บทที่ 2 นางเป็นแค่เด็กเก็บเลี้ยง

จี้เม่ได้ถอนหายใจและเดินเข้ามาช้าๆ เขาได้ หยิบผ้าคลุมสีดำที่ตกพื้นขึ้น และว่างลงบนโต๊ะ และ สีหน้าขมวดคิ้ว

รั่วจิ่น ไม่ใช่ว่าพ่อนั่นอยากบังคับให้เธอใส่ผ้า คลุมนี้หรอก แต่เป็นเพียงแค่ว่าใบหน้าของเขานั่น อาจ นำภัยพิบัติมาสู่เธอได้

ฉินรั่วจิ่นรู้สึกคับข้องใจและก้มหัวลงพูดว่า พ่อ ค่ะคุณเป็นคนบอกให้ฉันเองไม่ใช้หรอว่าคุณนั่นไม่ สามารถคาดเดาโชคชะตาของฉันออกแล้วทำท่านพ่อ ถึงพูดใบหน้าของฉันนั่นจะนำนำภัยพิบัติมาหาฉัน

จี้เม่นั่นได้มองฉินรั่วจิ่นอย่างเจ็บใจ ได้ถอน หายใจและ นั่งลงบนเก้าอี้กล่าวว่า ที่เธอพูดมามันถูก ต้องพ่อไม่สามารถคาดเดาโชคชะตาของเธอได้ เป็น อาจารย์ของพ่อเองที่คาดเดาออกก่อนที่อาจารย์นั่น จะอาสัญไป อาจารย์ได้บอกไว้ว่า ชาตินี้ของเธอนั่น จะเต็มไปด้วยความยากลำบาก และใบหน้าของเธอ นั่นจะทำให้ ทุกข์ทรมานไปตลอดชีวิต เพราะอย่างนี้ พ่อถึงให้เธอใส่ผ้าคลุมหลบสายตาของคนอื่นๆไงละ

แล้วทำไมคุณพ่อถึงไม่เคยบอกให้ฉันรับรู้ละ ใบหน้างดงามของ ฉินรั่วจิ่นนั่นดูซึมเศร้าไปเลย แล้ว ในชาตินี้ฉันจะไม่สามารถ เผยหน้าตาที่แท้จริงของ ฉันให้กับคนอื่นได้รับรู้แล้วหรอ แล้วถ้าอย่างนี้ทำไม ถึงต้องให้ใบหน้าแบบนี้มากับฉันละ

จี้เม่ มองหาสายตาที่ร้าว รู้สึกละอายใจและ กล่าวว่า เธอรู้ไหมว่า ทำไมพ่อถึงไม่สอนคาถาการแช่งให้กับเธอ

ก็พ่อพูดเองนี่ว่าผู้หญิงไม่เรียนของพวกนี้จะดี กว่า ฉินรั่วจิ่น ยังคงจำได้ ตระกูลหมอผีของเขา ทุก คนๆนั่นดังสามารถฝึกคาถาได้หมด แต่มีเพียงแค่นาง ที่ท่านพ่อนั่นไม่เคยยอมให้เขาเรียนรู้

จี้เม่ส่ายหัวไปมา ด้วยความผันผวนเล็กน้อย แล้วกล่าวว่า ไม่ใช้อย่างที่เธอคิด การที่จะฝึกฝน คาถาการแช่งนั่น ต้องมีสายเลือดของตระกูลหมอผี เท่านั้น แต่เธอเป็นเด็กทารกที่พ่อนั่นไปเก็บเลี้ยงมา จากบ่อแห่งหนึ่ง ถึงงั้นที่ ที่นามสกุลของเธอไม่ได้ เหมือนพ่อ จี้เม่รู้ว่า เขาไม่ควรบอกอะไรที่โหดร้าย แบบนี้กับนาง หลายปีที่ผ่านมานี้ เขาดูแลเทียบเสมอ ฉันรั่วจิ่นเป็นลูกสาวที่แท้จริงแล้ว แต่ ณ ตอนนี้ นาง กำลังจะออกแต่งและภรรยาของผู้อื่นแล้ว นางมีหน้า ที ที่ต้องรับรู้ถึงความเป็นมาของนางเอง

อะไรหรอค่ะ ฉันเป็นแค่เด็กที่ท่านพ่อเก็บมา เลี้ยงเองสินะ

เพราะกล่าวเสร็จ นางหน้าซีดไปหมด วันนี้คือ วันที่นางจะออกแต่ง ที่จริงต้องเป็นวันที่มีความสุข อย่างยิ่ง แต่เพียงแค่คำพูดคำเดียวของท่านพ่อนั่น กลับโศกเศร้าไป ทำให้เธอนั่นยืนลำบาก ร่างกายที่ ละเอียดอ่อนของเธอค่อนข้างสั่น เหมือนเพียงแค่ สายลมพัดมาก็จะจะล้มลง

รั่ว…ลูกกลิ่น ฟังที่พ่อพูดนะ ที่พ่อทำแบบนี้ ทั้งหมดนั่นก็เพื่อเธอเอง เห็นลูกสาวหลายคนเป็นแบบ นี้ จิตใจจี้เม่ก็ปวดร้าวไปหมด

ความลับที่ท่านพ่อนั่นปิดปังมาตลอด 18 ปี ถูกเปิดเผยออกมาแบบนี้จะให้นางรับได้ยังไงละ

ณ ตอนนี้ ฉินรั่วจิ่นเดินอย่างการหวดจนถึงหน้า จี้เม่ กอดเขาและร้องไห้ นี้คือระยะเวลาตลอด 18 ปี มา ที่นางร้องไห้เศร้าที่สุดเท่าที่เคย

ท่านพ่อ ณ เวลานี้ ณ จะออกแต่ง เปิดเผยทุก อย่างออกมา คือพ่อจะทอดทิ้งหนูไปแล้วหรือ

หรือว่า ลูกสาวที่แต่งออกไปเนี่ย มันก็เสมือนน้ำ ที่ถูกราดออกไป คือไม่สำคัญต่อซึ่งกันและกันใช้ไหม

รั่วจิ่น อย่าร้องไห้เถอะ เดียวพ่อจะทำนายโชค ชะตาครั้งสุดท้ายให้กับเธอเอง หลังจากนี้เข้าวังเสร็จ ต้องระวังตัวและดูแลตัวเองดีๆนะ

หนูเข้าใจละค่ะ แต่ ท่านพ่อละท่านพ่อยังคง เป็นพ่อของหนูอยู่ใช้ไหม