บทที่ 6 เขาอยู่บ้าน

เหอะๆ นี่มันอะไรกันเนี่ย?

พอเห็นเอมเฟ่เดินออกไปอย่างไม่ลังเล เจมส์จึง รู้สึกอ้าวว้างขึ้นมาทันที

ถ้าไม่ใช่เพราะว่าเธอเป็นเด็กกำพร้า และไม่มี หัวนอนปลายเท้า เขาจะใจดีให้ค่าเลี้ยงเธอหรอ? ทั้งสองแต่งงานกันไม่ถึงสองปี แม้แต่ลูกก็ยังไม่มี ถ้า มองจากความสัมพันธ์แบบนี้ แม้แต่เงินแค่บาทเดียว ก็ยังไม่ได้

แต่นึกไม่ถึงว่าเธอกลับไม่รับ แล้วอย่างไม่มีการ ลังเลใดๆแบบนี้อีก?

แท้จริงแล้วเธอไม่เอาจริงๆหรือเธอรู้สึกว่ามัน พอกันแน่?

เจมส์จับแก้วบนโต๊ะขึ้น แล้วดื่มกาแฟจนหมด แก้ว จากนั้นจึงวางลงบนโต๊ะอย่างแรง แล้วกำมือ

เป็นหมัด

จะเล่นเกมส์แสร้งปล่อยเพื่อจับใช่ไหม ได้เอม เฟ่ เขาก็จะเล่นกับเธอให้จบเกมส์!

ศักดิ์ศรีของเธอ เธอได้รักษาไว้แล้ว แต่ความจริง ยังไงเธอก็ต้องเผชิญ

เธอยืนอยู่ตรงหน้าบ้านติงติง และกำลังลังเลว่า จะเคาะประตูดีไหม

ถ้าพักอาศัยอยูที่นี่หนึ่งอาทิตย์ ถึงแม้ว่าติงติง กับแฟนหนุ่มของเธอจะพูดอะไร แต่ก็ดูออกว่ามี คนนอกอย่างเธออยู่ พวกเขาจึงไม่ค่อยสะดวก สิ่งที่ เร่งรีบที่สุดก็คือต้องหาบ้านเช่าก่อน

ทันใดนั้นนั้นเอมเฟจึงเอามือวางลง แล้วไปกด เงินที่ตู้

เห็นเห็นเงินในบัญชี เอมเฟ่จึงแหงนมองฟ้า เงิน เท่านี้ยังไงก็พอแค่ค่าเช่าบ้านครึ่งปีเท่านั้น ดูๆแล้ว เธอต้องเข้มแข็งมากขึ้น ตั้งใจทำร้ายหาเงินจึงจะถูก ไม่งั้นก็คงต้องนอนข้างถนน

ยังดีที่เธอเป็นเด็กกำพร้า เป็นแค่ตัวคนเดียว เลยไม่ภาระอย่างอื่น หรือว่าแค่เวลานี้ เอมเฟ่ถึงจะ รู้สึกดีใจที่ตัวเองเกิดเป็นเด็กกำพร้า

เอมเฟ่โทรหาติงติง บอกเธอว่าเธอกำลังจะไป เช่าห้องอยู่ จากนั้นก็ถูกติงติงด่ายับ
บอกว่าเธอรังเกียจที่บ้านของเธอเล็กเกินไป เลยไม่สามารถให้พระใหญ่อย่างเธออาศัยอยู่ได้ และยังคิดว่าแฟนเธอกับเธอรักใคร่และชอบหวาน ใส่กันจึงทำให้เธออยู่อย่างไม่ค่อยสบาย ถ้าเป็นแบบ นี้ เธอจะรีบไล่น้ำของเธอออกจากบ้านทันที

พอได้ยินคำพูดที่ร้ายแรงของติงติง เอมเฟ่ก็ยิ่ง ไม่อยากจะอยู่ที่นั่นต่อ จึงตัดสินใจหาห้องเช่า เธอ ไม่อยากให้ใครเกลียดเธอไปมากกว่านี้

พอวางสายจากติงติงไป เอมเฟ่เลยไปหานาย หน้าให้เช่าบ้าน

ถ้าไปหานายหน้าจะเร็วและได้ประสิทธิภาพ ตอนที่เอมเฟ่บอกว่าตำแหน่งและความต้องการ ต่างๆเสร็จ เขาก็พาเธอไปดูห้องเช่นทันที

ห้องที่เธอเช่าถึงแม้จะไม่ใหญ่มาก เป็นห้อง เหมาที่ไม่ถึงสามสิบตารางเมตร แต่ว่าทุกอย่างได้มี ให้อย่างเพียบพร้อม และการตกแต่งภายในยังดูใหม่ ดูๆแล้วคนที่ปล่อยเช่าน่าจะดีไซน์ออกมาพิเศษ

อีกอย่างหมู่บ้านนี้เป็นมีโซนสีเขียวและมียาม คอยเฝ้า เข้าออกก็คงจะปลอดภัย โดยรวมแล้วเอม เฟ่ถือว่าพอใจ
และสิ่งเดียวที่เธอรู้สึกไม่พอใจ ก็คือบ้านเช่า แพงเกินไป เดือนนึงตั้ง 7,500

วันนี้เอมเฟทำงานในบริษัทนำเข้าส่งออก ตำแหน่งก็เธอยังเป็นพนักงานเล็กๆคนหนึ่ง เงินเดือน ไม่ถึง 19,000 ด้วยซ้ำ จ่ายแค่ค่าเช่าบ้านก็คงจะ หมดไปกว่าครึ่งแล้ว

แล้วยังต้องกินข้าว บางอย่างยังต้องซื้อของใช้ และเสื้อผ้า พอมาคิดๆดูแล้ว อย่าว่าแต่จะออมเงิน เลย แต่ละเดือนรายได้ก็คงจะติดลบด้วยซ้ำ

แต่ว่าทำเลบ้านเช่านี้ก็ถือว่าดีมาก ห่างจาก บริษัทแค่สองซอย แบบนี้เธอก็สามารถประหยัดค่า เดินทางและประหยัดเวลา และถ้าเป็นไปได้ เธอก็ ยังสามารถทำโอที อะไรแบบนี้

พอเธอครุ่นคิดไปสักพัก เอมเฟ่เลยตัดสินใจ เซ็นสัญญาเช่า พอทุกอย่างจัดการเสร็จ รอให้เธอ ย้ายเข้ามาและทำความสะอาดก็พอแล้ว

ตอนที่ทุบเหล็กต้องถือเวลาที่เหล็กมันร้อน เอม เฟ่จึงรีบกลับไปเก็บของที่บ้านของเจมส์ ยังไงสิ่งที่ จะอยากขนมาก็คงขนไม่ได้ งั้นก็แค่ไปเอาแค่เสื้อผ้า ของตัวเองก็พอ
แค่ว่า….ไม่รู้ว่าเขาจะอยู่บ้านไหม ถึงแม้เขาจะ ไม่กลับบ้านเลย แต่ตอนนี้ที่นั่นไม่มีเธออยู่แล้ว เอม เฟ่ก็เดาไม่ออกจริงๆว่าเขาจะอยู่ไหม

จึงต้องโทรไปที่บ้านก่อน พอโทรไปสักพักแต่

ไม่มีคนรับสาย เอมเฟจึงรีบเรียกแท็กซี่แล้วไปที่โน่น

พอเปิดประตูบ้านเข้าไป ในบ้านดูเหมือนเงียบ มาก ครั้งนี้เอมเฟ่ไม่ได้บอกว่า “ฉันกลับมาแล้ว และวันข้างหน้าเธอก็คงไม่ต้องพูดอีก จะได้ไม่ เป็นการหลอกตัวเอง

พอเปิดประตูเข้าไปในห้อง ก็เห็นภาพที่โหด ร้ายและทรมานในวันนั้น และเธอจะไม่ยอมอยู่ที่นี่ แม้แต่วินาทีเดียว จึงรีบเก็บเสื้อผ้าของตัวเอง แค่ ตอนที่เธอกำลังรีบเก็บของอยู่ จู่ๆข้างหลังก็มีคนๆ หนึ่งโผล่ออกมา

เอมเฟจึงหันไปมองอย่างตกใจทันที มองเงย หน้าขึ้นไป ก็เห็นเขากำลังอาบน้ำเสร็จ ผมยังมี น้ำค้างอยู่ และท่อนบนของเขาเปลือยอยู่ มีแต่ผ้า ขนหนูที่พันท่อนล่างของเจมส์ไว้!

“คุณ………..……….ไม่ถึงว่าเจมส์อยู่บ้าน เธอ จึงตกใจจนพูดอะไรไม่ออก
ไม่น่าล่ะ เมื่อกี้ตอนที่เธอโทรเข้าบ้านมา แต่ ไม่มีคนรับสาย ที่แท้เจมส์กำลังอาบน้ำอยู่ หลังจาก ที่เธอกลับมาก็รีบขึ้นมาเก็บของบนห้องทันที และไม่ ได้ไปสังเกตห้องน้ำที่อยู่ห่างจากห้องนอนค่อนข้าง ไกล

ตอนนี้ต้องทำยังไงดี ตอนบ่ายยังบอกว่าไม่เจอ กันอีก ตอนกลางคืนกลับ…….

เจมส์ที่กำลังเช็ดผมที่เปียกแฉะของเขาอยู่ และเม้มปากไปด้วย พอมองไปที่ของใช้ต่างๆที่วาง อยู่ยุ่งเหยิงของเธอ นัยน์ตาจึงดูโหดเหี้ยมขึ้นมา

“เก็บข้าวเก็บของ?” น้ำเสียงเรียบของเจมส์ฟัง ไม่ออกว่าเขามีอารมณ์อย่างไร

“อืม ขอ…..ขอโทษนะ ฉันนึกว่า……คุณจะไม่อยู่ บ้าน ใกล้จะเสร็จแล้ว เร็วมากๆ”

เอมเฟ่พูดไปด้วยและเอาของอันยุ่งเหยิงของ เธอยัดเข้าไปในถุงเลยหมด ท่าทีที่เร่งรีบแบบนั้น ของเธอ ทำเหมือนเจมส์เป็นเชื้อไวรัส และไม่อยาก จะแตะต้องหรือสัมผัสใดๆ แค่อยากจะรีบออกจากที่ นั่น
เจมส์ไม่พูดไม่จา ได้แต่ใช้นัยน์ตาที่เย็นชามอง ทุกการกระทำของเธอ