ตอนที่ 5 รอยเลือดบนเตียง

ปวดหัว.. ในขณะที่ขยี้ตา เพ็ญนีติ์ค่อยๆรู้สึกตัว แต่ทุกสิ่ง ทุกอย่างที่เธอลืมตาเห็นนั้นทำให้เธอสับสนเล็กน้อย หัว สมองที่ขาวโพลนนั้นค่อยๆได้สติกลับคืนมา

ไม่ใช่อ่ะ ทำไมทุกอย่างดูแปลกตาไปหมด เธอนึกถึงเรื่องเมื่อคืน…

เพ็ญนีติ้ลุกดีดตัวขึ้นมา ผ้าห่มที่ปกปิดร่างกายนั้นลื่นหลุด “อ๊าาาาาา” เพ็ญนีติ์ร้องตะโกนเสียงแหลม เธอมีอาการ ปวดศีรษะ นี่คงเป็นผลจากอาการเมาค้าง แต่เรื่องนี้ไม่ได้ หนักหนาเท่าไหร่ ที่ร้ายแรงก็คือหลังจากที่เธอตื่นขึ้นมา ได้พบว่าตัวเองนอนเปลือยอยู่ในห้องที่ไม่คุ้นเคยกับเตียง แปลกๆ อีกอย่าง.. หลังจากที่เธอเลิกผ้าห่มออก บนเตียงมี รอยเลือดแห้งกรังอยู่หนึ่งหย่อม

รอยเลือดนั้นทำให้เธออดที่จะคิดฟุ้งซ่านไม่ได้ หรือว่า เธอ.. เธอเสีย เสียตัวไปแล้ว!

โอ้ พระเจ้า เมื่อเธอนึกถึงตอนนั้น เพ็ญนีตี้รู้สึกว่าเลือด ภายในสมองสูบฉีดอย่างรวดเร็ว “อ๊ะ อ๊ะ อ๊ายยยย”เพ็ญนีติ์ ยังคงกรีดร้องไม่หยุด แต่ภายในห้องนี้ ไม่มีผู้ใดที่จะตอบ กลับเธอ

ทางโรงแรมนั้นกั้นผนังเก็บเสียงอย่างดี ห้องพักระดับนี้ สามารถเพลิดเพลินกับภาพยนตร์เกรดเอได้โดยที่ไม่ต้องกลัวว่าจะมีเสียงรบกวนผู้คนถึงห้องข้างเคียง

หลังจากตะโกนกรีดร้องอยู่หลายครั้ง เพ็ญนีติ์จึงพบว่าตัว เธอนั้นถูกทิ้งลืม ไม่มีใครที่ไหนมาสนใจเธอ เธอร้องตะโกน ของเธอไปตั้งเท่าไหร่ ภายในห้องยังคงเงียบสนิท

ปุริม เป็นเขา

เขาคง’นึกไม่ถึงว่าจะได้ลิ้มลองเธอเป็นครั้งแรก ครั้งแรก ของเธอเชียวนะ แต่สิ่งที่ทำให้เธอหงุดหงิดมากยิ่งขึ้นไปอีก ก็คือการที่เธอกลับจำไม่ได้เลยแม้แต่น้อย กระทั่งไม่รู้ว่าตัว เองนั้นทําอะไรลงไปบ้าง

หดหู่มาก โคตรหดหู่ใจเลย ความหดหู่ของเธอนั้นแทบ อยากจะฆ่าคน

ไม่ได้การ เธอต้องไปหาปุริม เธอไม่สามารถพลาดท่าเสีย ทีฟรีๆอย่างนี้ได้ แต่ทว่าเธอไม่ทันได้คิด…

ช้าก่อน ภาพในหัวเธอทุกสิ่งในคืนนั้นเริ่มขึ้นอย่างรวดเร็ว เหมือนว่าเธอขอร้องให้เขาพามา อีกอย่างเธอยังขอเขาดื่ม เหล้า แต่ว่าหลังจากทีดีมไปแล้วล่ะ?

เธอจําอะไรไม่ได้สักอย่าง

อ่า เรื่องนี้จะไปกล่าวโทษปุริมก็ไม่ได้ เธอเองก็ผิด แต่ว่า…

แต่ว่าเธอไม่ได้เต็มใจนี่นา ครั้งแรกของเธอเลยนะ ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโห

เสื้อผ้าของเธอนั้นยังคงอยู่ พับซ้อนไว้อย่างสะอาดสะอ้าน อยู่ข้างๆหมอน เธอลุกขึ้นมาสวมใส่เสื้อผ้าด้วยความงุ่นง่าน ใจ ปุริม เธอจะต้องไปหาเขา

ยังดีที่เธอยังจําชื่อของเขาได้ ยังจำรถ BMW คันสีดำ ปราดเปรียวของเขาได้

เมื่อก้าวออกจากโรงแรม ฟ้าก็ยังคงเป็นสีฟ้า ผู้คนก็ยังคง พลุกพล่าน ความเจริญรุ่งเรืองของมหาวิทยาลัยดรัลก็ยัง เฉิดฉาย เหมือนไม่มีอะไรเปลี่ยนแปลง แต่แท้จริงนั้นทุก อย่างได้เปลี่ยนไปแล้ว

เธอเสียตัวแล้ว

เมื่อคิดถึงเรื่องที่น่าหดหู่ใจ จิตใจของเธอก็เหี่ยวเฉาไม่มี อารมณ์จะโกรธ

ชั่วโมงนี้เธอควรจะต้องเข้าชั้นเรียน เหลืออีกเพียงสอง เดือนเธอก็จะจบการศึกษาแล้ว แต่เธอนั้นไม่อยากที่จะไป มหาวิทยาลัยเลยจริงๆ ไม่อยากไปเลยแม้แต่น้อย

เธอไม่อยากที่จะพบจำรูญ ชีวิตนี้ไม่อยากที่จะพบเจอเขา อีก

ในขณะที่เธอเตะก้อนหินเดินอย่างไร้จุดหมาย โทรศัพท์ มือถือของเธอก็ดังขึ้น
ใจของเธอว้าวุ่น เธอไม่อยากรับสายเลยจริงๆ เธอกลัวจะ เจอคนรู้จักที่คุ้นเคย เธอเสียตัวไปแล้ว เธอไม่ใช่เด็กสาวอีก ต่อไปแล้ว

เธอในตอนนี้ เรียกได้ว่าเป็นหญิงสาวเต็มตัวแล้ว

โทรศัพท์มือถือยังคงดังอย่างไม่หยุดหย่อนภายในกระเป๋า ของเธอ เธอมุ่นขมวดคิ้ว เมื่อวานเธอแน่ใจว่าปิดโทรศัพท์ มือถือไปแล้วนี่นา ต้องเป็นนายปุริมที่เปิดโทรศัพท์มือถือ ของเธอแน่ๆ น่ารําคาญนัก เจ้าคนสารเลว

เธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาอย่างโมโห สายตามองไปยังเบอร์ โทรศัพท์ที่ไม่คุ้นเคย ต้องเป็นปุริมแน่นอน เพ็ญนีตึกดรับ สายอย่างไม่คิด “ปุริม คุณได้ครั้งแรกของฉันไป คุณต้องรับ ผิดชอบฉัน”

เธอตะโกนอย่างบ้าคลั่ง เธอไม่สนว่าจะตามจีบหรือไม่ อย่างน้อยที่สุดเขาก็ควรพูดอะไรกับเธอสักประโยค แต่ชาย สารเลวนั่นนึกไม่ถึงว่าจะหายไปโดยไม่พูดอะไรสักคำ

เงียบ… ในช่วงเวลาแห่งความเงียบ ความรู้สึกที่เงียบงัน ทำให้ภายในใจเธอบ้าคลั่งขึ้นมาอย่างฉับพลัน ผ่านไปสักครู่ หนึ่ง ก็มีเสียงทุ้มต่ำของชายที่คุ้นเคยตอบกลับมา “เพ็ญนีติ์ ผมเอง”

ลองเดาสิ ว่าใคร?