บทที่ 6 คืนแต่งงานที่ถูกทอดทิ้ง

ถ้าไม่ใช้นาง ข้าก็สามารถแต่งงานกับ เจ้าหญิง หลีชิง ที่ข้ารักและอยู่อย่างมีสุด ถ้าไม่ใช้นาง ข้าก็จะ ไม่กลายเป็นตัวตลกในสายตาคนอื่น ข้าเป็นฮ่องเต้ แท้ๆ แต่กลับต้องมาแต่งงานกับผู้หญิงที่น่าเกลียด ที่สุดในแคว้นคังชิ่งอะไรอย่างนี้

วินาทีต่อมา สายตาที่โกรธแค้น ก็ได้มองไปสู่ บนร่างที่อ่อนโยนของฉันรั่วจิ่น

ฮาฮาฮา ในคืนนี้เจ้าเองก็โดนอะไรแบบนี้ด้วย สินะ ในเมื่อที่เจ้ากล้าแต่งกับข้า งั้นจากนี้เจ้าก็ต้องรับ ความทุกข์ที่สำหรับของเจ้าไป

ตำแหน่งของฮองเฮานั้น ไม่มีวันที่จะผู้หญิงน่า เกลียดที่ใช้คาถาการแช่งอย่างนางมาเป็นหรอก

ไม่รู้ผ่านไปนานเท่าไร ฉินรั่วจิ่นค่อยๆตั้งสติขึ้น

นางยังคงมึนงงสับสนไปหมด มองไปรอบข้างถึงได้

รู้ตัวว่า นางถูกโยนลงในมุมที่อับแคบ

สายลมที่พัดมา ทำให้นางสะดุ้ง นางกอดอก และหยิบผ้าไหมบนพื้นขึ้นมาหุ้มร่างกายอย่างเบาๆ

เวลานี้เอง ไม่ไกลจากนี้ก็มีคลื่นเสียงอู้อี้เต็ม ไปในหูของนาง นางหนาวจนหดตัวลงและหันไปมอง หาแหล่งที่มาของเสียง

เสียงของหญิงสาวคนนั้น เหมือนกำลังจะ ร้องไห้แต่ก็เต็มไปด้วยความสุข

ที่บนเตียงนั้น ฉินรั่วจิ่นมองไปสู่สามีของนาง นายอยู่ในภายใต้ของแสงเทียนเหมือนถูกปกคลุมด้วยรัศมีของดวงเทียน ผมสีดำนั่นบดบังใบหน้าที่เย็น ชาของเขาไว้

และบนเตียงนั้นยังมีหญิงสาวอีกคน

และนี้ก็ค่ำคืนงานแต่งของนาง สามีของนาง หลังทรมานเสด็จก็ทิ้งนางไป และไปมีอะไรกับผู้หญิง อีกคน

แวบนั้น ใบหน้าของฉินรั่วจิ่นที่อยู่ใต้ผ้าคลุม เปียกเสมือนกระดาษที่อ่อนแอเพียงแค่เอามือไปเตะ เบาๆก็ฉีกขาดได้

ทันใดนั้นหญิงสาวก็ร้องออกมาและน้ำเสียงเต็ม ไปด้วยปฏิเสธเล็กน้อย

ฮ่องเต้จาวเล่ ได้หยุดลงและมองไปหาหญิงสาว กล่าวว่า บังอัดเจ้ากล้าฝ่าฝืนข้า

มองเห็นสายตาที่เย็นชานั้น หญิงสาวนั้นตกใจ ส่องสายตาไปสู่ ฉินรั่วจิ่น แล้วกล่าวว่า ฮ่องเต้ ไม่ใช่ ว่านางน้อยจะฝ่าฝืนท่าน คือ พอดีว่ามีคนกำลังมอง นางน้อยนั้นกลัวว่าจะไม่สามารถทำให้ท่านนั่นสุขใจ ได้

คังยงมองไปสู่ฉินรั่วจิ่นอย่างเย็นชา เห็นฉินรั่วจิ๋ นที่นั่งอยู่บนพื้นและอย่างน่าสงสารนั้น เขาเลือดเย็น และพูดไปว่า

ฮองเฮาของข้า เจ้ายังไม่ไปอีกหรอ หรือว่าเจ้า จะรอดูการแสดงของข้าให้จนจบ น้ำเสียงของเขานั้น เต็มไปด้วยความเย็นชาเหมือนคำที่มาจากนรกสู่ฉินรั่ว จิ่นทำให้นางเจ็บปวดเหลือเกิน

ฉินรั่วจิ่นรีบตั้งจิต และ หุ้มด้วยผ้าไหม นางพึ่งเป็นขั้นกำลังจะกาวขาหนีออกไป แต่ความเจ็บปวด ที่มาจากช่องหว่างขาทำให้นางแข็งตัวและ ล้มลงไป อย่างไม่ได้คาดคิดไว้ และสิ่งที่ได้รับมาคือสีหน้าที่ล้อ เลียนใส่ของหญิงสาวบนเตียงและสีหน้าที่โมโหของ ดังยง

นางเหมือนกระต่ายที่ตกใจ ไม่มีเวลาที่ไปสนใจ ความเจ็บปวดของร่างกาย และก้าวเดินเหยียบชุดแต่ง ที่นางได้ใส่ก่อนหน้า แต่ตอนนี้หลับกลายเป็นชิ้นส่วน ที่ถูกทิ้งอยู่บนพื้นนี่ ออกจากวังอย่างช้าๆ

แล้วรอบหูของฉินรั่วจิ่น ได้ส่งเสียงร้องของ หญิงสาวนั่นมาอีกครั้งและเสียงเบาๆของสามีเธอ

นี่ก็คือสามีเธอ นี่ก็คือวันแห่งงานแต่งของนาง

ในค่ำคืนที่มืดมิดไปหมด