บทที่ 2 หลงรัก

บทที่ 2 หลงรัก

เธอยอมงอตัวอยู่นิ่งๆในอ้อมอกของหนานกงห้าวฉี หมี่ โยวไม่ได้ดิ้นรนที่จะดีดตัวออกมา จนออกไปถึงด้านนอก โบสถ์ เธอจึงดิ้นรนออกจากอ้อมอกของเขา

ขาทั้งสองข้างยืนบนพื้นอย่างอ่อนแรงหมี่โยวเงยหน้าขึ้น มา กล่าวด้วยความซาบซึ้งน้ำใจ: “ขอบคุณมากนะคะ ที่ ช่วยฉันแก้ไขสถานการณ์แบบนี้ในวันนี้ คุณคงคิดว่า ฉัน มันน่าตลก”

หนานกงห้าวฉีไม่ออกเสียง แค่สองมือกอดอก และยืน มองเธออย่างเย็นชา

เธอหัวเราะตัวเอง ในใจของหมีโยวเจ็บปวดรวดร้าว: “ฮ่า ฮ่า ฉันไม่คิดว่าฉันจะซมซานถึงขนาดนี้”

หนานกงห้าวฉีดูสายตาคู่นั้นที่แดงๆแล้วขมวดคิ้ว: “โง่ จริงๆ ในสถานการณ์แบบนั้น คุณเท่านั้นที่ถูกทำร้ายอยู่ คนเดียว”

หมี่โยวยิ้มอย่างเจ็บปวด ไม่ได้ตอบโต้ หันหลังและเดิน หน้าไปอย่างโซซัดโซเซ ไปได้สักระยะหนึ่ง เธอนั่งลงกับ พื้น ก้มหัวชนกับหัวเข่า แล้วร้องไห้โฮออกมาดังๆ
หนานกงห้าวฉีเดินไปยืนตรงข้างหน้าของเธอ สองมือ เสียบไว้ในกระเป๋ากางเกง แล้วจ้องดูเธอที่ร้องไห้ฟูมฟาย จนตัวสั่นๆ

ทนไว้มานานมากแล้ว สุดท้ายก็ร้องไห้ออกมา

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง ดูท่าแล้วเธอก็ยังไม่หยุดร้องหนานกง ห้าวฉีพูดอย่างเย็นชาว่า: “คุณ ร้องไห้อีกเดี่ยวเดียว ฟ้าก็ จะมืดแล้วนะ”

ได้ยินเสียงแล้วหมี่โยวก็ค่อยๆเงยหน้าขึ้นมาด้วยน้ำตา ที่นองเต็มหน้า สองตาแดงและบวมๆ ดูดน้ำมูกสองสามที หมี่โยวกลืนน้ำลายแล้วพูดว่า: “เมื่อกี้คุณทำไมต้องช่วย ฉัน ฉันเหมือนจะไม่รู้จักคุณนะ”

เขานั่งลง แล้วจ้องหน้าที่น่าเกลียดของเธอหนานกงห้าว ฉีพูดอย่างดูถูกเธอว่า: “ถึงว่าล่ะเขาถึงทิ้งคุณ ไม่สวยเลย จริงๆ”

เธอเช็ดน้ำตาอย่างรุนแรง เงยหน้านิดๆหมี่โยวก็พูดด้วย เสียงสูงๆ: “ใช่ ฉันมันทั้งโง่ทั้งไม่สวย สมควรที่ถูกทิ้ง คุณ พอใจรึยัง?” พูดไปร้องไห้โฮๆเสียงดังไปด้วย

เป็นแบบนี้กะทันหัน ทำให้หนานกงห้าวฉีตั้งตัวไม่ทัน เห็นเธอร้องไห้เสียใจขนาดนั้นหนานกงห้าวฉีเอามือ ปิดปากเธอด้วยความรุนแรง: “เงียบ ถ้าร้องไห้อีกผมจะโยนคุณกลับไปในงานแต่งอีกรอบ”

คำๆนี้มีได้ผลดีมากหมี่โยวก็หยุดร้องไห้ทันที เธอไม่ อยากให้ตัวเอง โดนทำร้ายอีกครั้ง

ดูดน้ำมูกสองที หมี่โยวรู้สึกเสียใจและก้มหน้าลง: “ที่ ผ่านมาฉันนึกว่า เขารักฉันจริงๆ แต่คิดไม่ถึง…..ขึ้นเตียง มันสำคัญมากขนาดนั้นเลยเหรอ?”

ที่คบกันมาสองปี เฉินโม่ห้านเคยพูดว่าอยากที่จะกระชับ ความสัมพันธ์มากขึ้นกว่าเดิม แต่ถูกเธอปฏิเสธ เธอคิด อยากจะเก็บสิ่งที่ดีที่สุดของตัวเองไว้ ให้เขาตอนวัน แต่งงานกัน แต่ไม่เคยคิด กลายเป็นให้โอกาสหลี่เสี่ยว หวั่น

หลายวันก่อน หลี่เสี่ยวหวั่นบอกหมี่โยวอย่างได้ใจ เธอ กับเฉินโม่ห้านแอบได้เสียกันครึ่งเดือนกว่าแล้ว…..

ยิ่งคิด ในใจลึกๆก็ยิ่งเจ็บปวด

หนานกงห้าวฉีลุกขึ้นและเปิดปากพูด: “ถ้าไม่อยากให้ ถูกมองว่าเป็นลิงโง่ ลุกขึ้นมา ไม่มีใครจะสงสารเธอหรอก มีแต่คนจะหัวเราะเยาะ

คำพูดของเขาไม่มีจิตใจ แต่ก็เป็นความจริง เธอพยายาม ลุกขึ้นมา หมี่โยวตั้งใจมองไปที่ๆหนึ่ง เหมือนกำลังตัดสินใจอะไรบางอย่างที่ยาก: “งั้น…เรามาคบกัน!”

เขาขมวดคิ้ว หนานกงห้าวฉีทำหน้าอย่างเข้มงวด พูด อย่างมีเล่ห์นัย: “คนสวย คุณอย่าล้อเล่นนะ”