ตอนที่6 ซีซั่นเหมือนเขา

ญา นําสิ่งที่ดีของเธอมาและมาทันเวลาสําหรับการ สัมภาษณ์

หลังจากที่พูดคุยกับแผนกบุคคลเกี่ยวกับเรื่องพื้นฐาน ทั่วไปและถูกขอให้โชว์ผลงานเยอะกว่านี้ ญาอี๋จึงหยิบ เอารูปงานออกแบบชั้นยอดเยี่ยมออกมา

ภาพเหล่านี้ทำให้ผู้สัมภาษณ์ตกตะลึงจริงๆ หลัง จากที่ชื่นชมภาพเหล่านั้นอยู่ซ้ำๆ ผู้จัดการก็เก็บภาพ นั้นไว้ในอ้อมแขนและพูดกับญาอี๋ว่า: “คุณตามผมมา ที่อออฟฟิศ แล้วทำสัญญาจ้าง ผมตัดสินใจจะรับคุณ แล้ว”

ในใจของญาอี๋รู้สึกดีใจแล้วก็ไม่ได้คิดอะไรมากนัก เพราะนี่คือบริษัทออกแบบชั้นนำของประเทศ มันคือ ความฝันของเธอที่อยากจะเข้ามาในสถานที่แห่งนี้

เมื่อเข้าไปในออฟฟิศ ผู้จัดการก็ส่งสัญญาการทำงาน มาให้ ญาอี่ง่วนอยู่กับรายละเอียดของสัญญาโดยไม่รู้ เลยว่าผู้จัดการได้ถ่ายภาพการออกแบบของเธอทุกชิ้น ไปให้ลันตา

หลังจากที่เซ็นสัญญาแล้วผู้จัดการก็ยิ้มและพูดว่า “คุณกลับไปเตรียมตัวให้พร้อมสำหรับการทำงานในวัน พรุ่งนี้นะ”

“ค่ะ ขอบคุณนะคะ
ญาอี๋เก็บรวบรวมผลงานต่างๆ ของเธอและออกจาก บริษัทไป

ทันทีที่ออกจากบริษัทเธอก็อดไม่ได้ที่จะแบ่งปันข่าวดี นี้ในแวดวงของเพื่อนๆ ชุติภาสโทรมาแล้วพูดว่า “ยินดี ด้วยนะที่คุณหางานได้ คุณอยากจะไปทานอาหารเย็น กับผมไหม ?”

ญา อยากที่จะปฏิเสธออกไป แต่เมื่อเธอเงยหน้าขึ้น ไปมองก็เห็นชุติภาสอยู่ที่ถนนฝั่งตรงข้าม ส่งยิ้มออกมา อย่างละมุนละไมพลางโบกมือให้กับเธอ

ไม่มีทางเลือก เธอไปทานข้าวได้เพียงแค่กับชุติภาส เท่านั้น

สถานที่ตั้งอยู่ห่างไกล แต่ห้องอาหารส่วนตัวมีความ ละเอียดอ่อนประณีตมาก มีสภาพแวดล้อมที่สวยงาม และเงียบสงบทั้งทันสมัยเป็นอย่างยิ่ง

ชุติภาสเทชาหลงจิ่นให้ญาอี๋ แล้วพูดเบาๆว่า “ผม ไม่รู้ว่าทำไม ผมมักจะรู้สึกเหมือนเคยเห็นคุณที่ไหนมา ก่อน…….

“หึ ?” ญาอี้พูดขึ้นอย่างเซ่อๆ

ชุติภาสขมวดคิ้วแล้วทำเหมือนพยายามนึกภาพ “เมื่อ หกปีก่อน มีครั้งหนึ่งที่ผมเมาและผมก็อยู่กับผู้หญิง แปลกหน้าคนหนึ่ง……..แล้วก็ทำในสิ่งที่ผิดศีลธรรม หลายปีที่ผ่านมานั้นผมรู้สึกเสียใจมาก อยากจะรับผิดชอบแต่ว่าผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว…….มันเป็นสิ่งที่น่า อัปยศอดสูคือผมไม่เคยรู้จักชื่อของเธอเลย”

คำพูดเหล่านี้ทำให้หัวใจของญาอี้เต้นแรง

ชุติภาสเปลี่ยนเรื่องอีกครั้ง แม้กระนั้นก็ยังเหมือนกับ พูดทั่วๆ ไป: “คุณมีภาพลวงตาไหมว่าซีซั่นดูคล้ายกับ ผมมากทีเดียว ?”

ในคำนี้มันทำให้ความคิดของญาอี้สับสนอย่างสิ้นเชิง

คิดดูดีๆ คิ้วและดวงตาของซีซั่นก็มีส่วนคล้ายกับเขา จริงๆ ด้วย

หรือว่าคนเมื่อหกปีที่แล้ว……คือชุติภาสจริงๆ หรือ

เนีย ?

ไม่นะ…..

มีการสั่นไหวเกิดขึ้นในนิ้วมือของญาอี้และตลอดเวลา ที่เธอกินอาหารก็รู้สึกไร้รสชาติ ในสมองก็เต็มไปด้วย ความทรงจำเมื่อหกปีที่แล้ว

เธอไม่คิดเลยว่าจะได้มาพบกับไอ้สัตว์นรกอีกครั้ง แต่…ไมต้องเป็นคนของตระกูลปนันท์ด้วยล่ะ ?

ตระกูลปนันท์ที่มือกุมท้องฟ้า

หลังจากทานอาหารเสร็จ เมื่อเธอกลับมาถึงบ้านญา ก็รีบคว้าตัวซีซั่นมาเปรียบเทียบกับชุติภาสอย่าง ละเอียด

ตายละ……

ถ้าเกิดว่าคล้ายกันอย่างน้อย 50 เปอร์เซ็นต์

จะทำยังไงดีล่ะ ?

ต้องไปคุยกับชุติภาสหรอ ?

ไม่นะ !

ญาอี้ส่ายหัวของเธอในทันที คุยแล้วมันจะเกิดอะไร ขึ้น เพราะเธอก็ไม่ชอบชุติภาสอยู่ดี……

เธออุ้มซีซั่นไว้ ญาอี้ถามอย่างลังเลว่า: “ซีซั่น อยากมี

ปะป๊าไหม ?”

สองมือของซีซั่นโอบล้อมไปด้านหลังลำคอของญาอี้ ดุนทาบใบหน้าอันอ่อนนุ่มของหม่ามี้อันนุ่มราวกับขี้ผึ้ง แล้วพูดออกไปว่า “ซีซั่นจะมีแค่หม่ามี้ก็พอ”……

ญาอี๋ย้ายไปกอดหลังของซีซั่นอย่างซึ้งใจ หลับตาลง และตัดสินใจอยู่ในใจ

เรื่องราวชีวิตที่ผ่านมาของซีซั่นจงเป็นความลับซ่อนไว้ ตลอดชีวิต…..
ญาอี๋เก็บซ่อนความลับอย่างจงใจและเริ่มเอาเขาออก ห่างจากชุติภาส

แต่ชุติภาสยังตามตื้อไม่หยุด มีเรื่องหรือไม่มีเรื่องก็มา หา แล้วก็ชวนญาอี้ทานข้าว แล้วส่งของขวัญทุกอย่าง

ญาอี๋ยุ่งเรื่องงานจึงไม่จะแยแสในตอนนี้

คาดไม่ถึงจริงๆ เลยว่า ในสัปดาห์แรกที่เข้าไปใน บริษัท ก็ถูกผู้จัดการของบริษัทเรียกเข้าไปที่ออฟฟิศ ของประธาน

เธอรู้สึกกังวลและคิดไม่ออกว่าเธอทำอะไรผิดไป เธอ ไม่รู้ว่าท่านประธานเรียกเธอไปเรื่องอะไร?

เคาะประตูออฟฟิศและดึงเข้าไป

ร่างสูงและตรงเข้ามาในสายตาทันที

ญาอี๋ตัวแข็งทื่อและมีอาการหนาวสั่นขึ้นมาบนหลัง ของเธอราวกับว่ามันคือสัญชาตญาณ

ผู้ชายที่ยืนอยู่คือประยงผู้มีสีหน้ามืดอันเย็นชาและน่า เกรงกลัว

จริงๆ แล้วบอสผู้ลึกลับที่อยู่เบื้องหลังบริษัท AY คือ เขานี่เอง !