บทที่ 2 คุกเข่าเดี๋ยวนี้ ชานเมือง

สุสาน

เงียบเหงามากกว่าปกติในตอนกลางคืน

เริ่มเข้าฤดูหนาวแล้ว ดุจดาวใส่แค่ชุดนอน เธอ หนาวมากจนสั่น

กันต์โยนเธอลงที่หลุมศพของฟ้าใส ดวงตา ของเขาแดงก่ำ เสียงเย็นชามาก “ดุจดาว เธออยู่ อย่างสบายใจแบบนี้ได้ไงกัน?”

ดุจดาวโดนโยนลงบนพื้นอย่างแรง เธอเจ็บมาก

ยังไม่ทันได้ตั้งตัว กันต์ก็มาดึงผมของเธอไว้ ดวงตาที่แดงก่ำจ้องเธอด้วยความเกลียด

“ตอบฉันมา!” กันต์ดึงเธอแรงๆ

ดุจดาวเจ็บที่หัวมาก ใบหน้าเธอซีด ริมฝีปาก สั่น “ตอบนาย..อะไร? ฉันไม่เคยทำอะไร ทำไมฉัน ต้องยอมรับ? กันต์ ทำไมต้องใส่ร้ายฉัน?”

เจี๊ยะ !
กันต์ตบหน้าดุจดาวอย่างแรง

“ยังจะแก้ตัวอีกหรอ?”เขาบีบคอเธอ ด้วย ความรุนแรง “เธอไม่ได้ทำอะไร? เธอทำหรือไม่ทำ คิดว่าฉันไม่รู้หรอ? อยากทำเป็นไม่รู้ และใช้ชีวิต อย่างมีความสุขหรอ? ฝันไปเถอะ!”

ดุจดาวเจ็บจนชาไปหมด เธอไม่สามารถต่อ ต้านอะไรได้เลย

ใช่ เธอคิดมาตลอดว่า ถ้าเธออยู่เฉยๆไม่เรียก ร้องอะไร สักวัน เขาจะรู้ความจริง ทุกอย่างที่เกิดขึ้น เธอไม่ได้ทำ เขาก็แค่…เข้าใจผิด

แต่เธอคิดง่ายเกินไป

ฟ้าใสเสียแล้ว เธอก็เสียใจ นั่นเป็นเพื่อนเธอ ตั้งแต่เด็กเลยนะ

แต่ว่าตั้งแต่ฟ้าใสเสีย ครอบครัวของฟ้าใสก็ เกลียดเธอ เธอคิดไม่ออก เธอไม่เคยทำอะไรให้ ทำไมเขาถึงโยนความผิดให้เธอทั้งหมด

กันต์ใช้แรงมากขึ้น ตอนนี้เขาอยากฆ่าเธอมาก
แต่ว่าเขาทำไม่ได้ เพราะในร่างกายของเธอมี หัวใจของฟ้าใส ถ้าเธอตายแล้ว ก็แสดงว่าฟ้าใสก็ จากเขาไปแล้วอย่างจริงๆ

พอคิดถึงจุดนี้ สติกันต์ก็กลับมา เขารีบปล่อย

มือ

ตอนที่เขาปล่อยมือนั้น ดุจดาวที่ขาดอากาศ หายใจมานานรีบหายใจแรง หัวใจเต้นแรงมากจน เธอเจ็บแล้วล้มลงงอตัวอยู่บนพื้น

แต่เธอก็ไม่โวยวาย ไม่ส่งเสียงใดๆทั้งสิ้น

เพราะเธอรู้ กันต์ไม่มีทางช่วยเธอ

ตอนนี้เขาอยากให้เธอตาย

“เธอตายไม่ได้ ดุจดาว…เธอยังตายไม่ได้…”

ในความมึนมัว ดุจดาวได้ยินเสียงของกันต์

เธอคิดว่าในที่สุดเขาก็ไม่อยากให้เธอตาย เธอ ก็มีน้ำหนักในใจเขาอยู่ แต่พอเธอได้ยินคำพูดต่อมา เธอก็เหมือนตายทั้งเป็น
“ถ้าเธอตายแล้วหัวใจของฟ้าใสจะทำยังไง? ห้ามตายนะ ได้ยินไหม? เธอต้องดูแลหัวใจฟ้าใสให้ ดี ไม่งั้น ฉันจะฆ่าครอบครัวเธอให้ตายหมด”

ดูสิ…

นี่คือผู้ชายที่เธอรักมานาน

ทํากับเธอเหมือนเดิม เย็นชา

ดุจดาว ทำไมเธอถึงดื้อรั้งแบบนี้?

เธอจับหน้าอกตนเองแน่น ใช้แรงทั้งหมดมอง ไปทางเขา “…ฉันไม่ตายหรอก กันต์ ก่อนที่นายจะ รู้ความจริง ฉันไม่ยอมตายหรอก”

กันต์เห็นเธอยังมีแรงเถียงกับตนเอง แววตายที่ เป็นห่วงอันน้อยนิดก็ได้ล่องลอยหายไป

เขาดึงเธอขึ้นมา และเตะที่เข่าของเธอ พอเห็น เธอคุกเข่าแล้ว เขาถึงมีสีหน้าดีใจขึ้นมา

“คุกเข่าอยู่ตรงนี้ จนฟ้าสว่าง”