บทที่ 6 ความน่ารังเกียจถูกระเบิด

หลังจากใช้ชีวิตในโลกธุรกิจเป็นเวลานาน เขาไม่คิด ว่ายังจะมีใครกล้าโจมตีเขาด้วยวิธีการ เช้าแบบนี้ คิด จะใช้ประโยชน์จากภาพเหล่านี้มาควบคุมเขางั้นหรอ อาจจะเป็นเพราะความประมาทของเขาด้วยที่ไม่ได้ไป ตามนัดหมาย

ในตอนนั้นถ้าไม่เป็นเพราะได้ราเมศวร์ช่วยกันเขาจาก การดื่มเหล้าแก้วนั้น เรื่องเลวร้ายอาจจะเกิดขึ้นกับเขา ตอนนั้นเขาช่วยราเมศวร์ลงมาและผลักผู้หญิงคนนั้นไป ในรถ หลังจากนั้นเขาจึงช่วยรีบไปซื้อถุงยางอนามัยที่ ร้านขายยาที่ใกล้ที่สุด

ด้วยเรื่องนี้ เขาคงต้องจ่ายบทเรียนราคาแพงให้อีก ฝ่าย

“ปังปังปัง” มีคนเคาะประตูอพาร์ทเมนต์ ราวกับ รำคาญ

กมิดาเดิมทีกว่าจะหลับลงได้ก็ตีสามตีสี่เพราะเอาแต่ คิดเรื่องหญิงร้ายชายชั่วครู่นั้น สมองทั้งหมดที่มีอยู่ หยุดทำงาน ก็ถูกปลุกด้วยเสียงเคาะประตูจึงเกิดอาการ หัวร้อนจนอยากจะฆ่าใครสักคน เธอดึงผ้าห่มออกอย่าง โมโหแล้วพุ่งตัวออกจากห้องนอน

“นั่นใคร เป็นบ้าหรือไง..” กมิดาด่าออกไปด้วยความโมโห พอเปิดประตูออกไปก็เห็นผู้หญิงคนหนึ่งยืนอยู่ ข้างนอก เธอเปลี่ยนท่าทีกลายเป็นอีกคนหนึ่งทันทีเมื่อ พบ วังชุนฉุย “พี่ซวี่ ทำไมมาถึงที่นี่เลยละคะ

หญิงสาวที่ถูกกมิดาเรียกพี่ซวี่อายุราวสามสิบกว่า ปี เธอสวมชุดสูททางการสีดำ บนใบหน้าที่ตกกระสวม แว่นตาดำใหญ่ ดวงตาภายใต้แว่นตาที่กำลังโมโหคู่นั้น จ้องมองมาที่กมิดาอย่างดุเดือด

“กมิดา นี่เธอกำลังทำอะไรอยู่” พี่ซวี่ชี้นิ้วกดมาที่ หน้าผากกมิดา ทำให้ตัวเธอถอยซ้ำแล้วซ้ำอีก เธอฟัง เสียงด่าของพี่ซวี่ที่กำลังโมโห “ฉันโทรหาเธอตั้งกี่สิบ สาย ทำไมเธอถึงไม่รับสาย เธอคิดว่าเธอเจ๋งแล้วหรอ คิดว่าเธอดังแล้วงั้นหรอ”

“แต่ว่าโทรศัพท์มือถือของฉันไม่มีเสียงดังออกมาเลย นะคะ ” กมิดาพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนลง

เธอก็ไม่ได้ปิดเสียง แล้วทำไมสายโทรเข้ามาทำไมถึง ไม่รู้นะ

“นี่เธอยังกล้าแก้ตัวกับฉันหรอ” เมื่อได้ยินกมิดาพูด แบบนี้ก็ยิ่งรู้สึกโมโหไปใหญ่ “เธอรู้ไหมว่าเธอกำลัง สร้างปัญหาใหญ่อยู่ ฉันไม่อยากจะพูดกับเธอตรงๆ หรอกนะ แต่อย่าทำให้ฉันเดือดร้อนจะได้ไหม”

กมิดาที่กำลังมึนงง มองไปที่พี่ซวี่ “ฉัน …ฉันไปก่อ เรื่องอะไรไว้หรอ”
เมื่อวานเธอกลับมาถึงห้องก็ดึกมากแล้ว และหลับไป นาน หลังจากนั้นก็ไม่ได้ไปที่ไหนอีกเลย

“เธอจําอะไรไม่ได้เลยหรอ ฉันจะช่วยให้เธอจําได้” พี่ ซวี่พูดพลางเปิดโทรศัพท์ของเธอให้กมิดาดู และพูด อย่างอารมณ์เสีย “เธออย่าบอกนะว่าผู้หญิงในรูปไม่ใช่ เธอ !”

กมิดาก้มมองดูโทรศัพท์ของพี่ซวี่ จากอาการมึนงง เปลี่ยนเป็นช็อกกับสิ่งที่เห็น

เมื่อวานเธออกไปซื้อที่ตรวจครรภ์ถูกถ่ายไว้ได้

“ไม่ใช่นะคะพี่ซวี่ เรื่องนี้จะเกิดการเข้าใจผิด” กมิดา รีบปฏิเสธและอธิบายให้พี่ซวี่ฟัง “ฉันกับผู้ชายคนนั้น ไม่รู้จักกัน และที่ตรวจครรภ์ฉันก็ไม่ได้ใช้ ฉันซื้อมันมา ให้…”

“แก้ตัว? ตอนนี้เธอกำลังแก้ตัวว่าไม่ได้ใช้มันงั้นหรอ พี่ซวี่พูดออกมาเสียงเย็น แล้วพูดตัดบท “กมิดา ดู เหมือนว่าศิลปินแบบเธอในบริษัทมีอยู่อีกหลายคน ฉัน ไม่อยากเสียเวลาและเสี่ยงไปพร้อมกับเธอหรอกนะ ”

กมิดานั่งเงียบ กัดริมฝีปาก

แม้ว่าเธอจะเข้ามาอยู่สังกัดเฝ่ยซุ้ยได้ไม่นาน แต่ก็ ด้วยความช่วยเหลือจากพี่ซวี่ให้ได้รับบทเล็กๆ แต่ก็ เพราะบทเล็กๆที่เธอได้รับก็ค่อยๆทำให้เธอมีชื่อเสียง และแฟนๆมากขึ้น
เรื่องนี้จึงส่งกระทบต่อเธอและบริษัทที่สร้างเธอมา อย่างชัดเจน

หลังจากเงียบไปครู่หนึ่ง กมิดาพูด “พี่ซวี่ เป็นความ ผิดของฉันเอง” เธอเปิดปากยอมรับความผิดแต่โดย ดี “ครั้งหน้าฉันจะระวังให้มากกว่านี้ จะไม่ให้เรื่องแบบนี้ เกิดขึ้นอีก”

พี่ซวี่มองเธอสักพักก็ยิ้มอย่างเย็นชา “เธอยังคิดว่าจะ มีครั้งหน้าอีกหรอ?”

“กมิดา เธอคิดว่าเธอจะสามารถปิดตายเรื่องในอดีต ได้หรอ จะไม่มีใครรู้เรื่องเรื่องเน่าๆของเธองั้นหรอ” ฉัน ให้โอกาสเธอแล้ว แต่เธอก็ไม่รักษามันไว้ เธอพาตัวเอง ออกไปตายแล้วกลับมาขอร้องฉันให้ช่วย เธอกำลังเล่น ตลกอะไรอยู่?

“ไม่ใช่นะคะพี่ซวี่ ฉันไม่คิดว่าจะเจอปาปารัสซี่อยู่ข้าง นอก…” กมิดายังคงพูดอย่างร้อนรน “ฉันขอบคุณพี่ซ วี่มากที่เชื่อใจและคอยสอนฉัน จนเป็นนักแสดงที่ดีได้ หลังจากนั้น…”

คำพูดที่เหลือกลับหยุดไว้ที่ริมฝีปากแดงของเธอ

พี่ซวี่พูดแทรกขึ้นมาอย่างไม่สนใจ “หลังจากกลับมา จากถ่ายหนัง ใช่ไหม”

เธอไม่รอฟังคำตอบของกมิดาอีกต่อไป เธอเปลี่ยน สีหน้าเป็นโกรธจัดและพูดด้วยถ้อยคำที่โหดร้าย “กมิดา หลังจากนี้เธอก็แก้ปัญหาของตัวเองไปแล้วกัน ฉัน และบริษัทจะไม่ยุ่งเรื่องของเธออีก และถ้ามีคราวหน้า เธอสมควรที่จะต้องถูกแบน ”

คําพูดทิ่มแทงนั้นทำให้กมิดาถึงกับกัดริมฝีปากและ ตัวสั่น