจริงๆ!” เขียนเอ๋อร์รู้ว่า ตอนนี้ไม่อาจปิดซ่อนอะไรได้อีกแล้ว จึงพูดตรงๆ ว่า “แม้พวก เขาทั้งหมดจะดูดีและรูปงาม แต่ขากลับดูเหมือนจะเห็นเพียง แสงสว่างบนตัวของเขาเท่านั้น คุณชายเขียวเขา…

“เจ้ารู้จักฐานะอะไรของเขาด้วยหรือ?” ไม่อฮวน ขัดจังหวะคำชมที่นางกำลังจะเอ่ยออกมา

“ไม่รู้ แต่มันก็ไม่สำคัญ! ท่านป้า ท่านบอกไว้ว่า หนุ่มสาว ในยุทธภพมักจะถือเรื่องบุญคุณความแค้น ไม่ถูกบังคับด้วย เรื่องหยุมหยิม ไม่ใช่หรือ?” เยี่ยนเอ๋อร์ถามอย่างมีวาทศิลป์

“นี่เอ๋อร์ ลักษณะท่าทางของเขาแสดงให้เห็นว่าต้องเกิด ในครอบครัวที่มีฐานะไม่ธรรมดา เจ้าคิดว่าเขาจะมาหมั้นหมาย กับครอบครัวอย่างตระกูลเยียนที่ทำการค้ามาหลายชั่วอายุคน งั้นหรือ? มันเป็นไปไม่ได้ มีเอ๋อร์! บางทีอาจจะเป็น งาน ประลองยุทธ์ ปีหน้า เจ้ายังพบเขาได้ แต่เจ้าต้องละทิ้งตัวตน ของคุณหนูห้าในตระกูลเยียนกับสัญญาหมั้นหมายของตระกูล ซึ่งกวนถึงจะมีโอกาสนี้ ไม่อฮวนกล่าวอย่างจริงจัง
“ข้า ท่านป้า!” เขียนเอ๋อร์ผงกศีรษะ นางได้วางแผน แบบนั้นไว้นานแล้ว

“แต่แบบนั้นจะไม่ทำให้เจ้าได้สมหวังดังใจปรารถนา! นี่เอ๋ อร์ ต่อให้จะเป็นคนจากยุทธภพก็พิถีพิถันในเรื่องฐานะเช่นกัน การละทิ้งฐานะของคุณหนูห้าแห่งตระกูลเยียน ไม่ว่าเจ้าจะ ปรากฏตัวในฐานะอะไรต่อหน้าเขา? เป็นไปไม่ได้ที่ครอบครัว ของเขาจะยอมรับหญิงสาวที่ไม่รู้จักหัวนอนปลายเท้า ถ้าเขา รู้จักฐานะของเจ้า จะต้องรู้เรื่องที่เจ้าหนีการแต่งงานอย่าง แน่นอน แล้วจะคิดกับเจ้าอย่างไร? หรือจะบอกว่าหนีตามกันไป แต่เอ๋อร์ แม้คนในยุทธภพจะไม่มีเส้นแบ่งการหมั้นหมายเป็น ภรรยาหรือหนีตามกันไปเป็นภรรยาอันเข้มงวด เจ้าก็จะถูก คนในบ้านของเขาดูแคลนอีกด้วย ไม่อฮวนกล่าวอย่าง จริงจัง “ดังนั้น การแต่งเข้าตระกูลซึ่งกวนเป็นทางเลือกเดียว ของเจ้า!”

“ท่านป้า” เยี่ยนเอ๋อร์จิตใจว่างเปล่า

“ป้ายอมละทิ้งความคั่งแค้นที่มีมาตลอดชีวิต เพื่อให้เป็น ไปตามความปรารถนาสุดท้ายของแม่เจ้า เจ้าก็ไม่เต็มใจจะทิ้ง ความรักที่เพิ่งเกิดใหม่ แล้วเชื่อฟังคำขอร้องสุดท้ายของป้าใช่ หรือไม่?”

“ข้าเชื่อฟังท่าน ท่านป้า ข้าจะรักษาคำสาบานแน่นอน!” เยี่ยนเอ๋อร์ไม่ยืนกรานอีกต่อไป ใช่แล้ว ไม่อ ฮวนยอมทิ้งความเคียดแค้นที่เกาะกินหัวใจมานานกว่ายี่สิบปี เพื่อจะให้นางแต่งงานเป็นฝั่งเป็นฝาอย่างสง่างาม ทำไมนางถึง ยอมสลัดความรักที่เพิ่งเริ่มต้นนั้นไม่ได้เล่า? ก็แค่…อนิจจา บางทีการไม่มีความรักก็ไม่แน่ว่าจะต้องเป็นเรื่องเลวร้ายสินะ!

“นี่เอ๋อร์ ป้ายังมีคำขอสุดท้าย!” โม่อฮวนกล่าวอย่าง เคร่งขรึม

“ท่านป้า ท่านบอกมาเถอะ นี่เอ๋อร์จะเชื่อฟังแน่นอน!

“จะต้องลืมป้าให้ได้ อย่าให้ใครรู้ว่าเจ้าเกี่ยวข้องกับป้า เว้นแต่เรื่องที่ป้าสอนให้เจ้ารู้จักป้องกันตนเอง อย่าเปิดเผยให้ ใครรู้ อย่าเปิดเผยสิ่งที่ป้าสอนให้เจ้าง่ายๆ มันจะทำให้เจ้าเกิด ปัญหาไม่รู้จบ! โม่อฮวนเสียใจที่ตัวเองสอนสิ่งต่างๆ ให้เยี่ย นเออร์มากเกินไป ตราบเท่าที่นางเรียนรู้ทักษะทางการแพทย์ มันก็มากพอแล้วล่ะ!

“ข้ารับปากท่าน ท่านป้า!” เยี่ยนเอ๋อร์รู้ถึงจิตใจของโม่อ ฮวน เมื่ออายุมากขึ้น นางก็รู้ดีว่าหลายสิ่งหลายอย่างที่ไม่อ ฮวนสอนให้นางนั้นมองไม่เห็นแสงสว่าง แต่นางก็ร่ำเรียน โดยไม่ได้คัดค้านใดๆ บางอย่างยังรู้ลึกซึ้งกว่าไม่อฮวนด้วยซ้ำ

“เอ๋อร์ ป้าอยู่ต่อไม่ไหวแล้ว เจ้าให้แม่นมข้าวและคนอื่นๆ ทำความสะอาดให้ข้าได้ ข้าอยากนอนให้สะอาดและตายบน เตียงอันอบอุ่น!” โม่อฮวนคลี่ยิ้ม

“เจ้าค่ะ ท่านป้า!” เขียนเอ๋อร์ตอบด้วยความเศร้าโศกยิ่ง

นัก

“ยังมีอีก นี่เอ๋อร์! อย่าลืมเผาศพป้าก่อนที่ป้าจะตัวแข็งไป หมด ป้ามีพิษทั้งตัว ตอนนี้เพราะป้ายังมีชีวิตอยู่ พิษนั้นจะยังไม่ ออกมาทำร้ายคน แต่เมื่อป้าตาย ก็ไม่สามารถควบคุมมันได้ มี เอ๋อร์ อย่าให้การตายของป้าไปพัวพันเจ้า!” ไม่อฮวนอธิบาย การจัดงานศพ

“ข้าเข้าใจแล้ว ท่านป้า!” เยี่ยนเอ๋อร์พยักหน้า

“ไปเถอะ!” โม่อฮวนปล่อยมือข้างขวาที่นางกุมไว้มา ตลอดแล้วกล่าวว่า “เจ้ากล้างหน้าหวีผมให้ดีเสียหน่อย เมื่อป้า ตายก็ไม่อยากให้เจ้าอยู่เคียงข้าง ป้าหวังว่าไม่ว่าจะเกิดอะไร ขึ้น เจ้าจะสวยงามอยู่เสมอในใจข้า

“ข้าจะไปแล้ว ท่านป้า!” เยี่ยนเอ๋อร์เช็ดน้ำตาบนใบหน้าด้วยแขนเสื้อ เผยให้เห็นรอยยิ้มที่แข็งแกร่ง แล้วพูดว่า “ท่านวางใจได้ ข้าจะใช้ชีวิตอย่างดีแน่นอน ข้าจะมี ความสุข ข้าจะรักษาสิ่งที่สวยงามที่ท่านไม่เคยได้รับมาก่อนใน ชีวิต และขาก็จะลืมท่านเช่นกัน!

เมื่อมองไปที่รูปร่างที่สูงเพรียวของเยี่ยนเอ๋อร์ โม่อฮวน จึงพูดด้วยเสียงแผ่วเบาว่า “นี่เอ๋อร์ จะต้องมีความสุขนะ!”

เยี่ยนเอ๋อร์ได้ยินเสียงของโม่อฮวน แต่นางไม่ได้หัน หลังกลับและไม่กล้าหันหน้าไปด้วย นางรู้ว่าเมื่อหันกลับไป นาง จะร้องไห้เป็นแน่ และจะไม่มีวันจากไป นางหวังว่าสิ่งสุดท้ายที่ ป้าโม่จำได้คือ ใบหน้าที่ยิ้มแย้มของนาง แทนที่จะร้องไห้ ใบหน้าเปื้อนคราบน้ำตาและเศร้าโศก

“คุณหนูห้า” เมื่อมองเยี่ยนเอ๋อร์ที่ร้องไห้อย่างหนักอย่าง เห็นได้ชัด แม่นมข้าวกับสาวใช้ทั้งสองต่างก็กลัวหัวหดเล็กน้อย

พวกนางล้วนกลัวคุณหนูห้าที่ไม่มีสีหน้าเช่นนี้มาก

“แม่นมข้าว เจ้าหาคนมาดูแลป้าไม่ทันที ใส่ชุดผ้าแพรสี ขาวตัวโปรดที่สุดของนางให้ป้าโม่แล้วหาคนที่ใจกล้าพอมาเฝ้านาง” เขียนเอ๋อร์ยังคงดูท่าที สงบนิ่ง

“เจ้าค่ะ คุณหนูห้า” แม่นมข้าวรับคำ นางรู้ว่าเขียนเอ๋อร์

หมายถึงอะไร ดูท่าป้าโม่จะไม่สามารถผ่านมันไปได้

“ท่านป้าชอบความอบอุ่น เพิ่มเตาอั้งโล่อีกสองสามเฒ่าใน ห้องของนาง…นางหมดลมแล้วก็แจ้งให้ข้าทราบด้วย” คำพูด ของเยี่ยนเอ๋อร์แทบจะเน้นหลุดออกมาจากไรฟัน

“เจ้าค่ะ คุณหนูห้า!”

“พวกเรากลับไปกันเถอะ!” เขียนเอ๋อร์หันหลังจากไป เดินออกไปอย่างเด็ดเดี่ยว นางรู้ว่าชีวิตของนางไม่ได้เป็นเพียง แค่ของตัวเองอีกต่อไป แต่เป็นของป้าโม่ด้วย นางต้องมีชีวิตที่ ยอดเยี่ยม มีชีวิตที่มีความสุข แบบนี้เพื่อจะได้กตัญญูกับป้าโม่ ที่อยู่เคียงข้างนางและคอยปกป้องนางจากลมฝน หลังจากที่ นางจำความได้…

เป็นคนที่ไม่อฮวนกำลังนอนอยู่ในห้องที่อบอุ่น สูดลม หายใจเฮือกสุดท้ายในการนอนหลับ….เมื่อเยี่ยนเอ๋อร์ได้ข่าว นางกำลังปักฉากกั้นที่ใช้สำหรับงานแต่งอยู่ในห้อง มันเป็นรูป ท่านบินคู่หนึ่ง ก่อนหน้านี้ แม้นางเตรียมพร้อมจะหนีการแต่งงาน แต่ก็ปักผ้านวม ปลอกหมอน ผ้าม่าน เป็นรูปเป็ดยวนยางเล่นน้ำที่ให้อยู่คู่กันเป็นร้อยปี แม้แต่รูปเด็ก ผู้ชายร้อยคนก็อยู่ในการดูแลของป้าโม่ที่ให้ปักอย่างเรียบร้อย สิ่งเดียวที่เหลืออยู่คือห่านบินคู่ซึ่งนางไม่เคยคิดจะปักเลย

จำได้ว่าตอนนั้นป้าโม่เคยพูดว่า วันหนึ่งนางจะต้องมี ผู้ชายมาเป็นคู่สามีภรรยาที่ไม่มีวันแยกจากกัน นางหัวเราะ เยาะในตอนนั้น แต่ตอนนี้นางหวังว่าจะมีวันอย่างนั้น นางจะมี ความสุขให้ป้าได้พักผ่อนอย่างสงบ

เขียนเอ๋อร์ไม่ได้หลั่งน้ำตา นางยังคงยิ้มในขณะที่มองดู หญิงแก่รับใช้สองคนใช้ผ้าฝ้ายห่อตัวป้าโม่ที่ค่อยๆ แข็งที่อ แล้ววางไว้บนกองฟืนทาน้ำมันที่เตรียมไว้เมื่อนานมาแล้ว นาง ยิ้มและรับคบเพลิงมาจากแม่บ้าน จุดไฟกองปืนอย่างสงบ จาก นั้นก็ยิ้มต่อไป มองดูเปลวไฟที่ลุกโชติช่วงนั้น แล้วมองจน กระทั่งเปลวไฟค่อยๆ ดับลง จนท้องฟ้าค่อยๆ สว่างไสว เมื่อ ไม่มีประกายไฟเหลืออยู่ นางก็ยิ้ม แล้วมองไปที่สาวใช้ซึ่งกรีด ร้อง ในขณะที่รักษารอยยิ้มจนเป็นลมล้มพับไป…