บทที่ 16 ผู้สื่อข่าวโจมตี

บทที่ 16 ผู้สื่อข่าวโจมตี

แปดโมงเช้า หมี่โยวพาพ่อกับแม่ไปเดินเล่นที่สวน สาธารณะใกล้ ๆ หมี่โยวดึงมือคุณแม่หมี่ไว้ แล้วถามอย่าง ออดอ้อน “แม่คะ วันนี้แม่กับพ่อจะกลับบ้านจริง ๆ เหรอ คะ? ฮ่อ…หนูไม่อยากแยกจากพ่อกับแม่

คุณแม่หมี่ตีหลังมือของเธอเบา ๆ แล้วพูดขึ้นด้วย

ใบหน้าที่อ่อนโยน “ร้านเล็ก ๆ ของที่บ้านจะปิดตลอดไม่ ได้ ถ้าหากลูกคิดถึงพวกเรา ก็กลับไปเร็ว ๆ หน่อย ลูก เรียนจบแล้ว สามารถกลับไปหางานทำได้แล้ว”

เคยคิดมาก่อนว่าเมื่อเรียนจบก็จะอยู่ที่นี่ต่อ ทั้งหมดเป็น เพราะเฉินโม่ห้าน แต่ตอนนี้.………….. “ค่ะ” หมี่โยวยิ้มตอบรับ

ขณะที่ทั้งสองคนกำลังคุยกันอยู่ ทันใดนั้นก็มีผู้คน มากมายล้อมรอบพวกเขาไว้ จากนั้นไมโครโฟนนับสิบก็ จ่อมาข้างหน้าเธอ “คุณกับประธานหนานกงกำลังคบดูใจ กันอยู่ใช่ไหม? สำหรับข่าวที่ปรากฏขึ้นเมื่อไม่กี่วันที่ผ่าน มานี้ คุณมีความคิดเห็นอย่างไร?”

หมี่โยวตอบสนองไม่ทันชั่วคราว ทำเพียงแค่มองอย่าง งุนงง “คุณผู้หญิง สองท่านนี้คือพ่อแม่ของคุณเหรอ? คุณ กับประธานหนานกงถึงขั้นคุยกันถึงเรื่องแต่งงานแล้วเหรอ?”

สติกลับมาทันที หมี่โยวรีบอธิบายอย่างรวดเร็ว “ไม่ใช่ ค่ะ ฉันกับคุณหนานกงไม่ใช่……” เธอชำเลืองมองไปที่พ่อ กับแม่ จากนั้นหมี่โยวก็ปิดปากลงทันที

ในตอนนั้นเอง ก็มีผู้ชายสุขุมนุ่มลึกสองสามคนเดินออก มาจากกลุ่มคนแล้วขับไล่พวกนักข่าวสื่อมวลชนไป “คุณ หมี่ครับ คุณหนานกงสั่งให้พวกผมส่งคุณกลับบ้านอย่าง ปลอดภัยครับ” บอดี้การ์ดคนนึงพูดขึ้นอย่างสุภาพ

เมื่อได้ยินว่าเป็นการจัดการของหนานกงห้าวฉี หมี่โยว ไม่ได้คิดอะไรมาก พยุงพ่อและแม่ขึ้นรถที่จอดอยู่ด้าน ข้างทันที

เมื่อกลับถึงบ้าน คุณแม่หมี่รีบถามขึ้นอย่างร้อนใจมาก “หมี่เอ๋อ หนานกงห้าวฉีคนนั้นเป็นคนคนใหญ่คนโตใช่ ไหม? ไหนบอกว่าเป็นเพียงประธานบริษัทเล็ก ๆ แห่งหนึ่ง ๆ ไง?”

“อันที่จริงเขาคือประธานที่มีชื่อเสียงโด่งดังของบริษัท ตระกูลหนานกงของเมืองN ตระกูลหนานกงเป็นเหมือน กับตระกูลร่ำรวยยิ่งกว่าร่ำรวย” หมี่โยวพูดอย่างเฉยเมย สำหรับเรื่องพวกนี้เธอไม่ได้ใส่ใจอะไรนักหนา

เมื่อได้ยินแบบนั้น คุณพ่อหมี่ขมวดคิ้วแน่น เห็นได้ชัดว่าเขาไม่ชอบสถานะที่สูงส่งแบบนี้ “หมี่เอ๋อ สถานะของ เขาสูงเกินไป ครอบครัวเล็ก ๆ แบบพวกเราไม่เหมาะสม กับเขา ถึงเวลานั้น คนอื่นจะคิดว่าพวกเราใฝ่สูง”

เมื่อเห็นท่าทางเป็นกังวลของคุณพ่อ หมี่โยวยิ้มเล็กน้อย แล้วพูดขึ้น “พ่อคะ หนูกับเขาเพียงแค่คบหาดูใจกัน ไม่ได้ คาดการณ์ถึงการแต่งงาน ไม่แน่พวกเราอาจจะเลิกกันใน เร็ว ๆ นี้ก็ได้ค่ะ”

คุณแม่หมี่ลูบหัวของเธอ ท่าทางของเธออ่อนโยนอย่าง เห็นได้ชัด “ไม่ว่ายังไง พ่อกับแม่หวังเพียงแค่ว่าลูกจะมี ความสุขนะ”

ตั้งแต่เล็กจนโต หมี่โยวรู้สึกว่าตนเองเป็นเด็กที่โชคดี มาก พ่อกับแม่รักเธอมาก สำหรับเธอ นี่คือความโชคดีที่ ยิ่งใหญ่ที่สุดแล้ว “ค่ะ แน่นอนค่ะ” หมี่โยวพูดออกมาจาก ใจจริง

ณ สนามบิน หมี่โยวอาลัยอาวรณ์ไม่อยากบอกลากับ คุณพ่อคุณแม่ “แม่คะ อยู่ต่ออีกสักสองสามวันนะคะ”

คุณแม่หมี่บีบจมูกเธอ ยิ้มอย่างรักใคร่เอ็นดู แล้วพูดขึ้น “เด็กโง่ ถ้าหากคิดถึงบ้าน ก็กลับไปบ้านเร็ว ๆ หน่อย”

สำหรับเมืองนี้ หมี่โยวไม่ได้มีความทรงจำมากมายขนาด นั้น ไม่แน่อีกไม่กี่วัน ก็อาจจะต้องจากไปก็ได้”คุณลุงคุณป้าครับ ขอประธานโทษนะครับ ผมมาช้าไป หน่อย” เสียงทุ้มต่ำดังมาจากด้านหลัง

หมี่โยวหันกลับมองไปอย่างตกตะลึง ไม่รู้ว่าหนานกง ห้าวฉี่มายืนอยู่ด้านหลังเธอตั้งแต่ตอนไหน “คุณหนานกง หวังว่าคุณจะดูแลหมี่เอ๋อของพวกเราอย่างดีนะ” คุณพ่อ หมี่พูดอย่างจริงใจ

“แน่นอนครับคุณลุง” หนานกงห้าวฉีตอบรับอย่าง รวดเร็ว

ไม่ว่าจะทำใจไม่ได้ยังไง สุดท้ายก็ต้องแยกจากกัน หมี่ โยวมองตามหลังพ่อแม่จนลับสายตาเข้าไปในด่านตรวจ ความปลอดภัย แล้วจึงหันหลังกลับ โค้งคำนับขอบคุณ เขาด้วยความซาบซึ้งใจ “ขอบคุณนะคะที่ให้ความร่วมมือ ในสองสามวันมานี้ ในที่สุดหลังจากนี้ไปพวกเราก็ไม่ต้อง แสดงละครอีกต่อไป”

หนานกงห้าวฉีมองดูนาฬิกาเพชรบนข้อมือ จากนั้นก็ พุ่งตรงไปจับมือเธอ “ยังต้องแสดงต่อ คุณพ่อของฉัน ต้องการพบเธอ”

อะไรนะ? หมี่โยวหยุดเดินในทันที จากนั้นก็สบัดมือเขา ออก แล้วรีบปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่ได้ค่ะ คุณหนานกง ฉันไม่อยากไป”
หนานกงห้าว ขมวด วจ้องมองไปที่เธอ ไม่พูดไม่จา หมี่ โยวกระวนกระวายใจนิดหน่อย แต่เธอกลับไม่อยากจะ โกหกอีกต่อไปแล้ว “คุณชายคะ พวกเราควรกลับไปตาม ทางของตัวเองได้แล้ว”