บทที่ 6 เรานัดเดทกันไหม

บทที่ 6 เรานัดเดทกันไหม

หมี่โยวลืมตาโตๆกลมๆ เหมือนไข่มุกที่เงาแวววาว สายตาของเธอหมุนไปหมุนมาจ้องอยู่ที่ตัวคุณชาย ท่า เสียงไอทีนึง: “คำพูดเมื่อกี้ที่ฉันพูด คุณได้ยินหมดแล้ว?”

หมี่โยวรู้สึกว่าตัวเองโชคร้ายจริงๆ ตอนที่ตัวเองซมซานมี ปัญหามักจะอยู่ตรงหน้าชายคนนี้ตลอด ทุกครั้ง มักจะถูก เค้าเห็นเหตุการณ์

“อืม” หนานกงห้าวฉีตอบโดยง่ายๆคำเดียว

เธอทำปากเบะสองสามที เก็บมือถือ หมี่โยวหัวเราะ หน่อยๆ: “เมื่อกี้เราก็แค่คุยไปเรื่อยเปื่อย ถ้าไม่มีอะไร ฉัน ไปก่อนนะ คุณชาย…..ลาก่อนนะ”

“หนานกงห้าวฉี”

เสียงเคร่งขรึมดังมาจากด้านหลัง หมี่โยวแปลกใจจึงหัน หลังไปดู มองหน้าเขาอย่างงงๆไม่เข้าใจ

ยื่นมือไปดีดหน้าผากของเธอ หนานกงห้าวฉีพูดด้วย เสียงเบาๆ: “ชื่อของผม จำไว้นะ” ได้ยินคำที่เรียกคุณชายคุณชาย รู้สึกจะเหมือนคนแปลกหน้ายังไงไม่รู้

เธอเข้าใจขึ้นมาทันที แล้วพยักหน้าใส่ หมี่โยวยิ้มๆแล้ว ตอบว่า: “อืม โอเค คุณชายหนานกง ลาก่อน” ไม่มีเวลาให้ เขาตอบกลับ หมี่โยวรีบวิ่งหนีไปอย่างรวดเร็ว

จริงๆแล้ว เธออยากจะบอกว่า ลาก่อนอย่าเจอกันอีกเลย แบบนี้ คงจะไม่เจอเรื่องโชคร้ายอีก?

วันแต่งงานของเฉินโม่ห้านและหลี่เสี่ยวหวั่นผ่านไปสาม วันแล้ว ถึงแม้หมี่โยวเคยสาบานอย่างจริงจังกับตัวเองว่า จะไม่เสียใจอีก แต่เธอก็ทำไม่ได้ที่จะรู้สึกเศร้า คบกันมา ตั้งสองปีกับแฟนคนนี้ ก็ต้องมีความผูกพันบ้าง

ยูนเหยาเหยาเห็นเธอหน้าเศร้า จึงปลอบใจเธอว่า: “ใน โลกใบนี้มีผู้ชายดีๆอีกตั้งเยอะแยะมากมาย ไม่จำเป็นต้อง เสียใจเพราะคนนี้คนเดียว อีกทั้งยังเป็นคนไม่ดี หมี่โยว ผู้ชายแบบนั้น เธอไม่ต้องเสียดายแล้ว”

สองมือท้าวหัวทั้งสองข้าง หมี่โยวมองไปข้างหน้าด้วย ความรู้สึกเศร้าโศก: “ฉันรู้แล้ว แต่คิดๆดูแล้ว ก็ยังโกรธ ฉันไม่เคยคิดว่ามันจะเป็นแบบนี้”

ยูนเหยาเหยานั่งไขว่ห้างและตาเหล่ไปที่เธอ: “ตอนแรก ก็เคยบอกเธอแล้ว อย่าไปสนิทสนมกับนางนั่น เธอก็ไม่ เชื่อ ตอนนี้เป็นไงล่ะ โดนมันหลอกเสียเปรียบอีก”
หมีโยวถอนหายใจแรงๆ ไม่พูดอะไร ยูนเหยาเหยาตบ ที่น่องทีนึงและยืนขึ้น ยิ้มหวานๆแล้วบอกว่า: “เพื่อช่วย ให้เธอสบายใจขึ้น เธอไปทำงานเป็นเพื่อนฉัน ฉันเพิ่ง จะเข้าไปทำงานที่สำนักข่าว ต้องหาข่าวใหญ่ดังๆ ไม่งั้น ฝึกงานไม่ผ่านแน่

คิดดูแล้วก็ไม่มีอะไรทำหมี่โยวพยักหน้าตอบตกลง ยู นเหยาเหยาเรียนสื่อสารมวลชน เรียนจบก็เข้าฝึกงานที่ สำนักข่าว เมื่อเทียบกับเธอที่ไม่มีงานทำแล้ว ดีกว่ากัน เยอะเลย

ยูนเหยาเหยาสะพายกล้องถ่ายรูปใหญ่ๆตัวหนึ่ง ดูแล้วก็ เหมือนนักข่าวจริงๆ ทั้งสองคนมาถึงด้านนอกของตึกใหญ่ สูงๆ เห็นเพื่อนแอบๆอยู่ข้างๆ หมี่โยวสงสัยจึงถามไปว่า: “เหยาเหยา เธอจะทำอะไรอ่า?”

ยูนเหยาเหยาหรี่ตาแล้วพูดอย่างยิ้มๆ: “ฉันเป็นนักข่าว นะ ถ่ายรูปอย่างเปิดเผยไม่ได้ นี่เป็นสำนักงานใหญ่ของ บริษัทตระกูลหนานกง ฉันคิดจะลองหาโอกาสถ่ายรูปผู้ บริหารบริษัทตระกูลหนานกงที่เกี่ยวกับเรื่องส่วนตัวของ เขามาเป็นหัวข่าวหน้าหนึ่ง”

ได้ยินว่าแอบถ่าย หมี่โยวเหงื่อตกเต็มหน้า “งั้นฉันไปเดิน เล่นตรงนั้นก่อน รู้สึกว่าการที่แอบถ่ายมันแปลกๆ” หมี่โยว พูดไปก็เดินออกจากที่แอบซ่อนตัว ออกไปข้างนอกอีก หน่อย
นี่คืองานของยูนเหยาเหยา เธอมีความอดทนอย่างมาก ก็ไม่ได้ห้ามหมี่โยว ให้เธอนั่งรอตรงนั้นต่อไป หมี่โยวไม่ อยากทิ้งเพื่อนแล้วไปคนเดียว จึงนั่งมองไปรอบๆอย่างน่า เบื่อ ทันใดนั้นก็เห็นตรงหน้า

ไม่ค่อยไกลนัก หนานกงห้าวฉียืนหน้าเย็นชา ตรงข้าม เขาก็มีชายอีกคนที่ดูดียืนอยู่ ห่างกันนิดหน่อย ดูไม่ออก ว่าเขาสองคนทําอะไรอยู่

ทันใดนั้น มือของชายคนนั้นก็วางบนบ่าของหนานกง ห้าวฉี ดูภาพแล้วเหมือนจะมีความลึกซึ้งอย่างนั้น เห็น ภาพนี้แล้ว หมี่โยวบ่นไปว่าไปด้วย และสีหน้าของหนาน กงห้าวฉีก็ไม่ดีเลย

หนานกงห้าวฉีจะเดินออกจากตรงนั้น แต่ชายอีกคนก็ไป กอดแขนเขาไว้ และหัวพิงไปที่ไหล่ แต่สีหน้าของหนาน กงห้าวฉีเยือกเย็นอย่างหน้ากลัว

“นึกไม่ถึงว่าเขาชอบแบบนี้” หมี่โยวรู้สึกตลกและหัวเราะ หยิบมือถือขึ้นมา ถ่ายภาพนี้ไว้ หนุ่มหล่อสองคนอยู่ด้วย กัน ดีต่อตามากเลย

เหมือนเขาจะรู้ตัวว่ามีคนมองอยู่ หนานกงห้าวฉีหันไป ทันที ขมวดคิ้วแล้วอยากจะถอยตัวออกห่าง แต่ชายอีก คนยิ่งเข้าไปกอดแน่นๆ: “ปล่อยมือ!”
สังเกตเห็นว่ามีคนอื่นเห็นแล้ว หนานกงห้าวฉีสีหน้าไม่ พอใจ หมี่โยวเห็นแล้วพยักหน้าแบบเข้าใจ โบกมือทักเขา ด้วยดีๆ: “ฉันไม่ได้ตั้งใจจะรบกวนพวกคุณจู๋จี๋กันนะ” พูด แล้วรีบหันตัวกลับไป

ชายหน้าตาดีคนนั้นกอดเขาอย่างแน่น ใบหน้ายิ้มแย้ม และพูดว่า: “สุดหล่อ ผมชอบคุณ เรานัดเดทกันไหม”

หนานกงห้าวฉีพยายามจะเอามือออกแต่ไม่เป็นผล จึง โมโห ชกไปที่หน้าเขาอย่างจัง มองหน้าเขาด้วยสีหน้า เยือกเย็น: “โดนหาที่ตาย”

ชายหน้าตาดีคนนั้นกุมหน้าตัวเองไว้ รู้สึกเสียใจและเดิน ออกไป หนานกงห้าวฉีมองไปที่นั่งของหมี่โยวเมื่อสักครู่ ดู ไม่ออกว่าสีหน้าเป็นยังไง แต่เรื่องนี้ เป็นแค่เริ่มต้นเท่านั้น