บทที่ 14 พ่อเป็นคนเลว

เขาแรงเยอะ พอตบไปสองที เหอมั้นซินก็มึนหัวและ ตาลายจนเห็นดาวหมุนรอบหัว

ใบหน้าเป็นรอยแดงอย่างรวดเร็ว เห็นรอยลายนิ้วมือ ได้ชัดบนใบหน้าขาวผ่องของเธอ เลือดก็เริ่มไหลออก มาจากมุมปาก

เธอถึงคิดไม่ถึงเลยว่าสามีที่รักจะทำร้ายตัวเธอ เธอ เอามือมากุมใบหน้าและมองเขาแบบไม่เชื่อสายตา

เจ็บจนลืมร้องไห้ ทำได้แค่มองเขาโดยที่สีหน้าไร้ ความรู้สึก จนไม่รู้จะจะอธิบายยังไงถึงความรู้สึกสิ้น หวังและโมโหของเธอ

“แม่! ฮือ…………….ไม่เคารพพ่อแล้ว….…….ตบแม่หนู!

พอหลิงหลิงลูกสาวเธอเห็นแม่ถูกตบก็ร้องไห้แล้วรีบ วิ่งมา มือเล็กๆก็จับชายเสื้อของพ่อไว้แน่น

“พ่อ….อ.เป็น…..คนเลว!” เธอสะอื้นและพอเห็นพ่อ ไม่ลงมือต่อ ก็ปล่อยพ่อแล้วไปกอดขาแม่ไว้

“แม่!” เธอเงยหน้าเล็กๆขึ้นมา

ความเข้าใจของลูกสาวทำให้เหอมั้นซินตื้นตันใจจน น้ำตาไหลออกมาหยดบนใบหน้าของลูกสาว
“คุณยังมีหน้ามาร้องอีกหรอ? ไสหัวออกไป!”

สีหน้าของเซียวจื่อฝาง ดูโมโหมากแล้วยื่นมือออกไป ดึง เหอมนซิน ออกไปข้างนอก

ประโยคนี้ทำให้ หลิงหลิง ตกใจมาก

“อือ…………….พ่อ……..ไมพ่อถึงต้องไล่แม่ด้วย?” เธอ กอดข้างแม่ไว้ อยากให้แม่อยู่ด้วยกันเพื่อที่พ่อจะได้ดึง แม่ไม่ไหว

แต่แรงทั้งสองคนแม่ลูกจะไปสู้แรงของผู้ชายคนหนึ่ง ได้ยังไง เซียวจื่อฝางใช้มือหนึ่งดึงเหอมั้นซิน ส่วนอีกมือ หนึ่งเปิดประตู

“คุณปล่อยฉัน อย่าทำให้ลูกตกใจ!”

เหอมั้นซินคิดไม่ถึงเลยว่าสามีจะทำแบบนี้กับตัวเอง ตอนนี้เธอลืมเสียใจไปแล้ว ในสายตาเห็นแต่ใบหน้า น้อยๆของลูกสาวที่รักที่เต็มไปด้วยน้ำตา

ทำไมเขาถึงทำแบบนี้ต่อหน้าลูกได้ เด็กจะรับไหว หรอ?

“เหอะ! คุณผลักแม่ผมอย่างแรง ทำร้ายแม่ผม ยังไม่ กลัวว่าลูกจะตกใจเลย?” เซียวจื่อฝางยังคงโกรธอยู่

พอคิดไปถึงเรื่องที่แม่ไม่ยุติธรรม และเรื่องคำต่อว่า ของเขา ทำให้เขาอดทนไม่ได้แล้ว
ผู้หญิงคนนี้ไม่ได้เรื่องจริงๆ ถ้างั้นก็ให้บทเรียนที่ รุนแรงกับเธอจะได้ไม่ทำแบบนี้อีก!

“ฉันไม่ได้ตั้งใจนะ!”

เหอมั้นซินพยายามอธิบาย เมื่อกี้ไม่ใช่ว่าเขาจะไม่เห็น แต่ที่สำคัญคือแม่เขานั่งเอะอะโวยวายอยู่บนพื้น

“ถ้าเธอไม่ได้ตั้งใจ แล้วฉันล้มลงตรงนี้ไม่ยังไง? เอว

หลี่เหยา พูดแบบไม่ยอมยกโทษให้ แถมยังแสดงว่า เจ็บเอวแบบปลอมๆอีก

เฮ้อ! เหอมั้นซินถอนหายใจ ดูออกเลยว่าเธอตั้งใจ ทำให้รู้ว่าตัวเองกำลังดูลำบาก ถ้าเอวเคล็ดจริงเธอจะ พูดเสียงดังขนาดนี้หรอ?

“ลูกเป็นผู้ชาย ไล่เธอออกไปให้พ้นจากหน้าฉัน!”

แม่ยายยกมือขึ้นมาชี้ไปทางประตู

ประโยคนี้ยิ่งทำให้เซียวจื่อฝางเลือดขึ้นหน้า จนดึงเห อมนซินออกนอกประตูไป

“แม่! แม่!” หลิงหลิงร้องไปเรียกไป อยากจะตามแม่ ออกไป

เซียวจื่อฝางรีบกอดลูกสาวไว้ในอ้อมแขนแล้วก็พูดไปด้วยว่า “ให้เธอไปซะ!” หันตัวกลับมาก็มีเสียงปิดประตู ดัง “ปัง”

“จื่อฝางเปิดประตู!”

พอได้ยินลูกสาวร้องไห้เรียกหา ใจของเหอมั้นซินก็ แตกละเอียด

ทั้งทุบประตูเรียก แต่เขาใจแข็งยังไงก็ไม่เปิด

“แม่……หนูจะหาแม่…….จะหาแม่……

หลิงหลิงร้องไห้ไปด้วยแล้วทุบประตูในห้องไปด้วย เห อมั้นซินที่ข้างนอกก็ทุบประตูอย่างไม่คิดชีวิต

เซียวจื่อฝาง รำคาญจนทนไม่ได้ เลยตวาดลูกสาวไป

ว่า

“เซียวหลิงหลิง ถ้ายังจะร้องอีก พ่อจะตีแล้วนะ!”