บทที่3 ผู้ชายลี้ลับปรากฏตัว

กลับไปยังบ้านพักของตัวเอง รินรดาก็ร้องไห้หนัก มากแล้ว

คิดถึงแม่ที่ตายไปแล้ว และยังมีสิ่งที่ตัวเองต้องแบ กรับมาหลายปีนี้ แม้แต่ความสุขสุดท้ายก็ถูกแย่งไป

เธอร้องไห้หนักมาก ร้องไห้จนไม่มีเรี่ยวแรง แล้ว ค่อยๆหลับไป

อาจจะเป็นเพราะว่าร้องไห้นานเกินไป หลอดเสียงไม่ ค่อยสบาย รินรดาตื่นขึ้นมาตอนกลางดึก

ปฏิกิริยาแรกของเธอ ก็คือข้างๆของเธอมีร่างของ ผู้ชายคนหนึ่งนอนอยู่ ลมหายใจอุ่นๆเป่าอยู่บนหน้าเธอ

ในความมืดมองไม่ออก ในใจเธอกลัวมาก เสียสติไป

พักใหญ่ ผลักคนคนนั้นออก

“ตื่นแล้วหรอ?” เสียงของผู้ชาย

“นายเป็นใคร?” ตัวของรินรดาแน่นเกร็ง ถามอย่าง ระวัง “ออกไปนะ ไม่อย่างนั้นฉันจะตะโกนให้คนมา ช่วย!”

เขาไม่เร่งไม่รีบ ไม่กลัวว่าเธอจะร้องออกมาเลย มอง เธอดูความรู้สึกเรียบเฉย “ อยากแก้แค้นมั้ย? ผมช่วย คนได้”
เหมือนกันสิ่งที่เธอเจอทั้งหมด ผู้ชายคนนี้ก็รู้หมด รู้ ทุกอย่างของเธอ

แก้แค้น? ใช่ เธออยากแก้แค้น!

แต่ว่าในตอนนี้ที่เธอยังไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร เธอก็ไม่ กล้าที่จะเชื่อเขาอย่างง่ายดาย “ตกลงนายเป็นใครกัน แน่? นายอยากจะทำอะไร?”

“เธอไม่ต้องรู้ว่าผมเป็นใคร แค่บอกผมมาว่าอยาก แก้แค้นมั้ย จะปล่อยคนที่ทำลายเธออยู่อย่างสุขสบาย แต่เธอกลับต้องมาร้องไห้เสียใจคนเดียว เธอยอม หรอ?”

ถึงแม้จะไม่รู้ว่าเขาเป็นใคร แต่คำพูดของเขาก็พูดถึง สิ่งที่ต้องการ

เมื่อก่อนเธอเป็นคนที่ใจดีมากเกินไป ยอมทุกอย่าง ไม่เคยรู้ว่าเรื่องอะไรต้องเอาคืน แต่ว่าวินาทีนี้ เธออยาก จะเอาคืนสองแม่ลูกนี้อย่างบ้าคลั่ง!

แต่ว่าเธอคนเดียวคงทำอะไรไม่ได้ สองแม่ลูกนี้มีพ่อ คอยปกป้อง ก็เลยไม่กลัวอะไรเลย

“ทำไมนายถึงมาช่วยฉัน? นายอยากได้อะไรจากตัว ฉัน?” รินรดารู้ค่าราคาของการแลกเปลี่ยนดี ไม่มีใคร ช่วยเธอโดยไม่หวังผล

ผู้ชายคนนนั้นค่อยๆกะพริบตา ยิ้มตรงมุมปาก “ ผมต้องการให้เธอช่วยมีลูกให้ผม”

ในขณะที่พูด ผู้ชายคนนั้นก็กักแขนของรินรดาไว้ กักตัวเธอไว้แน่นกว่าเดิม

“ไอ้บ้า!” หน้าของรินรดาแดง พอจะไล่ผู้ชายออกไป ยังไม่ทันได้ขยับ ก็โดนปากของผู้ชายปิดปากไว้

จูบของเขาดูเอาแต่ใจ ในขณะที่ปากและฟันของเขา ขยับ ทําให้ใจเธอเต้นแรงขึ้น ทำให้เสียจังหวะการเต้น ไปเลย

กลิ่นหอมเบาๆลอยมาแตะจมูก รินรดาก็เริ่มเคลิ้มตาม

เธอดันเขาไปทั่ว การกระทำที่ดูกลับแบบนี้ ยิ่งทำให้ เพิ่มความอยากเข้าไปอีก ก็ยิ่งเริ่มรุนแรงขึ้น

รินรดาดันเขาออก กัดปากของเขาไว้

กลิ่นคาวในปาก ผู้ชายได้รสของกลิ่นคาวของเลือด ในแววตาก็เริ่มมีความโกรธ “เพิ่งจะเจอกันไม่นาน นิสัย ก็ร้ายขึ้นขนาดนี้? ดูเหมือนว่าผมควรจะช่วยเธอรำลึก สักหน่อย ครั้งที่แล้วเธอทำได้ดี ทำให้ผมคิดถึงมัน”

หมายความว่าอะไร?

หรือว่าผู้ชายที่อยู่ในคลิป เอาครั้งแรกของเธอไป ก็คือผู้ขายที่อยู่ตรงหน้านี้?

“ไอ้ชั่ว นายท่าลายฉัน! ทำลายความสุขของฉัน!” รินร ดาตะโกนด้วยความโกรธ

ผู้ชายโกรธมาก “นังผู้หญิงโง่ ศัตรูที่แท้จริงของเธอ คือสองคนนั้น ไม่ใช่ฉัน!”

การต่อต้านของรินรดาทำให้ความอดทนของเธอหมด

ลง

ในเมื่อปลอบประโลมเธอไม่ได้ อย่างนั้นก็นอนกับเธอ แทน!

ผู้ชายฉีกเสื้อเธอออก จูบบนตัวเธออย่างบ้าคลั่ง สุดท้ายก็ค่อยๆเข้าไปในตัวเธอ

พี่ประสบการณ์ครั้งที่หนึ่ง เขาก็รู้ที่ส่วนบนร่างกาย ของเธอ ก็สามารถปลุกไฟในตัวเธอได้ ทำให้เธอมี ความสุข แล้วก็ไม่สามารถหยุดได้

คืนนี้ สำหรับรินรดาแล้ว มันช้ามาก

เธอเหมือนกับปลาที่ตายแล้ว ที่โดนผู้ชายคนนี้ผลิก ไปผลิกมาทอดครั้งแล้วครั้งเล่า ทำทำให้หมดแรง สุดท้ายก็สลบไป

วันที่สองตื่นขึ้นมา ผู้ชายคนนั้นก็ไม่อยู่แล้ว
เธอไม้คิดว่าผู้ชายคนนี้จะช่วยอะไรเธอได้มาก แต่แค่ กดทับ ตรงแผลเดิมเธอเท่านั้น

รินรดานั่งอยู่บนเตียง เหม่อไปสักแป๊ป หันหน้ามาเห็น มีกระดาษวางอยู่บนหัวเตียง และยังมีบัตรเครดิตใบ หนึ่ง

“ที่รัก ผมมีงานต้องไปต่างจังหวัดหลายวัน คิดถึงผมก็ โทรหาได้ตลอด อยากซื้ออะไรก็รูดบัตรเอา อย่าทำให้ ตัวเองไม่สบายใจ”

พอดูจบ บนหน้าของรินรดาก็แสดงถึงการดูถูก นี่ ถือว่าอะไร? ค่าตอบแทนหนึ่งคืนหรอ?

ภายใต้การถูกทำร้าย เหลือไว้เพียงความสงสาร

น้ำตาก็ไหลลงมากะทันหัน เธอทำอะไรผิด ทำไมต้อง เจอกับเรื่องแบบนี้ ทำไมฟ้าถึงไม่ยุติธรรมกับเธอเลย!

แต่ว่า เธอจะล้มลงไม่ได้ พอผ่านไปไม่นาน เธอต้อง ลุกขึ้นยืนใหม่ให้ได้

เธออยากจะลุกขึ้นจากเตียง แต่รู้สึกว่าปวดทั้งตัว แล้ วก็หมดแรงล้มลงไป ความรู้สึกที่ถูกรวมเก็บขึ้นมาใหม่ ทำให้เธออับอายมาก

และในเวลานี้ ก็มีเสียงเคาะประตูเบาๆ เธอค่อยๆ พยุงตัวลุกขึ้นจากเตียงไปเปิดประตู คนหญิงวัยกลาง หน้าตาใจดีคนหนึ่งยืนอยู่
“คุณหนูรินรดา คุณติณห์รู้ว่าคุณตื่นมาตอนเช้าคงหิว กำชับให้ฉันมาส่งข้าวให้คุณ คุณต้องดูแลสุขภาพดีๆ ลุกขึ้นและสู้ต่อไป”

คุณติณห์ ก็คือผู้ชายคนเมื่อคืน? รินรดาคิด

ผู้ขายคนนี้ทำลายเธอ แต่ก็ดูแลและห่วงใยเธอ ทำให้ รินรดารู้สึกสับสน

และอาหารเช้าดีก็ดูจะดีมาก คงจะต้องเสียเวลาคิด นานเลย

“คุณบอกฉันได้ไหม คุณติณห์คือใคร?” รินรดาจับมือ ของเธอแล้วถาม

คำถามของรินรดา ทำให้เธอทำสีหน้าที่ตอบยาก “ คุณหนูรินรดา คุณก็อย่าถามเลย คุณติณห์ไม่ให้ฉันพูด เดี๋ยวเขาจะบอกคุณเอง”

พอพูดเสร็จ เธอก็รีบจากไปเลย และก่อนจะไปก็ กำชับให้รินรดากินข้าวเช้า ไม่อย่างนั้นคุณติณห์ก็จะ ทำโทษ

รินรดาดูเบอร์ที่เขียนในกระดาษ ในใจของเธอสับสน ไม่รู้ว่าควรโทรไปถามให้แน่ใจดีไหม

และขณะนั้น ก็เหมือนกับรู้ใจกัน โทรศัพท์ของรินรดา ก็ดังขึ้น
รินรดามองดูหมายเลขโทรศัพท์ที่แสดงบนหน้าจอ หัวใจก็เต้นเร็วขึ้น