บทที่ 9 ตาต่อตาฟันต่อฟัน 1.3

“จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า?” เธอระงับสติอารมณ์เอ่ย ถามความต้องการของเขา ตอนนี้เธอเสียเปรียบทุกประตู ปมผ้าขนหนูที่เธอรัดไว้เริ่มคลายออกทีละนิด เป็นเพราะ เธอดิ้นรนและลำแขนหนาทั้งสองอยู่ใต้ราวนมของหญิง สาว จึงทำให้ปมผ้าขนหนูคลายออกได้โดยง่าย นี่เป็นอีก สาเหตุหนึ่งที่ทำให้เธอต้องหยุดดิ้น ไม่เช่นนั้นผ้าขนหนู ต้องหลุดลงมาแน่

“เอายังไงดีล่ะ?…จะทำยังไงดีน้อ…” เขาพูดอย่างกวนๆ อารมณ์ดีไม่ทุกข์ร้อน ยิ้มอย่างเป็นต่อเมื่อทำให้ร่างบาง สงบนิ่งลงได้ เขายังมีวิธีอีกมากที่จะจัดการกับผู้หญิงแสบ คนนี้

“จะเอายังไงว่ามาเลยดีกว่า อย่าโยกโย้?” เธอถามอีก ครั้ง กลิ่นน้ำหอมราคาแพงผสมผสานกับกลิ่นกายกำยำ มันทำให้หัวใจของเธอเต้นระส่ำ ยามที่กลิ่นกายนี้กระทบ กับปลายจมูกของเธอ แผงอกกว้างที่แนบชิดกับแผ่นหลัง บาง อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูก เธอเป็นอะไรไป เธอควรจะ รังเกียจเขาไม่ใช่หรือ ใช่ ต้องรังเกียจเขา พิมลวัลย์จึง ดิ้นรนอีกครั้งเมื่อจับทางความรู้สึกของตัวเองได้ หากแต่ เธอลืมไปว่าปมผ้าขนหนูคลายออกทีละนิด จนกระทั่ง…

ดวงตาของเขาเบิกกว้างเล็กน้อย นัยน์ตาสุกสกาวด้วย ความตื่นเต้น ความสูงของชายหนุ่มที่มีมากกว่าหญิงสาว ทำให้เขามองเห็นทรวงอกที่เป็นอิสระหลังจากที่ปมผ้าขนหนูคลายออก ดูเหมือนว่าพิมลวัลย์ยังไม่รู้ตัวว่า ตอนนี้ทรวงอกสวยงามอวบใหญ่อยู่ในสายตาของเขา มือ หนาเลื่อนขึ้นมาเล็กน้อย กอบกุมทรวงอกเปลือยเปล่า ใน ขณะที่ลําแขนหนายังคงรัดร่างบางต่อไป วินาทีที่ฝ่ามือ ใหญ่จับต้องทรวงอกของเธอ ร่างของเธอแข็งดุจดั่งหุ่นขี้ ผึ้ง นิ่งราวกับน้ำที่สงบไร้คลื่นลมแรง หัวใจดวงน้อยหลุดล อยไปไกลหาความเร็วของจังหวะการเต้นไม่ได้

“เอามือของคุณออกไปเดี๋ยวนี้นะ…” เธอพูดเสียงค่อน ข้างสั่น สัมผัสที่เธอไม่เคยรู้จัก ไม่มีชายใดที่กล้าทำกับ เธอแบบนี้ มันทำให้ร่างกายของเธอเริ่มร้อนยามที่มือ แกร่งคลึงเบาๆ ที่ยอดถัน เขาไม่ทำตามคำสั่งของเธอ แต่ กลับซบใบหน้าลงที่ลำคอขาวผ่องแทนเพื่อเป็นการแก้ แค้นเล็กๆ น้อยๆ และเป็นการทำตามความเรียกร้องจาก ส่วนลึกของจิตใจด้วย ร่างของเธอชาวาบไปทั่วร่างเมื่อ ริมฝีปากของเขาสัมผัสกับลำคอของเธอ ความสดชื่น จากการอาบน้ำเมื่อครู่ ค่อยๆ จางหายเมื่อความร้อนผ่าว ไหลอาบไปทั่วร่าง เขาซุกซบควานหาความหวานอย่าง เคลิบเคลิ้ม ในขณะที่เธอพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด

พิมลวัลย์ใช้กำลังที่มีเดินถอยหลังอย่างแรงและเร็ว ปกรณ์ที่ไม่ทันตั้งตัวถอยร่นไปตามจังหวะที่เธอก้าวถอย หลัง จนกระทั่งเสียงของแผ่นหลังหนากระแทกกับบาน ประตูตู้เสื้อผ้าอย่างแรง เขาเจ็บแต่อ้อมแขนที่รัดร่างบาง หาได้คลายออกไม่
*ไม่สําเร็จหรอกอย่าหวังเลย…เมื่อกี้เธอทำฉันแสบ ตบ หน้าฉันต่อหน้าคนอื่น ฉันยังไม่ได้ชำระความเลย แต่ ตอนนี้ฉันเปลี่ยนใจไม่ทำอะไรเธอแล้ว เพราะอะไรรู้ มั้ย?” เขาพูดเสียงรัญจวนที่ข้างใบหู กัดเบาๆ ที่ติ่งหู เธอ เสียววาบไปถึงหัวใจ มือที่อยู่ข้างลำตัวหยิกไม่เลือกที่ไป ตามหน้าขาของเขา หวังให้เขาเจ็บเพื่อที่ลำแขนนี้จะได้ คลายออกเสียที แต่เป็นเธอต่างหากที่ต้องอ่อนแรง เมื่อ ร่างของเธอถูกรั้งให้แนบชิดกับร่างกายของเขามากยิ่งขึ้น ใบหน้างามแดงซ่านเมื่อรู้สึกว่าบางส่วนของร่างกายเขา ดันสะโพกของเธอ ความร้อนที่มีกำลังแรงโหมกระหน่ำ เข้าหาร่างบาง ราวกับดวงอาทิตย์มาหยุดนิ่งที่กลางศีรษะ

“ฉันแน่ใจว่าไม่เคยแตะต้องตัวเธอเลยสักครั้งเดียว ฉัน เองไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเด็กที่เธอพามาอ้างสิทธิ์เป็น ลูกของฉัน ไปอยู่ในท้องของเธอได้ยังไง?…หรืออาจเป็น เพราะฉันหลงๆ ลืมๆ ว่าเคยนอนกับเธอมาก่อน มีทาง เดียวที่จะพิสูจน์ได้นั่นคือ เธอต้องนอนกับฉันอีกสักครั้ง บางทีฉันอาจจะจำอะไรขึ้นมาบ้างก็ได้ เพราะกลิ่นกาย ของผู้หญิงมันต่างกัน…เธอว่าความคิดของฉันดีมั้ย?”

เขาพูดอยู่กับซอกคอขาว ริมฝีปากแนบสนิทที่ผิวเนื้อ ดวงตาคมเข้มมองที่ทรวงอกตาไม่กะพริบ ยอดกันที่ถูก ฝ่ามือของเขาเคล้นคลึงเริ่มชูชันขึ้นมา เนินอกอวบขาว ทำให้เขาตาลายพร่ามัว ความซาบซ่านไหลเวียนไปทั้ง ร่าง หยุดค้างนิ่งอยู่บริเวณใจกลางร่างกาย ประสาทความต้องการถูกปลุกตื่นขึ้นมา

“คุณปกรณ์ปล่อยฉันไปเถอะ…ฉันขอร้อง…ฉันแค่ มาทวงสิทธิ์ความเป็นพ่อให้จินนี่เท่านั้น ไม่ได้มีเจตนา แอบแฝงอย่างอื่น คุณทำแบบนี้กับฉันไม่ได้นะ คุณจะ พิสูจน์ความจริงแบบนี้ไม่ได้ การตรวจดีเอ็นเอเท่านั้นคือ การพิสูจน์ที่ดีที่สุด” เธอพยายามอย่างยิ่งที่จะควบคุมสติ ที่เตลิดไปไกลให้กลับย้อนมาในสมองแม้ว่ามันจะยาก มากแค่ไหนก็ตาม ยามนี้เธอต้องทำทุกวิถีทางเพื่อให้ รอดพ้นจากการกระทำของเขาให้ได้