บทที่ 11 ความแปลกของเขา

อันที่จริงสิ่งที่เขาอ่านนั้นไม่ใช่เอกสาร แต่เป็น ข้อตกลงในการหย่า

ข้อตกลงในการหย่านี้มีสองฉบับ ฉบับแรกเป็น ฉบับที่เขียนขึ้นเมื่อหนึ่งปีก่อนหน้า

ตอนนั้นเอมเฟ่แท้งลูก ส่วนเขาก็อยากจะรีบ หย่ากับเธอ จึงเสนอเงินมหาศาลเพื่อหย่ากับเธอ แต่ เธอกลับปฏิเสธ

ส่วนอีกฉบับนั้น คือข้อตกลงที่ว่างเปล่า ไม่ ได้รับเงินใดๆหลังจากการหย่า ซึ่งนี่คือสิ่งที่เอมเฟ่ ต้องการ

ในสมองของผู้หญิงคนนี้มีอะไรอยู่ด้านในกัน แน่? ทั้งที่พยายามทำทุกอย่างจนได้แต่งงานกับเขา แต่สุดท้ายกลับไม่เหลืออะไรทั้งสิ้น หรือว่านี่คือสิ่งที่ เธอต้องการ?

“ออกไป”

เจมส์วางสัญญาไว้บนโต๊ะ

เลขาเดินออกไปตามคำสั่งของเขา
“เอมเฟ…..เอมเฟ……ผมควรจะเชื่อดีไหมว่า คุณไม่ต้องการอะไรจากผมเลย?”

เจมส์หลับตาลง แล้วพิงบนเก้าอี้ขนาดใหญ่

เวลานี้ เสียงโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น เจมส์รับ สายโดยไม่มองหน้าจอ

“เจมส์ ช่วงนี้ทำไมไม่กลับมานอนที่บ้านเลย? แม่บอกเราแล้วไม่ใช่หรอ ว่ารอแค่สองปีเจมส์ก็หย่า กับผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้นได้เลย จากนั้นก็แต่งงานกับ หนูลินดา ตอนนี้ก็ใกล้จะครบสองปีแล้ว”

เจมส์ที่ตอนแรกก็อารมณ์ไม่ดีเท่าไหร่อยู่แล้ว เมื่อได้ยินคำพูดของแม่ เขาก็ยิ่งหงุดหงิด

“แม่ครับ! แม่คิดว่าผมว่างมากเลยใช่ไหม? เลิกพูดเรื่องหย่ากับแต่งงานกับผมได้แล้ว แม่เห็นผม โง่มากหรือไง อีกอย่าง ผมเคยบอกแม่แล้วไง เรื่อง เด็กในท้องมันเป็นอุบัติเหตุ ไม่ได้เป็นความผิดของ เธอ ถ้าเธอคือผู้หญิงชั้นต่ำ แล้วลูกของแม่จะเป็น อะไรครับ?”

“อย่าพูดแบบนี้นะเจมส์ ตอนนี้ก็เหลืออีกแค่ สองเดือนก็จะครบสองปีแล้วไม่ใช่หรอ? แกจะได้เป็นอิสระสักที ทำไมแกไม่ลองเปิดใจให้หนูลินดา บ้าง”

นกไม่สนใจว่าเจมส์จะฟังอยู่ไหม เธอยังคงพูด

ไม่หยุด

“หนูลินดาเป็นแก้วตาดวงใจของครอบครัว เธอเรียนจบมาจากต่างประเทศ หน้าตาก็ดูดี นิสัย ก็น่ารัก ฐานะทางบ้านก็เหมาะกับครอบครัวของเรา มาก ส่วนผู้หญิงชั้นต่ำคนนั้น…..เป็นเด็กกำพร้า ไม่มีเงินและอำนาจ ถ้าไม่ใช่เพราะตอนนั้นเธอท้อง แม่ก็ไม่มีวันให้เธอแต่งงานกับลูกเด็ดาด แต่นี่อะไร แต่งงานกันได้ไม่นานก็บอกว่าแท้ง เธอกำลังโกหก ลูก?”

“พอได้แล้วครับแม่! ผมจะเป็นคนจัดการเอง คุณแม่ไปช้อปปิ้งกับพวกคุณหญิงเถอะครับ จะได้ ไม่ต้องมาคิดเรื่องพวกนี้ ตอนนี้ผมยุ่งมาก แค่นี้ก่อน นะครับ”

“แล้ว……แล้วลูกจะกลับบ้านมากินข้าวเมื่อ

ไหร่?”

“ไว้ผมว่างๆนะครับ”
เจมส์ตัดสาย แล้วหยิบกุญแจรถเดินออกไป

เอมเฟ่ ทําไมผมต้องเชื่อฟังในสิ่งที่คุณพูดด้วย ตอนที่ผมอยากจะหย่า คุณกลับไม่ยอมหย่า แล้ว ตอนนี้คิดจะหย่างั้นหรอ!

เอมเฟ่ที่กำลังนอนหลับอยู่นั้นได้ยินเสียงเคาะ ประตูเสียงดัง พร้อมกับเสียงตะโกนเรียกชื่อเธอของ เจมส์ ตอนแรกเธอยังคิดว่าตนเองฝันไปเสียอีก

“คุณ………………คุณมาที่นี่…………

11

เธอพึ่งย้ายเข้ามาวันแรก แล้วเจมส์มาอยู่ที่นี่ได้ ยังไง เอมเฟในตอนนี้ตกใจจนพูดไม่ออก

“หึ……นี่นะหรอ บ้านใหม่ของคุณ ผมแค่ อยากมาดูให้เห็นกับตา ว่าคุณจะมีชีวิตที่ดีได้แค่ ไหนกัน ห้องนี้ทั้งห้องยังเล็กกว่าห้องน้ำที่บ้านผม เสียอีก”

คําพูดของเจมส์นั้นดูถูกเธอเป็นอย่างมาก ทั้งๆ ที่เขากำลังเมา แต่คำพูดคำจานั้นช่างร้ายกาจ

“คุณ…..คุณมีธุระอะไรรึเปล่า?” เอมเฟ่อยาก จะให้เจมส์ออกไปให้พ้นๆหน้า
“ต้องมีธุระเท่านั้นถึงจะมาได้หรอ? ผมก็แค่ อยากมาหาภรรยาของตนเอง มันจำเป็นต้องมี เหตุผลด้วย?”

ภรรยา?

ทุกครั้งที่อยู่ในสถานการณ์แบบนี้ เอมเฟ่ก็ อยากจะบอกว่า คนที่สมควรเป็นนักแสดงยอดเยี่ยม น่าจะเป็นเขา ที่นี่ไม่มีใครสักหน่อย ทำไมต้องมา แสดงละครเป็นสามีของเธอด้วย

“คุณเจมส์ เราตกลงกันแล้วไม่ใช่หรอคะ? เรา จะหย่ากัน วันนี้ฉันเหนื่อยมาก ฉันอยากจะนอนหลับ พักผ่อน ถ้าคุณไม่มีธุระอะไรก็เชิญกลับไปค่ะ”

คนเมาอย่างเขา พูดอะไรไปก็ไม่เข้าหู เอมเฟ่

จึงเลือกที่จะส่งแขก

แต่วินาทีถัดมา เจมส์กลับดึงตัวเธอเข้ามาใน ห้อง แล้วกระชากเธอเข้าไปในห้องนอน ความรู้สึก หวาดกลัวที่คุ้นเคยกลับมาอีกครั้ง

“เอมเฟ่…..ทำไม…..ทำไมคุณอยากจะหย่า ผมก็ต้องทำตามสิ่งที่คุณต้องการ ทั้งที่ผมเคยยื่นข้อ เสนอมากมายเพื่อที่จะหย่า แต่คุณกลับไม่ยอม แล้วตอนนี้….คุณคิดว่าผมจะยอมหย่าหรอ? คุณเอา ความมั่นใจแบบนี้มาจากที่ไหน?

คำพูดของคนเมาอย่างเจมส์ ทำให้เอมเฟ่นิ่งไป