ตอนที่4 โฉมงามลำดับหนึ่ง

โฉมงามลำดับหนึ่งแห่งราชวงศ์เทียนสัง เมื่อเปรียบเทียบ สตรีรายนี้กับหลี่เฟยผู้เย้ายวนเร่าร้อน ช่างเป็นความแตก ต่างระหว่างดินตะกอนกับก้อนเมฆ

“นางเป็นเทพเซียนที่สวรรค์ประทานมาให้มิใช่หรือ?”

มู่หรงฉี่สำรวจลมหายใจของนาง ยังพอมีลมหายใจอยู่ เพียงแต่อ่อนแรงไปบ้าง

“ทหาร มาจับตัวนักฆ่านี้ไว้!” มู่หรงฉ่ถ่ายทอดคำสั่งลงไป

“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท!” ขันที่น้อมรับพระบัญชา

“รอเดี๋ยว!” มู่หรงฉู่เปลี่ยนใจกระทันหัน

เขาพินิจมองสตรีผู้โดดเด่นดุจเทพธิดาอย่างเงียบๆ ใบหน้างดงามเพริศแพร้วที่ทำให้ไม่ว่าชายใดล้วนไร้แรง ต้านทาน…….

โดยเฉพาะร่างแข็งขันที่กำลังอยู่ในห้วงปรารถนา ร่าง ฮ่องเต้เปล่าเปลือยแข็งผงาด!

“พวกเจ้าถอยไปให้หมด!” ในดวงตาส่องประกายรัศมี อานาจ…

หลี่เฟยเห็นดังนั้นจึงร้องเรียกเสียงดัง “ฝ่าบาท! ไม่แน่ว่านางอาจจะเป็นนักฆ่า!”

มู่หรงฉู่คิ้วชี้ตั้งตรง “เมื่อไหร่กันที่ถึงคราวเจ้ามาสั่งสอน เจิ้น? ไสหัวไป! “เจ้าหมดธุระที่นี่แล้ว!”

หลี่เฟยแตกตื่นลนลานยามที่อารมณ์เข้าด้ายเข้าเข็มถูก คนขัดตอนกระทันหัน แม้แต่บุรุษก็ยังถูกแย่งไปอย่างน่า ฉงน นางกล้าโกรธไม่กล้าพูด จึงจากไปอย่างไม่พอใจ

มู่หรงฉี่ยกเลิกให้ขันทีทั้งหมดออกไป มองดูสตรีที่นอน ไม่ไหวติงราวกับปลาตาย กล่าวอยู่ภายในใจ “เทพธิดา ลงมาประทานให้เจิ้นได้สนิทสนม ไฉนเลยจะทรยศความ ปรารถนาดีจากสรวงสวรรค์ได้?”

“เข้ามา!” นําเสียงเผด็จการแผ่อำนาจ

“ฝ่าบาททรงมีพระดำรัสสิ่งใดหรือพ่ะย่ะค่ะ?” ขันทีคนสนิท วิ่งชอยเท้าเข้ามา

“ก่อนหน้านี้ที่ให้หลี่เฟยทานเรียกว่ายาอะไร?”

“ยากำหนัดชนิดนั้นเรียกว่า ชุนเทียนป่ายฮัวคาย พ่ะย่ะค่ะ

“หลี่เฟยทานไปเท่าไร?

“หนึ่งถ้วยยาสามส่วนพ่ะย่ะค่ะ”

“ไปทำมาอีกถ้วยซะ!”
“พ่ะย่ะค่ะ ฝ่าบาท”

ขันที่ยกน้ำแกงยาชามสีเขียวอ่อนมาอย่างไวว่อง หลังจาก นั้นปรนนิบัติป้อนยาให้กับสตรีที่สลบสไลอย่างระมัดระวัง จนกระทั่งน้ำแกงยาทั้งถ้วยถูกกลืนลงไปจนหมด

”’ออกไปให้หมด ! ยามที่เฝ้าหน้าประตู ไม่ว่าเกิดเรื่องใด ขึ้นก็ไม่ต้องเข้ามา อีกทั้งไม่อนุญาตให้ผู้ใดเข้ามาทั้งสิ้น!”

เมื่อฮ่องเต้ขับไล่ขันทีไปแล้ว หลังจากนั้นจึงได้เริ่มเสาะ สำรวจการผจญภัยของเขา…….

เรือนผมยาวสีดำสนิทที่แผ่พลิ้วนุ่มสลวย ขนตายาวที่โค้ง หนาเป็นงอนงาม ใบแก้มซีดเผยให้เห็นร่องรอยอาการมึนงง ของฤทธิ์ยา….

ผิวพรรณงดงามดุจเนื้อน้ำแข็งอันเรียบเนียน ไม่กล้า เชื่อว่าที่จริงแล้วใต้หล้าจะมีสตรึงดงามเช่นนี้ ริมฝีปากของ ฮ่องเต้คล้อยลงบนดวงหน้าสตรีที่สลบสไลราวกับหยาด

“อืออ อาห! ร้อน ร้อนจังเลย..

ยาเริ่มออกฤทธิ์ สตรีที่หมดสติครางตื่นขึ้นมาอย่างเจ็บ ปวด…..

ไฟปรารถนาฮ่องเต้ทรราชย์ถูกกระตุ้นขึ้นอย่างสมบูรณ์
“ไม่ได้! เจิ้นจะหยาบคายกับสตรีงามล้ำเช่นนี้ได้ลงหรือ? เพิ่งจะกระทำเรื่องเช่นนั้นกับหลี่เฟย ร่างกายยังเหลือกลิ่น ของสตรีผู้นั้นอยู่ สมควรไปล้างเนื้อล้างตัวให้สะอาดเสีย ก่อนจึงค่อยจะคู่ควรกับใบหน้าอันเลอโฉมของหญิงงาม”

แม้เจ้าฮ่องเต้จะตื่นกระหายราวกับสัตว์ป่า แต่ภายในใจ กลับเกิดความหวาดหวั่นว่าการมีตำหนิแม้เพียงน้อยก็อาจ จะเป็นการไร้มารยาทต่อเทพธิดาโฉมงามแสนบริสุทธิ์ที่ฟ้า ประทานให้กับเขา

เมื่อรับสั่งให้เหล่าขันทีอารักขาประตู และไม่อนุญาตให้ผู้ ใดเข้ามาโดยเด็ดขาด ฮ่องเต้จึงรีบสั่งให้คนมาปรนนิบัติอาบ น้ำชำระร่างกาย

“อ๊าา ร้อนน!”

“ทำไมถึงร้อนได้ขนาดนี้?”

“เมื่อสักครู่ดูเหมือนว่ามีคนมาป้อนยาข้านี่นา? แย่แล้ว เป็น…เป็นยาเสน่ห์!” ซินเหยาตื่นขึ้นมาท่ามกลางความ ทรมานที่งุนงง

ครั้งนี้นางพบว่าตนนอนทอดอยู่ในห้องที่มีกลิ่นอาย โบราณ เพียงแต่ห้องนี้สีทองงามอร่าม หรูหราจนไร้ที่เปรียบ