ตอนที่ 5 ขอความช่วยเหลือทั้งๆที่หน้าแดง

ตอนที่ 5 ขอความช่วยเหลือทั้งๆที่หน้าแดง

ตัวฉันแข็งทื่อ แล้วก็มองหน้าครักด้วยสายตาตื่น

ตระหนก

หลังจากนั้น ฉันก็เหมือนว่าเห็นครัณคลี่ยิ้มออกมา เขา กอดฉันไว้ในอ้อมอกที่อบอุ่น แล้วก็พูดออกมาว่า “เข้าใจ แล้ว”

ห้องข้างๆของพวกเราต่างโดนเปิดออกเพื่อสำรวจ ฉัน ซ่อนอยู่ตรงหน้าอกของศรัณด้วยความกังวล

“ออกไป!”ศรัณหันหน้าไปไล่พวกเขาอย่างเย็นชา

“ขอโทษครับ! คุณศรัณ! ขอโทษจริงๆครับ!” คนพวกนั้น ได้แต่เอ่ยปากขอโทษ แล้วก็รีบปิดประตูลงทันที

ฉันถอนหายใจออกมาอย่างโล่งอก ในที่สุดก็รอดแล้ว

“เธอต้มฉันซะเละเลยนะ” ศรัณเบะปาก แล้วก็ถอยห่าง ออกจากตัวฉัน

ในตอนนี้ฉันควรจะพูดอะไรดี? ขอบคุณ หรือว่าจะด่าที่ เขาบังคับฉันมาที่นี่กัน?
ศรัณรูดซิปกางเกงของตัวเองขึ้น เหลือบมองฉันที่ เหมือนคนโง่ เขาหัวเราะและพูดว่า “ดูสภาพเธอตอนนี้น่า จะยั่วฉันไม่ขึ้นนะ

ฉันถลึงตาใส่เขาไปทีนึง แล้วก็จัดเสื้อผ้าตัวเองให้ เรียบร้อย แล้วก็นั่งลงไปบนชักโครก

ทั้งตกใจทั้งกลัว ตอนนี้สติฉันยังกลับมาไม่ครบถ้วน

“นักข่าวอย่างพวกเธอนี่ก็ใจสู้เหมือนกันเนอะ” ศรัณพูด พลางเอานิ้วลูบผมของฉัน แล้วก็พูดอย่างกังวลว่า “แล้ว ถ้าเธอโดนคนอื่นทำมิดีมิร้ายขึ้นมาจริงๆล่ะจะทำยังไง?”

ฉันเผลอโพล่งออกมาว่า “ก็โดนนายแล้ว…….” พอพูด เกือบจะจบฉันถึงรู้สึกว่ามันเป็นสิ่งที่ไม่ควรจะพูดออกไป

ใบหน้าร้อนผ่าว ฉันค่อยๆเงยหน้าขึ้นแล้วก็สบตากับเขา พอดี แสงจากไฟด้านบนของเขาแยกฉันกับเขาเอาไว้ คน นึงอยู่ในแสงสว่าง อีกคนอยู่ในมุมมืด เขาที่อยู่ใต้แสง สว่างยิ้มอย่างพอใจ ส่วนฉันที่อยู่ในมุมมืดได้แต่หน้าแดง ไปด้วยความอาย

ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไม ฉันถึงรู้สึกมีลางสังหรณ์ว่าฉันจะ สลัดเขาไม่หลุด เหมือนกับว่าเราต่างถูกลิขิตให้เข้าไปพัวพัน และทรมานซึ่งกันและกัน

ศรัณกอดฉันพร้อมเดินออกไป ก็เลยไม่มีใครกล้าถาม ถึงตัวตนที่แท้จริงของฉัน เขากอดฉันและพยายามบังใบ หน้าของฉันไว้ แม้แต่กระเป๋าที่ฉันทิ้งไว้ตอนก่อนออกไป ยังมีคนหยิบมาให้

เสียงของรถสปอร์ตที่ขับออกมา ฉันหันกลับไปมองแสง ไฟของ June club แล้วก็รู้สึกโล่งใจ

“ฉันว่าเธอไม่เขียนข่าวอะไรเกี่ยวกับJune clubจะดีกว่า นะ” ศรัณพูดออกมา

ฉันเปิดกระเป๋าของตัวเอง และก็หยิบปากกาอัดเสียง ออกมา แต่ทุกอย่างกลับหายไปแล้ว ฉันโยนปากกากลับ ลงไปในกระเป๋าอย่างท้อแท้ “ฉันเป็นนักข่าว ฉันมีสิทธิที่ จะทำให้ประชาชนได้รับรู้ความจริง”

“งั้นก็แล้วแต่เธอ” ศรัณหัวเราะเหอะๆออกมาสองที

หลังจากนั้นบรรยากาศระหว่างเราสองคนก็เริ่มอึดอัด พูดตามตรง ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะเผชิญหน้าเขายังไง

ที่จริงเขาก็มีเสน่ห์ดึงดูดฉันอย่างร้ายแรง แต่ยังไงฉันก็รู้ อยู่แล้วว่าโอกาสเรื่องเราสองคนมันเป็นไปได้น้อยมากๆ พวกเราสองคนไม่เจอกันอีกคือทางที่ดีที่สุด
“เดี่ยวเลี้ยวซ้ายทางข้างหน้านั้น ฉันจะลงตรงนั้นแหละ” ฉันชี้นิ้วไปตรงนั้น

ศรัณส่งเสียงอึมในลำคอ แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรออกมา แต่ กลับกลายเป็นว่าเขายิ่งพาฉันไปไกลกว่าเดิม

“ฉันจะกลับบ้าน” ฉันถอนหายใจ

ศรัณหันหน้ามามองหน้าฉันด้วยสายตาเย็นชา “เธอคิด ว่าใช้ฉันเสร็จแล้วก็จะกลับไปแบบนี้น่ะเหรอ?”

“พวกเราก็เป็นแค่คู่นอน” ฉันก๋เสื้อผ้าของตัวเองแน่น ไม่กล้าหันไปมองหน้าเขา

ทันใดนั้นเขาก็ยื่นนิ้วมือจับที่คางของฉัน บังคับให้ฉัน หันไปมองหน้าเขา “ฉัน ศรัณไม่เคยบังคับผู้หญิงคนไหน มาก่อน”สายตาของเขาเต็มไปด้วยความเอาแต่ใจ และ จริงใจ เขาคลี่ยิ้มออกมาแล้วพูดต่อว่า “ดังนั้น อนาคตเรา ยังอีกยาวไกล”

หลังจากนั้นเขาก็ปล่อยฉันเป็น แล้วก็มองไปข้างหน้า เหมือนเสือดาว แล้วก็เร่งความเร็วไปท่ามกลางถนนที่ว่าง เปล่า

รถค่อยๆเร่งความเร็วขึ้นเรื่อยๆ เสียงลมรอบๆก็ยิ่งดัง ฉัน รู้สึกเหมือนว่ากำลังจะขึ้นบินยังไงยังงั้น
หัวใจของฉันเต้นแรง แต่ไม่ใช่เพราะตื่นเต้นเพราะ ความเร็วของรถหรอกนะ แต่เพราะสิ่งที่ศรัณพูดกับฉัน เมื่อกี้ต่างหากล่ะ

ถนนในตอนเช้า ค่อนข้างเงียบ พอห่างออกมาเรื่อยๆก็ เริ่มห่างจากความวุ่นวาย ฉันได้ยินแต่เสียงลม เสียงลม ปนมาด้วยความกระสับกระส่ายร้อนรน ราวกับว่าตอน กลางคืนเปรียบดั่งร่มที่คอยปกป้องคนเราไว้ ให้คนเรา สามารถปลอมตัวได้โดยไม่มีใครเห็น

“อ๊าก……” ทันใดนั้นฉันก็นั่งหลังตรง แล้วก็ตะโกนอย่าง บ้าคลั่ง ระบายอารมณ์ออกมาอย่างเต็มที่ เหมือนกับว่า มันจะสามารถทำให้ฉันทิ้งความทุกข์ทั้งหมดของฉันไปได้

“พวกเราไปทะเลกันเถอะ!” ฉันหลับตาลง รู้สึกถึงลม หนาวที่พัดมาโดนใบหน้าของฉัน ทำให้คนทั้งรู้สึกปลอด โปร่ง ทั้งมึนเมา

“ได้!” ศรัณตอบรับอย่างมีความสุข

ถนนที่เงียบสงบเต็มไปด้วยเสียงเครื่องยนต์ของรถ

สปอร์ต

แล้วรถก็มาจอดที่ริมชายหาด ด้านหน้าของฉันมีแต่ ทะเลที่มืดมิด มองอะไรไม่เห็นสักอย่าง ได้แต่ได้ยินเสียงคลื่นกระทบโขดหิน ฉันถึงได้รู้ว่าเรามาถึงทะเลกัน แล้ว

ศรัณเข้ามากอดฉันจากด้านหลัง แล้ววางซบลงมาที่หัว ของฉัน ฉันไม่ขยับ เต็มใจยอมให้เขาทำแบบนี้ แล้วความ ใกล้ชิดนี้ ก็ทําให้ฉันเริ่มเพ้อฝัน

ถ้าเกิดว่าฉันเจอศรัณตั้งแต่แรก นิทานเรื่องนี้มันจะ เปลี่ยนไปไหมนะ น่าขำซะจริง ฉันพึ่งเคยเจอผู้ชายคนนี้ แค่สองครั้ง แต่กลับนึกถึงตอนแก่เฒ่าซะแล้ว

“รสชาติของเธอทำให้คนหลงใหล เหมือนลมทะเล” ศรัณก้มลงดมเส้นผมของฉัน ตอนนี้ในหูของฉันมีแต่เสียง ของเขา “ฉันชอบเธอตั้งแต่เห็นเธอครั้งแรก หลายวันมานี้ ฉันตามหาเธอมาตลอด พวกเรามาคบกันได้ไหม?”

ไม่ดี ไม่ดี พวกเราไม่เหมาะสมกันหรอก ทำไมคำพูด พวกนี้ฉันถึงพูดไม่ออกนะ ความโดดเดี่ยวของฉัน จริยะ ธรรมที่ฉันมีทำให้ฉันไม่สามารถทำให้สิ่งที่ฉันต้องการได้

“ขอโทษนะ” ฉันตอบกลับไปอย่างโหดร้าย แต่ในขณะ เดียวกัน ในใจฉันกลับรู้สึกเจ็บปวด

“ไม่เป็นไร ไม่เป็นไร” ศรัณก้มลงจูบที่คอของฉัน และลูบเส้นผมของฉันเบาๆ เสียงของเขาแหบและสั่น “ฉันจุ๊บ เธอต่อไปก็ได้

เหมือนว่าพระอาทิตย์จะขึ้นแล้ว ฉันมองดูแสงอาทิตย์ที่ ค่อยๆโผล่ขึ้นมาจากขอบทะเล

ฉันหันกลับไป จับหน้าของศรัณไว้ แล้วก็จูบลงไปที่ริม ฝีปากของเขา