บทที่ 3

ที่พักพิงใจ

ที่ห้องนอนของมนต์จันทร์ เธอหยิบรูปคู่ของพ่อกับแม่ขึ้น มาดู น้ำตาที่กักเก็บเอาไว้ก็ค่อย ๆ ไหล

‘ป่านนี้ พ่อจะเป็นอย่างไรบ้างหนอ ใครกันนะที่จับตัวพ่อ ไป พ่อจ๋า หนูเป็นห่วงพ่อมากนะคะ’ มือน้อย ๆ สั่นเทาลูบ ไปบนใบหน้าของผู้เป็นพ่อที่เธอไม่รู้เลยว่าจะเป็นหรือ ตาย

‘แม่จ๋า แม่ช่วยปกป้องพ่อด้วยนะจ๊ะ หนูอยากจะเจอพ่อ อีกครั้ง พ่อต้องไม่เป็นอะไรนะคะ ฮือ…’ มนต์จันทร์คิดไป ยกหลังมือขึ้นเช็ดน้ำตาของตัวเองไปด้วย

แม่เสียชีวิตไปตั้งแต่เมื่อสามปีก่อน พ่อหายตัวไป และ ตอนนี้ที่บ้านของเธอก็มีแม่เลี้ยง คุณพัชรี ผู้หญิงคนใหม่ ของพ่อครอบครอง พร้อมกับลูกชายของนาง ที่ชื่อว่า นายเรืองชาติ

สองคนที่จ้องล้างผลาญ และพยายามทำให้มนต์จันทร์ พ้นออกไปจากชายคาบ้านของพ่อ และก่อนที่พ่อจะหาย สาบสูญ พ่อก็ไม่เคยเห็นหัวเธออยู่แล้ว

อีกอย่างเรืองชาติมักจะมองมนต์จันทร์แปลก ๆ และ ลวนลามเธอทั้งสายตา และมือไม้เมื่อมีโอกาส
มนต์จันทร์ได้เจอกับคุณพงศักดิ์ ในวันที่เธอไปที่สถานี ตำรวจเพื่อติดตามเรื่องของพ่อ เธอดีใจมากที่คุณพงศักดิ์ เอ่ยปากและชักชวนเธอมาอยู่ใต้ปกครอง เพราะมันก็ดี กว่าที่ต้องอยู่ใต้ชายคาเดียวกับสองแม่ลูกนั่น

แต่ผีซ้ำ พลอย หนีเสือปะจระเข้ เปรมมนัสไม่ชอบ หน้าของเธอ ‘พยายามอยู่ให้ห่างเขาให้มากที่สุดก็แล้ว กัน

มนต์จันทร์เดินออกมาสูดอากาศหายใจที่ระเบียง สายตาของเธอมองไปยังฟ้าเบื้องบนสุดสายตา หญิงสาว ได้แต่ภาวนาให้ทุกอย่างคลี่คลาย

มนต์จันทร์มองลงไปสวนดอกไม้ของบ้านพงศักดิ์ สายตาของเธอไปปะทะกับเรือนกระจก ที่คุณพงศักดิ์ได้ เล่าเอาไว้ว่า เป็นสวนดอกไม้ที่ท่านยังคงเก็บรักษาและ ทำนุบำรุงอย่างดี เพราะว่าเป็นสิ่งที่คุณนวลแข ภรรยา ของท่านรักมาก

มนต์จันทร์ชอบดอกไม้ และสนใจศึกษาเรื่องสวน เรื่อง ไร่ เรือนกระจกเหมือนส่องแสงชักชวนให้เธอต้องก้าวขา ออกไปจากห้องนอน

คำพูดของคุณลุงดังก้องอยู่ในหู ท่านบอกว่าให้เธออยู่ที่ นี่เสมือนเป็นบ้านของตัวเอง
เธอเดินออกไปทางประตูด้านข้าง ที่คุณผ่องแนะนำเอา ไว้เมื่อแรกมาถึงว่าสามารถทะลุไปที่ยังสวน มนต์จันทร์ สามารถไปนั่งเล่น อ่านหนังสือ และพักผ่อนหย่อนใจได้

วันนี้โชคดีหน่อย ท้องฟ้าแจ่มใส อากาศหนาวเย็นที่พัด มาจากทางประเทศจีนมาถึงที่ประเทศไทย ทำให้ทุกพื้นที่ เย็นสบาย

เมื่อเดินไปถึงที่กลางสวน ต้นไม้ใหญ่ปกคลุมจนทำให้ที่ นี่ดูร่มรื่น คงจะเหลือไม่กี่ที่ในกรุงเทพฯ ที่ภายในบ้านและ สวนยังคงสภาพแบบนี้ สีเขียวของใบไม้และร่มเงาของมัน ทำให้มนต์จันทร์สบายใจ

ในสวนบ้านของลุงพงศักดิ์ปลูกดอกไม้อยู่เต็มไปหมด หลากหลายสายพันธุ์ จนหญิงสาวแอบทึ่ง เพราะคงจะ ต้องใช้เงินในการดูแล และจ้างคนสวนมาทำงาน แต่เมื่อ เธอเมียงมองก็ไม่เห็นใครในบริเวณนั้นเลย

มนต์จันทร์อดใจไม่ไหว ต้องก้มลงไปดอมดมดอก กุหลาบดอกใหญ่ คอเดตจูบิลี่ดอกหอมมาก เป็นดอก กุหลาบพุ่มสูงกึ่งเลื้อยกำลังเบ่งบานหลอกล่อทั้งเธอและ ฝูงแมลงให้มาดอมดม

“ว้าว! สวยจัง เคยเห็นแต่ในเว็บไซต์” เธอเคยพยายาม ซื้อเมล็ดมาปลูกแล้ว แต่ไม่ขึ้นต้น ตอนนั้นเธอคิดว่าถูกหลอก อาจจะเป็นเมล็ดปลอม หญิงสาวหยิบมือถือขึ้นมา แล้วกดถ่ายหน้าตัวเองกับดอกกุหลาบสีชมพูดอกใหญ่ ใบหน้ามีรอยยิ้ม

ทุกการกระทำของเธออยู่ในสายตาของใครบางคน ใน สวนนี้มีบาร์เล็ก ๆ ของเปรมมนัสที่เขาชอบมานั่งดื่มเวลา ที่เขาคิดถึงแม่ ชายหนุ่มมองตามร่างของมนต์จันทร์ที่ย่าง กรายอยู่ในสวนของแม่ ด้วยฟันกรามที่กัดกรอด ในใจ และความเข้าใจของเขา ผู้หญิงคนนี้ คือเด็กเลี้ยงคนใหม่ ของคุณพ่อ

น้ำสีเหลืองอำพันถูกเทรินลงไปในแก้วบรั่นดี และเปรม มนัสก็ส่งมันลงไปในลำคอ เขาโกรธทั้งคุณพ่อและผู้หญิง คนนี้ พ่อเคยสัญญากับเขาว่าจะเลิกทำพฤติกรรมแบบ นี้ และจะหยุด แต่นี่ท่านกับพาผู้หญิงคนนี้มาอยู่ที่นี่อีก หล่อนคนนี้กำลังเหยียบหัวใจของเขาอยู่

ในขณะเดียวกัน มนต์จันทร์ใช้มือผลักประตูเรือนกระจก เข้าไป ในนั้นมีต้นไม้ และดอกไม้หายาก พวกมันถูกจัด วางเรียงรายอยู่ตามชั้นวาง และตกแต่งเป็นสวนสวย อย่างงดงาม หญิงสาวถึงกับอ้าปากค้าง ตะลึงกับความ สวยตรงหน้า มันเหมือนกับสวนของเจ้าหญิงในเทพนิยาย มาก ๆ

“โอ้… เสียดายนะ ที่ทุกคนไม่ได้เห็น” พูดออกมา พร้อม กับกดถ่ายรูปรัว ๆ มนต์จันทร์ตกอยู่ในมนต์สะกดของ สวนสวยแห่งนี้ เธอได้แต่เต้นระบำอยู่ท่ามกลางดอกไม้อย่างมีความสุข โดยไม่ทันสังเกตว่ามีใครบางคนมาอยู่ ใกล้ ๆ แล้ว

“ช่างมีความสุขจริงนะ ในที่ที่ไม่ใช่ที่ของตัวเอง”

เสียงทุ้มใหญ่ทำให้หญิงสาวต้องหยุดกิจกรรมทุกอย่าง แล้วหันมามองหน้าเขา ใบหน้าของเปรมมนัสแดงก่ำ สายตาของเขาดุเหมือนเหยี่ยวจ้องมองเธอแบบไร้ความ ปรานี

“ขอโทษค่ะ มนต์ได้รับอนุญาตจากคุณลุงแล้ว” ความ รู้สึกภายในใจคือกริ่งเกรง หญิงสาวได้รู้แล้วว่าเขาไม่ ชอบเธอ ตอบเขาไปอ้อมแอ้ม

เหรอ” น้ำเสียงหยัน ๆ พลางขยับตัวเข้ามาใกล้เธอมาก ยิ่งขึ้น

ท่าทางของเขากับการล้วงกระเป๋ากางเกง และการ ทำสีหน้าท่าทางแบบนี้ ทำให้มนต์จันทร์เกลียดยิ่งนัก เธออยากขยับตัวถอยหนี แต่ด้านหลังของเธอก็ชนกับ กระถางต้นไม้ใหญ่ที่ปลูกว่านหางจระเข้พันธุ์ยักษ์เอาไว้ ทำให้เธอต้องยืนอยู่นิ่ง ๆ

เปรมมนัสก้าวเข้ามาหา พร้อมกับสายตาเอาเรื่อง

“หน้าตาก็ดี ไม่น่าคิดสั้น เธอคิดว่า การเอาตัวเข้าแลกเพื่อให้ตัวเองสุขสบายนั้นมันดีแล้วหรือ ฉันจะบอกเธอให้ เอาบุญนะ มีผู้หญิงร่านหลาย ๆ คนเข้ามาแบบนี้ และทํา แบบนี้หลายสิบคน และจุดจบของพวกหล่อน ก็คือต้อง กระเด็นไปจากชีวิตของพ่อ เมียเก็บวัยละอ่อน เธอน่าจะ เก็บความสาว ความสวยของเธอเอาไว้ให้กับผู้ชายที่เธอ รัก และรักเธอมากกว่า”

เขาหัวเราะหึ ๆ มองเธอแบบหยามหยัน เปรมมนัสมา หยุดอยู่ที่หน้าของเธอ เขาใช้สายตาสำรวจมนต์จันทร์ มากกว่าเดิม จนหญิงสาวประหม่า และหัวใจเต้นเร็ว ทั้ง โกรธและเสียใจที่ถูกเขากล่าวหา

“พี่เปรมกำลังเข้าใจผิด มนต์ไม่ใช่… โอ้ย” เธอร้องออก เสียงในทันทีที่มือหนาของเขาจับยึดข้อแขนของเธอเอา ไว้ เธอบิดข้อมือ และพยายามใช้อีกมือแกะมือของเขาที่ บีบอยู่ สายตาของมนต์จันทร์มองเขาแบบขอร้อง

ทว่าเขามองเธอแบบคนร้ายและผู้ทำลาย เขาบีบแขน ของเธอแรงขึ้น จนมนต์จันทร์น้ำตาคลอ