บทที่ 5 ไม่เอาอะไรทั้งนั้น

สำหรับความรู้สึกที่เจมส์มีต่อเอมเฟ่นั้น ไม่ เพียงแต่รังเกียจธรรมดา แต่ยังรู้สึกทยักแทยงในทุก การกระทำของเธอ เขามองว่าทุกกระทำของเธอนั้น เป็นเพียงการแสดงละครเพื่อตบตาเขาเท่านั้น

“ใช่ ช่วงนี้ผมยุ่งมาก เลยไม่มีเวลาที่เอา หนังสือสัญญาที่สำนักงานกฎหมาย แต่คุณก็ยุ่ง ไม่ใช่น้อยหนิ ไม่กลับบ้านไม่ว่า แม้แต่บริษัทคุณยัง จะลาหยุดไปสองสามวันแบบนี้”

ถึงแม้ว่าวันนั้นเขาจะโมโหเรื่องถุงยางกล่องนั้น แต่ยังไงเขาก็รู้จักเอมเฟ่มานานนับสิบปี ดังนั้นเขา รู้สึกนิสัยของเธอดี ยังไม่ต้องพูดถึงเรื่องที่เธอรักเขา สุดหัวใจ

และรวมไปถึงมีวันหนึ่งที่เขามีธุระ เลยไปที่ บริษัทของพวกเธอ และพึ่งจะรู้ว่าตอนนั้นคนที่ไปดู งานต่างจังหวัดกับเธอ ยังมีเพื่อนร่วมงานผู้หญิงอีก คนไปด้วย และเธอก็พาแฟนของเธอไปด้วย มีความ เป็นไปได้ที่เขาจะใส่ถุงยางกล่องนั้นผิดกระเป๋าไป

แต่ต่อให้เป็นแบบนี้ เขาก็ยังทนไม่ได้ที่จะ พูดจาดูถูกและเหยียบหยามเธอ

เธอเอมเฟ่ก็ไม่ได้ฟังคำพูดพวกนั้นให้เข้าหูเลยยังคงไม่สนใจว่าเขาจะพูดอะไรออกมา

ยังไง ตั้งแต่แต่งงานกันมาสองปี เขาก็ไม่เคย ถามความเป็นอยู่ของเธอแม้แต่ครั้งเดียว แต่นึกไม่ ถึงว่าตอนเวลาจะหย่ากัน เขากลับ…….

“ช่างเถอะ ถือว่าฉันไม่ได้ถามแล้วกัน ว่ามา วัน นี้จะมาสร้างปัญหาอะไรอีก”

แค่เจมส์พูดขึ้นหนึ่งคำ นัยน์ตาที่ดูมีความสุข ของเอมเฟ่ก็ค่อยๆหายไปทีละนิด เธอก็รู้ว่าเขาแค่ ถามขึ้นลอยๆเท่านั้น มีแต่เธอที่คิดว่ามันคือเรื่องจริง

แต่ว่าเธอสามารถสร้างเรื่องอะไร

ก็มันคือความเป็นอิสระที่เขาอยากได้ ไม่ใช่ หรือไง?

จริงๆเอมเฟ่ก็ไม่เคยเข้าใจตลอกมา สองปีที่ แล้วที่เธอเกิดเหตุการณ์เมาเหล้า จริงๆเธอเสียบริ สุทธิ์เป็นครั้งแรก แต่เจมส์กลับดูเหมือนโกรธเคือง มากกว่าเธอ ก็เหมือนว่า…… เหมือนกัยว่าเธอเป็นคน ขึ้นเตียงของเขา และเป็นฝ่ายยั่วยวนเขาก่อน

ถึงแม้เธอรักเขา แต่เธอก็ไม่ยอมเอาครั้งแรกของตัวเอง เพื่อที่จะไปแลกเปลี่ยนความรักที่เกิด จากการสงสาร อีกอย่างต่อให้เมา เธอก็รู้ดีว่าเขา ต้องฝ่ายที่ต้องการเธอมากๆ แม้กระทั่งสุดท้าย เขายังทําให้อวัยวะส่วนล่างของเธอฉีดขาด ความ ต้องการทางเพศของเขาช่างน่ากลัวยิ่งนัก

แต่ว่าตอนนี้ยังจะคิดเรื่องพวกนี้อีกทำไม? สุดท้ายพวกเขาก็ไม่ต้องข้องเกี่ยวกันอีกแล้ว แล้ว ต่างฝ่านก็สามารถไปใช้ชีวิตของตัวเอง

“ฉันไม่ได้อยากจะสร้างเรื่องอะไร และไม่เคย สร้างเรื่องอะไรด้วย ถ้าคุณคิดว่าฉันแท้งลูกไปแล้ว ฉันกลับไม่ยอมหย่ากับคุณเป็นการที่ฉันสร้างเรื่อง งั้น…ฉันขอโทษคุณก็ได้ ก็เป็นเรื่องจริงที่ตอนนั้น ฉันยังไม่อยากปล่อยคุณไป แต่ตอนนี้ฉันเข้าใจหมด แล้ว ต่อให้ฝืนยังไงก็ไม่มีความสุข ฉันเลยไม่อยาก จะนัวเนียต้องข้างคุณอีก ฉันอยากจะหย่ากับคุณ จริงๆ ”

เจมส์จ้องมองนัยน์ตาที่กลอกไปกลอกมาของ เอมเฟ่เหมือนกำลังเก็บซ่อนอะไรอยู่ จากท่าที่เธอ ถือแก้วกาแฟ ก็สามารถดูออกมาเธอกำลังพยายาม จะทำให้มือของตัวเองหยุดสั่นเทา

ตั้งแต่ตอนมัธยมปลายเธอก็เริ่มชอบเขา และชอบมาสิบปีเต็มๆ ไม่ง่ายเลยที่จะขึ้นเตียงของเขา และท้องลูกของเขา จากนั้นถึงจะได้แต่งงาน

ที่ผ่านมาต่อให้ตัวเองไม่มองเธอแม้แต่พริบตา เดียว และไม่ว่าเธอจะถูกทำให้ทรมานมากแค่ไหน แต่เธอก็ไม่เคยยอมปล่อยมือ แต่วันนี้เธอกลับเป็น คนขอหย่าก่อน?

นี่จะเป็นไปได้ได้ยังไง? เจมส์ไม่เชื่อ ให้ตายก็

ไม่เชื่อ!

เขาจับคางของเอมเฟ่ไว้อย่างแรง แล้วใช้สีหน้า ที่ดูโหดเหี้ยมมองเธออยู่

“อย่ามาเล่นละครตบตากูได้ไหมวะ พูด ว่าคุณ ต้องการอะไร?”

แรงของเจมส์ใหญ่มาก ทำให้นัยน์ตาที่เธอแดง ระเรื่อ เธอรู้สึกเหมือนกระดูกตรงคางของเธอกำลัง จะเละ แต่เธอรู้ ถ้าวันนี้เธอไม่ยอมให้คำตอบที่แท้ จริง เขาก็คงไม่เชื่อเธอแน่ๆ

ดังนั้นตอนที่น้ำตาของเธอไหลพรากลงมา เอม เฟ่จึงพูดขึ้นด้วยปากสั่น “เจมส์ นั่นคือบ้านของเรา นั่นเป็นเรือนหอที่ฉันเป็นคนตกแต่งให้กับพวกเราเป็นบ้านที่ฉันคิดว่าจะเป็นที่ๆให้ฉันลี้ภัย และเป็นที่ๆ กันหนาวกันฝนให้กับฉัน แล้วก็ที่ๆฉันได้อยู่กับคนใน ครอบครัว ”

เธอเป็นเด็กกำพร้า เขาก็รู้ดีตลอดมา แต่เขา กลับเป็นคนที่ทำร้ายบ้านที่เธอเห็นคุณค่าที่สุดด้วย วิธีที่โหดเหี้ยม การแต่งงานของพวกเขาก็ไม่ได้ เกิดจากความรักตั้งแต่แรก และเธอยังจะสามารถมี อะไรอีก?

ได้ยินคำพูดแบบนี้ของเธอ เจมส์จึงนิ่งไป ประมาณสองวิ จากนั้นก็ปล่อยมือออกจากคางของ เธอ แล้วจากสายตาที่เย็นชามองเธอ

“ถึงแม้คุณเป็นฝ่ายขอหย่ากัน แต่เงินที่ต้อง ให้คุณ แม้แต่บาทเดียวผมก็ไม่ให้ขาดอยู่แล้ว คุณ ก็เอาค่าเลี้ยงดูที่ผมให้แล้วออกจากชีวิตผมไปซะ อย่าให้ผมเห็นหน้าคุณอีก นอกจากตอนที่เซ็นชื่อที่ สำนักงานกฎหมาย ผมไม่อยากเจอคุณอีก อีกอย่าง บอกเพื่อนคุณด้วย อย่ามาโวยวายที่บริษัทผมอีก ครั้งนี้ผมจะฟ้องเธอจะล้มไปเลย”

ค่าเลี้ยงดู?

ถ้าหากเธอยังจดจำถึงเรื่องราวความรักที่เธอมอบให้เขา มันเป็นรักแรกของเธอ และคงจะเป็น ความทรงจําที่ดีตลอดไป แต่วันนี้ คำพูดอันเลือด เย็นที่เขาพูดออกมา มันเป็นคำพูดที่เหยียบหยาม ศักดิ์ศรีของเธอ ความรักที่เธอมีให้เขามันก็คงจะ หายไปอย่างแท้จริง

จู่ๆเธอก็เงยหน้าขึ้น แล้วใช้สายตาที่อ่อนแอ จ้องมองเจมส์โดยตรง สายตาคู่นั้นกลับกลายเป็น ไฟที่ลุกขึ้นมาอย่างไม่มีวันดับ ทั้งแรงและเร้าร้อน

ทันใดนั้น จึงทำให้เจมส์มองจนตาค้าง

“ฉันบอกแล้ว ฉันไม่ต้องอะไรทั้งนั้น ขอแค่ได้ หย่า! ใบหย่าคุณส่งมาให้ฉันก็พอ ไม่ว่าไปที่ทำการ แล้ว อีกอย่าง เรื่องของติงติงฉันผิดเอง ฉันขอโทษ คุณวางใจเถอะ เธอจะไม่มารบกวนคุณอีก

เอมเฟ่พูดจบ ก็ลุกขึ้นแล้วเดินออกมา หลังจาก นั้นเธอก็ควักเงินค่ากาแฟออกจากกระเป๋าแล้ววาง ไว้บนโต๊ะ

“ฉันคิดว่า พวกเราคงไม่มีความสัมพันธ์ที่ต้อง จ่ายเงินค่ากาแฟให้กัน ฉะนั้นฉันไปล่ะ ลาก่อน คุณ เจมส์”
ครั้งนี้เอมเฟ่แหงนหน้าขึ้นและยืดตัวตรง เดิน ออกมาจากเจมส์ ถึงแม้ว่าพึ่งจะออกจากร้านมา เธอ รู้สึกขาอ่อนจนต้องยืนพิงข้างประตูไว้ แต่อย่างน้อย ตอนที่เธออยู่ต่อเขา เธอก็ยังคงมีศักดิ์ศรีพอ แค่นี้ก็ พอแล้ว