ตอนที่ 2 นางงูพิษ

สายตาเย็นเยียบหลุบด้วยความปวดร้าว

เธอว่ายน้ำไม่เป็น เวลาที่จมอยู่ในน้ำก็นานกว่าเฉินเซียน โหรว ไหนจะตอนนี้เธอเองก็เพิ่งฟื้น แม้ว่าความคับแค้นในใจ จะมากมายเพียงไหน ก็ยากที่จะระบายมันออกมาได้หมด

“เธอนี่เลวได้ใจจริงๆ

เฉินเซียนโหราหัวเราะเสียงเย็น

“ถ้าไม่ทำแบบนี้ ชาตินี้ทั้งชาติเธอก็ไม่มีวันรู้จักกับความ สำเร็จหรอก เพราะเธอเอาแต่เกาะพี่เชิงไม่ยอมปล่อย

“เธอเอายางอายไปเก็บไว้ตรงไหน เฉินเซียนโหรว! ใครๆ เขาก็รู้กันทั่วว่าจือซูเหิงเป็นคู่หมั้นของฉัน! เธอคิดว่าพวกเขาโง่ นักหรือไง”

เฉินเซียนโหราหัวเราะร่าออกมาจนตัวงอ

“เรื่องมาถึงขั้นนี้แล้ว….พี่ยังมองว่าคนพวกนั้นฉลาดอยู่อีกเหรอ?”

ไม่มีเสียงใดหลุดลอดออกมามองน้องสาวด้วยสายตาเย็นชาเฉินฝานซึ่งทำได้เพียงต้อง
จริงอย่างที่เฉินเซียนโหรวพูด พวกนั้นก็โง่กันหมดทุกคน

เห็นชัดๆ ว่ามันเป็นแผนสกปรก แต่กลับเชื่อเธออย่าง สนิทใจไปเสียทุกครั้ง

ถึงขนาดว่าหากเฉินเซียนโหรวหกล้มขึ้นมาวันไหน ก็คงมี คนที่รักเธอหลงเธอออกมาร้องห่มร้องไห้ปานน้ำตาจะเป็นสาย เลือด!

โง่ งี่เง่าที่สุด!

รวมทั้งตัวเธอเองด้วย!

“อะไรกัน? พี่ยังไม่แน่ใจอีกเหรอ งั้น

ท่าทีของเฉินเซียนโหราเปลี่ยนไปในชั่วพริบตา สีหน้าที่ดู ไร้พิษสงจ้องมองพี่สาว พลางยื่นมือไปคว้าแขนเธอเอาไว้

“พี่คะ เป็นความผิดของฉันเอง…

“อย่ามาแตะนะ!

เมื่อเห็นอีกฝ่ายเข้ามาใกล้และมีท่าทีที่เปลี่ยนไป เฉินผ่าน

ชิงก็รู้สึกขยะแขยงขึ้นมา

เธอยกแขนขึ้นปกปิดร่างกาย เพื่อปฏิเสธสัมผัสจากน้อง

สาว

ร่างของเฉินเซียนโหรวเสียหลักจนเซไปเล็กน้อย กระบอก น้ำร้อนที่อยู่ในมืออีกข้างหนึ่งของเธอตกลงสู่พื้นเสียงดัง เพลง
หยดน้ำสาดกระจาย!

เสียงร้องน่าสงสารก็พลันดังขึ้น

“โอ๊ย…เจ็บ!”

“ผ่านชิง เธอทำอะไร?

น้ำเสียงแข็งกร้าวดังขึ้นจากด้านหลัง

เฉินฝานชิงหันขวับกลับไปมอง บัดนี้ร่างสูงตรงประตูได้

ย่างสามขุมเข้ามาใกล้

เธอเห็นเพียงสายตาของซูเทิงที่มองมาอย่างอุ่นเคือง ก่อน จะถูกผลักออกไปให้พ้นทาง

ร่างกายที่อ่อนแอเป็นทุนเดิม โดนผลักไปกระแทกกับราว กันอีกด้านหนึ่ง ความเจ็บระบมแล่นขึ้นมาถึงช่วงเอว

ใบหน้าซีดมากกว่าเดิม สองมือเกาะราวจับด้านหลังไว้

แน่นหวังให้ช่วยพยุงตัว

สายตาเยือกเย็นมองฉากตรงหน้าซึ่งเป็นเครื่องตอกย้ำ ความโง่เขลาของตัวเองได้อย่างดี

รู้ทั้งรู้ว่าคนหน้าเนื้อใจเสืออย่างเฉินเซียนโหรวไม่มีทาง เข้ามายั่ว โทสะเธอเล่นโดยไม่มีแผนในใจ แต่สุดท้ายเธอก็ กลับถูกน้องสาวตลบหลังเข้าอีกครั้งจนได้

เธอก็รู้ว่าเหิงไม่ใช่คนโง่ แต่เขาก็กลับ
“พี่เชิง เจ็บจังเลย….

ซูเทิงได้ยินดังนั้นก็ยึดตัวขึ้นเพราะคำพูดของเฉินเซียนโหร วทําเอาเขาอยู่ไม่สุข

“อดทนไว้ ฉันจะพาเธอไปหาหมอเดี๋ยวนี้

เขาว่าพลาง โน้มตัวลงประคองเฉินเซียนโหรวเข้าสู่อ้อม แขน ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองเฉินฝานซิงเงียบๆ แล้วเอ่ยขึ้น

เสียงเข้ม

“กลับห้องเธอไปก่อน อีกสักพักฉันจะตามไป

เฉินฝานซึ่งยิ้มหยัน แววตาเต็มไปด้วยความถากถาง

จวบจนซูเชิงอุ้มเฉินเซียนโหรวเดินจากไป เฉินผ่านซึ่งจึง

ได้แค่นหัวเราะออกมา

ไม่ไกลนักใต้ต้นจือชื่อฮวา หญิงชราบนเก้าอี้วีลแชร์มองดู เหตุการณ์อยู่อย่างเงียบๆ

“ไหลหรงอา เมื่อเธอเห็นหรือเปล่า”

หญิงชราถามขึ้น ดวงตาแหลมคมคู่นั้นเหม่อมองไปยังที่ที่ เฉินฝานซึ่งยืนอยู่ไกลๆ

งรับใช้ข้างกายอายุราวห้าสิบปีขานรับนอบน้อม “เห็น แล้วค่ะนายหญิง

“เหอะ นางงูพิษ คิดลูกไม้กระจอกๆ ได้แค่นี้เหรอ

ดี!” หญิงชราหัวเราะหยันแล้วสบถอย่างโมโหโง่สิ้น
“ไม่ใช่ว่าเด็กผู้หญิงอีกคนโง่กว่าหรอกเหรอคะ ขนาดลูก ไม้ตื้นๆ แค่นั้นยังจัดการไม่ได้

หญิงชราส่ายหน้า ความเฉียบแหลมฉายชัดในแววตา

“ผิดแล้วล่ะ ไหลหรง

“นายหญิงโปรดให้ความกระจ่างด้วย

“เด็กผู้หญิงอีกคนน่ะซื่อตรงเกินไป เพราะตัวเองเกลียด และไม่คิดทำที่สิ่งที่ผิดศีลธรรมอันเกินขอบเขตของความเป็น มนุษย์! เธอเลยนึกไม่ถึงว่าบนโลกนี้ยังมีคนหน้าด้านที่กล้าทำ เรื่องไร้ยางอายแบบนี้ได้จริงๆ

ไหลหรงพยังหน้ารับ “เข้าใจแล้วค่ะ นายหญิง หญิงชรามองเฉินผ่านซึ่งไปอีกครู่ใหญ่ แล้วเอ่ยขึ้น

“จะว่าไป ก็ไม่ค่อยเข้าท่าเลย…

เธอพึมพำขึ้นมาอีกสักพัก ก่อนจะเอ่ยขึ้น

“นิสัยใจคอถือว่าไม่เลวเลย ไปเรียกเธอมาให้ฉันได้เห็น หน้าชัดๆ หน่อยสิ”

คนเป็นบ่าวได้ยินดังนั้นก็มีท่าที่หนักใจ

“แต่คุณชายใกล้จะถึงมาแล้ว หากเห็นว่าปล่อยให้ คนนอกเข้ามาในสวนนี้ละก็

“ทำไม มันจะฆ่าฉันรึ?!”
หญิงชรายปากขัดใจ ในน้ำเสียงติดจะหมั่นไส้หลาน

ชายตัวเองอยู่นิดๆ

ไหลหรงยิ้มเจื่อน “ได้ค่ะๆ! จะไปเรียกให้เดี๋ยวนี้ล่ะค่ะ!”

ขณะที่พูดกันนั้น ประตูรั้วที่ขนาบด้วยต้นไห่ลงไว้ทั้งสองทางก็เคลื่อนตัวออก