ตอนที่ 5 เรื่องราวแสนงดงามทั้งหมด เริ่มต้นจากการพบกันโดยบังเอิญ

ป๋อจึงชวนรู้สึกได้ถึงร่างบางในอ้อมแขนที่เขาแทบจะสามารถ ประคองไว้ได้ด้วยครึ่งฝ่ามือ คิ้วสวยกำลังขมวดเข้าหากันมัน

เขาเผลอก้มลงไปมองร่างที่ผอมเกินไปของหญิงสาวใน อ้อมแขนอย่างไม่ทันระวัง จนคางดันไปชนเข้ากับกระหม่อม ของอีกฝ่าย

ผมสลวยที่เคลื่อนไหวไปมาใต้คางของเขาจนชักจะเริ่มต้น สายตาเคลื่อนไปมองหลังคอขาวของเธอ

เขานิ่งอึ้งไปชั่วขณะ

ตอนนี้ฝานซิงกลับมาขยับเขยื้อนกายอีกครั้งเมื่อรู้สึกว่า อาการชาเมื่อครู่ได้หายไปแล้ว เธอเอ่ยขึ้นด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา

“ขอบคุณนะ…ฉันไม่เป็นไรแล้ว

ป๋อจึงชวนจิตใจสั่นไหวเพียงน้อย แต่ก็ค่อยๆ คลายอ้อม

แขนออกอย่างระมัดระวัง

เมื่อเห็นเธอพอที่จะยืนเองได้เขาจึงค่อยๆ ปล่อยมือจาก
“โอเคไหม”

ใบหน้าเห่อร้อนขึ้นสี พยักหน้ารับ

“ดีขึ้นแล้ว! ต้องขอโทษด้วยนะพอดีเมื่อขามันซาน่ะ”

ป๋อจึงชวนกระตุกมุมปาก “ฉันรู้ เธอไม่จำเป็นต้อง

อธิบาย

คำพูดเรียบง่าย กลับทำให้เฉินฝานซิงนิ่งไป ความขมขื่น เกิดขึ้นใจใน แต่เธอก็ไม่ได้มีท่าทีที่เปลี่ยนไป

“ขอบใจนะ”

ด้านของหญิงชราที่เกือบหัวใจวายไปกับเหตุการณ์เมื่อสัก ครู่ แต่พอได้เห็นท่าทีที่มีต่อกันของทั้งคู่แววตาคู่นั้นก็เปล่ง ประกายขึ้นมาอย่างอิ่มอกอิ่มใจ

ดูๆ แล้ว เจ้าหลานชายคนนี้มันก็ไม่ได้โง่ไปซะทุกเรื่อง

ป๋อจึงชวนไม่ได้โง่ไปซะทุกเรื่องเสียเมื่อไหร่?

เฉินผ่านซึ่งยืนอยู่ที่เดิมอีกสักพัก แต่พอนึกถึงคำพูดของ

เริงขึ้นมา เธอก็รีบหมุนตัวไปพูดกับหญิงชรา

“คุณยายคะ ตอนนี้หนูมีเรื่องที่จะต้องไปจัดการ คุณยาย พักอยู่ห้องไหนเหรอคะ หนูทำธุระเสร็จแล้วจะได้ตามไปอยู่เป็น เพื่อน”

“อยู่ตรงโน้น! ที่ประตูนั้นไงเห็นหรือเปล่า ถ้ามาครั้งหน้าก็ เดินเข้าไปทางนี้”
หญิงชราชะงักไปครู่หนึ่ง นัยน์ตาฉายประกายความเจ้า

เล่ห์

“พวกเรามาแลกเบอร์โทรกันไว้เถอะ เอ๊ะ…ฉันไม่มี โทรศัพท์นี่!”

ด้านไหลแรงเดินเข้ามาพลางคว้านมือเข้าไปหาโทรศัพท์ ในกระเป๋ากางเกง

“นายหญิง…”

หญิงชราปรามบ่าวด้วยหางตา เธอจึงรู้ได้ในทันทีและ ยอมถอยกลับไป!

“จึงชวน รีบๆ เอาโทรศัพท์มาเมมเบอร์ให้ฉันสิ!

ป๋อจึงชวนเลิกคิ้วขึ้นไม่เข้าใจจุดประสงค์ของคุณย่า แต่ก็ หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาจากกระเป๋ากางเกงแล้วมองไปยังเฉินผ่าน ชิง

“183…”

หลังจากบันทึกเบอร์มือถือของอีกฝ่ายลงเครื่องเรียบร้อย แล้ว โทรศัพท์ก็ถูกเก็บเข้าที่ไว้อย่างเดิม

เมื่อมองไปยังรูปร่างผอมบางของอีกฝ่าย เขาจึงถอดเสื้อ

สูทของตัวเองออกมาห่มไว้บนตัวเธอ

ความอบอุ่นที่มีกลิ่นหอมสดชื่นจางๆ ห่อหุ้มร่างเฉินผ่าน ซิงเอาไว้ ไออุ่นจากกายของชายหนุ่มยังคงติดอยู่บนเสื้อตัวนั้น
“สวมซะ ตัวเธอเย็นหมดแล้ว” น้ำเสียงราบเรียบพูดพร้อม กับมองไปยังหญิงสาวที่ยืนด้วยท่าทีไม่สะทกสะท้าน ก้อนเนื้อกลางอกรู้สึกอ่อนยวบ กรอบตาก็พลันเห่อร้อนขึ้น

มาเสียดื้อๆ ไม่นึกไม่ฝันมาก่อน ว่าเธอจะได้รับไออุ่นและความห่วงใย ในเวลาที่ต้องการมันมากที่สุดจากชายที่เจอกันโดยบังเอิญ

สุดท้ายเธอก็ตัดสินใจถอดเสื้อตัวนั้นคืนให้กับเขา

“ไม่เป็นไรค่ะ เดี๋ยวฉันก็จะกลับห้องแล้ว หากจะคืนให้คุณ วันหลังก็คงลำบากเปล่าๆ

“ลำบาก?” ป๋อจึงชวนเลิกคิ้วขึ้นเล็กน้อย ที่เพิ่งบอกว่าจะ ไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าเธอก็แค่พูดไปอย่างนั้นเองนั้นสิ

เฉินฝานซึ่งมีสีหน้าแปลกใจก่อนจะส่ายหน้าปฏิเสธ

“ฉันจะไปอยู่เป็นเพื่อนคุณย่าแน่นอนค่ะ”

เธอยื่นชุดสูทส่งคืนให้กับเขาก้มหน้าให้เขาเล็กน้อยแล้ว เดินจากไป

ดวงตาพร่างพราวเหม่อมองแผ่นหลังของหญิงสาวที่ทั้ง บอบบางและดื้อดึงค่อยๆ เดินห่างออกไปเรื่อยๆ

คุณย่า?

เรียกได้น่าฟังดี
“จิ่งชวน”

หญิงชราเอ่ยเรียก เขาหันกลับไปมองยังต้นเสียง

ส่งยิ้มให้จนตาเป็นสระอิ

“มีอะไรให้รับใช้ครับ

เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาอย่างขัดอกขัดใจ

“เจ้าทอมะลื่อน ไปส่งเขาสิยะ!