ตอนที่ 4 : เสี่ยวไป

พยัคฆ์เมฆาที่กำลังต่อสู้กับอสรพิษใบไม้ร่วงนั้นได้สังเกตเห็น ก้อนหินนั้นลอยไปทางลูกของมันพยัคฆ์เมฆาจึงคำราม

โฮก….

และอาศัยจังหวะที่มีฝุ่นจากการฟาดหางนั้นหลงเหลืออยู่วิ่ง เข้าไปเพื่อป้องกันเศษหินที่กระเด็นเข้าใส่ลูกของพยัคฆ์เมฆา

แต่แล้วตอนนั้นเองที่อสรพิษใบไม้ร่วงที่เห็นแบบนั้นจึงฉวย โอกาสเข้าจู่โจมพยัคฆ์เมฆาที่กำลังปกป้องลูกของมันจากเศษ หินอยู่

ฟาดหางขนาดใหญ่เข้าใส่กลางลำตัวของพยัคฆ์เมฆาทำให้ พยัคฆ์เมฆากระเด็นไปอีกฝั่งและเข้าจู่โจมอย่างต่อเนื่อง

แต่ด้วยความเร็วของพยัคฆ์เมฆาได้หลบการโจมตีที่เข้ามา อย่างต่อเนื่องได้จึงทำให้ทั้งสองฝั่งก็เริ่มมีบาดแผลต่างปรากฏ ขึ้นตามร่าง

เฟยหลงที่ได้เฝ้ามองการต่อสู้ระหว่างสัตว์อสูรทั้งสองอยู่ไม่ ไกลเกินไป

ได้เห็นว่าข้างหลังของพยัคฆ์เมฆานอกจากลูกของมันแล้วยังมี ผลไม้สีเขียวครามลูกหนึ่งซึ่งข้างในอัดแน่นไปด้วยพลังปราณ บริสุทธิ์
เมื่อเฟยหลงเห็นผลไม้ลูกนั้นเมื่อค้นหาจากความทรงจำตอนที่ เป็นเซียนก็ได้รู้ว่าผลไม้นั้นคือ

“มันคือผลวายุคราม”

เฟยหลงได้พูดชื่อผลไม้สีเขียวครามออกมา

ซึ่งเป็นสิ่งมีค่ามากสำหรับผู้ฝึกตนที่อยู่ขอบเขตก่อกำเนิดขึ้นที่ ใจปรารถนาซึ่งสามารถทำให้ทะลวงสู่ขอบเขตวิญญาณได้มาก ยิ่งขึ้น

ซึ่งตอนนี้แม้กระเฟยหลงก็ต้องการที่จะนำมาเพื่อเพิ่มขึ้นพลัง

ของตนให้สูงยิ่งขึ้น

การต่อสู้ดำเนินต่อไปจนเริ่มเห็นว่าสัตว์อสูรทั้งสองตัวเริ่มอ่อน แรงลงมากแล้วยังมีบาลแผลมากมายตอนนั้นเองที่อสรพิษใบไม้ ร่วงได้ระเบิดพลังทั้งหมดพุ่งเข้าใส่พยัคฆ์เมฆาแล้วกัดลงข้างล่

แต่พยัคฆ์เมฆาก็ไม่ได้ยอมได้ใช้กรงเล็บทั้งสองข้างจู่โจมใส่ ดวงตาอสรพิษใบไม้ร่วงแต่การโจมตีก็ยังไม่จบแค่นั้น

พยัคฆ์เมฆาได้ระเบิดพลังและกัดลงบนหัวของอสรพิษใบไม้

ร่วงอย่างแรง

ทั้งสองฝ่ายไม่มีใครยอมใครและก็เป็นอสรพิษใบไม้ร่วงที่ไม่ สามารถทนกับพิษบาดแผลและได้ตกตายลง

ส่วนฝ่ายของพยัคฆ์เมฆาถึงจะต่อสู้กับอสรพิษใบไม้ร่วงและได้ รับชัยชนะในท้ายที่สุดแต่เพราะบาดแผลต่างบนร่างกายและพิษจากการโดนกัดโดยเขียว

ทําให้ร่างกายของพยัคฆ์เมฆารู้สึกอ่อนแรงและล้มลงไปนอน บนพื้น

ลูกพยัคฆ์เมฆาที่เห็นแม่ของมันชนะแต่ก็ล้มลงไปในท้ายที่สุด จึงรีบวิ่งออกไปหาแม่ของมัน

ซึ่งพยัคฆ์เมฆาได้ครามออกมาเบาเพื่อปลอบลูกน้อยของมัน ที่กำลังเป็นห่วงมันอยู่

โฮก…… ”

เฟยหลงที่เห็นเหตุการณ์ก็รู้แล้วว่าพยัคฆ์เมฆาตัวนี้ไม่สามารถ มีชีวิตรอดได้อีกต่อไป

จึงเดินออกจากที่สอนตัวแล้วเข้าไปหาเมื่อพยัคฆ์เมฆาเห็นเฟย

หลงก็ส่งเสียงอย่างอ่อนแรง

” โฮก….”

เฟยหลงเดินมาหยุดอยู่ตรงหน้าของพยัคฆ์เมฆาแล้วมอง เข้าไปในตาของมัน

เมื่อดวงตาพยัคฆ์เมฆาสบตากับเฟยหลงแล้วรู้สึกว่ามนุษย์ ตรงหน้าถึงอ่อนแอแต่ว่าให้ความรู้สึกกดดันแบบแปลกกับดวง

วิญญาณของมัน

เฟยหลงได้เห็นอารมณ์สับซ้อนหลากหลายอย่างในดวงตา ของพยัคฆ์เมฆาจึงกล่าวว่า
ข้าไม่ได้มาทำร้ายเจ้าหรือลูกเจ้าแต่อย่างใดข้าเพียงเดิน ผ่านมาและเห็นการต่อสู้ระหว่างพวกเจ้าก็เท่านั้นขาไม่มีเจตนา ร้าย ”

พยัคฆ์เมฆาสัมผัสได้ถึงความจริงใจและการกระทำของมนุษย์ ตรงหน้าซึ่งมันสามารถฆ่าเฟยหลงได้ทุกเมื่อแต่เมื่อเห็นการกระ ทําของเฟยหลง

จึงลดการป้องกันตัวลงและครามเรียกลูกน้อยของมันให้เข้า มาแล้ว เรามเพื่อบอกอะไรบางอย่างกับลูกของมัน

เฟยหลงได้ยืนรอจนมันบอกทุกสิ่งกับลูกน้อยของมันเสร็จจึง เห็นมันหันมามองเฟยหลงและคำรามพร้อมกับใช้ศีรษะดันลูก พยัคฆ์เมฆามาตรงหน้าเฟยหลง

เหมือนกับจะบอกว่าให้พาลูกของมันตามเฟยหลงไปด้วยข้อ แลกเปลี่ยนคือเฟยหลงสามารถนำผลวายุครามไปด้วยได้

ซึ่งเฟยหลงได้พยักหน้าเป็นการตกลงเมื่อพยัคฆ์เมฆาเห็นดัง นั้นจึงดันลูกน้อยของมันออกมาตรงหน้าเฟยหลง

และส่งสายตาให้ไปหยิบผลวายุครามมาได้เมื่อเห็นดังนั้นเพีย หลงเลยหยิบผลวายุครามและเดินกลับมาตรงหน้ามันและกล่าว กับลูกพยัคฆ์เมฆาว่า

” นี่เจ้าตัวน้อยมากับข้าเถอะมารดาของเจ้าฝากให้ข้าดูแลเจ้า โดยตอบแทนด้วยผลวายุคราม ”

เหมือนกับว่าลูกพยัคฆ์เมฆาเข้าใจสิ่งที่เฟยหลงกล่าวแล้วเดินมาตรงหน้าเฟยหลงแล้วหันหลังกลับไปมองแม่ของมันเปครั้ง สุดท้ายแล้วเห็นว่าแม่ของมันได้หลับตาลงแล้วจึงเดินมาหยุดอยู่ ด้านข้างเฟยหลง

ก่อนเดินจากมาเฟยหลงได้ฝังร่างของพยัคฆ์เมฆาและเก็บ แกนของอสรพิษใบไม้ร่วงเพียงอย่างเดียว

เพราะเนื้อของมันมีมากเกินไปแล้วยังมีพิษร้ายแรงอยู่ส่วน พวกหนังเฟยหลงได้เก็บไว้บางส่วนไม่มากนัก

เฟยหลงที่เห็นเจ้าตัวน้อยเดินตามมาจนหยุดตรงหน้าจึงอุ้มมัน ขึ้นมาคิดว่า ให้เรียกว่าเจ้าตัวน้อยมันอย่างเดียวแปลกๆอยู่จึง ตัดสินใจตั้งชื่อให้มัน

” เอาละตั้งแต่นี้ต่อไปชื่อของเจ้าคือ

” เสี่ยวไป “