ตอน 4

แม่ชีที่น่าเบื่อดันเข้ามาขัดจังหวะซะได้ ไม่ให้ผมเสียอารมณ์จะ ให้เรียกว่าอะไร หายนะ…ใช่ไหมที่แม่ส่งแม่ชีมาคมคนอย่างผม Dead meat ตายแน่นาง มาตอนไหนไม่มา มาตอนเขากำลัง

กินกัน ผู้หญิงคนนี้มาตอนไหน ตอนเธออยู่ในแน่ๆ สงสัยหายตัวมา

“เลขาผมเอง”

I didn’t mean it ฉันไม่ได้ตั้งใจ คงได้แต่บ่นอยู่ในใจ ใน เมื่อเธอเข้ามาขัดจังหวะคนสองคนที่ไม่รู้จักที่อยู่ที่กิน ให้ถูกต้อง คนพวกนี้หน้ามืดจนหายางอายไม่เจอ บอสของเธอก็เกินไป ที่ ทำงานยังกล้าทำแบบนี้ หรือเคยทำบ่อยๆ

“รู้ไหมมารยาท” ผมตวาดลั่น

“บอสน่าจะรู้นะว่านี่ที่ทำงานไม่ใช่โรงแรม กล้าทำแบบนี้ได้ยัง ไง ยังเห็นที่ทำงานศักดิ์สิทธิ์อยู่ไหม นึกอยากจะกินก็กิน หิวมาก หรือไง เสียทีการศึกษา งานการ หน้าตา จัดได้ว่าดีทุกอย่าง ขาดอย่างเดียวจิตสำนึก ขาดความยับยั้งชั่งใจ” Bad อยากด่า คำนี้ออกไปยังปากไว้ทัน

“Are you kidding me ล้อเล่นกับฉันใช่ไหม ผมหัวเสีย มาก เป็นแค่เลขาที่ผมไม่อยากได้สักนิด กลับอ้าปากต่อผมปาวๆ ไล่ออกซะดีไหม
“เขาฟังออกหรือคะ” มาเรียหยามเลขา เชื่อว่าภาษาคงไม่ กระดูก ถ้ามีการศึกษา ย่อมไม่เสียมารยาทพรวดเข้ามาแบบนี้ อย่างน้อยต้องเคาะประตู สงสัยหลักสูตรเลขาไม่ได้สอนมารยาท เป็นวิชาเสริม หรือวิชาเลือกเสรี

อีหอกแกหายใจเป็นภาษาต่างดาว ฉันยังฟังออก แค่ประชด ภาษาอังกฤษง่าย ทำไมฉันจะฟังไม่ออก หากว่าที่จำเป็นต้อง สะกดความรู้สึก แสร้งโง่ ไร้เดียงสาเพื่อให้คนตรงหน้าจับผิดลิป ซึ่งไม่ได้

“วะ…ว่าไงนะคะ” เอ่ยคำถามออกไป แสดงสีหน้าไม่เข้าใจ ประโยคประชดที่บอสต่อว่า

“นั่นไงคะ คนโง่แบบนี้คงฟังไม่ออกแปลไม่ได้ เบบีรับมาเป็น เลขาได้ยังไงคะ”

“เด็กของแม่ผมเอง ผมไม่ได้รับมา”

“มิน่า มาเรียว่าแล้วเชียว” รสนิยมมาดามสิริใช้ได้ รับคน มาทำงาน อย่างกับแม่ชีออกมาจากวัด ดูแต่งตัวเข้า กลัวใครจะ เห็นเนื้อหนังหรืออย่างไร ใส่ซะมิด เอ๊ะ…”วาย ทำไมกระโปรง เธอ…” สั้นแต่กลับมีเส้นด้ายหลุดลุ่ย หรือว่าแฟชั่น หล่อนเป็น นางแบบ ไม่ว่าปารีส มิลาน ลอนดอน โตเกียวก็ไม่เคยเห็นแฟชั่น กระโปรงสะเปะสะปะแบบนี้ หรือว่าหล่อนตกเทรนด์ “What that ?” นี่มันอะไร

“มาทางไหนไปทางนั้นเลยนะแม่ชี” มาเรียจัดการกับเสื้อผ้าตัว เองเรียบร้อยก้าวอย่างมาดนางแบบมาตรงหน้า คุณเลขา “ฉันกับคุณยักษ์ My darling กำลังจะรักกัน เธอเป็นแค่เลขา ไสหัว ไปซะ”

“ค่ะ” เลขาสาวเหมือนจะว่าง่าย แต่…เธอหยิบโทรศัพท์ออก จากกระเป๋าเสื้อสูท

“มาดามสิริคะ” หญิงสาวจิ้มเบอร์หนึ่ง โทร.ออก พูดกรอกใส่

โทรศัพท์

ทันทีที่ผมได้ยินเสียงเรียกมาดามสิริ เชื่อเถอะผมไม่อยู่นิ่ง “What for ?” เพื่ออะไรเนี่ย ผมโวยลั่น พุ่งตัวเข้าไปแย่ง โทรศัพท์ของเลขา ดูหน้าจอโทรศัพท์ ปรากฏว่าเบอร์ยังไม่ถูก โทร.ออกไป ผมหลงกลแม่ชี สมภารอย่างผมเสียฟอร์มหนัก

“ถ้าบอสขืนทำตัวแบบนี้อีกทีวีจะโทร.ฟ้องมาดาม

“เอ่อ…เอาล่ะ” ผมกลัวตัวเองชวดมรดกมาดามสิริ จำเป็นต้อง อ่อนข้อให้เลขา ซึ่งถือตัวละครใหญ่กว่าระดับบิ๊กบอส ขืนผมมุ่ง มั่นในการตีป้อมอาจจะพ่ายแพ้โดนตีกลับ คราวนี้คงเสียทั้งป้อม มังกรก็โดนฆ่า ผมไม่ยอมแลกกับมาเรียเด็ดขาด ผู้หญิงอย่า งมาเรียไม่ควรเอามาแลกกับเงินหลายหมื่นล้าน รวมไปถึง ตำแหน่งสำคัญในแอนเดอร์สัน โอเค ผมยอม จบนะ

“มาเรียกลับไปก่อนนะ”

“ไม่นะคะเบบี้”

ผมไม่เบบี้ผู้หญิงทุกคนรู้ มาเรียไม่ควรเรียกผมต่อหน้าคนอื่น แบบนี้ มันน่าอาย ผมเป็นถึงบอสต้องยอมรับสรรพนามอ่อนหัดแบบนั้นได้อย่างไร

ผมเห็นแม่ซีแอบขำ ระวังตัวให้ดี มีโอกาสผมจะจัดการเขียแม่ ซี กระเด็นออกจากบริษัท ฉิบหายหอยก็อดกิน อารมณ์ก็ค้าง ตอนนี้ต่อให้อยากแค่ไหนท่อนเนื้อของผมฝอลงจนเหลือขนาด ปกติ นางแม่เธอต้องรับผิดชอบความคลั่งที่อยู่ในถุงอัณฑะของ ผม

มาเรียกระแซะเบียดตัวเข้าหาผม ตอนนี้ผมไม่มีเวลาต่อรอง กับใคร เวลางานของผมกำลังใกล้เข้ามา สำหรับมาเรีย เป็นแค่ อาหารจานด่วนที่ผมรีบกินรีบอิ่ม ตอนนี้เลยเวลากิน จำเป็นต้อง เลือกงานมากกว่าตัณหาที่นั่งอยู่ในถุงอัณฑะ

“Don’t be nosy” อย่าเรื่องมากน่า

ทันที่มาเรียได้ยินค่าจากปากคุณยักษ์ หล่อนหดมือทันใด ประโยคนี้แรงมากสำหรับหล่อน นั่นหมายถึงคุณยักษ์เริ่มแสดง ความรำคาญ ต่อให้หล่อนอ้อนแค่ไหน คงไม่สำเร็จเผ่นหนีไป ตั้งหลักก่อนท่าจะดี

“Ok It’s time to go now” โอเคฉันว่าได้เวลาต้องไปซะที ขึ้น อยู่หล่อนอดเป็นที่หนึ่งของคุณยักษ์ สมัยนี้นางแบบรุ่นน้อง จาก เวทีนั่นนี่เข้ามาเยอะ หล่อนหวังจับนักธุรกิจรวยๆ ทำตัว ในความ ไม่พอใจก็ต้องทำตัวดีด้วย ได้แต่งเป็นเมียเมื่อไหร่ค่อยแสดง อำนาจความเป็นเจ้าของ ตอนนี้แค่เป็นกิ๊กชั่วคราวยังไม่เลื่อนขั้น ผยองไม่ไหว

มาเรียคว้ากระเป๋าใบแพงของหล่อนคล้องแขน ก้าวเดินเฉียดแม่ชีที่ยืนนิ่ง เหมือนไม่รู้จักสำนึก ออกไปจากห้อง มาเรียหน้างอ แต่หล่อนก็ก้าว คุณยักษ์ ยื่นปากแดงๆ ของหล่อนจูบแก้มเขา จึงค่อยก้าวผ่านเลขา อ้อ…แม่ชีจากไปด้วยแววตาเครียดแค้น “ฝากไว้ก่อนเถอะ I miss you forever baby” ก่อนไปยังฝาก เสียงอ้อนคิดถึงบอสหนุ่ม พร้อมกับชม้ายตาหยาดเยิ้มเรียก คะแนน

“บอกกี่ครั้งอย่าเรียกผมเบบต่อหน้าคนอื่น” มันทำให้ผมรู้สึก ตัวขนาดเท่าเด็ก “ห้ามหัวเราะ ถ้าหัวเราะแม้แต่นิดเดียวเธอได้ เจอดีแน่ ยืนเซ่ออยู่ทำไม เตรียมตัวทำงานสิ” ผมตวาดเลขาแก้ อาการอายจากการโดนเรียกเด็กน้อย

“โอเคบอย” Okey boy พร้อมกับอมยิ้ม เลขาสาวหน้าจืด แสบไม่ใช่เล่น

“นี่ยัยบ้า” ผมโมโหจัด บ้ามาเรียกผมไม่ให้เกียรติได้อย่างไร

ยัยแม่ชี

“ไม่ต้องกลับมาเอานะ ฉันไม่มีที่เก็บ ไม่รับฝาก” ทำเป็นหยิบ ของในมือว่างเปล่า หยิบแค่อากาศให้สองคนในห้องนี้เห็น จาก นนโยนออกไปนอกประตู

“แกทําอะไร” มาเรียงงเป็นไก่ตาแตก

“โยนที่คุณฝากเมื่อกี้ทิ้งไงคะ” เห็นเขาเล่นกันเอาบ้างสิ ได้ชั่ว คนปากดีสนุกดีนะ

“อ๊ายยยย อีเลขาบ้า” มาเรียกระทืบเท้าก้าวออกไปจากห้อง ทำงานของบอส เลขาสาวสุดเชยหันขวับตามไป กลั้นขำจนปวดกราม

ยืนอยู่นั่นแหละ “สิบโมงเธอต้องไปกองถ่ายกับฉัน

“กองถ่าย ?”

“วันนี้มีถ่ายโฆษณาชุดชั้นใน คอลเลคชั่นใหม่ ฉันต้องไปดู ความเรียบร้อย”

“ไปดูความเรียบร้อยหรือไม่ดูแคนนางแบบคะ

That’s so true แม่งโคตรจริง ต่อให้จริงแล้วไง No สน No แคร์ ไม่รับซะอย่าง ผมตีหน้าขรึมกับมุกล้มควายของเลขาตัว แสบ หีๆ ตกลงเป็นแม่ชีจริงเปล่าวะเนี่ย แม่งดันรู้ทัน

ผมมาถึงสตูดิโอถ่ายโฆษณา ทีมงานกำลังเตรียมงาน เซ็ต ฉาก เซ็ตไฟ

“คุณแมวเรียบร้อยใช่มั้ย” ผมถามคนคุมทีมงาน