บทที่ 1

เด็กใหม่ของคุณพ่อ

รถจากัวร์คันโก้ของคุณพงศักดิ์ ทำให้เปรมมนัสต้องหัน มองจนตากลับ รถคันนี้มักจะนำออกมาใช้ในตอนที่คุณ พ่อของเขาจะนำออกไปอวดสาว ๆ หรือว่า ไปรับพวก หล่อนมาก็เท่านั้น

“แค่นี้ก่อนนะครับพราว” เขาเอ่ยบอกผู้หญิงปลายสาย ด้วยน้ำเสียงที่แสนจะนุ่มนวล

“เดี๋ยวก่อนสิคะเปรม สรุปว่า คุณจะมางานวันเกิดของ พราวแน่ ๆ นะคะ”

“ไปสิครับ ในเมื่อผมรับปากกับคุณแล้ว”

“จริง ๆ นะคะ คุณจะไม่เบี้ยวพราว เหมือนสัปดาห์ก่อน”

“โธ่ พราวครับ ตอนนั้นผมติดงานจริง ๆ”

“เปรม”

“ครับ”
“พราวรักคุณ”

ชายหนุ่มได้ยินคำสารภาพรักของอีกฝ่ายถึงกับทำหน้า ไม่ถูก เขาอาจจะถูกใจพราวนภามากเพียงใด แต่ในหัวใจ ของเปรมมนัสก็ยังบอกว่า เธอยังไม่ใช่คนที่เขาอยากจะ อยู่กับเธอไปตลอดชีวิต

“เปรม ที่อึ้งและเงียบไปนี่ เพราะว่า คุณไม่ได้รักพราว”

แม้หูจะฟังเสียงของพราวนภา แต่สายตาของเขากับจ้อง ไปยังรถจากัวร์ของคุณพ่อแบบไม่วางตา

บิดาของเขาเดินลงมาจากรถ รีบก้าวขายาว ๆ ไปยัง ประตูอีกด้าน แล้วเปิดมันออก

หญิงสาวนางหนึ่งก้าวขาของเธอออกมาจากรถของท่าน ปลายเท้าแตะพื้น มือของคุณพงศักดิ์ก็ยื่นให้กับหล่อนคน นั้น หัวใจของเปรมมนัสถึงกับเต้นเร็ว เมื่อเห็นทั้งสองคน จ้องตากัน

มะเดี่ยวคนขับรถรีบวิ่งลงมา แล้วเปิดท้ายฝากระโปรง หยิบเอากระเป๋าเสื้อผ้าใบใหญ่ออกมาวางตั้งถึงสองใบ และกระเป๋าใบเล็กอีกสามใบ

กิริยาของคนทั้งคู่ และสัมภาระที่หล่อนนำมา ทำให้เปรม มนัสคิดเป็นอย่างอื่นไปไม่ได้ นอกจากคุณพ่อของเขาพาผู้หญิงคนใหม่เข้ามาอยู่ในบ้านอีกแล้ว นี่เป็นครั้งที่ เท่าไร ชายหนุ่มไม่อยากจะคิดและจดจำ

คุณพงศักดิ์ได้พาเธอคนนั้นเข้าไปยังในบ้านแล้ว

ขายาว ๆ ของเปรมมนัสที่ก้าวมายังรถจากัวร์ที่จอดอยู่ อย่างร้อนใจ หัวใจของเขาเดือดเหมือนกับน้ำมันร้อน ๆ ที่ เดือดปุด ๆ อยู่ในกระทะ

เพียงเห็นแผ่นหลัง และรูปร่างของเธอเท่านั้น เปรมมนัส ก็รู้ว่า ผู้หญิงคนนั้นต้องเป็นคนที่สวยคนหนึ่งอย่างแน่นอน คุณพงศักดิ์ไม่เคยพกสาว ๆ ขี้เหร่อยู่ข้างกาย

“แค่นี้ก่อนนะพราว มีคนมาหาที่บ้าน” เขารีบกดวางสาย ปล่อยให้พราวนภาลอยเคว้งอ้าปากค้าง จำใจต้องเก็บ น้ำคำที่จะพูดกับเขาเอาไว้ในปากเหมือนเดิม

“ใคร” น้ำเสียงที่สุดแสนจะโมโหลั่นออกมา

มะเดี่ยวที่กำลังลงมาขนเอากระเป๋าของผู้หญิงคนนั้นอีก รอบ ยืนนิ่งสบสายตากับเจ้านายอีกคน

“อ่า… คุณมนต์จันทร์ครับ”

“มนต์จันทร์ไหน” ถามแบบไม่ต้องการคำตอบ เพราะเขาก็รู้ว่ามะเดี่ยวคงไม่รู้

“ลูกสาวของคุณมนต์ชนะเพื่อนของคุณท่านครับ”

“หื้อ!” นามนี้ เขาเคยได้ยินคุณพ่อเอ่ยถึงมานานแล้วว่า เป็นเพื่อนสมัยประถม

“นี่… ครั้งนี้ถึงขนาดไปเอาลูกสาวของเพื่อนรักมาทำเมีย เลยหรือ” เปรมมนัสเป็นไม้เบื่อไม้เมากับคุณพ่อแค่เรื่อง เดียว คือเรื่องผู้หญิงของพ่อที่แวะเวียนกันเข้ามาอยู่ใน บ้านหลังนี้ไม่ซ้ำหน้า

“อายุเท่าไหร่”

“ประมาณยี่สิบต้น ๆ ครับ”

“หื้อ… ริกินเด็ก ลดอายุลงมาเรื่อย ๆ”

“เอ่อ… คุณเปรมครับ คนนี้อาจจะไม่เป็นเหมือนคนก่อน” มะเดี่ยวออกความคิดเห็นตามที่คิด

“ทำไมจะไม่เหมือน ฉันอยู่กับคุณพ่อมาทั้งชีวิต ถึงขนาด พาเข้าบ้าน ประคองกันไปเหมือนกลัวว่าคุณหล่อนจะตก บันได หี… หมั่นไส้เหลือเกิน มะเดี่ยวแกรู้ไหม เรื่องที่รับ ไม่ได้ ผู้หญิงที่คุณพ่อพามาให้มาเป็นแม่
เลี้ยงของฉัน นางพวกนั้น เริ่มอายุน้อยกว่าฉันลงไปทุกที ผู้หญิงพวกนี้ไม่มียางอาย

“ครับ” มะเดี่ยวคงตอบได้แค่นี้ เพราะก็ไม่รู้จะตอบว่า อย่างไรเหมือนกัน

“คือ… คุณเปรมยืนขวางครับ ผมจะยกกระเป๋าของคุณผู้

หญิง”

“อะไรนะ แกเรียกแม่ผู้หญิงคนนั้นว่ายังไง” สีหน้าโกรธ

“คะ… คือ คุณผู้หญิง”

เปรมมนัสหันไปชักตาใส่มะเดี่ยวในทันที มะเดี่ยวถึง กับหลบงุด รีบหมุนตัวหยิบเอากระเป๋าที่เหลือ หอบ พะรุงพะรังเข้าไปด้านใน โดยมีสายตาของเปรมมนัสตาม ไปติด ๆ แบบไม่พออกพอใจ

“คุณพ่อนะคุณพ่อ ทำไมทำแบบนี้อีก ไม่รู้จักอายฟ้าดิน หึ… แต่เรื่องแบบนี้ ตบมือข้างเดียวมันไม่เคยดังหรอก อีก นางผู้หญิงที่อยากรวยทางลัด ชอบแต่ความสบายต่าง หากที่น่ารังเกียจ ขอดูหน้าเสียหน่อยเถอะ”

เปรมมนัสก้าวฉับ ๆ ขึ้นไปบนบ้าน สอดส่ายสายตาหาว่า คุณพ่อพาหล่อนคนนั้นไปคุยกันที่ไหน
เขามองขึ้นไปบนชั้นสอง แล้วสายตาก็มาหยุดอยู่ที่ กระเป๋าทุกใบยังกองรวมกันอยู่ที่ตีนบันได

“คุณพ่อพาผู้หญิงคนนั้นไปที่ห้องไหน”

“ห้องทำงานครับ” มะเดี่ยวชี้นิ้วไป เปรมมนัสไม่รอช้า รีบ เดินเข้าไปในทันที

เสียงฝีเท้าของเปรมมนัสลงหนักที่ก้าวเข้ามาในห้อง จน ทำให้คนทั้งสองคนที่นั่งคุยกันอยู่ที่โซฟาต้องหันมามอง

สายตาของหนุ่มสาวปะทะกัน ชายผู้ที่ปรากฏอยู่ใน สายตาของมนต์จันทร์ ทำให้เธอตกตะลึงไปเลยเหมือน กัน คนอะไร หล่อ หุ่นเหมือนนายแบบ ดูแล้วกำยำไป เสียหมด ตอนที่อยู่ราชบุรีที่บ้านของเธอ ไม่เคยมีหนุ่ม ไหนดูดีแบบชายผู้นี้มาก่อน

ใบหน้าของชายหนุ่มคนนี้มีส่วนที่คล้ายกับคุณพงศักดิ์ อยู่มาก ถ้าจะให้เดา คงจะเป็นคุณเปรมมนัสที่คุณพงศักดิ์ เอ่ยถึงมาตลอดทางด้วยความชื่นชม มนต์จันทร์คลี่ยิ้มให้ เขาอย่างอ่อนหวาน

แต่ทว่า เปรมมนัสกับเอามือล้วง ระเป๋า ทําหน้าเชิด หยิ่ง มองมนต์จันทร์ตั้งแต่หัวจรดปลายเท้าด้วยสายตาที่ แข็งกร้าว เขามองเธอแบบหยัน ๆ จนคนที่ถูกมองรู้สึกใจสั่น เริ่มประหม่า และรู้ตัวเองว่าผู้ชายคนนี้ไม่ญาติดีกับ เธอ

“เดี๋ยวนี้…อายุไม่สำคัญแล้วหรือครับคุณพ่อ ขอให้เอา มันอย่างเดียวสินะครับ” เขาปากร้าย พูดออกมาด้วยวาจา แรง ๆ แต่สายตาจ้องมองใบหน้าของมนต์จันทร์แบบไม่ วาง จนเธอต้องอ้าปากเหวอ หญิงสาวหันไปมองหน้าของ ชายสูงวัย

คุณพงศักดิ์ขยับปาก ส่งเสียงเข้ม แล้วมองหน้าลูกชาย อย่างระอา เปรมมนัสคิดอกุศลอีกแล้ว ถึงแม้เรื่องคั่วผู้ หญิง และพาเข้ามาในบ้าน คุณพงศักดิ์ได้หยุดและยุติ เรื่องแบบนี้ไปได้ปีกว่า ๆ แล้วก็ตาม แต่เปรมมนัสก็ไม่เคย เชื่อใจคุณพ่อว่า ท่านได้เลิกพฤติกรรมแบบนั้นไปแล้ว จริง ๆ