ตอนที่ 6 : กลับเข้าเมือง

เฟยหลงและเสี่ยวไปทั้งสองได้ใช้ชีวิตและล่าสัตว์อสูรต่างมาก เป็นเวลาหนึ่งสัปดาห์ในหุบเขาวายุ

แล้วดูจากเวลาที่ได้ต่อสู้และบ่มเพาะในหุบเขาวายุจนตอนนี้ ยกระดับการฝึกตนของตนเองขึ้นจนถึงขอบเขตก่อกําเนิด ขั้น5แล้ว

ซึ่งระหว่างนี้ระดับพลังของเสี่ยวไปก็ได้ขึ้นมาอยู่ที่ขอบเขตก่อ กำเนิดขึ้นด้วยความช่วยเหลือของเฟยหลงและความพยายาม ของเสี่ยวไปเอง

เมื่อเฟยหลงคิดว่าได้เวลาออกจากหุบเขาวายุแล้วจึงปลุก เสี่ยวไปในอนหลับอยู่ข้างตัวของเฟยหลง

” เสี่ยวไป เสี่ยวไป ตื่นได้แล้วเจ้าจะนอนไปถึงไหนกัน”

11

เสี่ยวไปที่กำลังนอนหลับซึ่งถ้าดูจากท่าทางของเสี่ยวไปดู เหมือนว่าจะนอนหลับสนิท

เมื่อเสี่ยวไปตื่นขึ้นมามันได้หาวออกมาและบิดตัวไปมาเหมือ นอยากจะนอนต่อไปอีกหน่อยเฟยหลงที่ได้เห็นดังนั้นได้แต่สาย หัวและอุ้มมันขึ้นมา

” ไปกันได้เจ้าแมวขี้เกียจ

ซึ่งเสี่ยวไปเมื่อสังเกตุดูแล้วเหมือนว่าตัวเสี่ยวไปไม่ได้เปลี่ยนไปเลยยังเหมือนแมวตัวหนึ่งที่มีขนสีขาวตัวเล็กหน้ารักหน้ากอด

หนึ่งบุรุษหนึ่งสัตว์อสูรได้ออกเดินทางกลับไปที่เมืองฟ้า กระจ่างเมื่อถึงทางเข้าเมื่อที่มียามเฝ้าอยู่ไม่ได้สังเกตเสี่ยวไปที่ น่ารักที่อยู่อ้อมกอดของเฟยหลง

เมื่อผ่านยามทางเข้าประตูและกลับเข้าไปในเมืองฟ้ากระจ่าง ได้แล้วเฟยหลงจึงคิดวิธีหาเงิน โดยการนำแก่นอสูรที่ได้ไปขาย ยังร้านที่รับซื้อ

เมื่อเฟยหลงสอบถามทางจากคนที่เดินผ่านไปมาและได้เลือก เดินเข้าไปในร้านแห่งหนึ่งซึ่งตอนนั้นเองที่ได้ยินเสียงของ พนักงานร้านพูดกับเฟยหลง

‘ยินดีต้อนรับไม่ทราบว่าท่านต้องการทำอะไร ”

เมื่อเฟยหลงก็ได้หันมาดูก็พบกับพนักงานชายคนหนึ่งที่มอ งดูเฟยหลงด้วยสายตาดูถูกดูแคลนเหมือนดูคนที่ต่ำต้อยคนหนึ่ง

ซึ่งเฟยหลงเคยเป็นเซียนที่ยิ่งใหญ่แม้ว่าตอนนี้ระดับการฝึก ตนใหม่แต่ก็ไม่ได้สนพวกคนเล่านี้

แล้วเดินไปหน้าพนักงานที่รับซื้อของแล้วหยิบถุงใบหนึ่งออก มาเปิดให้พนักงานนั้นดู

” ข้าต้องการขายแก่นอสูรพวกนี้ ”

ซึ่งแก่นอสูรแต่ละอันที่เฟยหลงได้นำมามีระดับต่ำสุดคือ ขอบเขตก่อกำเนิดขึ้น และสูงสุดคือขอบเขตก่อกำเนิดขึ้น
เมื่อพนักงานที่รับซื้อของต่างๆได้ได้เห็นแก่นอสูรที่เรืองแส งอ่อนๆมากมายจึงรู้สึกแปลกใจที่มีคนล่าสัตว์อสูรเมื่อดูเฟยหลง ที่ยืนอยู่จึงอดแปลกใจไม่ได้

เพราะเฟยหลงเมื่อดูจากรูปร่างหน้าตาก็เรียกได้ว่าหล่อเหลา อยู่ถึงจะใส่ผ้าคลุมและหน้าตาสกปรกเล็กน้อยส่วนอายุน่าจะ ประมาณสิบห้าปี

ถ้ามอง โดยภาพรวมแล้วคนนั้นต้องเป็นพวกนักล่าที่มีกล้าม โตและมากันเป็นกลุ่มมากกว่า

เฟยหลงที่เห็นพนักงานเหมือนยืนครุ่นคิดอะไรบางอย่างอยู่จึง ถามออกไปว่า

เจ้ากำลังคิดอะไรอยู่สรุปแล้วจะรับซื้อแก่นพวกนี้ไหมไม่งั้น ข้าจะไปร้านอื่น ”

พนักงานคนนั้นที่ฟื้นสติขึ้นมาจากเสียงเรียกของเฟยหลงได้

แต่เก็บความสงสัยไว้ในใจและคำนวณราคา

มีแก่นอสูรทั้งหมดสามสิบสามแก่นขอบเขตก่อกำเนิด ทั้งหมดมีขั้น4จำนวน15แก่นขั้น5จำนวน10แก่นและสุดท้าย ขั้น6จํานวน8แก่น ”

รวมแล้วทั้งหมดราคาสามพันสามร้อยห้าสิบเหรียญทอง ”

เมื่อพูดจบพนักงานได้ส่งถุงเงินใบหนึ่งให้เฟยหลงเมื่อเขา หยิบถุงที่บรรจุไปด้วยเหรียญทอง

แล้วจึงเดินออกจากร้านแล้วเสี่ยวไปที่ได้ซ่อนตัวอยู่ในผ้าคลุมได้โผล่ออกมาและเลียใบหน้าเฟยหลงจึงหัวเราะแล้วลูบหัวมัน

” ไปหาซื้อเสื้อผ้าและสิ่งของจำเป็นต่างก่อนเถอะหลังจากนั้น พวกเราค่อยหาร้านอาหารไปกินกันเถอะ ”

เสี่ยวไปเมื่อได้ยินว่าจะได้กินอาหารได้ใช้ดวงตากลมโตคู่นั้น มองเฟยหลงอย่างรอคอย

ย้อนกลับไปที่ร้านตอนที่เฟยหลงออกมาก็ได้มีชายชราไว้ หนวดเครายาวขาวรวมทั้งเส้นผมคนหนึ่งเดินออกลงมาจาก ตรอกที่เฟยหลงเดินผ่าน

และมองดูทางที่เฟยหลงได้เดินจากไปและพูดพึมพำ

” ข้ามาเดินเล่นก็ไม่อยู่ดีๆไม่นึกว่าจะเจอกับเรื่องน่าสนใจแบ

บนี้ ”

” ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่แปลกประหลาด ”

เมื่อพูดจบชายชราคนนั้นได้หายไปจากตำแหน่งเดิมที่เคยอยู่ อย่างไร้ร่องรอย