ตอนที่9การกลับมาของเด็กน้อยน่ารัก

5ปีต่อมาในสนามบิน

คนหนึ่งโตคนหนึ่งเล็กปรากฏตัวอยู่ในสนามบินของผู้ โดยสารขาเข้า

ชุดสูทสีขาวใส่สบายทั้งๆที่แต่งตัวเป็นทางการแต่ พอสวมไปบนตัวของหลิวเซียนเซียนแล้วก็เต็มไปด้วย เสน่ห์ทั้งน่ารักและสวยหวาน

เด็กชายตัวน้อยๆที่เดินอยู่ข้างเธอก็น่ารักเหมือนอย่าง กับตุ๊กตายังแต่งตัวธีมเดียวกัน

คู่แม่ลูก

หรือว่าจะเป็นคู่พี่น้อง?

หลิวเซี้ยวหนิงเดินลากกระเป๋าเดินทางใบเล็กเหมือน เทวดาน้อยที่กำลังเดินอยู่เมื่อเทียบกับหลิวเซียนเซียน แล้วน่าดึงดูดทั้งคู่

“ว๊าวเด็กน้อยคนนั้นช่างน่ารักจริงๆพอเห็นเขาฉันถึง กับอยากมีลูกคนที่สองเลย”

“มีสิก็กลัวว่าลูกคนที่สองนั้นจะเหมือนกับคนแรก เสียใจแน่เธอ”

“อยากจะไปถามซะจริงๆว่าพ่อแม่ของเขานั้นคลอดเขาออกมายังไงทำไมถึงได้น่ารักขนาดนี้”

“ยังจะต้องถามอีกหรอคงจะต้องเป็นเพราะพื้นฐานที่ดี พ่อแม่ของลูกเขาหน้าตาดี”

“อืมหน้าตาพี่สาวของเขาก็สวยดีเห็นทีคนบ้านนั้น คงจะดูดีกันทั้งบ้านน่าอิจฉาจัง”

หลิวเซี้ยวหนิงที่ลากกระเป๋าเดินทางอยู่ก็หยุกชะงัก หันหัวไปพร้อมท่าทางเท่ๆมองไปที่กลุ่มผู้หญิงที่กำลัง ซุบซิบเรื่องของเขากับม๊ามี้”เธอไม่ใช่พี่สาวของผม”

ถึงแม้ว่าจะเรียกพี่สาวซึ่งก็แปลว่าหลิวเซียนเซียนนั่น ยังสาวมันก็เป็นเรื่องดีแต่ว่าถ้าเรียกไม่ถูกมันก็ไม่ดี

“ถ้างั้นเธอก็คือ…..ผู้หญิงสองคนนั้นถามกลับด้วย ความอยากรู้คงจะไม่ใช่แม่ลูกหรอกมั้งผู้หญิงคนนั้นดู ยังไงก็ยังวัยรุ่นอยู่เลย

เป็นไปไม่ได้

“ผมไม่บอกคุณหรอก”หลิวเซี้ยวหนิงเกาบนหัวเขา ไปมาพร้อมลากกระเป๋าเดินทางแล้วรีบตามหลิวเซียน เซียนไปแป๊ปเดียวก็ออกไปจากในสนามบิน

หลิวเซียนเซียนยกกระเป๋าเดินทางขึ้นไปไว้ตรงหลัง รถหลิวเซี้ยวหนิงก็ยกกระเป๋าตัวเองขึ้นมาเขย่งปลาย เท้าแล้วโยนกระเป๋าเข้าไป“ม๊ามีเรียบร้อยครับพวกเรา ไปกันครับ”
หลิวเซียนเซียนลูบหัวลูกชายเอาด้วยความรักจูงมือ เล็กๆของเขาเดินเข้าไปนั่งรถแท็คซี่

“มหาวิทยาลัยT”เธอแจ้งที่อยู่ของมหาวิทยาลัยไป

รถแท็คซี่เริ่มขับเคลื่อนออกไปรถไมบัคสีดำคันหลังก็ ขับเข้ามาจอด

ลี่หลินเย่เดินลงจากรถสายตาเหลือบมองไปที่รถแท็ค ซี่นั้นนี่เขาคงตาฝาดไปใช่ไหมที่รู้สึกว่าผู้หญิงที่เพิ่งขึ้น รถแท็คซี่ไปนั้นเหมือนเป็นคนเดียวกับผู้หญิงในเมื่อ5ปี ก่อนที่เขาเคยจับเธอไปส่งตำรวจ

ไม่ใช่ว่าเธอนั้นออกไปจากเมือง แล้วไม่ใช่หรอ? กลับมาครั้งนี้หรือว่ามีแผนอะไรจะมายุ่งกับน้องชาย

ของเขาอีก?

“คุณลี่และmarkกำลังจะไปแล้วนะครับ”ลั่วเฟิงเข้า มาบอกไม่รู้อะไรเลยพูดเตือนลี่หลินเย่อีกครั้ง

ลี่หลินเย่ถึงค่อยเร่งฝีเท้าเดินเข้าไปในสนามบิน

รถแท็คซี่ที่หลิวเซียนเซียนนั่งมาก็จอดตรงหน้าประตู ที่มหาวิทยาลัยT

“หนิงหนิงไปนั่งเล่นบนพื้นหญ้านั้นก่อนเดี๋ยวม๊ามี้ไป โทรศัพท์เรียกคนมารับพวกเราเข้าไปกันอาจจะต้องรอ อีกสักพัก”มหาวิทยาลัยTใหญ่มากขับรถยังต้องวนอยู่นานถ้าเดินหาตามหาคนนั้นยิ่งไม่ต้องพูดถึง

คนที่จำทางไม่เก่งอย่างหลิวเซียนเซียนนั้นไม่รู้จะ เข้าไปอย่างไรด้วยซ้ำจึงได้แค่โทรศัพท์ขอความช่วย เหลือ

ยืนรออยู่ที่หน้าประตูใหญ่ของมหาวิทยาลัยTในใจ เธอเต็มไปด้วยความโศกเศร้า

5ปีก่อนเธอนั้นอยากจะเป็นส่วนหนึ่งของ มหาวิทยาลัยTแต่สุดท้ายก็พลาดโอกาสนั้นไป

แต่พอหันไปมองหลิวเซี้ยวหนิงเธอก็ไม่รู้สึกผิดหวัง

ถึงแม้ตอนนั้นไม่ได้เข้ามหาวิทยาลัย แต่ตอนนี้เธอก็ สามารถมาชดเชยโอกาสเมื่อ5ปีก่อนที่เธอพลาดไปให้ เอากลับคืนมา

มหาวิทยาลัยTเธอกลับมาแล้ว

เพียงแค่ว่าเธอไม่สามารถเป็นนักศึกษาปีหนึ่งอีกแล้ว แต่เป็นนักศึกษาปริญญาโท

ไม่กี่นาทีผ่านไปรถรับส่งสีขาวของทางมหาลัยขับ เข้ามาผู้ชายคนขับรถนั้นก็เห็นสองคนแม่ลูกยืนอยู่แต่ ไกลและยังเห็นสายตาที่เพ่งเล็งไปที่สองคนนั้นจากที่ ไกลและกำลังมุ่งหน้าเข้ามารีบร้อนจอดรถไว้ข้างๆหลิว เซียนเซียน“หลิวเซียนเซียนใช่ไหม?”
“คุณคือลู่สาวหลีใช่ไหม?”

ลู่ส้าวหลียกกระเป๋าเดินทางของเธอขึ้นรถ“อื้มคนนี้ คือ…..”จ้องมองไปที่เด็กน้อยซนหลิวเซี้ยวหนิงซึ่งกำลัง วิ่งเข้ามาทางนี้ลู่ส้าวหลีตะลึงเล็กน้อย

“เธอคือแม่………..ซี้ยวหนิงพูดถึงตรงนี้ก็ต้องหยุด ชะงักไปเพราะว่าเขาได้รับแววตาตักเตือนมาจากทาง หลิวเซียนเซียน

ไหนพูดกันแล้วไงว่าถ้าอยู่ในมหาลัยนี้จะต้องเรียก พี่สาวเขาเป็นผู้ชายลูกผู้ชายรับปากแล้วก็ต้องทำให้ ได้”เธอคือลูกสาวของแม่พี่สาวของผมส่วนผมชื่อหลิว เซี้ยวหนิงครับ”

หลิวเซี้ยวหนิงไม่รีบไม่รนพูดต่อไป

พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงบิดหัวหันไปหยีตายิ้มให้หลิว เซียนเซียน

เด็กน้อยนั้นกำลังขอคำชม เขาฉลาดมากใช่ไหมหล่ะ?

เขาไม่พูดผิดเลยสักนิด

หลิวเซียนเซียนก็ให้รอยยิ้มที่ชมลูกชายของเขา “เด็ก ดีพวกเราเข้าไปกันเถอะ”
“หลิวเขียนเขียนน้องชายของเธอก็จะเข้าพักกับเธอ ใช่ไหม?”ลู่สาวหลีนึกถึงสิ่งที่อาจารย์สั่งไว้ให้เขาจัดการ ทุกอย่างให้กับหลิวเซียนเซียนแต่ว่าเขานึกไม่ถึงว่าหลว เซียนเซียนนั้นพาเด็กน้อยคนหนึ่งตามมาเข้าเรียนด้วย

นี้มันเป็นเรื่องที่น่าแปลกจริงๆ

ถึงแม้ว่านักศึกษาปริญญาโทจะแต่งงานมีลูกได้แต่ ถึงจะมีลูกก็หยุดเรียนไปแอบคลอดคลอดเสร็จก็เอาให้ ผู้ใหญ่ช่วยเลี้ยงดูไม่เคยเห็นว่ามีใครคนไหนมามาเรียน ด้วย

แน่นอนหลิวเซียนเซียนนี่อาจจะเป็นข้อละเว้นเพราะ เป็นแค่น้องชายของเขา

“ผมเป็นเด็กดีนะครับผมจะไม่สร้างความวุ่นวายให้พี่ สาวหรอกครับพี่ชายก็วางใจเถอะครับ”หลิวเซี้ยวหนิง ทำตาโตมองนูนทีมองนั่นที่จับนู้นบิดนั่นบรรยากาศ รอบๆของที่นี่ก็ไม่เลวก็ถือว่าเขาก็ชอบ

ในเมื่อเป็นที่ที่หลิวเซียนเซียนจะต้องมาให้ได้อิ่ม ในเมื่อเขาเป็นคนในครอบครัวคนเดียวของเธอเขา สนับสนุนเธอ

“หนิงหนิงช่างเป็นเด็กดี”ลู่สาวหลีพยักหน้าชื่นชมและ ชอบเด็กน้อยคนนี้มาก

รถรับส่งสีขาวของมหาลัยจอดอยู่หน้าสวนของตึกเดี่ยว
นี่คือก่อนที่หลิวเซียนเซียนจะกลับประเทศและได้ให้ อาจารย์ช่วยเธอติดต่อไว้ได้

สะอาดเป็นระเบียบก็ไม่เลว

สองแม่ลูกจัดของเสร็จเรียบร้อยฟ้าก็มืดแล้ว

หลิวเซี้ยวหนิงที่ยังคงกระตือรือร้น

“ม๊ามีผมอยากออกไปเดินเที่ยว”ตั้งแต่เล็กจนโตเขาก็ อยู่แต่ที่ยุโรปถึงแม้ว่าเขาก็เป็นคนหัวเหลืองแต่พอเห็น ทั้งโลกนี้เต็มไปด้วยคนหัวเหลืองก็ยังแอบรู้สึกแปลก ประหลาด

ก็คือการนอนหลับบนเครื่องบินหนึ่งตื่นพอลงมาก็มา ถึงในโลกที่ไม่คุ้นเคยแล้ว

น่าสนุกจริงๆ

“ไม่ได้นั่งดูการ์ตูนอยู่ที่นี่ม้ามี้ยังมีงานที่ต้องทำพรุ่งนี้ ค่อยพาลูกออกไปดีไหม?”หลิวเซียนเซียนส่ายหัวเธอ ยุ่งมาก

แต่ถ้าไม่ยุ่งนี่สิคงจะแย่ถ้าไม่รีบชีวิตความเป็นอยู่ของ สองแม่ลูก ก็คงจะเป็นปัญหา

“ม๊ามีผมออกไปเดินเล่นเองก็ได้ครับผมว่าบรรยากาศ ที่นี่ก็ไม่เลวความปลอดภัยก็ดีวางใจเถอะครับผมไม่ ได้บื้อจนให้คนร้ายลักพาตัวหรอกครับอีกอย่างผมก็มีนาฬิกาส่งสัญญาณจีพีเอสด้วยนะครับ”หลิวเซี้ยวหนิง พูดอยู่ก็ซูนาฬิกาที่ใส่ไว้ในข้อมือขึ้นมาโชว์

หลิวเซียนเซียนหลุดหัวเราะแล้วส่ายๆหัวเด็กคนนี้เธอ ไม่เคยจะเถียงเขาได้เลย

“งั้นต้องเป็นเด็กดีนะอีกครึ่งชั่วโมงต้องกลับมาบ้านนะ เดี๋ยวพรุ่งนี้ม้ามี้จะหาหนูไปหาอนุบาลเรียน”

“พรุ่งนี้ก็จะต้องไปเรียนแล้วหรอครับ?”เด็กน้อยทำ ปากจู่สีหน้าไม่ค่อยมีความสุข

“ไม่อยากไปเรียนงั้นเหรอ?”

“ผมอยากจะคุ้นชินกับที่นี่ก่อนมะรืนค่อยไปเรียน อนุบาลได้ไหมครับ?”พรุ่งนี้เขาอยากจะไปหาคนนั้นที่ เป็นแดดดี้ของเขาก่อนอยากจะสั่งสอนเขาสักหน่อย

แดดดี้ที่ไม่เอามามี้ก็คือแดดดี้ที่ไม่ดี

แต่ว่าเขาก็แค่อยากเห็นเท่านั้นเอง

“โอเคเอาตามที่หนิงหนิงว่าเลยแต่ว่าพรุ่งนี้จะต้องไป หาอนุบาลไว้ก่อนอย่างนี้วันมะรืนก็จะได้ส่งไปที่นั่นได้ ตั้งแต่เช้าเลยเป็นไง?”หลิวเซียนเซียนสีหน้าจริงจังที่ กำลังขอความคิดเห็นจากเด็กน้อยคนนี้

หลิวเซี้ยวหนิงนิ่งเงียบไปสักพักพอคิดได้ว่ายังพอมี เวลาอยู่หนึ่งวันเขาน่าจะจัดการเรื่องที่เขาอย่างทำได้สำเร็จ”ตกลงครับงั้นก็ตามนี้ครับ”

รีบวิ่งออกไปเด็กออกไปจากห้องไปเล่นที่สวนในมหา ลับแล้ว

หลิวเซียนเซียนเปิดเอกสารหนังสือในโทรศัพท์และ เริ่มทำงาน

เธอรับงานแปลภาษาเวลานั้นไม่ได้เร่งรีบอะไรแต่เน้น ภาษาและคุณภาพของงาน

นี่ก็คือสิ่งที่ทำให้เธอสามารถประทังชีวิตเลี้ยงตัวเธอ เองและหนิงหนิง

อยู่ฝรั่งเศสมาหลายปีนี้ทำให้เธอได้เป็นทั้งภาษา อังกฤษฝรั่งเศษและภาษาสเปนบางครั้งก็รับงานแปล สดในงานแค่นี้ก็สามารถหาค่าใช้จ่ายในบ้านได้แล้ว