บทที่ 10 รถหรูคอยรับส่ง

ปริพลที่ยืนอยู่ในท่ามกลางหมู่นักข่าว ไม่มีใครยอม ถอยแม้แต่ครึ่งก้าว ปริพลพยายามเดินออกไปอย่าง ยากลำบาก เขาบังเอิญเห็นธนิดาที่กำลังข้ามถนนมา จากฝั่งตรงข้าม คิ้วเขาเริ่มขมวดแน่น

ถูกพวกนักข่าวรุมยังพอว่า แต่ถ้าเกิดคุณยายของเขา เข้าใจผิดล่ะก็ต้องลำบากแน่ๆ

สีหน้าของปริพลเริ่มซีดลง น้ำเสียงเยือกเย็นที่แฝงไป ด้วยความโมโห “ผมขอพูดอีกครั้ง หลีกทาง!”

น้ำเสียงอันแสนเยือกเย็นกระจายออกไป ทำให้นัก ข่าวกลุ่มนั้นเริ่มถอยออก

เขาไม่รอให้กมิดารู้สึกตัว ปริพลคว้าข้อมือเย็นของ

เธอและก้าวเท้าออกไปเพื่อบีบให้นักข่าวหลีกทาง

เขาเดินออกไปไม่กี่ก้าวก็ถึงจุดที่รถเขาจอดไว้ริมถนน เขาผลักกมิดาไปนั่งในรถแล้วกระแทกประตูปิด

เขาหันมองไปรอบๆ ก็เห็นคุณยายของเขามองมาด้วย สายตาอันน่าสงสัย ปริพลรีบพาร่างสูงของตัวเองยืน บังหน้าประตูรถ

“คุณยายครับ คุณยายมาทำอะไรที่นี่ตอนนี้?”

“โอ้ ฉันน่ะหรอ ฉันผ่านมาทางนี้พอดีน่ะ”
ขณะที่เธอตอบไปแบบโกหก สายตาของคุณหญิง แก่ตระกูลพิชารัตน์ก็มองผ่านหน้าต่างที่ปิดเพียงครึ่ง เดียวเข้าไปยังภายในตัวรถ ใบหน้าพึงพอใจเต็มไปด้วย ความสงสัย “ปริพลอา…เมื่อกี้ยายเพิ่งเห็นแกพาใครขึ้น รถไป นั่นใครหรอ?”

สถานการณ์ตอนนี้ต้องแกล้งโง่ถึงจะดี

“เป็นแค่ลูกค้าคนหนึ่งน่ะครับ” เขาอธิบาย

ปริพลเริ่มเห็นนักข่าวกำลังมาทางที่เขาอยู่ เขาจึง รีบคว้ากุญแจเพื่อจะขับหนีออกไป “ยายครับตอนนี้ที่ บริษัทกำลังยุ่ง ผมต้องออกไปจากที่นี่ คุณยายกับคุณ แม่บ้านขับรถกลับบ้านปลอดภัยนะครับ”

เขาไม่พูดอะไร พาร่างสูงเข้าไปในรถ

เสียบกุญแจอย่างเร่งรีบ สตาร์ทเครื่องและเหยียบคัน เร่งออกไป

เขาขับออกไปโดยไม่รอการตอบสนองจากผู้คน

คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์ใช้เวลาไปสามวิในการ เรียกสติ ภาพรถสีเทาหรูหราที่ขับไกลออกไป ซึ่งยังคง เหลือเป็นเงาในดวงตาเธอ

นักข่าวกลุ่มใหญ่ยังคงอยู่ขวักไขว่รอบๆตัวเธอ ทั้งยัง ถ่ายรูปทะเบียนรถหรูที่ขับออกไปอย่างบ้าคลั่ง
“ผู้ชายคนนี้เป็นใครกันแน่รถของเขาเป็นรุ่น LykanHypersport ที่ผลิตมาอย่างจำกัด”

“หรือว่าผู้ชายที่ยืนข้างกมิดาเป็นไฮโซ”

“เอ๋ พวกคุณไม่คิดว่าทะเบียนรถ 888 ของเขาคุ้นๆ บ้างหรอ”

ความเห็นนักข่าวที่อยู่รอบตัวเธอ ทำให้คุณหญิงแก่ ตระกูลพิชารัตน์คิดภายในใจ “กมิดา ? หรือครอบครัว เธอเป็นเศรษฐี”

ซึ่งไม่จำเป็นต้องพูดถึงความร่ำรวยของหลานชายเธอ “ปริพล”

ว่าแต่ว่ากมิดาเป็นใคร?

คุณหญิงแก่ตระกูลพิชารัตน์คิดแล้วครุ่นคิด จึงพูดกับ คุณแม่บ้านอย่างระมัดระวัง “แวด ไปเช็คดูว่าคนที่ชื่อ กมิดาเป็นใคร ?”

“รับทราบค่ะ นายหญิง”

ปริพลคอยมองสถานการณ์ด้านหลังผ่านกระจก รถ จนกระทั่งเริ่มมองไม่เห็นนักข่าว เขาก็เริ่มชะลอ ความเร็วลง และขับรถในท้องถนนอย่างช้าๆ
แต่ทว่าร่างบางที่นั่งอยู่ข้างๆเขายังคงตัวสั่น เห็นได้ ชัดว่าเธอยังไม่ดีขึ้น

“ไม่เป็นอะไรแล้วใช่ไหม” เสียงเย็นๆของเขาเต็มไป ด้วยความเป็นห่วง จนกระทั่งปริพลเปิดแอร์ภายในรถ

กมิดาส่ายหัว ดูเหมือนว่าภาพและคําถามนักข่าวเหล่า นั้นยังคงติดตาเธออยู่ เธอพยายามกัดเล็บเพื่อระงับ ความสั่นไหวภายในจิตใจ

บทบาทที่เธอได้รับเป็นที่รักของผู้ชม เป็นที่กล่าวขาน ในวงการสื่อ แต่ตอนนี้กลับถูกพวกเขากล่าวหา

ตราบใดที่ยังเป็นข่าวพวกเขาจะพยายามสืบหา รวบรวมข้อมูลเก็บไว้ ไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรที่เกี่ยวข้อง ไม่ว่าจะอธิบายไปเท่าไหร่พวกเขาก็ไม่รับฟัง

ปริพลมองไปที่เธอและเริ่มเปิดปากพูด “คุณควรรู้นะ ว่านี่คือวงการบันเทิง”

หากคุณรับมันไม่ได้ คุณก็จะถูกกำจัด

“ก็จริง…นี่คือวงการบันเทิง” กมิดาหัวเราะด้วยน้ำ เสียงเยือกเย็นและหมดหนทาง

ถ้าก่อนหน้าไม่ได้ปริพลเข้ามาช่วยไว้ เธออาจจะ ทำตัวน่าเกลียดต่อหน้าพวกนักข่าวก็ได้ ดังนั้นเธอจึงหัน ไปขอบคุณด้วยความจริงใจ “ขอบคุณสำหรับการช่วย เหลือของคุณ”
ปริพลมองตรงไปข้างหน้าและถาม คุณจะไปไหน

“ไปไหนดีล่ะ”

หากกลับไปอพาร์ทเมนต์เธอคงได้แต่นอนหลับ ถ้า เกิดเหตุการณ์ฉุกเฉินเธอคงต้องเอาแต่ซ่อนตัวอีกครั้ง นักข่าวก็ต้องคิดว่าเรื่องทั้งหมดเป็นเรื่องจริง

กมิดาคิดไม่ถึงสองวิก็ตอบกลับไป “รบกวนคุณชาย ไปส่งฉันที่ บีไวส์