ตอนที่ 8 สูญเสียและเริ่มต้น

คนนอกเช่นหล่อนกําลังสั่นเทา บทสนทนาเดือดระอุนี้ทำเอา อยากแทรกหนีไปเสียตอนนี้ หล่อนกลายเป็นสาเหตุให้พ่อลูก ต้องทะเลาะกัน มันไม่ควรเลย ดูท่าแล้วเขาคงเกลียดหล่อนมาก ทั้งสีหน้าแววตายามมองมาราวกับจะฆ่าแกงกันเสียอย่างนั้น

“นี่พ่อไล่ผมเหรอ”

“ใช่!”

“แต่ผมเป็นลูกพ่อนะ!”

“ลูกที่ไม่เคยเห็นหัวพ่อแกเลย เห็นแต่อย่างอื่นดีกว่าพ่อ แก เคยสนใจด้วยเหรอว่าฉันจะเป็นตายร้ายดียังไง แกเคยโผล่หัว มาเหรอ จนวันที่ฉันบอกจะยกสมบัติให้คนอื่นแกถึงได้กลับมา เฝ้าสมบัติอยู่นี่ไง!”

“พ่อดูถูกผมเกินไปแล้ว” เขาตัดพ้อเสียงเครือ

“ฉันก็ดูแกถูกอยู่นี่ไง ถูกต้องทุกอย่าง ฉันปล่อยแกมานาน มากแล้ว ถ้าแกคิดว่าผู้หญิงของแกสำคัญกว่าพ่อก็ไสหัวไปเสีย!”

คนเป็นลูกไม่อาจทานทน ไม่มีครั้งไหนร้ายแรงเท่านี้อีกแล้ว มันเจ็บที่ถูกพ่อประณามเช่นนี้ เขาอาจเผลอไผลไปกับเรื่องอย่าง ว่า แต่ใช่ไม่สนใจบิดาตนเอง แค่เพียงไม่แสดงออก ให้เด่นชัด เท่านั้น ทุกสิ่งทุกอย่างเกิดขึ้นเพราะคนคนเดียว ผู้หญิงที่ชื่อศศิ รญาคือต้นเหตุของเรื่องนี้
เขาตวัดสายตามอง นัยน์ตาราวมีเปลวไฟ คนตัวเล็กซะงัก สบตาเขาร่างกายสั่นเทาด้วยความหวาดกลัว ทำไมแววตาชาย คนนี้ถึงดุดันนัก

“ตกลงเธอจะมานอนกับฉัน หรือมานอนกับพ่อฉันกันแน่! ชายหนุ่มตวาดถาม

คนฟังตาโต เส้นขนในกายลุกชัน ความกลัวหมดสิ้น เหลือแค่ เพียงความโกรธ กล้าดียังไงดูถูกกัน เขารู้จักหล่อนดีพอแล้วนั้น เหรอ ถึงหล่อนต่ำต้อย แต่ไม่ได้หมายความว่าไร้ค่า ไร้ศักดิ์ศรี มือบ้างจ้างขึ้นตามสัญชาติญาณ

เพียะ!

ชายหนุ่มหน้าหันตามแรง มันไม่ได้เจ็บปวดมากนัก แต่ทว่ามัน ทำให้เขารู้สึกราวกับมีไฟแผดเผา คนที่ตัวเองเกลียดมาตบหน้า มันสุดแสนคับแค้น

“กล้าดียังไงเอามือสกปรกมาตบหน้าฉัน!”

คนตบมองมือตนเองกายสั่นเทาด้วยความกลัว หล่อนไม่ได้ ตั้งใจ มันเป็นเพราะอารมณ์ชั่ววูบเท่านั้น

“ฉะ… ขะ…ขอ” หล่อนไม่ทันได้พูด ร่างสูงใหญ่กำลังก้าวเข้า

มาใกล้

ศศิรญาตระหนกรีบถอยหลังด้วยความหวาดกลัว ธานุภาพ เห็นท่าไม่ดี

“หยุดสิ่งที่แกกำลังคิดจะทำเดี๋ยวนี้เจ้าธานต์ แกผิดเองไม่ใช่ไงที่ดูถูกอื่นสมองแกมีแต่เรื่องหว่างหรือคิดมาแค่มันสมควรแล้วโดนความฉันว่าแค่มันยังน้อยเสีย

ธานต์เมธาโกรธจนแน่นในอก ตวัดสายตามองบิดา ก่อนจังหวะเผลอเรียวโซฟา

ว้ายหญิงสาวร้องเสียงหลง

เธอคงแล้วไหม ผู้หญิงอย่างฉันใช้มือเดียวกระชากร่วงอยู่แล้ว จบแค่เชิญโอ๋กันตามสบายเลย” ชายตัดพ้อแล้วเดินหนีออก จากบ้านไป

ธานุภาพหันมองความสงสาร เขาเองอยากจะบังคับจิตใจอยากให้ชายต้องโดนปลอกลอกจนหมดผู้หญิงอย่างศศิ รญาเขามองผิด เองอายุแล้วทำไมจะคนไม่ออก… เวลานี้บุตรชายของเขาอาจยังไม่ เห็นเพชรค่าแน่นอน

“ญา… หนูธานต์มันเป็นคนชอบการถูกบังคับสักเท่าไหร่ อีกไม่นานมันหาย หนูไม่ต้องกังวลหรอกลูก”ธานุภาพพยายามปลอบ

“ค่ะ”รับค่าแม้ในใจของหญิงสาวรู้สึกกังวลอยู่ลึกๆ

วันนี้หญิงสาวมาซื้อเสื้อผ้าที่ห้างสรรพสินค้า โดยมีสาวใช้ที่ ชื่อสอางค์มาด้วยร่างบางเดินมองรอบๆ ห้าง แต่ไม่กล้าเลือกซื้อ อะไรมากนักเพราะรู้สึกเกรงใจที่ธานุภาพจะต้องมาออกค่า เสื้อผ้าให้กับหล่อน แต่น้าสอางค์กลับจัดเสื้อผ้าให้หล่อนไม่หยุด แม้จะห้ามยังไงก็ไม่ฟัง

“คุณญาคะ ต่อไปก็ไปร้านทําผมกันค่ะ”สอางค์บอกพลางลาก หญิงสาวไป

“ไปทําไมคะ”

“อย่าสงสัยอะไรค่ะ แค่ทำตามคำแนะนำของสอางค์ก็พอ!

ไม่นานนักหล่อนก็ต้องมานั่งทำผมอยู่ที่ร้านหลังจากเสร็จจาก การทำผม สอางค์ยังคงพาหญิงสาวไปต่อที่ร้านขายเครื่อง สําอางอีก

“พอแล้วค่ะ ญาไม่ซื้อหรอกนะคะเครื่องสำอางค์แพงจะตาย!” มองเห็นป้ายราคาทำให้นึกถึงอาหารหลายมื้อเลยทีเดียว

“อย่าดื้อค่ะคุณญา ตามสอางค์มาค่ะ”สอางค์ลากหญิงสาวอีก

สุดท้ายแล้วหล่อนก็ได้เครื่องสำอางมาเพิ่มอีกจนได้ หล่อน ถอนหายใจออกมาด้วยความรู้สึกเสียดายเงิน

“เรียบร้อยแล้วค่ะ เรากลับกันได้แล้วค่ะ”สาวใช้ชื่อสอางค์เดินน่าหล่อนไปอีกครั้ง