ตอนที่11ผมไม่ชอบคุณ

ลี่หลินเย่มองดูเด็กคนนี้ตั้งแต่บนลงล่างอย่างช้าๆแล้ว ก็ล่างขึ้นบนและยังส่งสายตาจ้องเขาไปหลายรอบจน ทนไม่ไหวหลุดหัวเราะออกมาเด็กของบ้านคนอื่นนั้นแค่ เห็นเขาก็ตกใจจนรีบหันหลังหนีกันไปแล้วแต่เด็กนี่กลับ ไม่กลัวเขา

“หนูไม่กลัวฉันหรอ?”

“ทำไมผมต้องกลัวคุณด้วย?คุณไม่ใช่ปีศาจสักหน่อย แต่ว่าที่ผมไม่ชอบคุณหน่ะเป็นเรื่องจริง”เด็กน้อยคนนี้ ไม่ชอบสีหน้าเย็นชาของลี่หลินเย่อย่างมากพูดออกมา อย่างรังเกียจ

“ไม่ชอบแล้วยังจะมาหาฉันอีกหนูไม่กลัวหรอกหรอว่า ฉันจะโยนหนูออกไปจากชั้นบนนี้?”ลี่หลินเย่ขมวดคิ้ว เล็กน้อยเด็กคนนี้บอกว่าไม่ชอบเขาและเขาก็ดันไม่รู้สึก โกรธอะไรแต่กลับกันเขารู้สึกไม่น่าเชื่อและเริ่มชอบเด็ก คนนี้เข้าซะแล้ว

คนที่กล้าพูดอย่างนี้กับฉันเด็กคนนี้ถือเป็นคนที่สอง เพราะไม่มีใครกล้าเป็นคนที่หนึ่ง

“คุณลี่บนโลกนี้มีคนที่ชอบคุณก็เยอะคนที่ไม่ชอบคุณ ก็มีเยอะถ้าคนไม่ชอบคุณมีมากมายขนาดนั้นแล้วคุณก็ จะโยนพวกเขาลงไปล่างตึกนี้ถ้าอย่างงั้นคุณก็คงกลาย เป็นเพชฌฆาตฆ่าคนเยอะๆทุกวันแบบนี้จะนอนฝันร้าย นะครับ”
“ฮ่าฮ่าฮ่า…….”หลินเย่กลั้นไม่อยู่ใบหน้าเย็นชาของ เขากลับหายแวบไปจะมีก็แต่เสียงหัวเราะ

ลั่วเฟิงที่อยู่ด้านหลังนั้นเอาแต่ปาดเหงื่อและส่ง สัญญ่ณให้เด็กน้อยนั้นหยุดพูดได้แล้วแต่พอเห็นลี่หลิน เย่หัวเราะนั้นเขาก็หน้าเหว๋อไปเลย

จนลืมไปเลยว่าผู้ชายไม่ควรที่จะยืนและเอาแต่จ้อง ผู้ชายอีกคน

ลี่หลินเย่นั้นไม่ได้ยิ้มอย่างนี้มานานมากแล้วเห็นเขา ยิ้มนั้นช่างหล่อจริงๆ

เหมือนดอกไม้ผลิบานน่ามองจนทำให้คนไม่อยากละ สายตา

ลั่วเฟิงนั้นชอบใบหน้าที่ยิ้มหัวเราะของเจ้านายตัวเอง หลิวเซี้ยวหนิงก็เหมือนกันพอเห็นลี่หลินเย่หัวเราะเด็ก น้อยก็โล่งใจไม่น้อยที่ผมมาหาคุณเพราะว่าอยากจะ ถามคำถามหนึ่งกับคุณ

“คำถามอะไร?”ลี่หลินเย่นั้นได้ถูกเด็กชายน้อยคนนี้ ปลูกต่อมอยากรู้ของเขา

“คุณนั้นไม่ชอบเด็กใช่หรือไม่?”

“ทำไมถึงถามอย่างนี้หล่ะ?อีกอย่างแล้วทำไมฉันต้อง ตอบคำถามเธอด้วย?”
เด็กน้อยไม่เร่งรีบอะไร”ก็เพราะว่าคุณนั้นก็ได้ยืนคุย กับผมอยู่ตรงนี้มาหลายประโยคแล้วก็คงจะไม่เป็นไร ถ้าจะพูดเพิ่มอีกสักแระโยคใช่ไหมครับ?”

คำตอบนี้ลี่หลินเย่ถึงรู้ตัวว่าเขานั้นได้มายืนคุยกับเด็ก นี้นานมาเกือบครึ่งวัน

ปกติคนที่นัดเขามาเจรจาธุรกิจนั้นมีใครบ้างที่ไม่ใช่ หลักร้อยล้าน

นี่เป็นครั้งแรกเลยนะที่ถูกเด็กนี่มาพัวพัน

“ไม่ฉันไม่มีความจำเป็นที่จะต้องตอบคำถามของ เธอ”ตอนนั้นเองพอมองดูเด็กคนนี้อีกทีเขาก็นึกออกแล้ว ว่าทำไมถึงรู้สึกคุ้นเคยกับเด็กคนนี้

ก็เพราะเด็กคนนี้นั้นเหมือนคนคนหนึ่ง

ซึ่งคนคนนั้นก็คือหลิวเซียนเซียน

คนที่เพ้อเจ้อบอกว่าตัวเองตั้งท้องลูกของหลินซู

ผู้หญิงที่ทำตัวอนาจาร

เขาไม่ชอบไม่ชอบมากๆ

นึกถึงคู่แม่ลูกที่เจอในสนามบินตอนนั้นเด็กคนนี้จะ ต้องเป็นของหลิวเซียนเซียนแน่ๆ
แม่เป็นอย่างไรลูกก็ต้องเป็นอย่างนั้น

พอคิดถึงตรงนี้ภาพลักษณ์ที่เขามองเด็กคนนี้ก็ติดลบ ไปพูดจบเขายกเท้าขึ้นแล้วเดินต่อไป

ร่างที่สูงใหญ่นั้นเดินผ่านหลิวเซี้ยวหนิงไปอย่างไร้เยื่อ

ໃຍ ในใจของเด็กน้อยไม่รู้ทำไมจู่จู่ก็รู้สึกจุกเขาคงจะไม่

ชอบเด็กจริงๆสินะ

ก็เพราะว่าไม่ชอบเด็กก็เลยไม่เอาเขาแล้วก็ไม่เอามามี้ ด้วย

ม๊ามี้น่าสงสารจริงๆผู้หญิงคนอื่นถ้าท้องมีลูกแล้วสามี ก็จะคอยช่วยเหลือดูแลมีแต่ม้าที่เลี้ยงดูเขาจนโตมา ถึงตอนนี้ด้วยตัวคนเดียว

แต่ว่าในเมื่อลี่หลินเย่ไม่ชอบเด็กขนาดนี้แล้วทำไมถึง ทำให้ม๊ามี้ต้องท้องลูกของเขาด้วยหล่ะ?

ผู้ชายที่ไม่รับผิดชอบอย่างเขามันช่างทุเรศจริงๆ

เด็กน้อยยิ่งอยู่ยิ่งโมโหทันใดนั้นก็เร่งฝีเท้าตามหลังลี่ หลินเย่ไป

ลี่หลินเย่รู้สึกได้ตั้งแต่แรกแล้วคิดคิดแล้วก็เหมือนกับ แม่ของเขาสักจริงเชียวที่มารบเร้าเซ้าซี้อยู่อย่างนี้
เขาปล่อยให้เด็กชนขาของเขาอย่างเย็นชา

ดูเหมือนว่าเด็กจะโมโหมากแล้วเขาหายใจแรงๆไป ด้วยแล้วก็ผลักลี่หลินเย่แรงๆที่ทีหนึ่ง”เชอะคุณไม่ชอบ ผมผมก็ไม่ชอบคุณ

พูดจบหลิวเซี้ยวหนิงก็หันหลังวิ่งไปเขารู้สึกผิดไปแล้ว

ผิดที่มาพบแดดดี้คนนี้

เขาช่างไร้เยื่อใยและจิตใจ

ถึงว่าทุกครั้งที่ม๊ามีดูคลิปนั้นถึงได้ร้องไห้ทุกครั้ง แดดดี้ของเขาคนนี้นั้นไม่เคยเป็นห่วงม๊าเลย

“พี่เด็กคนนั้นลูกใครเหรอ?”จากประตูของออฟฟิศ ชั้นบนลี่หลินซูเฝ้ารอลี่หลินเย่ที่ยังไม่โผล่มาสักทีจนจะ ครึ่งวันแล้วหรือว่าจะมีพนักงานหญิงคนไหนที่กล้ามา รังควานพี่ชายของเขาคนนั้นเข้าซะแล้ว?