ตอนที่ 7 เพิ่งแยกกันเมื่อกี้ เจอกันอีกแล้ว

เฉินผ่านชิงจ้องมองซูเทิงอยู่นาน ทันใดเธอก็หัวเราะเสียงต่ำใน ลําคอ

ในน้ำเสียงเต็มไปด้วยความเย็นเยียบและเย้ยหยัน สีหน้า ดุดันอย่างไม่มีสิ่งใดเปรียบ

แต่ภายในใจของเธอกลับเจ็บจนเกินจะทนราวกับมีมีด

คอยกรีดแทง

คำพูดเขาช่างดูคลุมเครือ เธอเข้มแข็งแล้วมันผิดด้วยเห

รอ

เข้มแข็งแล้วจะต้องเป็นนางมารร้าย คอยรังแกคนอ่อนแอ กว่างั้น?

คำพูดที่เคลือบแฝงของเขาเป็นดั่งมีดเล่มคมที่ปักทะลุ

“ฝานชิง…

เมื่อเห็นเธอที่เป็นเช่นนั้น ความรู้สึกละอายก็เกิดขึ้นในใจ เขาอยากจะยื่นมือไปคว้าเธอไว้ ไม่ว่าอย่างไรตอนนี้ขอแค่ให้ เขาได้ดึงเธอเข้ามาปลอบ ทว่าเฉินฝานซิงกลับเดินถอยออกไปสองเก้า

“อย่ามาแตะต้องฉัน!

เธอแผดเสียงกร้าว ปัดมือเขาออกแล้วเงยหน้าขึ้นต้อง มองเขาช้าๆ ด้วยแววตาว่างเปล่า มุมปากแย้มขึ้นเล็กน้อยแต่ มันก็หาใช่รอยยิ้ม

นอกเหนือจากความเย็นชาและถากถาง ก็ยังมีความสิ้น หวังและไร้เยื่อใย!

นาทีนั้น เพิ่งรู้สึกได้ถึงก้อนเนื้อกลางอกที่กระตุกวูบ หัวใจที่บีบคลายตัวอย่างหนักหน่วงจนพลอยปวดร้าวไปทั้ง ทรวงอก

“ฝานซิง” เพิ่งเรียกเธออีกครั้ง แต่กลับไม่รู้ว่าควรจะพูด

สายตาเยียบเย็นมองตรงที่เขาก่อนจะเอ่ยขึ้นเสียงแข็ง

“ซูเทิง นายจำเอาไว้ ฉัน เฉินฝานซึ่งไม่ต้องการนายอีก ต่อไป และฉันก็หวังเป็นอย่างยิ่งว่านายกับเฉินเชียน โหรวจะ รักกันไปจนชั่วฟ้าดินสลาย! แล้วก็ไม่ต้องไม่ต้องมาสงเคราะห์ อะไรฉันทั้งนั้น ฉันไม่น่าสมเพชขนาดนั้น! เหอะ… ใครมันจะไป เอาผ้าขนหนูที่เช็ดเท้าแล้วมาเช็ดหน้าล่ะ!”

ถ้อยคําหยาบคาย คนตรงหน้าสบถออกมา ซูเพิ่งทำอะไร ไม่ได้นอกจากอึ้งแล้วก็อึ้ง

คิดไม่ถึงว่าผู้หญิงที่สดใสร่าเริงมาโดยตลอดผ่านการอบรมเป็นอย่างดีจะพูดอะไรแบบนี้ออกมาได้

แต่ก็เขาก็สามารถเข้าใจความเดือดดาลนี้ได้ เขาเม้มปาก เข้าหากัน ก่อนเสียงทุ้มจะเอ่ยขึ้นอีกครั้ง

“ไม่ว่ายังไงก็ต้องขอโทษด้วย!

“เข้าใจแล้ว! เฉินผ่านซึ่งตอบออกมาโดยไม่เว้นช่องว่าง ซูเทิงแหงนหน้ามองเธอ เธอรับได้ก็ดี เฉินฝานซิงสีหน้าเรียบนิ่ง

“ทำไมฉันต้องรับ ในเมื่อนายพูดขอโทษได้ ฉันก็มีสิทธิ์ที่ จะไม่ยกโทษให้นายได้เหมือนกัน! ไปให้พ้น

ซูเพิ่งมองเธออย่างลึกซึ้งอีกครั้ง เขารู้ดีว่าพูดอะไรไปตอน นี้ก็ไม่มีประโยชน์ เขาจึงพูดได้แค่เพียงประโยคเดียว “พักผ่อน ให้เยอะนะๆ แล้วหมุนตัวออกจากห้องไป

จวบจนซูเพิ่งเดินออกจากห้องไป เฉินผ่านซึ่งจึงทิ้งตัวลง นั่งบนเตียงคนไข้อย่างไร้เรี่ยวแรง เธอหดขาขึ้นมา สายตาว่าง เปล่าเหม่อมองออกไปยังนอกหน้าต่างอย่างไร้จุดหมาย

เย็นชาและเข้มแข็ง

ที่จริงแล้วเธอก็เคยเป็นเหมือนที่เคยอุ่น ทว่าโลกใบนี้

ช่างหนาวเหน็บเกินไป เธอจึงอดที่จะเปลี่ยนให้ตัวเองเป็นคน เยือกเย็นไม่ได้ อดที่จะเป็นเปลี่ยนให้ตัวเองเข้มแข็งขึ้นไม่ได้
เธอทำได้เพียงปกป้องตัวเอง ไม่ทำให้ตัวเองเจ็บปวด ไม่ ทำให้ตัวเองเสียใจ จึงไม่อยากให้ตัวเองต้องเสียน้ำตา ไม่ยอม ให้ตัวเองแสดงด้านที่อ่อนแอออกมา ไม่ยอมทำตัวน่าสงสาร ให้ใครต้องมาสมเพช

เธอนึกว่าหลายปีมานี้ เธอจะชินซาไปแล้ว แต่กลับเพิ่งรู้ ในตอนนี้เองว่าเธอไม่ได้เข้มแข็งอย่างที่ตัวเองวาดฝันเอาไว้ ขนาดนั้น การอยู่ตัวคนเดียวในห้อง ก็ทำให้เธอเจ็บปวดได้ ทําให้เธออ่อนแอได้ แน่นหน้าอก กรอบตาร้อนผะผ่าว

แต่จะยอมให้ตัวเองอ่อนแอแค่เพียงเท่านี้

เธอต้องไม่เปลืองน้ำตา มันไร้ค่าและดูขี้แพ้สิ้นดี

สุดท้ายน้ำตาที่หยดลงมาก็กลายเป็นเพียงฝุ่นละออง ไม่ เพียงแต่ดูไร้ค่าทว่ามันอาจกลายเป็นเรื่องตลกสำหรับคนอื่นๆ อีกด้วย

เธอรู้สึกถึงอีกร่างหนึ่งที่กำลังใกล้เข้ามา หลังจากนั้นไม่ นาน ผ้าเช็ดหน้าสีขาวสะอาดผืนหนึ่งก็ปรากฏขึ้นตรงหน้า

เฉินผ่านชิงผงะถอยไปเล็กน้อยก่อนจะหันขวับมามอง แวว ตาอ่อนโยนฉายแววตกใจเล็กน้อย

เธอคลายสองแขนที่กอดเข่าตัวเองไว้ยึดตัวขึ้นยืนข้าง

จ้องมองชายหนุ่มรูปงามที่สูงเลยศีรษะเธอขึ้นไป เมื่อกี้เพิ่งจะแยกกันแท้ๆ ตอนนี้กลับมาเจอกันอีกแล้ว