ตอนที่ 4 ผิดก็คือผิด

ตอนที่ 4 ผิดก็คือผิด

ถามประโยคหนึ่งจนหวาเหวินไม่รู้จะพูดอะไรต่อดี

ตระกูลเจียงจนหรือ ค่ตอนคือไม่ เงินของตระกูลเจียงใช้

กี่ชาติก็ไม่หมด

ตระกูลเจียงในวันนี้กำลังรุ่งเรือง อีกสามตระกูลล้วนอยาก มาพึ่งบุญบารมีกันทั้งนั้น

กำไลหยกที่ข้อมือของคุณนายเจียงมีค่าเป็นหมื่นเป็นพัน

ดังนั้น ที่หวาเหวินพูดว่าจะส่งของมีค่าไปให้ เจียงหยู่ไม่

ได้สนใจเลยสักนิด

นางรู้สึกเสียดายขึ้นมาทันทีว่าทำไมเมื่อกี้นี้ถึงเลือกที่จะ

แลกเปลี่ยนกับเขาคนนี้

อย่างมากก็แค่ขายหน้าทำไมต้องพยายามขนาดนี้ด้วย

ฟังดูแล้วผู้ชายคนนี้ก็ใช่ว่าจะไล่ให้เขาไปได้ง่ายๆสัก ที่ไหนกัน

“คุณหวาเหวินทำไมไม่พูดล่ะ” เขาพูดมาคำนึงทำให้เธอ พูดต่อไม่ได้ยังจะมีหน้ามาพูดทำไมเธอไม่พูดอีก ใครจะไปตาม เขาทันล่ะคนใจดำแบบนี้
แต่หวาเหวินก็ยังคงถามเขาด้วยน้ำเสียงที่ราบเรียบว่า “ถ้างั้นคุณเจียงหยู่จะเอาอะไรเป็นของตอบแทนดีล่ะ

“ฉันต้องการอะไรเธอก็จะให้แบบนั้นใช่ไหม” เจียงหมู่คิด เรื่องนี้น่าสนุกขึ้นเรื่อยๆ แล้ว

“ฉันก็ไม่ได้มีความสามารถอะไรขนาดนั้นหรอกแต่ขอแค่ เป็นสิ่งที่ฉันให้ได้ ฉันยินดี” หวา

เหวินเองก็ไม่อยากเสียเวลาคุยต่อปากต่อคำกับผู้ชายคน

นี้อีกแล้ว

“ผมคิดว่าตอนนี้สิ่งที่ผมขาดคือภรรยาคนหนึ่ง

พูดจบประโยคนี้หวาเหวินสะดุ้ง ราวกับว่ามีเรื่องไม่ดีอะไร

เกิดขึ้น

เจียงหยูพูดต่อว่า “ปีนี้ผมอายุยี่สิบเจ็ดปี ไม่เคยมีข่าว ชู้สาว เคยมีข่าวว่าผมเป็นเกย์ นี่ทำให้ชื่อเสียงของผมเสียหาย นิดหน่อย ดังนั้นผมอยากมีภรรยาเพื่อมาปกป้องชื่อเสียงของ ผมและทำลายข่าวลือพวกนั้น คุณเองก็รู้ว่าสะใภ้ตระกูลเจียง จะต้องไม่ใช่สาวชาวบ้านธรรมดา คุณเกิดในตระกูลที่ร่ำรวย พวกเราสองคนคู่ควรที่สุด ผมคิดว่ายังไงก็ผิดไปแล้วก็ให้มัน ผิดไปเลย ให้พวกเราอยู่ด้วยกันต่อในฐานะสามีภรรยากันต่อ ไปคุณคิดว่าดีไหม”

น่ารังเกียจ คำพูดประโยคสุดท้าย ดีไหม นั่นมันคำพูด

ของหวาเหวิน
ผู้ชายคนนี้ตั้งใจแต่เธอเองก็ไม่สามารถกลับคำได้ ยังไง เสียเขาก็ช่วยเธอเอาไว้จริงๆ

หวาเหวินถอนหายใจเบาๆ “ขอบคุณความหวังดีของคุณ

เจียงหยู่ แต่ฉันหวาเหวินเป็นคนต่ำต้อยไม่มีวาสนาจะได้เป็น สะใภ้ตระกูลเจียงหรอก ดังนั้นช่างมันเถอะ

“ผมบอกว่าคุณมีคุณก็มีสิ” เหมือนกับว่าเขาจะเอาเธอ

แน่นอน

“คุณเจียงหยดีขนาดนี้ หากจะหาภรรยาสักคนคงมีคนให้ เลือกมากมาย หญิงสาวที่มาจากตระกูลที่มั่งคั่งก็ใช่ว่าจะมีแค่ ลูกสาวของตระกูลหวาแต่มีอยู่ทั่วเมืองทำไมต้องบังคับกันด้วย ล่ะ”

ดูดู ขนาดคำว่าบังคับยังพูดออกมาแล้วเลย ดูเธอไม่ยอม

จริงๆ

เจียงหยู่ไม่เพียงแต่ไม่โกรธ แต่เขากลับหัวเราะออกมา “คุณหวาเหวินนี่คือจะตัดช่องน้อยแต่พอตัวหรือ

“ไม่กล้าหรอกค่ะ”

“คุณหวาเหวินพูดว่าผมบังคับคุณ งั้นเมื่อกี้ในงานแต่งคุณ ทำให้ผมลำบากใจทำไมคุณไม่คิดถึงความรู้สึกผมบ้างล่ะ เจียงหยู่กระดกคิ้วขึ้น

หวาเหวิน……..

โอเค ฉันผิดไปแล้ว เมื่อไม่น่าไปมั่วๆแบบนั้นเลย
แถวหน้าคนนั่งอยู่เยอะแยะ ทำไมต้องไปชี้ตรงกับเจียงหมู่

ด้วยก็ไม่รู้

สถานะของเขานั้นสำคัญขนาดไหนเธอเองก็รู้ดี

ส่วนหวาเหวินเองเธอก็ไม่ได้มีความคิดนั้นที่อยากจะเกาะ แข้งเกาะขาเขาสบาย

นี่มันหาเรื่องใส่ตัวชัดๆ

ตอนนี้ฟังเหตุผลนี้แล้ว อยากจะสะบัดหนีก็หนีไม่พ้นแล้ว

หวาเหวินถอนหายใจแล้วค่อยๆหลับตาลง “ดังนั้นเพียงห

ยู่ คุณจะเอายังไงกันแน่

เจียงหมู่คำเดียวทำให้นิสัยที่แท้ของนางออกมา นาง ไม่ใช่คุณหนูที่ดูอ่อนหวาน แต่ดูเป็นคนที่มีเขี้ยวเล็บซ่อนอยู่

เหมือนแมวป่า