ตอนที่ 2 สไตล์ที่สม่ำเสมอ

ปลายนิ้วที่เย็นเฉียบทำให้มู่เฟยเอ๋อร์กระสับกระส่าย

ไปทั้งตัว

“ไม่……”เธออยากที่จะปฏิเสธการช่วยเหลือของฟู่ฉิง เทียน ไม่อยากให้มือที่แตะต้องคนอื่นมาแล้วของเขามา แตะตัวต้องตัวเธอ

การปฏิเสธของมู่เฟยเอ๋อร์ทำให้ฟู่ฉิงเทียนมองลงต่ำ

ผู้หญิงที่ปกติจประพฤติตัวดีและเชื่อฟังเขากลับไม่ เชื่อฟังเป็นครั้งแรก เขาจึงแสดงออกไปอย่างเย็นชา

“มู่เฟยเอ๋อร์ เธออยู่กับฉันมาสามปีคงจะรู้ว่ามือของ ฉันผ่านอะไรมาบ้าง อย่ามาเล่นกับฉัน ฉันไม่ได้มีความ อดทนมากกับความขี้เอาแต่ใจของเธอนะ”

พูดจบ เขาก็ก้มลงมาจูบพร้อมกับลงโทษเธอ

“คืนสุดท้ายแล้ว อย่าทำให้ฉันผิดหวัง”

คำพูดที่ไร้อารมณ์ ทำให้เธอรู้สึกหดหู่และตกลงไปสู่ ห้วงลึก

เช้าวันรุ่งขึ้น

มู่เฟยเอ๋อตื่นมาพร้อมกับความตกใจ ข้างๆตัวเธอนั้นมี เพียงผ้าปูที่นอนที่ยับและอ้างว้าง
เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าฟู่ฉิงเทียนไปตั้งแต่เมื่อไร

บนหัวเตียงมีนามบัตรบริษัทย้ายบ้านพร้อมกับ ข้อความที่วางเอาไว้

“รีบเคลียร์ของแล้วก็รีบย้าย”

คำพูดที่เรียบง่าย ก็คือสไตล์ที่สม่ำเสมอของเขา คือ การกระทำที่ที่เขาทำกับมู่เฟยเอ๋อร์

ดูร่องรอยบนเรือนร่างของตัวเอง ในใจของมู่เฟยเอ๋ อก็เต็มไปด้วยความอ้างว้างที่ไม่สามารถอธิบายได้

ถอดเสื้อผ้าออกอย่างกระตือรือร้น ถือกางเกงขึ้นมา อย่างไม่สนใจ

ในโลกนี้ ฉันคิดว่าคงจะแต่ฟู่ฉิงเทียนเท่านั้นแหละที่

สามารถเปลี่ยนไปได้โดยที่สีหน้าไม่มีเปลี่ยนเลย!

ได้แต่เก็บความรู้สึกไว้ในใจ มู่เฟยเอ๋อร์ก็เริ่มเก็บของ ของตัวเอง

ฟูฉิงเทียนต้องการให้ผู้หญิงคนใหม่เข้ามาอยู่ งั้นห้อง นี้คงจะเหลือของชิ้นเล็กชิ้นน้อยของเธอเอาไว้ไม่ได้

มู่เฟยเอ๋อร์รู้นิสัยของเขาอย่างดี ก็ไม่ได้ต้องการที่จะ ให้การจากไปของเธอสำคัญในสายตาของเขา

อยู่ด้วยกันดีๆก็จากกัน เหมือนกับช่วงนี้ที่คิดว่าความรู้สึกตัวเองใช่และวาดรูปเติมเต็มในวงกลม

รอย้ายไปคอนโดใหม่ กลางคืนก็กลับมาแล้ว

มู่เฟยเอ๋อร์กำลังนอนพักผ่อนพักผ่อนด้วยความ เหนื่อยล้า แต่ด้วยสภาพแวดล้อมที่แปลกตาทำให้เธอ นอนไม่หลับทั้งคืน

ในรุ่งเช้า มู่เฟยเอ๋อร์มาถึงสนามบินพร้อมขอบตาที่ดำ คล้ำ

หอควบคุมการบินสูง 118 เมตร คือที่ทำงานของเธอ

หอควบคุมการบินแห่งนี้ล้อมรอบด้วยหน้าต่างสูงจาก พื้นจรดเพดาน ที่มองเห็นสนามบินฝูซานได้ชัดเจน

ในฐานะผู้ที่ควบคุมการจราจรบนฟ้า ที่อาคารสนาม บินคุณต้องใส่ใจกับลำดับการจราจรและมีสมาธิสูง

มาเฟยเอ๋อร์ชงกาแฟสามแก้วและดื่มกระทิงแดงสอง กระป๋อง ซึ่งทำให้รู้สึกกระฉับกระเฉงขึ้น

“ติ๊ด ติ๊ด” เสียงดังเข้ามาจากอุปกรณ์วิทยุ

“สายการบินหยางหาง 518 เรียกหอฝูซาน” เสียงต่ำ ทุ้มของผู้ชายดังออกมา
เสียงออกอากาศดังและชัดเจนทุกถ้อยคำ

มู่เฟยเอ๋อร์ได้ยินเพียงวิเดียวก็รู้ว่านี่เป็นเสียงของฟู ฉิงเทียน และเมื่อได้ยินดังนั้นก็ทำให้หัวใจของเธอเต้น รัว

“เชิญเข้ามา” มู่เฟยเอ๋อร์ควบคุมอารมณ์ของเธอและ รักษาเสียงให้สงบนิ่ง

“ 518 ขออนุญาตลงจอด” เสียงฝั่งตรงข้ามเป็นปกติ

“กระแสลมบนพื้น 50 องศา ทางพิเศษ 01 สามารถลง จอดได้”

มู่เฟยเอ๋อร์ถือไมค์ไร้สายไว้ในมือของเธอและจ้อง มองไปนอกหน้าต่างที่เครื่องบินสีขาวที่กำลังบินลงมา จากท้องฟ้า

“ยินดีต้อนรับกลับมา หยางหาง 518 “ เธอพูดด้วย เสียงต่ำ

ยินดีต้อนรับกลับมา ฟู่ฉิงเทียน

หลังจากเสร็จงาน หัวหน้าก็ส่งข้อความเข้ามา แจ้ง ว่าในวันนี้จะมีพนักงานเก่าคนหนึ่งเข้ามาที่บริษัทหยาง เฉิงแอร์ไลน์ ดังนั้นให้พนักงานที่กำลังว่างอยู่ทุกคนไป ต้อนรับ
มู่เฟยเอ๋อร์ที่พึ่งมาถึงล็อบบี้ เห็นฟู่ฉิงเทียนที่ใส่เครื่อง แบบสีขาว ดูมีเสน่ห์ดึงดูดผู้คนกำลังยืนอยู่แถวหน้าจาก ไกลๆ

ข้างหลังเขามีแอร์โฮสเตสและสจ๊วตที่ต่อแถวเรียง รายกันอยู่ ทำให้เกิดเป็นภาพที่สวยงาม

มองไปที่ผู้หญิงที่แต่งหน้าอย่างละเอียดอ่อนข้างฟู่ฉิง เทียน มู่เฟยเอ๋อร์รู้สึกว่าในหัวว่างเปล่า—-

พนักงานที่กลับมา ทำไมถึงเป็นเธอ?

หัวหน้าขึ้นพูดบนเวที “นี่คือมู่ชิงหรง แอร์โฮสเตสคน ใหม่ของสายการบิน 518 ของพวกเรา เธอเป็นพนักงาน ต้อนรับบนเครื่องบินในต่างประเทศมาหลายปีแล้ว มี ประสบการณ์การเป็นแอร์โฮสเตสมาแล้วมากมาย ครั้งนี้เธอตั้งใจกลับมามีส่วนร่วมกับหยางหาง ทุกคน ต้อนรับ!”

ข้างล่างเวทีมีเสียงปรบมือมากมาย มีเพียงมู่เฟยเอ๋อร์ ที่ไม่ขยับเขยื้อนใดๆ

มู่ชิงหรงมองไปที่มู่เฟยเอ๋อร์จากนั้นเธอก็ยิ้มและกลับ ไปมองทุกคน “กลับมาที่บ้านเกิด สนามบินก็ยังคงเป็น สนามบินเดิม ผู้คนก็ยังเป็นคนที่คุ้นเคย”

เธอหยุดพูดไปชั่วครู่ แล้วหันมาหาฟู่ฉิงเทียนพร้อม กับจับมือเขา “หวังว่าหลังจากนี้ที่ได้ขึ้นบินกับฉิงเทียน จะได้มีความสุขกับทุกคนนะคะ”
ความสนิทสนมและจับมือกันของพวกเขา ในสายตา ของมู่เฟยเอ๋อร์นั้นรู้สึกเจ็บ

หัวใจของเธอเหมือนโดนฉีกครั้งแล้วครั้งเล่าด้วยมือคู่ นั้น จนเกินจะทนไหว

เธอพยายามเข้มแข็ง ควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้และ มองไปที่ฟู่ฉิงเทียน

แต่สิ่งที่ชายคนนั้นพูด กลับบดขยี้ความคิดสุดท้ายใน ใจของเธอลง

“ผมอยากจะบอกทุกคนว่า ชิงหรงไม่ได้เป็นเพียงแค่ พนักงานต้อนรับบนเครื่องบินโดยสาร 518 เท่านั้น แต่ ยังเป็นคู่หมั้นของผมที่รักกันมาเจ็ดปีแล้วอีกด้วย”