ตอนที่5กันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง

ลี่หลินเย่มองผู้หญิงตัวน้อยที่อยู่ในอ้อมแขนของเขา

สีแก้มดุจเมฆสีชมพูเหมือนดอกบัวที่บานในสระบัว ทำให้เขาต้องวางนิ้วและเกลี่ยไปตามใบหน้าเรียบเนียน ของเธอ”เด็กดีอย่าดิ้น”

ไม่รู้ทำไมทุกครั้งที่หลิวเซียนเซียนดิ้นในหัวเขา ปรากฏผู้หญิงเมื่อคืนโดยอัตโนมัติ

เสียงลิฟต์ดัง’ติ้ง’ลี่หลินเย่เคลื่อนไหวด้วยขาเรียวยาว ในไม่ช้าเขาก็เข้าไปในห้องที่กู้จิ้นหยู้ได้จองไว้

กู้จิ้นหยู้มู่เย่ไป๋และจิ้นยี่เฉินต่างก็มีห้องประจำของ เขามีแต่เขานั่นแหล่ะที่ไม่มีเพราะว่าเขาไม่เคยแตะต้อง ผู้หญิงเลย

เดินเข้าไปห้องรับแขกด้วยขาเรียวยาวลี่หลินเย่อุ้ม หลิวเซียนเซียนตรงไปยังห้องอาบน้ำแล้วเปิดก๊อกน้ำใน อ่างอาบน้ำปรับอุณหภูมิน้ำให้ต่ำที่สุดทันใดนั้นเราวกับ มือปลาหมึกที่ไม่ยอมปล่อยจากเขา

“ตู้ม”เสียงน้ำกระจายหลิวเซียนเซียนที่ตกลงไปในน้ำ ที่เย็นเฉียบ

แต่เธอก็ยังรู้สึกร้อนและดิ้นไปดิ้นมาจนอยู่ไม่สุขเสื้อ เปียกโชกไปหมด
ลี่หลินเย่หยิบฝักบัวและเปิดน้ำเย็นราดใส่หัวหลิว เซียนเซียนเธอถึงจะหยุดลงได้แช่อยู่ในน้ำด้วยความ สะลึมสะลือ“ลี่หลินซูอย่าไปนะอย่าจากฉันไป”

ในขณะที่ดิ้นรนก็ปรากฏรอยที่ยังไม่จางหายของเมื่อ

คืน

สายตาลี่หลินเย่เศร้าหมองแล้วเดินจากไปอย่างเย็น

ชา

หลิวเซียนเซียนที่ตื่นเพราะความหนาว แช่ในน้ำเย็น4ชั่วโมงกว่าในที่สุดเธอก็ตื่น มองไปรอบๆด้วยความสะลึมสะลือห้องน้ำที่ไม่เคย เห็นมาก่อน

รีบลุกขึ้นทันทีในที่สุดความจำทุกอย่างก็กลับมาฉาก ล่าสุดที่เธอจำได้คือประธานหลิงจะพาเธอไปแต่เรื่อง ราวหลังจากนี้เธอจำไม่ได้เลย

หลิวเซียนเซียนเช็ดผมและพันผ้าเช็ดตัวเดินออกจะ ห้องน่าเห็นเสื้อชุดใหม่ของผู้หญิงวางไว้บนเตียง

ช่างเถอะยังไงเธอก็เดินออกไปตัวเปล่าไม่ได้อยู่ดีรอ ให้รู้ว่าใครช่วยเธอไว้ค่อยพาเธอมาที่นี่ค่อยขอบคุณ เขาก็ยังไม่สาย

เธอสวมเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วเธอเดินดูรอบๆห้องการตกแต่งนั้นค่อนข้างพิเศษและหรูกว่าบ้านตระกูลหลิว เสียอีก

เมื่อเธอเห็นบัตรบริการบนโต๊ะข้างเตียงเธอถึงรู้ว่านี่ คือclubblue

ห่างจากclubpoisonไม่ไกลมากอย่างไรก็ตามเธอแค่ เดินผ่านเท่านั้นยังไม่เคยเข้ามาเลย

คนที่สามารถเข้าclubblueถ้าไม่รวยมากก็ต้องเป็นคน ที่มีหน้ามีตาในสังคมมากแม้แต่พ่อของเธอหลิวเฟิงจั่นก็ ไม่มีคุณสมบัติที่จะเข้าสถานที่หรูหราแบบนี้

ไม่คิดเลยว่าเธอจะเข้ามาแล้ว

แต่ไม่รู้ว่าคนที่ส่งเธอมาที่นี่เป็นผู้หญิงหรือผู้ชายกัน แน่?

แต่เห็นได้ชัดว่าเธอไม่ได้ตกอยู่ในอันตรายสิ่งนี้ สามารถตัดสินได้จากความจริงที่ว่าเธอตื่นเพราะความ หนาว

ดังนั้นถ้าเป็นผู้ชายก็ต้องเป็นสุภาพบุรุษ

ถ้าเป็นลี่หลินซูก็ดีสิ

พอนึกถึงลี่หลินซูหลิวเซียนเซียนรู้สึกว่าคนที่ช่วยเธอ ไว้เมื่อคืนเหมือนจะเป็นลี่หลินซูแต่พอเธอนึกดูดีๆกลับ จำรายละเอียดไม่ได้
ทันใดนั้นเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้นพร้องเสียงเพื่อน รักฟังเวิ้นซิ่ว

หลิวเซียนเซียนที่พึ่งใส่เสื้อผ้าเสร็จรีบไปเปิดประตูพึ่ง จะเปิดประตูฟังเวิ้นซิ่วก็พุ่งตัวเข้ามา

เมื่อคืนเธอแค่ลุกไปเอาน้ำเย็นให้หลิวเซียนเซียนพอ หันกลับมาก็ไม่เห็นหลิวเซียนเซียนแล้ว

เธอตามหาเกือบทั้งคืนพอได้รับโทรศัพท์จากหน้าเค้า เตอร์ถึงได้รีบมา

“เซียนเซียนเกิดอะไรขึ้น? เธอมาอยู่ที่นี่ได้ยัง ไง? “ฟังเวิ้นซิ่วเข้ามาตรงหน้าหลิวเซียนเซียนด้วย สีหน้ากังวลเห็นเธอใส่เสื้อครบทุกอย่างเลยโล่งใจ

หลิวเซียนเซียนพูดสั้นๆว่าเธอสงสัยลั่วเหมยจูวางยา ให้เธอและเล่าเรื่องประธานหลิงที่คลับด้วยพอพูดเสร็จ อดไม่ได้ที่จะถาม“ซิ่วซิ่วหน้าเค้าเตอร์ได้บอกไหมว่า ใครเป็นคนพาฉันมา? ใช่ลี่หลินซูรึป่าว? ”

พอได้ยินชื่อลี่หลินซูฟังเวิ้นซิ่วจึงดีดหน้าผากเธอ แรงๆ“หลิวเซียนเซียนเธอฝันกลางวันอยู่รึไงลี่หลินซูไม่ ได้อยู่ที่เมืองโซักหน่อยเขาไปเข้าร่วมงานที่เมืองBแล้ว”

“อ่อ”หลิวเซียนเซียนตอบกลับด้วยความผิดหวัง

เห็นเธอแบบนี้แล้วฟังเวิ้นซิ่วก็ไม่มีทางเลือกนอกจาก พูดขัดเธอขึ้น“เซียนเซียนเดี๋ยวเธอจะไปไหนรึป่าวตรงกลับบ้านเลยหรือว่า…….

“ฉันไม่อยากกลับบ้าน! “แค่คิดถึงลั่วเหมยจูและ ประธานหลิงเธอก็ปวดหัวแล้ว

ครั้งนี้พวกเขาทำไม่สำเร็จครั้งหน้าต้องวางแผนอะไร อีกแน่เป็นแบบนี้แล้วเธอต้องกันไฟกันขโมยกันแม่เลี้ยง ตลอดแล้วล่ะ

หลิวเซียนเซียนจับมือฟังเวิ่นซิ่วไว้แล้วพูดขึ้นด้วย ความสงสาร”ซิ่วซิ่วให้ฉันอยู่ด้วยนะ”