ตอนที่ 2

เจ็ดปีต่อมา

แซตออนไลน์กลุ่มแก๊งแม่มด แม้ว ออ อาย และริน แก๊ง Anti Playboy ฆ่าให้ตาย

แม้ว (รินท่าโปสเตอร์ล็อตใหม่ให้หรือยัง)

ริน

(ส่งไปในอีเมลแล้วย่ะ ไม่เห็นหรือ)

แม้ว (ส่งมาเมื่อไร ไม่เห็นจริงๆ)

ริน

(บัดนาว)

แม้ว (ว่าแล้ว ก็เช็กอยู่นิ มายเห็น)

ออ

อาย (ไม?)

(อายกับรินแกกลับมาจากเชียงใหม่หรือยัง)

ริน (กลับมาแล้ว พรุ่งนี้ฉันไม่อยู่นะ งานด่วนมาก ต้อง

ไปที่หัวหินตั้งแต่

เช้ามืด)

ออ

(อยากกินส้มต๋า)

อาย

(ในแกไปทำไม ไหนว่าพักร้อนอีกสองวัน)

(ค่ะ พี่ต่ออะดิ เบี้ยวงาน หัวหน้าเลยให้ฉันไปลงหน้างานแทน แบบ

ขายผ้าเอาหน้ารอดไปก่อน แค่ไปวัดๆ ถ่ายรูปอะไรแบบนี้

แหละ)

อาย (เหรอ)

แม้ว (ออ อาย แกมาที่ร้านฉันไหม มีร้านส้มตำเปิดข้างๆ

อร่อยมาก กลิ่น

ปลาร้าหอมกระจาย)

(กลิ่นแรงมาถึงนี่เลย)

ออ

อาย (ปลาร้ามาจากตัวแกหรือเปล่า)

ออ

อาย

(555 )

แม้ว

(ซกมก)

(ฉันนอนก่อนนะพวกแก พรุ่งนี้ต้องขับรถไปเอง

ริน

ตั้งแต่เช้า)

อาย

(ขับรถดีๆ นะจ๊ะคนสวย ขับขี่ปลอดภัยใช้ถุงด้วย)

ริน

(อีบ้า)

อาย

(555 )

ออ

(แรงมาก ระดับนี้อาบน้ำทุกสามวันยะ)

(กู๊ดไนต์)
แม้ว

(ฝันดี Zzz) (แทงกิ้ว ในต์….)

บนถนนกรุงเทพฯ – หัวหิน

“พี่ต่อนะพี่ต่อ ทำไมต้องทำกับน้องนุ่งอย่างนี้” ในตาบ่นไปถึง คนที่สร้างปัญหาให้กับเธอในครั้งนี้ หญิงสาวหยิบแก้วกาแฟร้อน ที่วางอยู่ในช่องด้านข้างขึ้นมาดื่ม

“อ้า… ค่อยยังชั่ว ไม่งั้นตาปิด เฮ้อ… แล้วเธอก็เปิดเพลงเสียง ดังลั่น

ระยะทางไม่ใช่ปัญหา รินดาฮัมเพลงร้องคลอตามไปตลอด

ทาง

กริ้ง… มือถือของเธอดังขึ้น เธอกดรับโทรศัพท์ที่ต่อบลูทูทเข้า กับล่าโพง

“ถึงไหนแล้ว” เสียงพี่บอยผู้จัดการดังขึ้น

“เพิ่งจะถึงเพชรบุรีค่ะ” รินดารายงาน

“โอเค พี่ส่งแผนที่ตามไปให้แล้วนะ เข้าไปที่ไซต์งานได้เลย เก็บมาทุกรายละเอียดนะริน”

“ค่ะบอส ว่าแต่งานนี้…มีอะไรจะแบบว่า จ่ายเป็นพิเศษ คือ แบบเป็นวันพักร้อน”

“เยอะนะยายริน” บอสสวนน้ำคำมาทันที เธอจึงส่งเสียงหัว

เราะฮีๆ
“เอาแบบนี้ เสร็จงานนี้ฉันจะให้เธอพักยาวอีกเจ็ดวัน

“อุ้ย บอสพูดแล้วนะ ทำไมใจดีจังเลย

“พี่เป็นคนดีไง”

“ฮ่าฮ่าฮ่า…”รินดาหัวเราะเสียงดัง

“อ้าวๆ ขับรถดีๆ นะ รีบทำงานเลยนะถ้าไปถึงแล้ว อีกอย่างไม่ เกินสองทุ่มงานต้องส่งเข้าอีเมลของพี่ ถ้าผ่านก็หยุดต่อได้เลย โอเคไหม เพราะพี่จะส่งให้อีกทีมจัดการให้

“ค่ะบอส” เธอรับปากแข็งขัน

“นี่คือคำสั่ง” รินดาได้ยินเสียงหัวเราะของเจ้านายฮีๆ ก่อนที่ เขาจะวางสาย

“ยังงี้ก็มีด้วย ด่วน ด่วนที่สุด เห่อเห่อเห่อ” ปากก็บ่นไป สายตาก็จ้องมองถนน ตอนนี้มีหัวหินเป็นจุดหมาย เสียงจากจีพี เอสดังขึ้นมาเป็นระยะ นี่เป็นครั้งแรกที่เธอขับรถมาเองด้วยสิ

“อย่าพาหลงนะคะ” เธอต่อปากต่อคำกับเสียงที่ดังมาจากจีพี

เอส

‘โครงการสีระวัฒนา

ชื่อโครงการที่สะดุดตา ตัวใหญ่เบ้อเร่อที่ติดอยู่ตรงทางเข้า

คุ้นๆ ความคิดเกิดขึ้น รินดาเลี้ยวหัวรถเข้าไปในโครงการ นั้น สำนักงานตั้งอยู่ไม่ห่างจากปากทางมากนัก

“เหนื่อยยังไง ก็ต้องเริ่มเลยใช่ไหม” เธอถามตัวเอง หยิบกระเป๋าและอุปกรณ์ที่จำเป็น และกล้องถ่ายรูปขนาดกะทัดรัด พอดีมือ ดีกว่าใช้ ไอแพดที่ใหญ่เทอะทะ ไม่ลืมสมุดโน้ต มือถือ และเธอได้หยิบนามบัตรติดมือมาหนึ่งใบ

ต… ติด… เสียงเตือนว่ามีข้อความเข้า

(“รีบหน่อย เขารออยู่แล้ว”)

“ค่ะบอส” เธออ่านจบก็พูดกับมือถือทันที และส่ายหน้าเบาๆ

ขายาวๆ ของรินดาก้าวฉับๆ เข้าไปในสำนักงานข้างหน้า

“สวัสดีค่ะ ดิฉันรินดามาจาก เอสบี อินทีเรีย ค่ะ” รินดาแนะนํา ตัวกับประชาสัมพันธ์ที่นั่งอยู่ตรงนั้น

“อ๋อ สวัสดีค่ะคุณรินดา คือว่า เดี๋ยวพายให้คนขับรถไปส่งที่ ห้องพักตัวอย่างนะคะ บอสไปรออยู่แล้วค่ะ” หญิงสาวที่เอ่ยชื่อตัว เองว่าพาย กระวีกระวาดออกมาจากเคาน์เตอร์ด้วยอาการรีบเร่ง

“มันก็ไกลน่ะค่ะ” รินดาพูดเหมือนแก้ตัว เพราะเลยเวลานัดมา

แล้วกว่าครึ่งชั่วโมง

“ค่ะ พายเข้าใจ แต่…” เธอไม่พูดต่อ และเดินเร็วไปเรียกคน ขับรถ ก่อนจะส่งรินดาให้ขึ้นไปนั่ง สั่งการกับคนขับรถ ว่าให้พา รินดาไปที่ไหน

พายยกมือ โบกลา ก่อนจะถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก

“โชคดีนะคะคุณรินดา” เธออวยพรเสียงเบาๆ ตามหลัง รถกอล์ฟคันนั้นวิ่งเข้าไปในโครงการผ่านบ้านทั้งหลายหลังก่อนจะไปหยุดอยู่ที่หน้าบ้านหลังใหญ่ที่มีเนื้อที่และบริเวณมาก ที่สุด และติดอยู่กับ โขดหิน และด้านหน้าเป็นท้องทะเลกว้างใหญ่ หญิงสาวกล่าวขอบคุณคนขับรถเบาๆ ก่อนจะเดินขึ้นไปตามทาง ลาดเล็กน้อย

“สวยมากๆ” เธอมองไปรอบๆ ที่เป็นเวิ้งทะเลสุดสายตา สีขาว ของคลื่นตีกันเป็นก้อนๆ ส่งแสงประกายระยิบระยับท้าแสงแดด เวลาบ่ายสองโมง

ติด..ด… มือถือในกระเป๋าเสื้อของเธอสั่นขึ้นมาอีกครั้ง

(ยายริน ถึงไหนแล้ว ?) แค่เห็นข้อความเธอก็รีบเร่งฝีเท้า ก้าว ขึ้นตามบันไดปูนที่วางหินสีดำกันลื่น

ตามอยู่ได้ รู้แล้วค่ะ ถึงแล้วค่ะ เธอบ่นกระปอดกระแปด เงย หน้ามองไปที่บ้านหลังนั้น ค้อนไปถึงบอส

จะยังไงเนี่ย เร่งจะแย่แล้ว หี… รินดาก็บ่นไปแบบนั้นแหละ

แต่ก็ตั้งหน้าและทำใจว่าเธอต้องโดนต่อว่าอยู่แล้ววันนี้

ก๊อก…ก๊อก… ก๊อก…

เธอยกมือขึ้นเคาะประตูรินดาเห็นผู้ชายเดินมาทางประตู และ

เปิดมันออก

สายตาที่ต้องสบมา เธอไม่เคยลืม รินดาคอแข็งขึ้นมาทันที

ป้องณวัฒน์มองผู้หญิงตรงหน้า เขาไม่เคยลืมสายตาคู่นี้ ผู้ หญิงที่เขาเคยได้แล้วทอดทิ้ง
‘รินเหรอ เขาถามตัวเองในใจ

สีหน้าแปลกใจเป็นที่สุด ในดาเธอเปลี่ยนไปมาก สวยขึ้น ขาว ขึ้น และสดใสขึ้น

เส็งเคร็งจริงๆ ไอ้คนเลว… เธอค่าเขาในใจ

ตอนนี้ตาที่มองเขาไม่มีความเป็นมิตรเอาเสียเลย เธอเริ่มตัว สั้น และหายใจแรงขึ้น เรื่องราวในอดีตเมื่อเจ็ดปีที่แล้ว โผล่เข้า มาในหัว สองมือของรินดา เข้าหากันแน่น

“คุณมาจาก เอสพี อินทีเรีย ใช่ไหม” เขาเอ่ยปากถามเหมือน จำเธอไม่ได้ ยิ่งทำให้รินดาคอแข็งและกลืนน้ำลายลง เลงคอ ความ เจ็บปวดที่ทำท่าจะลืมได้แล้ว กลับเข้ามาตอกย้ำในหัวใจอีกครั้ง

“ค่ะ ใช่ ฉันรินดา” เธอตอบด้วยน้ำเสียงแปร่งๆ

“ผมป้อง ป้องณวัฒน์” เขายื่นส่งมือไปตรงหน้า รินดา ใช้หัว

ไหล่ของตัวเองกระแทกเข้าไปบนตัวเขา และเดินผ่านเข้าไปใน ห้อง ไม่ไยดีที่จะจับกระชับมือกับเขาเหมือนธรรมเนียมฝรั่ง เขา ถึงกับเก้อ รินดาเธอเปลี่ยนเป็นคนใหม่แล้ว ไม่ใช่เด็กสาวที่จะหลงคารม

ของใครง่ายๆ เจ็บแล้วต้อง

“เลว… ฉันอยากจะฆ่านาย” เธอยังสบถค่านี้ออกมาพึมพำ ขบ

เขียวเคี้ยวฟิน

ในบรรยากาศที่คลุมเครือ
“เริ่มงานเลยนะคะ” เธอหมุนตัวมาเผชิญหน้ากับเขา แล้วต้อง สบตาอย่างไม่ลดละแววตานั้นมองออกมาแบบอาฆาตมาดร้าย อย่างชัดเจน

“สบายดีไหม” เขาถามขึ้น แค่ได้ยินคำถามเธอก็ตัวเกร็งขึ้นมา อีกครั้ง ก่อนจะยิ้มเยาะที่มุมปาก

“หือ….ก็สบายดีค่ะ ไม่เจ็บ ไม่ปวด ไม่รู้สึกอะไร และยังไม่ตาย ลมหายใจก็ยังมีอยู่” เธอตอบเขาเป็นชุดเหมือนระบายความ อึดอัดบางอย่าง พร้อมกับมองเขาด้วยหางตาแล้วเริ่มขยับปลาย เท้าเดินสำรวจไปทั่วห้อง แล้วยกกล้องถ่ายรูปเก็บภาพตามมุม ต่างๆ ที่ได้รับคำสั่งมา

“ห้องเดิมๆ เนี่ยมันดูเชยๆ เลยอยากเปลี่ยนใหม่ทั้งหมด เขา พูดและเดินตามหลังเธอไปรอบๆ รินดาไม่ตอบ เธอเริ่มเดิน สำรวจไปทั่วทุกมุม และเริ่มเข้าไปในห้องหับต่างๆ ที่มีอยู่ถึงสาม ห้อง เขาตามประชด

รินดาวันนี้ไม่เหมือนเมื่ออดีต วันนี้เธอสูงยาวขาวใส แล้วสีผิว สว่างตัดกับชุดสีดำที่เธอใส่มาในวันนี้ และรองเท้าส้นสูงเกือบ สามนิ้ว สีแดงเพลิงเงาวับ ยิ่งตัดกับผิวกาย ผมที่ยาวถึงกลาง หลังและเหยียดตรงกระเพื่อมไหวสะบัดเวลาที่เธอเดิน สะโพก พายกลมมนดูมีมัดกล้ามเนื้อมากกว่าเดิม แล้วเธอยังอาจหาญ โนบราเสียด้วย แผ่นหลังที่ขาวสะอาดโผล่พ้นเนื้อผ้าเผยความ งามจนคนเดินตามต้องกลืนน้ำลาย

“นี่ชุดมาทำงานหรือ” เขาเอ่ยถามเธอ ทำให้คนที่ถูกถามหันหน้ากลับมาดังข

---

เพื่อการอัปเดตบทที่เร็วขึ้น กรุณาบริจาคสำหรับเว็บไซต์เพื่อซื้อบทใหม่! ขอขอบคุณ