ตอนที่4 ไปตรวจ DNA

คำนั้นคำเดียวทำให้หัวใจของลันตากระวนกระวายขึ้น ทันที โพล่งคำพูดออกไปอย่าตื่นตระหนก: “ไม่ได้ !”

คิ้วของประยงบิดขึ้นเล็กน้อยอย่างไม่สบายใจ “อ้าว ทําไมไม่ได้ล่ะ?”

ลันตาปรับเปลี่ยนสีหน้าท่าทางให้ดูอ่อนโยนขึ้น ทันที “ยังไงก็ตาม แล้ว เขาเป็นลูกของพี่สาวฉันนะค่ะ แม้จะไม่รู้ว่าใครเป็นพ่อแท้ๆ แต่ก็เป็นสายเลือดของ ครอบครัวฉันก็ควรที่จะอยู่กับฉันที่นี่นะคะ”

ประยงขยิบตาแน่น แต่คำที่ลันตาพูดมันก็มีเหตุผล

เด็กคนนี้ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกลับเขา แล้วทำไมเมื่อกี้ เขาจึงมีความคิดว่าอยากเอาเด็กมาด้วยเนี่ย ?

ปริศนาบ้าอะไรเนี่ย !

ประยงก็กวาดล้างความคิดนั่นไปในไม่ช้า แล้วกอด เอวบางของลันตาและขับรถยนต์ไปโรงพยาบาลด้วย ตัวเอง

รถเพิ่งจะออกจากคฤหาสน์ไปไม่นาน ญาอี๋ก็รีบ เหวี่ยงตัวเองไปกระแทกกระจกรถ พลางตะโกนออกไป อย่างเคียดแค้น: “ประยง เอาลูกของฉันคืนมานะ !”

ดูเหมือนว่าลันตาจะสะดุ้งตกใจกับเสียงกรีดร้อง
เพื่อเด็กแล้วญา สามารถตบไปที่กระจกเหมือนคนบ้า โดยไม่สนใจภาพลักษณ์เลย

ประยงบิดคิ้วอย่างสะอิดสะเอียนพลางใช้เท้าเหยียบ คันเร่งลงไปอย่างหนักหน่วง

รถส่งเสียงครึกโครมและเคลื่อนตัวไปข้างหน้า รวดเร็ว

ญาอี้ตามความเร็วของรถไปไม่ทันและร่วงลงไป กระแทกกระทั้นบนถนนยางมะตอยที่ขรุขระ

เข่าและฝ่ามือฉีกขาดจนมีเลือดไหลออกมา

รถพ่นควันออกมาและขับผ่านหน้าของญาอี้ไป

ญาอี้ไล่ตามไม่ทันและอยากหวนกลับไปที่คฤหาสน์ เพื่อไปหาเด็ก แต่ก็ถูกคนของคฤหาสน์สกัดกั้นไว้ ยังไง ก็ไม่ให้เธอเข้าไป

ไม่กี่นาทีต่อมาหลังจากที่เธอรออยู่ที่อยู่หน้าประตู อย่างร้อนรน ญาอี๋ก็กัดฟันปีนกำแพงเข้าไปอย่างลับๆ ล่อๆ

เธออยู่ที่นี่มานานเกือบยี่สิบปีแล้วและรู้จักพืชพรรณ แมกไม้ทุกชนิดที่นี่เป็นอย่างดี ตรงไหนมีคนอยู่เธอก็จะ หลบหลีก ญาอี๋จึงเข้าไปภายในห้อง

แต่เมื่อมองหาทั่วคฤหาสน์ก็ไม่พบร่างของเด็กเลย
หัวใจไม่อาจยับยั้งความตื่นตระหนกได้ ซีซั่น…..เขาถูกพาไปที่ไหนแล้วเนี่ย ?

พวกมันจะทําร้ายเขาหรือเปล่านะ ?

ญาอี้กลัวมากจริงๆ และไม่สามารถค้นหาที่ที่ซีซั่นอยู่ ได้ในเวลาอันสั้นๆ นี้ สิ่งเดียวที่สามารถทำได้หนึ่งเรื่องก็ คือไปก่อกวนประยง

เมื่อคิดได้แบบนี้ญาอี๋ก็รีบวิ่งออกจากคฤหาสน์และ ตรงไปยังโรงพยาบาลทันที

ซีซั่นขึ้นรถตู้ไปกับคนรับใช้ทันที เขาไม่โวยวาย ตลอดทางแล้วก็ไม่ร้องไห้ ไม่ว่าผู้ชายคนนั้นให้เขาทำ อะไรเขาก็ทำทุกอย่างอย่างเชื่อฟัง

การแสดงออกแบบนี้ทำให้คนใช้ของเขาสูญเสียความ ระมัดระวังอย่างสมบูรณ์และไม่ได้มัดมือมัดเท้าของซี ซั่นแต่ว่าโยนเขาลงไปที่เบาะหลัง

เพราะเหตุนี้จึงปล่อยให้ซีซั่นฉวยโอกาสเวลาที่รถ หยุดตอนติดไฟแดงดึงประตูหนีออไป

ข้างนอกมีการจราจรหนาแน่น สายตาเฉียบคมของ ซีซั่นมองตรงไปยังรถหรูดูมีค่า ยังไม่ทันคิดก็รีบเปิด ประตูวิ่งขึ้นไป

เมื่อเขาปิดประตูและเงยหน้าขึ้นไปมองก็พบกับใบหน้าที่คุ้นเคยอย่างมาก

ใบหน้า คล้ายกับหน้าอันเย็นชาของลุงประยงผู้ แปลกประหลาดนั่น ประมาณ 5 ส่วน 10 คนๆ นี้มีอายุ มากกว่าประยงแค่ 5 ปี ชุติภาส

เขาหรี่ตาแคบลงและศึกษาดูหน้าของซีซั่นอย่าง ละเอียด

หลังจากนั้นทั้งสองคนก็มองหน้ากันและกันอยู่ครู่หนึ่ง ซีซั่นก็เริ่มเอ่ยขึ้น: “คุณลุงค้าบ มีคนลักลอบค้ามนุษย์ อยู่ข้างนอกเพื่อลักพาตัวและจะเอาผมไปขาย ผมขอ แอบอยู่ในรถของคุณแปปหนึ่งได้ไหมครับ ?”

ชุติภาสนิ่งอยู่สองวินาที ยิ้มที่มุมปากอย่างอ่อนโยน ก้มเอวลงแล้วเอาซีซั่นมาไว้ในอ้อมแขน: “ได้สิครับ”

ซีซั่นมองลงไป นัยน์ตาคู่นั้นแสดงออกถึงความเชื่อฟัง และเฉลียวฉลาด แต่สมองยังคงคิดหาวิธี 7-8 วิธีที่จะ เตะชายคนนี้และหนีออกไป

ชุติภาสพยุงคอของซีซั่นอย่างระมัดระวังพลางมองไป ที่ใบหน้าของเขาอย่างละเอียดจากนั้นก็ยิ้มอย่างลุ่มลึก มากยิ่งขึ้น: “เจ้าหนูที่รัก บอกฉันหน่อยสิว่าพ่อเธอคือ ใคร ?”

ซีซั่นตอบกลับไปอย่างเชื่อฟัง: “พ่อของผมตายไปแล้วครับ ได้ยินมาว่าเขาเมาแล้วเอาหัวจุ่มลงไปใน โถล้านแล้วก็จมน้ำตายครับ

ชุติภาสตอบกลับไปหนึ่งคำอย่างอ่อนโยน “หรอ ?” เขาใช้นิ้วดึงผมของซีซั่นออกอย่างไร้ร่องรอยแล้วเก็บ ไว้อย่างดี

“บ้านของหนูอยู่ไหนล่ะ ? เดี๋ยวฉันพาหนูไปส่ง”.

ซีซั่นส่ายหัว “ผมขอโทรหาหม่ามี้หน่อยได้ไหมครับ ?”

ชุติกาสตอบกลับไปอย่างนุ่มนวล: “ได้สี่ อ่ะนี่ โทรศัพท์……

ซีซั่นรับโทรศัพท์มาจากนั้นก็รับเลื่อนโทรศัพท์และ โทรหาญาอี้ทันที

ในขณะเดียวกันชุติภาสเอาเส้นผมในมือให้ผู้ช่วยและ สั่งผู้ช่วยด้วยเสียงทุ้มต่ำว่า “ฉันอยากจะจับหลานนอก กฎหมายตัวน้อยของฉันไปตรวจดีเอ็นเอสักหน่อย”

เขาพูดด้วยรอยยิ้มอันลึกซึ้งแกมขี้เล่น