บทที่ 4

คนมันนิสัยไม่ดี

“อย่ามาสําออย และอย่ามาใช้มารยาหญิงกับฉัน มารยา ของเธออาจจะทําให้พ่อของฉันสงสาร แต่สําหรับฉันนั้น ไม่ใช่ มันใช้ไม่ได้ผลหรอกนะ” เขายังคงบีบลงน้ำหนักลง ไป

“โอ้ย มนต์เจ็บนะคะ พี่เปรมปล่อยแขนมนต์เถอะค่ะ” ขอร้องเขาและแกะมือของเขาไปด้วย

เปรมมนัสกระชากร่างเล็ก ๆ ที่สั่นเทิ้มให้เข้าหา จนร่าง บางปะทะเข้ากับแผงอกแกร่งของเขาอย่างแรง มืออีกข้าง ของเขาที่ว่างสวมกอดตรงเอวคอดแล้วดึงเข้าหาตัว

ใบหน้าสีเข้มแดงของเขาก้มลงไปจนชิด จนมนต์จันทร์ ได้กลิ่นแอลกอฮอล์ที่เขาหายใจเป่ารด ชายหนุ่มคงจะ ดื่มมันเข้าไปมาก จนกลิ่นลมหายใจที่พ่นออกมาปะทะกับ จมูกของมนต์จันทร์ จนเธอต้องเบือนหน้าหนี

“ถ้าไม่อยากเจอดี เธอก็หนีไปเสีย ออกไปจากชีวิตของ พ่อฉันและก็ฉัน และก็อย่ามาทับรอยของคุณแม่” เขา โกรธเธอจริง ๆ รังเกียจพฤติกรรมแย่ ๆ แบบนี้ด้วย

“ก็มนต์บอกแล้วว่ามนต์ไม่ได้ อึก…” กลั้นเสียงร้องไห้
ใบหน้าสวยหวานของเธอทำให้เขาอดใจที่จะสำรวจ ตรวจสอบให้ละเอียดไม่ได้ ที่เขาเสียอารมณ์ และหัวเสีย กับเรื่องนี้ อาจจะเป็นเพราะว่า เธอยังสาวและสวย และ มนต์จันทร์หน้าตาละม้ายคล้ายแม่ของเขามาก ๆ ดวงตา กลมโตใส ใบหน้ารูปไข่ คิ้วโก่งโค้งเหมือนดวงพระจันทร์ รับกับจมูกโด่งจนเป็นสัน และริมฝีปากหยักสีชมพูระเรื่อนี้ ช่างน่าจุมพิต

“ฉันไม่เชื่อหรอก”

“แต่… มนต์ไม่ได้คิด หรือว่า อยากมีอะไรกับคุณลุง พี่ เปรมอย่าเข้าใจผิดเลยค่ะ”

“ฉันไม่อนุญาตให้เธอมานับญาติกับฉัน อย่าเรียกฉันว่า พี่ เราสองคนไม่เคยเกี่ยวข้องอะไรกัน” เขาปาอารมณ์ ฉุนเฉียวเข้าใส่เธอ

“ค่ะ มนต์จะจำเอาไว้ แต่… อึก… อ่า เอ่อ…” เธอตัวสั่น เป็นแมวน้อย ๆ ที่หนาวสั่น ปรกติก็พูดคุยเจรจาไม่เก่งอยู่ แล้ว ต้องมาตกอยู่ในสถานการณ์ที่เข้าใจผิดอีก และคนที่ อยู่ตรงข้ามไม่ยอมเข้าใจอะไรง่าย ๆ เสียด้วย

ริมฝีปากที่เขาจ้องอยู่ขยับเนิบนาบ และสั่นระริก

“อย่ามาแก้ตัว” เขาก้มลงไปกระซิบที่ข้างใบหู ร่างบางถึง กับยืนแข็งทื่อ ไม่กล้าขยับตัว มนต์จันทร์กำลังตะลึงกับฝ่ามือใหญ่ที่ขย่าอยู่ที่ก้นงอนงามของเธออยู่หนัก ๆ ใน ขณะนี้ และรังร่างของเธอให้บดเบียดกับลำตัวของเขา

“ถ้าจะมาเป็นเมียของคุณพ่อ ฉันว่า เธอมาเป็นของฉันต้ กว่า ลองดูกันหน่อยไหมว่ามันเป็นยังไง” อะไรทำให้เขา พูดแบบนั้นออกไป หรือแค่อยากแกล้ง

“คะ…” มนต์จันทร์ตกใจมาก

ทันใด

“อุบ…” ริมฝีปากหนาของเปรมมนัสบดขยี้ลงมาทันที โดยที่มนต์จันทร์ไม่ทันได้เอ่ยอะไรอีก

ความกลัวที่เกิด ทำให้ใบหน้าของมนต์จันทร์ซีดจาง เธอ รู้สึกโกรธเขาจนหน้าเข้มจัด อีกมือที่ว่างก็พยายามยกยัน ให้เขาออกห่าง แต่ก็ไร้กำลังและเรี่ยวแรงที่จะต่อสู้กับคน ที่กำลังโกรธ

ปลายลิ้นเรียวของเขาสอดแทรกและเข้ามาสำรวจใน

โพรงปากของเธออย่างชำนาญ ร่างน้อย ๆ แทบแดดิ้น รู้สึกกำลังจะตายเหมือนคนจมน้ำ หายใจไม่ออก แล้วเธอ ก็ปล่อยให้เขาย่ำยี

ฝ่ามือร้าย ๆ ของเปรมมนัสระรานไปตามแผ่นหลังสะโพก และต้นขา เขาคำรามออกมาจากลำคอด้วยความ พึงพอใจกับหญิงสาวที่กำลังตกอยู่ในอาณัติของเขา มนต์ จันทร์ตัวหวิวเหมือนจะเป็นลม ตัวลอย ๆ เท้าไม่ติดพื้น ขา แข้งเริ่มอ่อน

นี่เป็นการจูบครั้งแรกกับผู้ชายแปลกหน้าที่ไม่คุ้นเคย เพิ่งเคยเห็นหน้ากัน และเขาเกลียดเธอ

“อื้อ… อึก..” น้ำตาของเธอไหลริน เมื่อประคองสติได้

เปรมมนัสผละริมฝีปากของตัวเองออก เขาคลายอ้อม แขน

เพียะ… มนต์จันทร์ตบหน้าเขา แรงมือน้อย ๆ ทำให้ ใบหน้าของเขายกแดงเป็นปื้นขึ้นมาได้เหมือนกัน

“คนสารเลว” ด่าและจ้องหน้าเขา แบบเดียวกับที่เขาจ้อง มองเธอ เปรมมนัสยกมือขึ้นแตะรอยร้อนบนแก้ม

“หึ-หึ รสจูบของฉันกับของคุณพ่อนะ ของใครดีกว่ากัน แต่จากที่ฉันได้สัมผัส เธอคงชอบจูบของคนแก่ ๆ ผิวกาย เหี่ยว ๆ และเหม็นเขียว ฮ่า..” เปรมมนัสหัวเราะด้วยความ สะใจ

“ในหัวของคุณคงจะมีแต่ความคิดร้าย ๆ และความคิด อุบาทว์
“หึ… อย่ามาปฏิเสธเลยน่า ฉันรู้ว่า เธอก็เหมือนกับผู้ หญิงก่อนหน้าของคุณพ่อทุกคน แพศยา ร่าน อยาก และ ชอบงานขายบริการ” คำพูดดูถูกพ่นออกมา

เปรมมนัสหมั่นไส้มนต์จันทร์เป็นอย่างมาก ผู้หญิงคนนี้ ทำตัวเหมือนเด็กสาวไร้เดียงสาและอ่อนต่อโลก แต่ใน สายตาของเขา ผู้หญิงคนนี้ช่างร้ายนัก แท้จริงมนต์จันทร์ คงหวังอะไร ๆ จากพ่อของเขาแน่นอน ถึงกับเอาตัวเข้า แลก และย้ายตัวเองมาอยู่ที่นี่

แต่…ไม่ว่าหล่อนจะหวังอะไร มันไม่มีทางจะเกิดขึ้น เพราะว่า เขาคนนี้แหละที่จะขัดขวางเธอเอง

“อย่ามาทำเป็นไร้เดียงสา ทำดวงหน้าเหมือนไม่รู้เรื่อง อะไรเลย แต่ความจริง เธอน่ะมีแผนการอะไรกันแน่ ถึงได้ มาอยู่ที่นี่ เธอต้องการอะไร อย่าคิดนะ ว่าฉันไม่รู้

น้ำเสียงกระด้าง และสายตาดุ จ้องมองเธอเหมือนจะกิน เลือดกินเนื้อ ยังมิวาย เปรมมนัสยังคงใช้สายตาของเขา จ้องเธอตั้งแต่หัวจรดปลายเท้า

ปากพร่ำย้ำถามและกล่าวหา แต่สายตายังคงสำรวจมอง ร่างบางอย่างเสียดาย ผู้หญิงที่ทั้งสวยและน่ารัก รูปร่าง สมสัดส่วน เธอคนนี้ยอมเอาตัวเข้าแลก และนอนกับคุณ พ่อของเขา แม้ส่วนลึกของใจ เขาจะปรารถนาและอยาก สัมผัสเธอเพียงใด แต่เขาจะไม่มีวันซ้ำรอยขอ ของคุณพ่อของเขาอย่างเด็ดขาด

*มนต์จันทร์จุกกับคำพูดของเขาจนพูดไม่ออก ทำไม เปรมมนัสถึงมองเธอร้าย ๆ และอยากจะทำร้ายเธอนัก

“ฉันไม่เคยกินกากเดนของพ่อ สําหรับเธอ ฉันยอมก็ได้ นะ”

เพียะ… มนต์จันทร์ทนไม่ไหวแล้วกับคำพูดแบบนี้ เธอ ฟาดฝ่ามือลงไปบนริมฝีปากของเขาเต็มแรง แรงกว่าเดิม

แต่มนต์จันทร์พลาดไปแล้ว ร่างหนาของเปรมมนัส กระโจนเข้ามาหาเธอ พร้อมกับกระชากรั้งร่างของเธอพา ไปยังศาลาจิบน้ำชาหลังน้อยของคุณแม่ที่ตั้งอยู่ในเรือน กระจกนั้นด้วย

ผลัก… ร่างกายของมนต์จันทร์ถูกเขาจับโยนลงไปบน เบาะรองนั่งตั้งอยู่ในศาลานั้น ก่อนที่ร่างใหญ่ของเขาจะ โผเข้าไปทาบทับ

“อ๊ะ…” เสียงที่เปล่งออกมาจากริมฝีปากบาง

“อื้อ…” เขาฉกริมฝีปากปิดปากของเธอที่จะร้องห้าม และ ขอความช่วยเหลือ เปรมมนัสกระทำกับเธอเหมือนกับโกรธกับเธอมาพันชาติ จูบที่หนักหน่วงและบดขยี้ ฝ่ามือที่ระร้ายไปตามร่างกายของเธอ ขยี้ขย่าจนมนต์ จันทร์รู้สึกเจ็บ เธอพยายามส่ายตื้นเอาตัวรอด แต่ก็สู้ กำลังของฝ่ายชายไม่ได้