บทที่ 13ซูซีฟูที่ภูมิใจ

บทที่ 13 ซูซีฟูที่ภูมิใจ

โล่เฟยเอ๋อมาทำงานในวันถัดไป ก็จำขึ้นมาได้ว่าเธอลืมถุงไว้บน รถของซูซีฟู

“ฉันลืมถุงไว้ได้ยังไงเนี่ย” โล่เฟยเอ๋อตบหน้าผากตัวเองอย่าง โมโห

หซิวหชูเฉียว มองเธออย่างประหลาดแล้วถามว่า “มีอะไรเหรอ?”

“ฉันลืมภาพออกแบบที่ต้องส่งให้หัวหน้าทีมวันนี้ไว้บนรถ” โล่ เฟยเอ๋อคิดอยากจะร้องไห้ต่อ

“ลืมไว้บนรถแท็กซี่เหรอ?” หซิวหชูเฉียวถาม

โล่เฟยเอ๋อส่ายหัว “ไม่ใช่รถแท็กซี่ แต่เป็นรถคนอื่น

หซิวหชูเฉียวแนะนำว่า “ถ้าอย่างนั้นเธอก็โทรศัพท์หาตนนั้นสิ แล้วก็ถามไง”

“ไม่มีเบอร์โทรศัพท์เขาอะ” โล่เฟยเอ๋ออยากจะร้องไห้ ถ้าเธอมี เบอร์โทรศัพท์ของเขา ก็เธอคงโทรหาเขาแล้ว
“เอ่อ…..” หวหวเฉียวหยุดครูหนึ่ง แล้วก็พูดว่า “หรือว่าเธอจะ ลองคุยกับหัวหน้าไหมล่ะ

คุยกับหลิน ? โล่เฟยเอ๋อไม่คิดว่าวิธีนี้จะดีสักนิด ต้องรู้ว่าหลิน ยี่พยายามที่จะหาเรื่องจากเธอ

วิธีที่ดีที่สุดคือการไปหาผู้ชายคนนั้นแล้วไปเอาภาพออกแบบ ก่อนไปทํางาน

เธอพบเขาครั้งล่าสุดที่ฝ่ายบุคคล บางทีเธออาจจะไปหาเขาที่ ฝ่ายบุคคล

คิดได้อย่างนั้น โล่เฟยเอ๋อก็รีบบอกกับหวหวเฉียว ว่า ห เฉียว ฉันไปก่อนนะ แล้วก็เดินจากไป

เนื่องจากเมื่อวานนี้ซูซีปูบอกกับโจวเฉิงว่าให้มารับเขาตอนเจ็ด โมงเช้าของวันถัดไป ดังนั้นหกโมงห้าสิบนาทีในตอนเช้า โจวเฉิ งก็มารออยู่หน้าบ้านพักของซูซี แล้ว

เจ็ดโมงตรง ซูซี ก็ออกมาจากบ้านพักตรงเวลา และที่แตกต่าง จากปกติคือ วันนี้ในมือของเขามือถุงเพิ่มมาอีกหนึ่งใบ

ไม่นาน โจวเฉิงก็พบว่าถุงใบนี้นั้นคุ้นเคย
นี่… ไม่ใช่ถุง คุณโล่ลืมไว้บนรถเมื่อวานนี้หรอกเหรอ? เขายัง สงสัยว่าทำไมเมื่อวานถึงไม่เห็นถุง ที่แท้ประธานซูเป็นคนเอาไป

เขาจำได้ว่าเมื่อวานนี้ยังถามประธานซูอยู่เลยว่าจะทำยังไงกับ ถุงของคุณโล่ ประธานซูยังแกล้งทำเหมือนไม่สนใจอยู่เลย โจว เฉิงไม่เขาใจ

“ประธานซู ไปบริษัทใช่ไหมครับ?”

“ไปดี้…” เสียงของซูซีฟูเงียบลงทันที เขาไม่ทันคิดก็พูดว่าจะไป บริษัทดี้ก้วนได้ยังไง?

ซูซี ขมวดคิ้วเล็กน้อย แล้วก็พูดว่า “ไปบริษัท

“ครับ” โจวเฉิงสตาร์ทรถ

ซูซีฟูมองผ่านหน้าต่างไปที่ทิวทัศน์ที่ผ่านไปทางด้านหลัง ไม่รู้ ว่ากำลังคิดอะไรอยู่

จนกระทั่งตอนที่ใกล้จะถึงบริษัท ซูซีปูพูดขึ้นทันทีว่า “ไปบริษัท ดี้ก้วน”

ไปบริษัทดี้ก้วน? โจวเฉิงตะลึงไปไม่กี่วิ จากนั้นก็ตอบสนองต่อประธานซูของพวกเขาโดยไปที่บริษัทก้วนเพื่อเอาถุงไปให้

โล่เฟยเอ๋อ

หรือว่าเมื่อกี้ที่ประธานซูตอบว่า “ไปดี้’ จริงๆแล้วอยากจะตอบว่า ไปบริษัท ก้วน’?

โจวเฉิงแอบมองซูซีจากกระจกมองหลัง เดาใจเขา

ประธานซู คุณหยิ่งจริงๆ

รอยยิ้มที่มุมปากของโจวเฉิงค่อยๆกว้างขึ้น ยิ้มไม่ได้กี่วินาที

สายตาที่เฉยเมยก็กวาดมองมาทางเขา

โจวเฉิงรีบหุบยิ้มบนในหน้า หลังจากนั้นก็หมุนพวงมาลัย เลี้ยว

รถที่สี่แยกข้างหน้า ตรงไปยังบริษัทก้วน

แต่เดิมใช้เวลามากกว่าครึ่งในชั่วโมงจากวิลล่าหลันถึงไปบริษัท ซูซื่อ และอีกครึ่งชั่วโมงจากรถติดบนถนนที่จะไปยังบริษัทดี้ก้วน

ตอนที่ไปถึงบริษัทดี้ก้วน ก็แปดโมงครึ่งแล้ว

สีหน้าของซูซี เมื่อมองออกไปนอกรถ เห็นได้ชัดว่าไม่ค่อยดีนัก
โจวเฉิงรู้ว่าประธานซูตอนนี้อารมณ์ไม่ดีนัก ก็ไม่ส่งเสียงอย่าง เชื่อฟัง หลีกเลี่ยงการเกิดปัญหา

ประมาณหนึ่งนาทีต่อมา ซูซีฟูพึ่งจะพูดขึ้นว่า “นายไปถุงนี่ไปส่ง

ปะ”

“ครับ” โจวเฉิงรับถุงจากมือของซูซีฟูที่ส่งมาให้ หลังจากนั้นก็ลง จากรถ เดินตรงไปบริษัทดี้ก้วน

หลังจากโล่เฟยเอ๋อไปถึงที่บริษัท ก็รีบวิ่งไปที่ฝ่ายบุคคลเพื่อ ตามหาซูซีฟู

เธอถามคนไปไม่น้อย และเจอสำนักงานจำนวนไม่น้อย ก็ยังหา ซูซี.ไม่เจอ

ใกล้จะแปดโมงสี่สิบ เธอต้องกลับไปที่แผนกออกแบบ

“เฮ้…..หลินยี่กลัวว่าจะพลาดโอกาสที่จะด่าเธอย่างรุนแรง”

โล่เฟยเอ๋อถอนหายใจ ยืนขึ้น เตรียมที่จะเข้าไปในห้องทำงาน ของหลินยี่

พึ่งจะลุกขึ้น ก็มีคนเรียกเธอ “เฟยเอ๋อ มีคนมาหาเธอ”
มีคนมาหาเธอ? โล่เฟยเอ๋อหยุดนิ่งไปครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็หัน หลังมองไปที่ประตูสำนักงาน มองเห็นโจวเฉิงยืนอยู่ตรงนั้นพอดี

โล่เฟยเอ๋อประหลาดใจอยู่ครู่หนึ่ง หลังจากนั้นก็เดินไปหาอย่าง รวดเร็ว “คุณ… มาได้ยังไงคะ?”

“เอานี่มาให้คุณครับ” โจวเฉิงส่งถุงที่อยู่ในมือให้กับโล่เฟยเอ๋อ

“แฟ้มภาพของฉัน!” ซูซีฟูหยิบถุงที่รับมาด้วยความแปลใจ แล้วก็ ขอบคุณโจวเฉิง “ขอบคุณค่ะ ของในนี้สำคัญกับฉันมาก

โจวเฉิงส่ายหัว “ไม่ต้องขอบคุณผมหรอกครับ ประธานซูช่วยเก็บ ไว้ให้คุณ และประธานซูให้ผมมาส่งให้คุณ” โจวเฉิงไม่ลังเลที่จะ ช่วยประธานซู

ประธานซู? เป็นเขา? โล่เฟยเอ๋อตกใจ แล้วพูดว่า “งั้นฉันรบกวน คุณไปขอบคุณประธานซูแทนฉันด้วยนะคะ”

“หรือว่าคุณโล่จะไปขอบคุณประธานซูด้วยตัวเองครับ” โจวเฉิง ตอบด้วยรอยยิ้ม
โล่เฟยเอ๋อรู้ว่าพวกเขาช่วยเธอครั้งแล้วครั้งเล่า เธอควรจะ ขอบคุณเขาดีๆ แต่ว่าเธอไม่มีข้อมูลการติดต่อ สามครั้งที่เธอเจอ โดยบังเอิญ แล้วเธอจะขอบคุณด้วยตัวเองได้อย่างไรล่ะ? ก็พูด ขึ้นว่า “ฉันก็อยากจะขอบคุณประธาน ด้วยตัวเองเหมือนกันค่ะ แต่ว่าไม่มีข้อมูลการติดต่อของเขาค่ะ

เสียงพูดของโล่เฟยเอ๋อเบาลง โจวเฉิงพูดขึ้นทันที “ผมจะให้ เบอร์โทรศัพท์ของประธานซูกับคุณครับ” (โจวเฉิง จะทรยศท่าน ประธานจริงๆเหรอ?)

“อือ ค่ะ” โล่เฟยเอ๋อหยักหน้า

โจวเฉิงไม่กล้าที่จะมอบนามบัตรของซูซีฟู ให้กับโล่เฟยเอ๋อแค่ หยิบปากกาแล้วเขียนเบอร์โทรศัพท์ส่วนตัวของซูซีฟูให้กับโล่ เฟยเอ๋อ “คุณโล่ครับ นี่เป็นเบอร์ของประธาน คุณสามารถติดต่อ เขาโดยตรงได้เลยครับ”

“ขอบคุณค่ะ”มุมปากของโล่เฟยเอ๋อโค้ง และรับบันทึกจากมือ ของโจวเฉิง

“ไม่เป็นไรครับ คุณโล่ ผมยังมีธุระขอตัวก่อนนะครับ” โจวเฉิง ผงกหน้าผากให้กับโล่เฟยเอ๋อ แล้วก็เดินจากไป

โจวเฉิงพึ่งเดินไป หลินก็มาพอดี
“การออกแบบล่ะ? ฉันบอกเธอไปแล้วไม่ใช่เหรอ ว่าก่อนเข้างาน วันนี้ ฉันจะต้องได้ดู?

“ขอโทษค่ะ ฉันลืมส่งไปที่ห้องทำงานของคุณ” โล่เฟยเอ๋อหยิบ แฟ้มภาพออกมาจากระเป๋าในขณะที่ขอโทษไปด้วย เปิดออก นำ ภาพออกแบบที่อยู่ข้างในออกมส่งให้กับหลิน

“เธอ….” เดิมทีหลินยี่อยากจะด่าโล่เฟยเอ๋อ สุดท้ายก็ต้อง ปิดปาก ไม่ได้พูดอะไร หยิบภาพออกแบบแล้วเดินไป

มองด้านหลังของหลินที่เดินจากไป โล่เฟยเอ๋อค่อยๆโล่งใจ หลังจากนั้นก็ก้มมองโน้ตที่อยู่ในมือ

เธอจ้องมองเป็นเวลานาน นานจนตัวเลขที่อยู่บนโน้ต ถูกเธอจำ จนขึ้นใจแล้ว หลังจากนั้นก็เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมา กดตัวเลข แล้วโทรออก…..