บทที่6 เขาให้ความสนับสนุนเธอ

บทที่6 เขาให้ความสนับสนุนเธอ

ตามองเห็นมือของถังหซิวนี้ กำลังจะตบลงที่หน้า โล่เฟยเอ๋อ หลับตาจากจิตใต้สํานึก

เธอสามารถรู้สึกได้ชัดเจนถึงลมแรงที่พัดมาจากมือของจังหว

แต่ทว่า ความเจ็บปวดในจินตนาการยังไม่ได้เกิดขึ้น แต่กลับ กลายเป็นเสียงความเจ็บปวดที่คุ้นเคย

นั้นคือถังหซิวฉี… โล่เฟยเอ๋ออึงไปหลายวิ ลืมตาขึ้น ก็เห็นมือ ของถังหซิวฉีที่ตบหน้าเธอถูกอีกมือหนึ่งจับไว้แน่น

มือนั้นสะอาดและสวยงามจนไม่อาจพรรณนาได้ สายตาของโล่ เฟยเอ๋อหยุดอยู่ที่มือนั้นหลาย ถึงละสายตาจากมือข้อมือขาวๆ ของอีกฝ่าย เป็นใบหน้าที่ตกใจของซูซี

แต่ไหนแต่ไรมาหน้าเขาไร้ความรู้สึก บัดนี้เต็มไปด้วยความเยือก เย็นที่ไม่อาจคาดเดาได้ ในตาคือเปลวไฟแห่งความโกรธ

ซูซีมู่เหมือนกับไม่เห็นสายตาของโล่เฟยเอ๋อ เขาหรี่ตามองไปยังถังหซิวฉี ในสายตามีอันตรายของความหยิ่งผยอง “คุณจะตบเธอเหรอ”

ไม่รู้ว่าถังหซิวฉีถูกรูปร่างหน้าตาของซูซีฟูทำให้ตกใจ หรือว่าถูก ซูซีฟูทำให้ตกใจ เขาจ้องเขาอย่างตะลึง ไม่มีการตอบสนอง

สายตาของซูซีฟูฉายประกายความรังเกียจ จากนั้นตอนที่ทุกคน ไม่มีการตอบสนอง ก็สะบัดข้อมือของถังหซิวฉีทั้งอย่างแรง

อารมณ์นั้น เหมือนกับสลัดขยะอะไรที่ทำให้เขารู้สึกขยะแขยง

แรงเยอะมาก การกระทำสะเพร่า ถังหซิวฉีถูกเขาสะบัดไปที่ ประตูห้อง หัวกระแทกกับประตูห้อง เสียงดัง ปัง’เสียงหนึ่ง

และในช่วงเวลานี้ กู้ชิงหลันที่ไปเอาเสื้อคลุมที่ระเบียงกลับเข้า มา เห็นฉากนี้พอดี เขาจึงรีบวิ่งไปประคองตัวถังหซิวฉีขึ้นมา “ห ซิวฉี เธอเป็นอย่างไรบ้าง

“ชิงหลัน , เฟยเอ๋อบอกว่าฉันแย่งคุณไปจากเธอ เธอร่วมมือกับ คนอื่นรังแกฉัน…” ถังหซิวฉีหดตัวเข้าไปในอ้อมกอดของกู้ชิง หลัน ร้องไห้ออกมาอย่างทุกข์ใจ
กู้ชิงหลันตบทีหลังเธอเบาเบา ให้กำลังใจเธอ จ้องมองซูซีฟูและ โล่เฟยเอ๋ออย่างโกรธเคือง “โล่เฟยเอ๋อ ฉันไม่ได้เป็นอะไรกับเธอ ทั้งหมดก็คือเธอคิดเองเออเอง เธอปฏิบัติกับหซิวฉีแบบนี้ ทำให้ ฉันโกรธมากจริง ๆ

ไม่ได้เป็นอะไรกันเหรอ คิดเองเออเองเหรอ

โล่เฟยเอ๋อมองกู้ชิงหลันอย่างตะลึงอยู่นานไม่มีการตอบสนอง ซูซีฟูรู้สึกถึงในใจมีไหม้กองหนึ่งกำลังลุกไหม้ ทันใดนั้นเขาก็ เอื้อมมือไปจับมือของโล่เฟยเอ๋อ หมุนตัวแล้วเดินจากไป

ในทางเดินเงียบสงบมาก โล่เฟยเอ๋อถูกลากโดยซูซีมู่ ทั้งสอง คนไม่พูดคุยอะไร ได้ยินเสียงโฮ้ร้องเบาๆเป็นครั้งคราว ออกมา จากห้องที่ประสิทธิภาพกั้นเสียงยอดเยี่ยม

เดินไปจนถึงสุดทางเดิน ซูซีฟูถึงหยุด เขาหยิบการ์ดจากกระเป๋า ของเขาออกมาหนึ่งใบ รูดบัตร จากนั้น

ผลักประตูเปิดออก ลากโล่เฟยเอ๋อเข้าไปในห้อง จากนั้นมีเสียง ปิดประตูดังปัง

หลังจากโยนโล่เฟยเอ๋อลงบนโซฟาซูซีปูก็ไปในน้ำแก้วหนึ่งบน บาร์ แล้วดีม
เขาไม่รู้จริง ๆ ว่าตัวเองเป็นอะไร เรื่องของผู้หญิงคนนี้เกี่ยวอะไร กับเขาเหรอ เขายืนมือเข้าไปยุ่งทำไม

หลังจากที่ดื่มน้ำในแก้วหมด ซูซีปูก็วางแก้วในมือลงบนบาร์ แรงๆ จากนั้นพูดกับโล่เฟยเอ๋ออย่างเย็นชา “คุณนั่งโง่พอแล้ว ก็ ออกไปเอง”

พูดประโยคนี้จบ ซูซีฟูก็ไม่ได้อยู่ต่อ ทิ้งให้โล่เฟยเอ๋ออยู่คนเดียว เดินออกจากห้องไป

เดิมทีซูซีปูเตรียมจากออกไปเลย พอเดินถึงหน้าประตูลิฟท์ถึง นึกขึ้นได้ เสื้อคลุมและของของเขายังอยู่ในห้องของลู่ยู่ เขาหยุด ไปหลายวิ จากนั้นก็เดินกลับไปที่ห้องของอยู่

ตอนที่เดินกลับไป ชายหญิงที่อยู่ด้านในกำลังพูดคุยกันอย่าง สนุกสนานคึกคัก อยู่มองเห็นเขาเดินกลับมา ก็พูดใส่ “ออกไปเดิน เล่นนานขนาดนี้ ฉันคิดว่านายหลงทางแล้ว

ซูซีฟู เงียบ เพียงแค่เดินไปถึงที่แขวนเสื้อผ้า ก็หยิบเอาเสื้อคลุม ของตัวเอง

ลู่ยู่เห็นการกระทำของเขา ก็รีบลุกขึ้น “ซูซีฟู ไม่ใช่มั้ง จะไป

อย่างนี้เลยเหรอ”
“มีธุระ” ซูซีปูพูดออกมาสองคำอย่างเย็นชา

ลู่ยู่มองเขาแวบหนึ่ง จากนั้นพยักหน้า “ในเมื่อมีธุระ ฉันก็ไม่รั้ง นายไว้ พรุ่งนี้ค่อยนัดกันใหม่”

“ค่อยว่ากัน” ซูซีฟูพูดคำสองคำนี้เบา ๆ จากนั้นเดินออกไปจาก

ห้อง

โล่เฟยเอ๋อหลังจากที่ซูซีฟูออกไป ก็ทนไม่ไหว นั่งร้องไห้ออก มาขึ้นโซฟา

สี่ปีมานี้ พวกเขาอยู่ด้วยกันอย่างอบอุ่น เธอเคยคิดว่ากู้ชิงหลัน ชอบเธอ เคยคิดว่าในใจของเขามีแค่เธอ เขาคุกเข่าขอถังหซิวฉี เป็นแฟนของเขา

เขาชอบคนที่โล่เฟยเอ๋อเกลียดมากที่สุด…

เขาพูดว่าเธอคิดเองเออเอง เขาพูดว่าไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ เลยสักนิด

โล่เฟยเอ๋อเธอยอมแพ้ได้หรือยัง

โล่เฟยเอ๋อร้องไห้จนแทบจะขาดใจ คนที่เธอชอบมาเต็มๆ ปี
ความรักทั้งหมดของเธอ

โล่เฟยเอ๋อร้องไห้นานมาก นานมากจนกระทั่งเสียงโทรศัพท์ใน กระเป๋าของเธอดังขึ้น ถึงหยุดร้อง

เธอปาดมือเช็ดน้าตาบนหน้า จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกจากใน กระเป๋า แล้วรับโทรศัพท์

เป็นหซิวหชูเฉียวโทรหาเธอ ถามว่าเธออยู่ที่ไหน ทำไมไม่ไปหา

เขา

โล่เฟยเอ๋อพูดจบประโยคจะกลับไปเดี๋ยวนี้ แล้วก็วางสาย

หลังจากที่เธอเก็บโทรศัพท์ใส่ในกระเป๋าแล้ว เธอถึงนึกขึ้นได้ ว่าที่นี่คือห้องของผู้ชายคนนั้น

ผู้ชายคนนั้นปรากฏตัวกะทันหัน ขัดขวางไม่ให้ถังหซิวฉีตบเธอ ช่วยเธอรังแกถังหซิวฉีกลับอย่างโหดร้าย จากนั้นเขาก็พาเธอมา ถึงที่นี่…

แม้แต่ชื่อของเขาเธอก็ยังไม่รู้ กลับช่วยเธอไว้ตั้งสองครั้ง

นึกคําพูดของเขาก่อนจากไปขึ้นได้ ดวงตาของโล่เฟยเอ๋อมอง ด้านล่าง
หลังจากนั่งนิ่งอยู่นาน เธอก็เปิดกระเป๋า หยิบกระดาษแผ่นหนึ่ง และปากกาหนึ่งแท่งออกมา

บนกระดาษ แต่ละเส้นแต่ละขีดเขียนสามคำ ขอบคุณคุณหยุด อยู่ชั่วครู่ เธอก็เขียนชื่อของตัวเองลงอีก

เธอไม่รู้ว่ากระดาษนี้จะถูกบริกรของห้องเก็บเป็นขยะไปทิ้งหรือ ไม่ แต่เธอยังคงเอามันวางไว้ แก้วบนบาร์

หลังจากทําทุกอย่างเสร็จเรียบร้อย โล่เฟยเอ๋อถึงออกไปจาก

ห้อง

ตอนที่ออกไป ประตูห้องข้างๆเปิดออกพอดี มีชายหญิงหลายคน เดินออกมาจากด้านในห้อง

โล่เฟยเอ๋อมองแค่แวบเดียว ก็รีบวิ่งเข้าไปในลิฟต์

เธอไม่รู้ว่า ลู่ยู่อยู่ท่วมกลางคนเหล่านั้นพอดี เห็นโล่เฟยเอ๋อออก มาจากห้องของซูซุมู่ อารมณ์บนหน้าของลู่ยู่ อันดับแรกคือตะลึง ต่อมาคือตกใจ จากนั้นคือไม่น่าเชื่อ

หลังจากอารมณ์ตกใจทั้งหมดหายไปแล้ว เขาก็ส่งคนอื่นกลับ จากนั้นหยิบโทรศัพท์ออกมาจากระเป๋า โทรหาซูซีฟู