บทที่ 3 ความสิ้นหวังของเธอ

ผ่านคืนนี้ไปก็จะไม่ใช่? กวินจะให้เธอไปทำแท้ง เดี๋ยวนี้เลยหรอ?

เธอจับท้องของตัวเองเบาๆ หัวสมองของเธอเต็มไป ด้วยความคิดที่จะหนี!

เธออยากหนีเข้าไปในรถ แต่ทันใดนั้นก็ถูกเขาฉุด อย่างแรง โดยที่ไม่สนใจอลิสาที่บาดเจ็บอยู่ข้างๆ จับ แขนของเขมมิกาไว้ และยัดเธอเข้าไปในรถเบนซ์อย่าง โหดร้าย!

เขาจะส่งตัวเธอไปทำแท้งเอง

เขมมิกาพยายามจะหนีออกมา ต่อให้ตายไปยังไง เธอก็ไม่อยากเข้าไปในรถนั้น

อลิสาที่อยู่ข้างๆกำลังหัวเราะเยาะอยู่ในใจ แต่ สีหน้าของเธอกลับเสแสร้งทำเป็นตกใจ และเหมือน กำลังจะยื่นมือมาช่วยเขมมิกา

เขมมิกาที่กำลังดิ้นรนไม่ได้สังเกตเห็นเธอ ตอนที่ เธอสะบัดมือ กลับผลักอลิสาออกอย่างไม่รู้ตัว

“โอ๊ย เจ็บ! ” ร่างของอลิสาล้มไปกองอยู่บน ถนน และกำลังกอดเข่าไว้ด้วยสีหน้าที่เต็มไปด้วยความทรมาน
เห็นแค่เข่าและมือของเธอมีเลือดออก ดูเหมือนจะ บาดเจ็บไม่เบา

กวินมองไปแว๊บเดียว สีหน้าเต็มไปด้วยความโหด ร้าย เขายกฝ่ามือขึ้นแล้วตบลงบนหน้าของเขมมิกา อย่างเต็มแรง

“จะบอกคุณไว้นะเขมมิกา อย่ามาแตะต้องอลิสา อีกไม่งั้นผมจะเอาชีวิตคุณ!

ร่างอันผอมเพรียวของเขมมิกากลับล้มลงอยู่ข้างๆ

รถ

ครึ่งหน้าที่ผ่องใสของเธอกลับเป็นหน้าที่แดงบวม มุมปากของเธอยังมีเลือดไหลออกมาซิบๆ

แต่เขมมิกาไม่ได้รู้สึกเจ็บเลยสักนิด คำพูดเมื่อกี้ ของกวิน เหมือนเชือกที่กำลังจะตีเธอ และกำลังตีลง ตรงกลางใจที่เป็นส่วนที่อ่อนโยนที่สุด ทำให้เธอรู้สึก เจ็บจนตัวสั่น

กวินอุ้มอลิสาขึ้นมา และวางเธอไว้ตรงหน้ารถ และ หันไปมองข้างหลัง ยื่นมือไปจับแขนของเขมมิกาอย่าง รุนแรงแล้วลากตัวเธอเข้าไปในรถ

ประตูรถถูกล็อกไว้ กวินสตาร์ทรถแล้วมุ่งหน้าไปยังโรงพยาบาล
“พี่กวิน ขับช้าๆหน่อยคะ สาเวียนหัว” อลิสาประ กบหน้าผากของตัวเองที่กำลังเลือดไหล และเอ่ยปาก พูดขึ้นอย่างเสียงอ่อน

กวินลดความเร็วลง

“ยังมีที่ไหนที่รู้สึกเจ็บอีก? สาเป็นเด็กดีนะ พวกเรา กำลังจะถึงโรงพยาบาลแล้ว” น้ำเสียงแบบนี้ไม่เคยพูด ให้เขมมิกาได้ยินเลย

เขมมิกาที่นั่งอยู่กำลังพอเห็นพวกเขากำลังหวาน แหวกันแบบนี้ เธอจึงค่อยๆหลับตาลง

เธอก็รู้สึกเจ็บเหมือนกัน แต่ถ้าเธอพูดออกมา ก็ คงจะได้แค่ทำให้กวินเยาะเย้ยใส่

ท้องของเธอส่งสัญญาณถึงความเจ็บปวดมาเบาๆ เขมมิกาจับท้องของตัวเองไว้ เหมือนระหว่างขาของเธอ จะมีอะไรเปียกๆ

เธอก้มลงไปดู กลับเห็นคราบเลือดแดงๆเปื้อน

กางเกงของเธอ

ตาของเธอเริ่มแดงและบวม เธอจึงร้องไห้ออกมา ตอนนี้รู้สึกตัวเองอ่อนแอและสิ้นหวังมาก

และความรู้สึกที่เธอมีต่อกวิน ตอนนี้มันก็เหมือนเด็กที่กำลังจะแท้งไป

ในรถสงบมากๆ เสียงร้องไห้ที่พยายามจะอดกลั้น ของเธอ มันชัดเจนมากๆที่ทำให้คนที่อยู่ข้างหน้าได้ยิน

อลิสาจึงถามขึ้นอย่างเป็นห่วง “พี่เขม เป็นอะไร ไป?”

“เธอจะเป็นอะไรไป? ก็แค่กำลังเล่นละคร”กวิน เอ่ยปากพูดขึ้น น้ำเสียงของเขาเต็มไปด้วยความเกลียด และอาฆาตรแค้น

เขมมิการ้องไห้ไปด้วย และกระตุกมุมปากขึ้น หัวเราะเยาะตัวเอง

กวินมองเธอผ่านกระจกรถที่เห็นเธอทั้งร้องไห้ทั้ง หัวเราะในขณะเดียวกัน เขาจึงขมวดคิ้วขึ้น “เขมมิกา เก็บสีหน้าอันจอมปลอมของคุณไปเถอะ! ผมเห็นแล้ว อยากจะอ้วก!

มุมปากที่เผยยิ้มออกมายิ่งอยู่ก็ยิ่งสะใจ

“กวิน ถ้าเด็กคนนี้ตายไป ฉันจะเกลียดคุณตลอด ชีวิต’ เธอเอ่ยปากพูดด้วยเสียงเบา เล็บของเธอได้ทิ่ม แทงเข้าไปในฝ่ามือของเธอ แต่เธอกลับไม่รู้สึกใดๆ

กวินเงยหน้าขึ้น และมองเธอที่กำลังหน้าซีดผ่านกระจกหลัง เขาแค่ยิ้มเยาะเบาๆเพื่อตอบสนองคำพูด เมื่อกี้ของเธอ

เขมมิกาหลับตาลงอย่างไม่มีแรง กวินไม่เคยสนใจ อยู่แล้วว่าตัวเธอจะรักหรือจะเกลียดเขา

รถเคลื่อนตัวถึงโรงพยาบาล

กวินหันกลับไป ยังไม่ทันได้พูดคำพูดที่ข่มขู่เธอ ให้ไปทำแท้ง ก็เห็นผู้หญิงคนนั้นลงจากรถเองแล้วเดิน เข้าไปในโรงพยาบาลโดยไม่หันกลับมา

กวินที่อยู่ในรถจ้องมองร่างของเธอ เขารู้สึกหดหู่ เบาๆ เขาอยากจะตามผู้หญิงคนนั้นขึ้นไปว่าเธอกำลัง จะเล่นละครอะไรอีกหรือป่าว

“พี่กวิน” อลิสาจับแขนของเขาไว้ “สาเจ็บเข่า มากๆ เดินไม่ได้เลย”

ความสนใจของกวินได้ถูกเรียกกลับมาสนใจอลิสา อีกครั้ง เขาอุ้มเธอขึ้นอย่างอ่อนโยน แต่สำหรับผู้หญิง คนนั้น เขากลับลืมเธอไปโดยทันที

เขมมิกาเดินไปที่แผนกสูตินรีเวช แล้วเอาใบคิวทําแท้ง