บทที่ 2 เพื่อนรักของฉัน “จันทร์สุดา”

“คุณผู้หญิง คุณไม่จำเป็นอธิบายอะไรให้ผมฟัง ชายคนนั้นจ้องมาที่กมิดา พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาแฝง ไปด้วยความขี้เกียจ สักพักมือใหญ่ก็คว้ากล่องถุงยาง อนามัยจากชั้นวางของข้างๆ จากนั้นก็รีบไปจ่ายเงินที่ เคาน์เตอร์ชำระเงิน

เมื่อชำระเงิน เธอสังเกตเห็น กล่องถุงยางอนามัยยี่ห้อ ดังสัญชาติญี่ปุ่น ไซส์ใหญ่

“ทั้งหมดคิดเป็นเงิน 220 หยวนค่ะ

“เอ่อ! ฉัน ฉันแค่อยากจะซื้ออันนั้นหน่ะค่ะ…”กมิดา พูดพร้อมทั้งชี้ไปตรงนั้นอย่างอายๆ

แท่งทดสอบการตั้งครรภ์ยี่ห้อนี้ เธอมองไปที่ป้ายที่

ติดอยู่ชัดเจนในราคา 40 หยวน

สายตาของแคชเชียร์กำลังสงสัยท่าทีระหว่างทั้งสอง คน เธอจึงสแกนบาร์โค้ดอย่างเร่งรีบ: “ทำไมคุณสอง คนถึงจ่ายเงินพร้อมกัน แถมยังเดินอยู่แถวชั้นวางของ ด้วยกันตั้งนาน อย่าบอกนะว่าคุณสองคนไม่รู้จักกัน!”

“พวก พวกเราไม่รู้จักกันจริงๆ” ภายใต้สายตาของ พนักงานแคชเชียร์ที่ดูเหมือนจะไม่เชื่อ กมิดาอยากจะ เถียง

สาวน้อยแคชเชียร์คนนั้นปิดปากหัวเราะ แค่เห็นหน้าก็รู้แล้วว่าเธอกำลังคิดอะไรอยู่

เธอทำงานอยู่ที่ร้านขายยาแห่งนี้มานานแล้ว เธอเคย เห็นคู่รักมาทุกประเภท อย่างคู่รักที่ชอบทะเลาะกันแบ บกมิดา แม้จะพูดอะไรเธอก็ไม่สนใจ

หลังจากสแกนจ่ายเงินในมือถือเสร็จ เธอรีบก้มหัวลง เมื่อคิดถึงเรื่องน่าอายก็อยากออกไปจากที่นี่เร็วๆ แต่ ใครจะรู้ในขณะที่เธอหมุนตัวออกก็ชนกับกำแพงเนื้อ แข็งๆ อย่างจัง เธอจึงถอยออกมาสองก้าว

ของที่อยู่ในมือทั้งสองก็หล่นลงมากองรวมที่เดียวกัน

ผู้ชายคนนี้อีกแล้ว เขามายืนข้างๆเธอตั้งแต่เมื่อไหร่

อย่างไรก็ตามในสถานที่แบบนี้ก็น่าอายเกินไป แต่กมิ ดาไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย เธอรีบหยิบโทรศัพท์มือถือ และของที่ร่วงบนพื้น พร้อมทั้งดึงหมวกลงและรีบหนี จากไป

แคชเชียร์สาวเฝ้ามองกมิดาวิ่งไปจากทางด้านหลัง และเห็นใบหน้าแสนเย็นชาของชายที่ถือกล่องถุงยาง อนามัยยืนอยู่ข้างๆ เธอก็อดไม่ได้ที่พูดบางอย่างอย่าง เปิดเผยด้วยน้ำเสียงจริงจัง “คนวัยหนุ่มสาว มักจะ ทะเลาะกันเพราะไม่สามารถทำให้ภรรยาผ่อนคลายตัว เองได้และคิดว่าตัวเองเป็นผู้ควบคุม”

“โป้ก!” เมื่อกมิดามาถึงหน้าประตู ได้ยินคำพูดของ เธอ ก็ปิดไปที่หน้าผากที่ถูกชนเมื่อครู่ พร้อมทั้งใบหน้าที่ผิดหวัง

ก็เพิ่งบอกไปไงว่าไม่รู้จัก !

ดวงตาลึกล้ำของชายคนนั้น มองตรงไปประตูที่กมิดา ยืนสั่นเทาอยู่ เผยให้เห็นรอยยิ้มเหยียดยาวยึดกับริม ฝีปากเรียวบาง

หลังจากแท็กซี่มาถึงที่มูนไลอพาร์ทเมนต กมิดาก็รีบ จ่ายเงินและลงจากรถ

ที่นี่เป็นอพาร์ทเมนต์ที่บริษัทจัดเตรียมไว้ให้จันทร์ สุดา เพื่อความเป็นส่วนตัวของศิลปินจึงเน้นเลือกสภาพ แวดล้อมที่เป็นส่วนตัวและหรูหรา ที่แห่งนี้กมิดารู้จักดี ในมือเธอยังมีกุญแจที่จันทร์สุดามอบให้อีกด้วย

หลังจากขึ้นลิฟต์ไปถึงห้องอพาร์ทเมนต์ กมิดาก็เปิด ประตูเข้าไป

หลังจากได้ยินเสียงเปิดประตู หญิงสาวที่ดูสดใสใน ชุดนอนผ้าไหมก็รีบเดินมาหาเธอ อาจเป็นเพราะใบหน้า นั้นสวมหน้ากากอยู่จึงมองไม่เห็นสีหน้าของเธอ จันทร์ สุดาหมุนตัวไปยืนข้างกมิดาพร้อมทั้งทักษะการแสดง ของเธอ และน้ำเสียงอันแสนจะอบอุ่น “เหยียนเหยียน หนาวไหม?”

“พี่สาวสุดที่รักจันทร์สุดา ข้างนอกหิมะยังตกอยู่เลย เธอถามฉันว่าหนาวไหมงั้นหรอ? ” น่าหัวเราะสิ้นดีกมิดา ที่ถูกเธอถามด้วยประโยคสั้นๆ และยื่นแท่งตรวจครรภ์ให้เธอ “รีบไปลองเถอะ จริงๆแล้วฉันยังก็ไม่คาดหวังให้ มีหรอกนะ”

ถึงอย่างไรเสีย จันทร์สุดาเพิ่งจะได้รับรางวัล เกียรติยศจากภาพยนตร์ที่เธอแสดง เส้นทางในวงการ ของเธอยังอีกยาวไกล ถ้าข่าวการตั้งครรภ์ของเธอออก ไปตอนนี้ก็ไม่รู้ว่าจะมีผลกระทบต่อตัวเธอมากขนาด ไหน

สายตาของจันทร์สุดามองค้อนและพูดกับเธออย่างไม่ พอใจ “เหยียนเหยียนนี่เธอพูดอะไรของเธอ ฉันหวังว่า ฉันจะท้อง เพราะฉันอยากให้คนที่ฉันรักดีใจ ช่างเถอะ ฉันไม่อยากเถียงกับเธอแล้ว ฉันจะเข้าไปลองในห้องน้ำ ก่อน”

กมิดาละจันทร์สุดาเป็นเพื่อนกันมานาน เธอรู้ดีว่าสิ่งที่ เธอพูดเป็นเพียงการเล่นตลก ไม่ใช่เรื่องสำคัญที่ต้องมา ใส่ใจ

กมิดาเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะและเดินเข้าห้องครัวเพื่อ ต้มน้ำร้อน

เพิ่งจะต้มน้ำร้อนเสร็จ เธอก็นำแอปเปิ้ลออกมาล้าง ก็ มีเสียงกริ่งหน้าประตูดังขึ้น นี่ก็ดึกมากแล้วใครกันที่มา เคาะประตู กมิดาเดินไปที่หน้าประตูใหญ่ มองลอดผ่าน ประตูแมว เมื่อเห็นคนมาเยือนชัดๆแล้วก็ตกใจเล็กน้อย

ภุชงค์ ? หรือว่าเขาถามจันทร์สุดาว่าฉันอยู่ที่ไหนงั้น หรอ จันทร์สุดาถึงให้ที่อยู่อพาร์ทเมนต์กับเขา