บทที่ 7 เมื่อคุณยายบังคับแต่งงาน

ก่อนออกไป พี่ซวี่หันมาพูดกับเธอว่า “กมิดา เธอก็ เคยอยู่วงการนี้ เธอควรจะเข้าใจกฎของวงการนี้ ไม่มี บริษัทไหนที่ดูแลศิลปินโดยไร้ซึ่งผลประโยชน์หรอก

จนกระทั่งพี่ซวี่สะพายกระเป๋าเดินลงไปข้างล่าง ทิ้ง ให้กมิดายืนนิ่งอยู่หน้าประตู

ในขณะที่ออกไปซื้อของที่ร้านขายยาเมื่อเย็นวานนี้ เสียงของจันทร์สุดาก็เหมือนจะดังก้องเข้ามาในหู

“ไม่มีอะไรหรอกน่า ฉันแค่อยากจะบอกว่าอากาศข้าง นอกหนาว เธอกลับมาก็ดูแลตัวเองด้วยล่ะ และที่สำคัญ อย่าโดนพวกปาปารัสซี่จับได้ละกัน”

กมิดาเอาแต่หัวเราะออกมา รู้สึกว่าตัวเองงี่เง่าจริงๆ

เธออุตส่าห์เสี่ยงชีวิตไปซื้อที่ตรวจครรภ์ให้เพื่อนรัก ของเธอ และผลตอบแทนคือเพื่อนรักกำลังตั้งท้องกับ แฟนของเธอ อีกทั้งยังแอบปล่อยข่าว พวกเขาสร้างข่าว อื้อฉาวยิ่งทำให้เธออยากจะหนีไปให้พ้นๆ

ร้าน Diffuse Coffee

ในเวลานี้ กมิดาเพิ่งนึกขึ้นได้ว่าเมื่อวานตอนดึกมี ผู้ชายโทรเข้ามือถือของเธอ เหมือนเขาพูดว่าจะขอ เปลี่ยนโทรศัพท์มือถือของเธอ
พอนึกได้ว่าเธออาจจะสลับโทรศัพท์มือถือกับผู้ชาย คนนั้น กมิดาจึงรีบเปลี่ยนเสื้อผ้า

และหวังว่าผู้ชายคนนั้นยังคงอยู่ที่นั่น

สิบนาทีต่อมาเธอจึงรีบออกจากอพาร์ทเมนต์ และ โบกแท็กซี่มุ่งไปยังร้าน Diffuse Coffee

ในโทรศัพท์มือถือของเธอเต็มไปด้วยข้อมูลสำคัญ ผู้ชายคนนั้นคงไม่มายุ่งกับมือถือของเธอหรอกมั้ง

กมิดาคิดพลางกัดริมฝีปาก

หลังจากรับรู้การสั่นสะเทือนของโทรศัพท์มือถือใน กระเป๋าเสื้อ กมิดาก็รีบรับสาย

กมิดาไม่ทันได้เอ่ยปาก เสียงคนในสายก็ดังสาดเข้า มา “ปริพล นี่แกกำลังพยายามหลบหน้ายายใช่ไหม แก อยากจะให้ยายโกรธตายเลยหรือยังไง”

“เอ่อ คือ..”

คนในสายไม่เปิดโอกาสให้กมิดาได้พูด เธอเอาแต่ ร้องไห้คร่ำครวญและพูดในโทนเสียงที่ดูเหมือนจะเป็น คำสั่ง “ปริพลฉันขอเตือนแก ถ้าแกไม่พาหลานสะใภ้มา หาฉัน ฉันจะอดอาหาร ฉันจะไม่กินอะไรทั้งนั้น”
เสียงโมโหที่เต็มไปด้วยคำพูดที่น่ารักทำให้กมิดา หัวเราะออกมา

เมื่อพิจารณาจากเสียงปลายสายกมิดาคิดว่าน่าจะ เป็นผู้หญิงวัยชรา เธอจึงค่อยๆอธิบายให้หญิงชรา เข้าใจ “ปริพลเขาไม่ได้อยู่ที่นี่ค่ะ แต่ว่าโทรศัพท์มือถือ ของเขาอยู่กับหนู”

ไร้เสียงตอบรับไปสองวินาที

วินาทีที่สาม ทันใดนั้นเสียงในสายก็ถามกลับมาอย่าง เบิกบาน “หมายความว่า เขากำลังอาบน้ำอยู่หรอ?”

“เอ่อ..” ตายแล้วกมิดา

คุณยายคนนี้คิดเร็วเกินไปแล้ว

“ไม่ใช่ค่ะ คือเมื่อวานตอนเย็นพอดีฉันออกไปซื้อของ ไม่ทันระวังเลยหยิบสลับโทรศัพท์กับเขาค่ะ”

ถ้าจะบอกว่าไปซื้อของน่าอายแบบนั้นคงน่าอาย ไม่น้อย ดังนั้นกมิดาเลือกที่เปลี่ยนสถานที่ “คือตอน นี้ฉันกำลังไปที่ร้านกาแฟ Diffuse Cafe เพื่อเปลี่ยน โทรศัพท์มือถือกับเขาค่ะ”

“อ๋อ อย่างนี้นี่เอง”

เวลานี้ ในคฤหาสน์ตระกูลพิชารัตน์ที่ตั้งอยู่ริมน้ำ และเขตภูเขามีหญิงชราอายุราวหกสิบปีสวมชุดกี่เพ้าลายตารางหมากรุกสีฟ้า เธอกำลังใช้สายตาสั่งการแม่ บ้านในคฤหาสน์

คุณแม่บ้านติดตามคุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์มา นานหลายสิบปี แค่เพียงเธอให้สัญญาณทางสายตา หู ของเธอก็ได้ยินชื่อสถานที่ “Diffuse Cafe” มาจาก ปลายสาย หล่อนจึงรีบเตรียมรถให้คุณหญิงแก่ตระกูล พิชารัตน์ไปยังที่แห่งนั้น

“สาวน้อย พวกเรามีโชคชะตาต้องกันแล้วล่ะ”

คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์พูดเสียงแหบ พร้อม กลอกตาไปมาอย่างอารมณ์ดี “ถ้าอย่างงั้นเธอน่าจะเคย เจอปริพลแล้วใช่ไหม ถ้าเธอรู้สึกว่าเขาดูไม่เลวเลยล่ะ ก็ได้โปรดพิจารณาเขาด้วย ”

กมิดานิ่งไปสองวิและทำตัวไม่ถูก “คุณเข้าใจผิดแล้ว ค่ะ ฉันแค่จะไปรับมือถือกลับแค่นั้นจริงๆ

“ไปรับมือถือก็ยังพอมีเวลาคุยกันได้นี่จ้ะ สาวน้อยฉัน จะบอกอะไรให้หลานชายของฉันเป็นคนดีมาก แต่เขา ไม่ค่อยจะออกไปมีอะไรกับใคร รักเดียวใจเดียว พวก เธอน่าจะลองคบกันดู ”

พอได้ยินคำว่า “ความรัก” ภาพซ้อนทับระหว่างใบหน้า ของเว่ยจันทร์สุดากับภุชงค์ที่กำลังยิ้มอย่างมีความสุข ลอยอยู่ตรงหน้ากมิดา ยิ่งทำให้เธออารมณ์เสีย

กมิดาก้มหน้าด้วยเสียงบางเบา “ขอโทษนะคะ ฉันถึงที่ร้านแล้ว”

พอพูดเสร็จ เธอก็รีบตัดสายทิ้ง

ไอหย่า

“ตูด ตูด ตู้ด” เป็นเสียงตอบรับที่ได้ยินจากโทรศัพท์ คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์ขมวดคิ้ว และหงุดหงิดเล็ก น้อยก้มมองดูมือถือรุ่นเก่าของเธอ “สาวน้อยคนนี้วาง สายใส่ฉันงั้นหรอ?”