บทที่ 3 ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง

ซูยี่กวาดฝูงชนโดยรอบเหมือนกลุ่มฮีโร่ ในที่สุดสายตาก็ ตกลงที่เถียนจิ้งพลางเอ่ยแผ่วเบา “ผมไม่ได้ล้อเล่นครับ!”

แค่หกคำง่ายๆ ทำให้ในตอนนี้นักข่าวที่ตั้งคำถามเมื่อครู่ เปลี่ยนเป็นหน้าแดง

นักข่าวคนอื่นๆได้ตั้งคำถามต่ออีกมากมาย แต่ทุกครั้งซูยี่ จะฆ่าความวุ่นวายและความปั่นป่วนในอากาศด้วยคำไม่กี่คำ

เถียนจึงได้รับการคุ้มครองอย่างดีจากเขา มีความรู้สึกบาง ส่วนที่ไม่รู้จะทำยังไง ยังคงมีข้อสงสัยอีก เขาเป็นผู้ชายใน คืนนั้นจริงๆน่ะเหรอ

ในขณะที่โม่ลี่ฮ่าวกำลังเพิ่มความโกรธจัดขึ้นสูงกับเรื่อง ใหม่ หลังของเขาตึงแน่น แม้แต่ร่างกายก็สั่นเล็กน้อย ดวงตาของเขาเหมือนใบมีดบินเข้ามา “เถียนจิ้ง เขาพูด ความจริงใช่ไหม คุณกำลังท้องลูกของเขางั้นเหรอ พวกคุณ เริ่มต้นกันตั้งแต่เมื่อไหร่

ณ เวลานี้ กับคำถามนี้ เถียนจิ้งตอบไม่ได้จริงๆ ตัวเธอเอง ก็กำลังสงสัยอยู่…

ซูยี่ตอบคำถามนี้แทนเถียนจิ้ง ดวงตาลึกของเขาปะทะ ดวงตาสีเข้มของโม่ลี่ฮาว ดวงตาลึกลับของเขาราวกับว่ามัน สามารถกลืนความขุ่นมัวและความโกรธของโม่ลี่ฮาวได้ น้ำ เสียงของเขายังคงบางเบาดั่งสายลม แต่กลับเย่อหยิ่งและเย็นชา “คำตอบสำหรับคำถามนี้ไม่มีความหมาย ตราบใดที่ คุณรู้ว่าผมจะแต่งงานกับเธอ!”

คำพูดประโยคเดียว ทำให้เกิดความโกลาหลขึ้นโดยรอบ

คิ้วของโม่ลี่อ่าวที่ขมวดแน่นกำลังสั่น เขากัดฟันและชี้ไป ที่เถียนจิ้ง “คุณเป็นคนต่ำช้าจริงๆ คุณมันไม่คุ้มค่าเวลาที่ผม เสียไป พวกเราถอนหมั้นกัน!”

ริมฝีปากของซูยี่ยกบางเบา “ขอบคุณที่ช่วยให้สมหวัง!”

เมื่อพูดจบก็ส่งสัญญาณให้ลูกน้องที่อยู่ใกล้เคียง เขาโอบกอดพาเถียนจิ้ง ทำให้เธอปลอดภัยจากวังวนของ

นักข่าว

ซูยี่คุ้มครองปกป้องเถียนจิ้งไปยังรถของเขา จนในที่สุด เถียนจิ้งก็หันมามองเขา

หยจิงหยิงก็ขึ้นรถไปด้วย ถอดแว่นกันแดดหลังจากขึ้นรถ ใบหน้าเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น

เถียนจิ้งนั่งอยู่ข้างๆเขา สูดลมหายใจจากความเย็นของ ร่างกายของเขา ในที่สุดก็ทนไม่ได้ที่จะถาม ดวงตาที่ชัดเจน ของเธอเต็มไปด้วยความสงสัย “คุณชายรองซู สิ่งที่คุณพูด เมื่อครู่เป็นความจริงใช่หรือไม่”

ซูยี่ดูเหมือนค่อนข้างอ่อนเพลียเล็กน้อย ยกนิ้วมือขึ้นบีบช่วงคิ้วพร้อมกับเอ่ยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่ใช่

หัวใจของเถียนจิ้งคับแน่นเล็กน้อย ดวงตาสวยกะพริบตา ปรับปรับ ไม่ใช่งั้นเหรอ

หยูจิงหยิงสูดอากาศเย็น ความผิดหวังที่เห็นได้ชัดแวบ ผ่านช่วงแก้ม เธอหวังว่าคนคนนั้นจะเป็นคุณชายรองซู ปัญหาทั้งหมดนี้จะได้ได้รับการแก้ไขเสียที

เถียนจิ้งหายใจเข้าลึก หลังจากที่ใจเย็นลงอีกหน่อยก็เอ่ย ถาม “แล้วถ้าอย่างนั้นคุณช่วยฉันทำไมคะ ทำไมต้องช่วยฉัน ด้วย พวกเราไม่ได้ดูเหมือนจะรู้จักกันเสียหน่อย

ซูยี่หันมองที่เธอ ดวงตาที่ลึกลับนั้นทำให้เถียนจิ้งค่อนข้าง สับสน เขาเปิดปากเล็กน้อย “ผมสนใจในตัวคุณ

คำพูดที่ตรงไปตรงมาเกินไปนี้ ทำให้เถียนจิ้งตกอยู่ใน ภวังค์

แต่หยูจิงหยิงถามขึ้นเสียก่อน “คุณชายรองซู จริงหรือเท็จ คะที่เมื่อครู่คุณบอกว่าต้องการแต่งงานกับจิ้งจิ้ง”

ซูยี่ตอบโดยไม่ต้องคิด “จริงครับ”

เถียนจิ้งตกตะลึง การแต่งงานสามารถล้อเล่นได้งั้นเหรอ เธอได้สติกลับมา สายศีรษะเบาๆ “ฉันขอปฏิเสธได้ไหม”

ซูยี่ทําการจัดสูทให้เรียบร้อย จากนั้นก็เอ่ยเสียงบางเบา“ได้ แต่ว่า มันไม่ฉลาดเลยนะที่จะปฏิเสธ

เถียนจิ้งขมวดคิ้วเล็กน้อย เลื่อนบานหน้าต่างลง เส้นผม หยิกดั่งผ้าลินินพลิ้วสยายตามลม จากนั้นก็ฟังเขาอีกครั้ง “ผมต้องการภรรยา และเด็กในท้องของคุณต้องการพ่อ อีก อย่าง ผมต้องเตือนคุณ คุณต้องกลับไปดูข่าวการเงิน และ ทำความเข้าใจกับสถานะทางการเงินในปัจจุบันของบริ ษัทเถียน

เถียนจิงพักที่บ้านหนึ่งเดือน สองหูเกือบจะไม่ได้ยินเรื่อง ราวใดๆในโลกนี้เลย จู่ๆก็มีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี “คุณหมายถึง อะไร คุณหมายถึงบริษัทของครอบครัวฉัน…

รถมาถึงยัง ‘เขตปลอดภัย’ ภายใต้คำสั่งของซูยี่ คนขับ หยุดรถ

ริมฝีปากบางของซูยี่ยกขึ้นเล็กน้อย “คุณเถียนจิ้ง ผมให้ เวลาคุณคิดสองวัน ลงไป!”

จนกระทั่งเถียนจิ้งกำลังลงจากรถก็ยังคงอยู่ในสภาพที่ สับสนไม่เข้าใจ

ซูยี่นั้นในขณะที่เถียนจิ้งกำลังลงจากรถก็ได้รับโทรศัพท์ จากสายที่เข้ามา คนที่โทรมาถามเขาว่า “แน่ใจนะว่าจะ แต่งงานกับคุณเถียนจิ้ง”

“แน่ใจ”
เถียนจิงอดไม่ได้ที่จะหันมองเขา ร่างกายของเขาดู เหมือนจะถูกปกคลุมด้วยบรรยากาศแห่งการบังคับกดขี่โดย ธรรมชาติ เพียงชั่วขณะที่ประตูปิด เธอเห็นบาดแผลเล็ก น้อยในดวงตาลึกล้ำของเขา

สายลมพัดผมยาวของเธอ เธอสะบัดศีรษะเพื่อทำให้ตัว เองสงบสติ หันหลังกลับไปและพูดว่า “คุณแม่ใหญ่คะ เรา กลับบ้านกันเถอะค่ะ”

หยูจิงหยิงเห็นสีหน้าเธอดูไม่ค่อยดี ตลอดทางจึงไม่กล้าที่

จะเกลี้ยกล่อมเธอ

หลังจากที่ทั้งสองคนกลับมาถึงบ้านตระกูลเถียน บรรยากาศที่หดหู่ของห้องโถงนั้นรู้สึกตั้งแต่อยู่ที่ประตู