บทที่5 ใครกล้าขวางฉัน

จ้าวหมิงถึงกับงุนงง เมื่อได้รับสายจากโรงพยาบาลใน เมือง ก็เรียกกองกำลังพิเศษตรงมาจับคนพวกนี้ที่โหดเชี้ย มอำมหิตโดยเฉพาะ แต่ตอนนี้กลับถูกหัวหน้าของตัวเอง ต่อว่า!

ประเด็นสำคัญคือ มองดูท่าทางของซ่งโห้วเลี่ยง เหมือน ว่ากลัวพวกคนตรงหน้าพวกนี้!

“ผ.อ.ซ่ง นี่มันเรื่องอะไรกัน? ผมมาจับคนร้าย ทำไมคุณ ถึงให้ผมถอยกลับละ?” จ้าวหมิงมองดูพวกของเซียวจ้าน เขาไม่ใช่คนโง่ เมื่อกี้ก็ได้รับรู้ถึงความอำมหิตและแรง กดดันจากตัวคนพวกนี้!

ถ้าไม่ใช่เพราะอยู่ๆซ่งโห้วเลี่ยงบุกเข้ามา ไม่แน่เขาอาจ จะให้กองกำลังพิเศษยิงแล้วก็ได้!

“จ้าวหมิง! แกมันไอ้ลาโง่! หรือว่าคำสั่งของฉันใช้ไม่ได้ กับกองตระเวนสาขาเขตเซียวซานของพวกแก?! สั่งให้คน พวกนี้ถอยเดี๋ยวนี้! ถอยทั้งหมด!” ซ่งโห้วเลี่ยงพูดเหมือน กับจะตะโกนอย่างนั้น ในใจเต้นรัวอย่างแรงไม่หยุด!

ซูฉี่หมิงสั่งไว้แล้ว ไม่ว่าใครก็ห้ามยุ่งกับเรื่องนี้ และยิ่ง ห้ามมาวุ่นวายกับคนพวกนี้!
ถึงแม้ว่าซ่งโห้วเลี่ยงจะไม่รู้ตัวตนและเป้าหมายที่มาซู หางของคนพวกนี้ แต่ว่า เขารู้ดีว่าสามารถทำให้ซูฉี่หมิง ตื่นตระหนกถึงขั้นไปหาท่านจอมพลเก่า จะต้องเป็นคน ใหญ่คนโตที่มีปัญหาด้วยไม่ได้เด็ดขาด!

“ขอโทษครับ! เป็นเพราะคำสั่งของผมแพร่กระจาย ไม่ทัน! หวังว่าทุกท่านจะไม่ทำร้ายพวกเขานะครับ” ใบ หน้าของซ่งโห้วเลี่ยงเต็มไปด้วยรอยยิ้ม มองดูเซียวจ้าน และคนอื่นๆตรงหน้า น่องขาถึงกับสั่นเล็กน้อย ใบหน้าที่ เย็นชาของเซียวจ้านทำเอาเขารู้สึกเหงื่อแตก

เขาถึงกับมีภาพลวงตาว่าถ้าหากตัวเองมาไม่ทัน วันนี้คน พวกนี้ที่จ้าวหมิงพามา อาจจะล้มเกลื่อนอยู่บนพื้น! คิดถึง ตรงนี้ เหงื่อที่หน้าผากของซ่งโหัวเลี่ยงก็เพิ่มมากขึ้น!

ในตอนนี้ หลงยีก้าวออกมา มองดูซ่งโห้วเลี่ยงกับจ้าว หมิงและคนอื่นๆด้วยสีหน้าเข้มครึ้ม ยิ้มเยาะแล้วพูดว่า “ดีๆๆ! กองตระเวนสาขาเขตเซียวซานของพื้นที่ซูหางนี่มัน ใจกล้าจริงๆ!!!”

ได้ยินประโยคนี้ ซ่งโหัวเลี่ยงใจกระตุก จ้าวหมิงที่อยู่ ด้านหลังรีบพุ่งตัวออกมา ชี้หน้าด่าหลงยีว่า “บังอาจ! แก ยังกล้าอวดเก่งอีก! เชื่อมั้ยว่าฉันสั่งให้คนพาพวกแกกลับ ไปสืบสวนให้หมดเดี๋ยวนี้!!!”
“หุบปาก! ไปให้พ้น! ไป!!!” ซ่งโห้วเลี่ยงได้ยินถึงกับใจสั่น หันไปต่อว่าจ้าวหมิง แล้วก็ขอโทษหลงยีและคนอื่นๆไม่ หยุด

ส่วนเซียวจ้านนั้นคิ้วขมวด มองดูซ่งโห้วเลี่ยงนิ่งๆแล้วพูด ว่า “นายคือคนของกองตระเวนสำนักงานใหญ่ในพื้นที่?”

ข่งโหัวเลี่ยงพยักหน้าอย่างไม่รอช้า “ใช่ครับ กระผมเอง ครับ”

ฉีกๆ!

ได้ยินซ่งโหัวเลี่ยงแทนตัวเองว่ากระผม จ้าวหมิงและ คนอื่นๆถึงกับอึ้ง! มองดูชายหนุ่มตรงหน้าด้วยสายตาที่ ไม่กล้าจะเชื่อ ใจเต้นรัว คนๆนี้มีฐานะอะไรกันแน่ ถึงได้ สามารถทำให้ซ่งโห้งเลี่ยงแทนตัวเองว่ากระผม!

และในเวลานี้เอง ทันใดนั้นรถจี๊ปทหารหลายคันก็บุกเข้า มา ล้วนเป็นป้ายทะเบียนของเขตทหารในพื้นที่ บุกเข้ามา อย่างกับว่ามีเรื่องใหญ่เกิดขึ้น!

ปึงๆๆ!

ทหารในเครื่องแบบพร้อมอาวุธครบมือหลายนายโดดลง จากรถ ผู้ที่นำหน้ายังเป็นถึงพันตรี!
สีหน้าของหานลี่หมินเต็มไปด้วยความโกรธและความ เข้มงวด ตะโกนมาด้วยเสียงดุแต่ไกล “ใครสั่งให้พวกแก มา?! ถอยกลับไปให้หมดเดี๋ยวนี้! ซงโห้วเลี่ยง แกกำลังทำ อะไร?!

ซ่งโหัวเลี่ยงเห็นคนที่มาถึงกลับตกใจตัวตรงทําความ เคารพ “หัวหน้าเก่า ท่านมาได้ยังไงครับ?!”

หานลี่หมินเป็นหัวหน้าเก่าของซ่งโห้วเลี่ยง ตอนนี้เป็น ผ.อ.ของทหารสามแสนนายที่ประจำการอยู่พื้นที่ซูหางไม่ คิดเลยว่า จะทำให้พวกเขาตกใจไปด้วย!

ซ่งโหัวเลี่ยงเข้าใจได้ในทันทีว่าเรื่องในวันนี้มันเกินกว่า กำลังของตัวเขาเองแล้ว ดังนั้น เขารีบถอยไปด้านหลัง หลบทางให้กับหานลี่หมิน

หานลี่หมินชี้หน้าซ่งโห้วเลี่ยงอย่างโมโห แล้วดุด่าเขา ว่า “ถอยกลับไปให้หมด! เดี๋ยวนี้!” จากนั้น เขาหันหน้าไป ทางเซียวจ้าน ทำความเคารพ แล้วพูดว่า “ทหารเจียวหลง แผนกที่7 หานลี่หมิน ทำความเคารพหัวหน้ากองทหาร เป่ยเหลียงครับ!”

ฮม!

เหมือนดั่งว่าท้องฟ้ามีเสียงฟ้าผ่าลงมาทำเอาคนรอบข้าง นั้นถูกระเบิดจนไหม้!
หัว…หัวหน้ากองทหารเปียเหลียง?!!

ที่แท้เขาก็เป็นถึงหัวหน้ากองทหารเป่ยเหลียง! บุคคลผู้ อ่อนเยาว์และแข็งแกร่งที่สุดของเขตห้าทหารใหญ่! เพียง กำลังของคนๆเดียวสามารถต่อต้านกับทหารนับล้าน ของแปดประเทศ ราชาแห่งเป่ยเหลียงผู้ที่ดูแลปกครอง ชายแดนของประเทศหลง เซียวจ้าน!!!

จนตอนนี้ ซ่งโหัวเลี่ยงและจ้าวหมิงต่างก็เข้าใจแล้วว่า เมื่อกี้พวกเขาผ่านสถานการณ์อะไรมา! ในขณะเดียวกัน ซ่งโห้วเลี่ยงก็จับโทรศัพท์ส่งข้อความหาซูฉี่หมิง หลังจาก ที่ส่งเสร็จ มือของเขาก็ยังสั่นอยู่

“หานลี่หมิน! คนของนาย ดีจริงๆ!” หลงยีพูดด้วยน้ำเสียง

ไม่พอใจ

หานลี่หมินรีบพูด “ขอโทษครับ ผมดูแลสั่งสอนไม่ รอบคอบเองครับ!”

ส่วนเซียวจ้านนั้นหมดความอดทนแล้ว “ฉันยังมีเรื่องอื่น ต้องทํา”

พูดจบ เซียวจ้านก็เดินผ่านหน้าพวกเขาไป ไม่มีใครกล้า

ขวาง!

หลังจากที่รอเซียวจ้านพาพวกหลงยีเขาจากไปแล้วหานลี่หมินและคนอื่นๆถึงโล่งใจเล็กน้อย มีแต่เหงื่อท่วม ตัวไปหมด

“หัวหน้าเก่าครับ สรุปแล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันแน่ครับ?” ซ่งโห้วเลี่ยงรวบรวมความกล้าถามออกไป สามารถทำให้ หัวหน้ากองทหารเป่ยเหลียงมาที่ซูหาง จะต้องเป็นเรื่อง ใหญ่มากแน่ๆ!

หานลี่หมินหันไปแล้วตะโกนอย่างโมโหว่า “ซ่งโห้วเลี่ยง! แกยังเป็นถึงผ.อ.กองตระเวนเมืองซูหาน แกดูสิว่าลูกน้อง แกทำอะไรลงไป! ถ้าวันนี้ฉันไม่มา ก็คงหมดเวลาของ ผ.อ.กองตระเวนเมืองซูหางของแกแล้ว!!!”

“หัวหน้าเก่าครับ ท่านอย่าได้ทำผมตกใจอีกเลย สรุป แล้วเกิดอะไรขึ้นครับ? จนถึงตอนนี้พวกผมยังไม่เข้าใจ อะไรเลย?” ซ่งโห้วเลี่ยงร้อนรน

“วันนี้ที่ถนนเพิ่งหวง เกิดอุบัติเหตุร้ายแรงขึ้น แกรู้มั้ย?” หานลี่หมินถามด้วยน้ำเสียงเย็นชา ซ่งโห้วเลี่ยงหน้ามึนงง เรื่องอุบัติเหตุ เขาเป็นผ.อ.กองตระเวนจะรู้ได้ยังไง นั่น เป็นเรื่องของสาขาย่อยเบื้องล่าง

ส่วนจ้าวหมิงรีบก้าวออกมา “พันตรีหาน ผมทราบครับ! เรื่องนี้สืบสวนคดีแล้ว เป็นอุบัติเหตุนี่ครับ ผู้บาดเจ็บคือ เด็กสาวคนหนึ่ง มีปัญหาอะไรรึป่าวครับ?!”
“อุบัติเหตุ? เหอะๆ!” หานลี่หมินดวงตาแดงก่ำ ตะโกน อย่างโมโหว่า “งั้นฉันจะบอกให้พวกแกรู้! นี่ไม่ใช่อุบัติเหตุ มันคือการฆาตกรรมที่วางแผนไว้! ส่วนผู้ที่ถูกฆาตกรรม เด็กสาวคนนั้น ก็คือลูกสาวของหัวหน้ากองทหารเป่ยเหลื ยงในวันนี้!!! แกบอกฉันสิ ลาโง่อย่างพวกแกจะมีกี่คนที่หัว หลุดจากบ่า!”

ฮ่ม!

ทุกคนถึงกับตื่นตกใจ ตอนนี้ศัพท์ในสมองของพวกเขามี เพียงคําเดียว นั่นก็คือ ฟ้าถล่มแล้ว!

ฝ่ามือของซงโหัวเลี่ยงเต็มไปด้วยเหงื่อ นิ่งอึ้งไปสักพัก “เร็ว! แจ้งกับทุกคน ถ้าหากพบเจอกับคนของเป่ยเหลื ยง ให้หลบเลี่ยงซะ! ห้ามเข้าไปวุ่นวาย! ย้ำ ห้ามเข้าไป วุ่นวาย! อีกอย่าง ไปตรวจสอบหาผู้อยู่เบื้องหลังของการ ฆาตกรรมครั้งนี้! เดี๋ยวนี้!”

“ครับผม! ผ.อ.ซ่ง!” จ้าวหมิงตอบรับ

แต่ว่าหานลี่หมินยกมือห้ามไว้ “ไม่ต้องแล้ว! พวกแกคิด ว่าคนของเป่ยเหลียงพวกนั้นจะให้โอกาสพวกแกหรอ?! พวกแกจําไว้นะ ไม่ว่าเรื่องอะไรเกิดขึ้น พวกแกก็ทำเป็น ไม่รับรู้! ถึงแม้ว่าฟ้าจะถล่ม ก็มีคนเบื้องบนตัดสินใจเอง พวกแกแค่ควบคุมลูกน้องตัวเองไว้ให้ดี!”
พูดจบ หานลี่หมินก็พาคนของตัวเองกลับไปอย่างโมโห ขณะเดียวกันก็เหลือไว้หนึ่งทีมให้เป็นพนักงานดูแลความ ปลอดภัยรอบคฤหาสน์

ส่วนอีกฝั่ง จากหลังที่เซียวจ้านออกจากคฤหาสน์ได้ไม่ นาน หลงยีก็รีบส่งโทรศัพท์เครื่องหนึ่งให้ “หัวหน้ากอง ครับ เป็นสายของหลงเก๋อทั้งสี่ท่านครับ”

เซียวจ้านขมวดคิ้วเล็กน้อย รับโทรศัพท์มา อีกด้านของ โทรศัพท์ก็มีเสียงคนแก่ดังมา “ฉันเอง ฉินห้านโก๋! เซียว จ้าน นายรู้มั้ยว่านายทำอะไร? ทหารเป่ยเหลียงสามแสน นาย จะผ่านเทือกเขาฉินหลินไม่ได้เด็ดขาด! ฝ่ายบนรู้ เรื่องแล้ว โมโหมาก! คนแก่ทั้งสี่อย่างพวกฉันกว่าจะปลอบ ให้สงบได้ไม่ง่ายเลย! นายจะทำเรื่องโง่เขลาไม่ได้ เข้าใจ มั้ย?!”

“เรื่องที่ซูหาง พวกเรารู้เรื่องแล้ว พวกเราจะจัดคนไป จัดการด้วยตัวเอง นายอยู่กับที่ซะ ห้ามไปไหนทั้งนั้น!”

เผชิญหน้ากับท่าทางแข็งกร้าวของอีกฝ่าย เซียวจ้าน มองออกไปยังท้องฟ้าที่สดใส ดวงตามีแต่น้ำตา “คุณปู่ ฉินครับ ท่านเคยได้ยินเข่อเข่อที่เอาแต่เรียกหาพ่อมั้ย ครับ? ท่านเคยเห็นเธอที่เลือดท่วมตัวกำลังจะตายแล้ว ท่านจะสามารถสงบได้มั้ยครับ? เธอเป็นลูกสาวของผม ลูกสาวแท้ๆของผม! ห้าปีแล้ว ผมไม่เคยรู้มาก่อนว่าตัวเอง มีลูกสาวคนหนึ่ง! ผมรู้สึกผิดต่อเธอ ต่อแม่ของเธอ! เธอ และเจียงอวี่โหรว ก็คือเป้าหมายที่เซียวจ้านคนนี้จะเฝ้าดูแลที่เหลือของชีวิต! ถ้าหากเป็นเพราะฐานะของผม งั้นเขียวจํานวนนี้ ขอลาออกจากตำแหน่งหัวหน้ากองเบีย เหลียงตั้งแต่วันนี้! กลายเป็นสามัญชนธรรมดาคนหนึ่ง ตระกูลจินแห่งซูหาง ผมจัดการแน่!!! ใครที่ขัดขวาง แสดง ว่าต้องการเป็นศัตรูกับเซียวจ้านคนนี้!”