ตอนที่ 2 สูญเสียและเริ่มต้น

ศศิรญามองคนพวกนั้นด้วยสีหน้าลังเล ก่อนตัดสินใจเดิน ตามพวกเขาไปเงียบๆ หล่อนมาถึงรถตู้สีขาวแล้วขึ้นนั่งมัน เคลื่อนไปตามเส้นทาง เวลาผ่านไปไม่นานรถตู้คันใหญ่เลี้ยวเข้า มาภายในรั้วบ้าน รถจอดเทียบหน้าคฤหาสน์หล่อนลงจากรถ แล้วกวาดสายตามอง ไม่อยากเชื่อเลยจริงๆ ว่ายายรู้จักเศรษฐี สํารวยขนาดนี้ ศศิรญาเริ่มหวั่นใจเสียแล้ว

“เชิญด้านในครับ” บอดี้การ์ดเขาบอกแล้วผายมือ หล่อนพยัก หน้าแล้วก้าวตาม

หญิงสาวเดินไปตามทางหินอ่อนที่ถูกขัดทำความสะอาดอย่าง ดีจนเป็นมัน สองเท้าก้าวเดินตามและหยุดที่ห้องรับแขก หล่อน ยืนหน้าห้องไม่กล้าก้าวเข้าไป มองเห็นชายชรานั่งรออยู่ก่อนแล้ว

“เข้ามาสิ”

หล่อนก้าวเข้ามาแล้วทรุดลงพับเพียงกับพื้น ไม่อยากนั่งโซฟา ราคาแพง ให้เลอะ หล่อนเกรงถูกตำหนิ

“นั่งบนโซฟาเสียสิ จะนั่งกับพื้นทำไม” ชายพิการบอก

“ค่ะ” หล่อนรับค่าแล้วทำตาม

เขาซ้อนสายตามองหล่อนแล้วถอนหายใจออกมาเฮือกใหญ่ มันเป็นความรู้สึกสงสาร รู้สึกผิด และเสียใจ ทุกอย่างเป็นเพราะ เขา ทำให้ศศิรญาพบชีวิตอันแสนอาภัพเช่นนี้
“ฉันชื่อธานุภาพ” ชายพิการยิ้มบางๆ ไม่อยากให้อีกฝ่ายเกร็ง “เธอคงสงสัยใช่ไหมว่าฉันพาเธอมาที่นี่ทำไม

คนถูกถามพยักหน้าช้าๆ

“ยายอิ่มเป็นผู้มีพระคุณของฉัน ยายอิ่มเป็นคนช่วยชีวิตฉันไว้ จากอุบัติเหตุ ฉันอยากจะตอบแทนยายอิ่มแต่ยายอิ่มไม่ต้องการ จนกระทั่งยายอิ่มโทรมาหาฉัน และอย่างที่เธอเห็นยายอิ่ม ต้องการให้ฉันดูแลหลานสาวให้” ธานุภาพบอกความจริงให้ หญิงสาวฟัง

ริมฝีปากเม้มแน่นเพื่อพยายามกลั้นน้ำตาไว้ไม่ให้มันไหลออก มา มือบางสั่นเทาด้วยความรู้สึกเจ็บปวด ทำไมยายไม่บอก หล่อนสักคำว่าเป็นอะไร ทำไมยายถึงได้ใจร้ายแบบนี้

“เธออย่าโกรธยายเลยที่ไม่บอกความจริงกับเธอ เรื่องราว ต่างๆ บางครั้งมันซับซ้อนเกินกว่าจะอธิบายได้ แต่สิ่งเดียวที่เธอ ควรรู้ศศิรญา ยายอิ่มรักเธอมาก

หล่อนไม่อาจอดทนเก็บน้ำตาไว้ได้อีก ใบหน้าเรียวสวยก้มลง ไหล่มนสั่นเทา พยายามเก็บกลั้นเสียงสะอื้นแต่ไม่อาจกักเก็บ หยาดน้ำตา ทำไมจะไม่รู้ว่ายายรักหล่อนมากเพียงใด แต่ที่ไม่ เข้าใจทําไมยายต้องปิดบังด้วย หล่อนรู้สึกเสียใจที่ไม่ได้ ตอบแทนพระคุณที่ยายคอยเลี้ยงดูมา

ธานุภาพมองหญิงสาวด้วยความสงสาร หล่อนคงงเจ็บปวด มากกับการจากไปของยาย เพราะเหลือยายเป็นญาติเพียงคน เดียว เขาเองคงทำอะไรไม่ได้มากกว่านี้ หล่อนดูเป็นคนเรียบร้อยเจียมเนื้อเจียมตัวและหน้าตาสะสวย ดูสะอาดตา ชั่วขณะความ คิดหนึ่งผุดขึ้นมา หากศศิรญาเป็นสะใภ้คงดี เพราะเขาไม่อยาก ได้ผู้หญิงที่บุตรชายควงอยู่ด้วยทุกวันนี้

“ศศิรญา… ฉันต้องการให้เธอมาเป็นเจ้าสาวของลูกชายฉัน” ชายชรา โพลงออกมา

หญิงสาวชะงักเงยหน้าสบตา ให้หล่อนเป็นเจ้าสาวลูกชายของ เขา เป็นไปไม่ได้หรอก เราสองคนไม่รู้จักกันเสียด้วยซ้ำไป

“หมายความว่ายังไงคะ?” หญิงสาวถามด้วยสีหน้ากังวล “ก็อย่างที่ฉันบอก ฉันต้องการให้เธอแต่งงานกับลูกชายของ

ฉัน” “คงไม่ได้หรอกค่ะ ญา… ยังไม่พร้อม แล้วอีกอย่างงานศพยาย

ญาก็ยังไม่ได้จัดการอะไรเลยค่ะ” หล่อนรีบปฏิเสธ

ไม่อยากให้เขาเสียความรู้สึก เหตุผลสำคัญคือนิสัยใจคอบุตร ชายคุณธานุภาพเป็นเช่นไรนั้นหล่อนไม่รู้ เขาอาจไม่ชอบให้ถูก บังคับก็ได้

“ฉันไม่ได้ให้เธอแต่งตอนนี้สักหน่อย ให้เธอได้เจอกับเจ้า ธานต์เสียก่อนแล้วทำความรู้จักกัน ตอนนั้นค่อยแต่งกันก็ได้

ศศิรญารู้สึกใจชื่นขึ้นมาเล็กน้อย แต่อย่างไรหล่อนก็ไม่อยาก แต่งงานกับบุตรชายเขา ในความคิดบางทีชายคนนั้นอาจคิดว่า หล่อนหมายจะจับเพราะฐานะทางบ้านเอาเสียมากกว่า แต่ทว่า หล่อนก็ไม่กล้าเอ่ยปากปฏิเสธในตอนนี้ ให้คุณธานุภาพรู้เองดีกว่า ว่าตัวหล่อนและลูกชายของเขาเข้ากันไม่ได้

“ค่ะ คุณธานุภาพ” หล่อนรับค่าเสียงแผ่ว

“ต่อไปนี้ก็อยู่ที่นี่ให้สบายใจเถอะนะ มีเรื่องอะไรก็บอกฉันได้ ไม่ต้องเกรงใจ”

“ค่ะ”

หล่อนมองคุณธานุภาพด้วยความซื่งใจ งานศพยายเขาช่วย ดูแลให้เรียบร้อยแล้ว แถมยังให้อยู่อาศัยในบ้าน คงไม่มีใคร ใจดีกับหล่อนเช่นนี้อีกแล้ว

“ตอนนี้ไปพักผ่อนเถอะศศิรญา เดี๋ยวจะให้สอางค์มันพาไปก็ แล้วกันนะ”

สอางค์สาวใช้เก่าแก่ประจำบ้าน รีบเดินออกมาตามเสียงเรียก

ของธานุภาพ สาวใช้ก้าวนำหล่อนสู่ชั้นบนของบ้าน

“ห้องนี้ล่ะค่ะ ที่เป็นห้องของคุณ” สาวใช้บอก

“ขอบคุณมากนะคะ” หญิงสาวบอกแล้วยกมือไหว้

“โอ้ย! คุณคะไม่ต้องมาไหว้สอางค์หรอกค่ะ สอางค์เป็นแค่ คนใช้”

“คนใช้ก็คนค่ะ ญายกมือไหว้เพราะพี่สอางค์อายุมากกว่าญา ค่ะ อย่าคิดมากเลยญาไม่เคยคิดว่าตัวเองจะสูงส่งกว่าใคร และ ต่อให้พี่ห้ามญาไม่ให้ไหว้พี่ยังไงญาก็จะไหว้อยู่ดีละคะ” ศศิรญา บอกความคิดตัวเองกับสอางค์ด้วยสีหน้ายิ้มแย้ม
สอางค์นึกพอใจในตัวหญิงสาว พอรู้มาว่าเจ้านายของบ้าน ต้องการอุปการะผู้หญิงคนนี้ แถมยังหมายมาดตำแหน่งว่าที่ สะใภ้ หล่อนคิดว่าบางทีอาจหยิ่ง แต่ที่ไหนได้กลับเรียบร้อย รู้จัก อ่อนน้อมถ่อมตน หากเป็นนายคนใหม่คง ใจดีกับคนใช้อย่าง พวกหล่อน

“งั้นสอางค์ขอตัวก่อนนะคะ

ร่างบางเดินเข้าไปในห้องกวาดตาสำรวจ ห้องที่ทาด้วยสีชมพู อ่อนตกแต่งด้วยม่านลูกไม้สีขาวนวล โต๊ะเครื่องแป้งสีชมพูอ่อน แม้กระทั่งตู้เสื้อผ้าและเตียงนอน มันถูกทำขึ้นมาเพื่อผู้หญิง โดย เฉพาะ ยายของหล่อนคงจะบอกกับธานุภาพไว้นานแล้วสินะเขา ถึงได้เตรียมการไว้อย่างดีขนาดนี้ ร่างบางก้าวยาวชิดริม หน้าต่างแล้วเปิดมันออกแหงนมองข้างบนฟ้า

“ถ้ายายอยู่บนนั้น…ญาอยากให้ยายรู้ว่าญารักยายมากนะ คะ” หญิงสาวเอ่ยกับท้องฟ้าราวกับต้องการให้หญิงชราได้รับรู้