ตอนที่ 20 รอเธอตลอดทั้งคืน

กลัวจริงๆว่าปริมจะเรียกเธอเข้าไปอีก แต่เหนือความคาด หมาย เขากลับไม่ได้เรียกเธอ เพียงแค่หลังจากที่ดื่มไวน์ แดงหมดขวดเขาก็จากไปอย่างเงียบๆ เมื่อตอนที่พบว่าเขา หายตัวไป เธอยังเข้าใจว่าเขาไปที่ห้อง VIPแล้ว

งานยุ่งมากจริงๆ เพ็ญนีตี้เชียร์ขายเบียร์ด้วยความ อุตสาหะ ใช้แรงกายตนทำงานแลกเงินอย่างไม่ละอาย จน ในที่สุดก็ถึงเวลาเลิกงาน เธอเหนื่อยจนแข้งขาอ่อนไปหมด เธอเดินไปเดินมาอยู่ทั้งคืน ขาของเธอยังบาดเจ็บอยู่ และ ได้กินแค่ยาแก้อักเสบธรรมดาๆไปเท่านั้น

เธอเดินเหน็ดเหนื่อยออกมาจากคลับ สายลมอ่อนๆในคืน ฤดูร้อนแสนเย็นสบายพัดผ่านร่างกาย เธอชอบสายลมแบบ นี้ที่สุด ดีกว่าเครื่องปรับอากาศในคลับเสียอีก สบายและ สดชื่น

ดึกขนาดนี้คงจะไม่มีรถประจำทางแล้ว เพ็ญนิติ์มองอย่าง มีความหวังว่าจะเจอรถแท็กซี่อย่างเร็วที่สุดเท่าที่จะเป็นไป ได้ แต่ ณ จุดที่จอดรถมีรถBMWคันสีดำขับออกมาอย่าง กระทันหัน เธอมองเพียงแวบเดียวก็รู้สึกมีบางอย่างคุ้นเคย

หรือว่าจะเป็นปริม?

เธอไม่ได้หันไปมองรถคันนั้น เพียงแค่หวังว่าจะมีรถ แท็กซี่เข้ามาเร็วๆ
แต่ไม่มีเลย ในคืนที่มืดสนิท แสงนีออนส่องประกาย ภาพลวงตาของความมึนเมา แต่แม้กระทั่งรถแท็กซี่สักคันก็ ไม่มีผ่านมา

รถBMWขับมาถึงข้างกายเธออย่างช้าๆ ชายหนุ่มในรถ ปรับกระจกลง เสียงทุ้มต่ำของชายหนุ่มดังขึ้นในค่ำคืนที่ เงียบสนิท “ขึ้นรถ

เขาเป็นใคร? มาบอกให้เธอขึ้นรถเธอก็ต้องขึ้นเหรอ?

เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเธอเลย ในคืนนั้นถ้าหากไม่ใช่ เพราะการนอกใจของจำรูญ เธอก็คงจะไม่มีทางสนใจเขาได้ เลย

“ขึ้นรถ” ชายหนุ่มยังคงพูดด้วยเสียงต่ำที่นุ่มนวลและ ชัดเจน

ภายในคลับมีคนเดินออกมาอย่างต่อเนื่อง ทุกคนที่เห็น ฉากนี้ต่างก็ประหลาดใจ จนกระทั่งเพ็ญนีตี้ได้ยินเสียง ซุบซิบ เป็นสาวคนที่เคยเชียร์ขายเหล้าXOก่อนหน้านี้เข้า มาพูดกระซิบกระซาบกับเพ็ญนิติ์ “ธานี พวกเธอรู้จักกันเห รอ?”

“ไม่รู้จัก เธออย่าพูดจามั่วๆน่า” เพ็ญนีติ์ยิ้มอย่างรู้สึกไม่ ค่อยดี “ส้มจ๊ะ สามารถช่วยไปส่งฉันได้ไหม”

“เอ่อ…..” ส้มเหลือบมองที่BMWอันหรูหราของปุริมอย่าง

ลังเล ซึ่งหมายความว่าต้องการปฏิเสธเธออย่างชัดเจน
เพ็ญนีตี้เกิดโมโหขึ้นมาจริงๆ ปุริมทำร้ายเธอทำไมนักหนา เห็นท่าทางที่ลำบากใจของส้มแล้ว เธอจึงกดเสียงต่ำลง “ไม่ต้องหรอก เธอไปเถอะ”

เมื่อได้ยินคำว่าไม่เป็นไรของเธอ ส้มเหมือนกับถูกปลด ปล่อยแล้วรีบหายไปราวกับติดปีก

คนที่ออกมาเห็นเหตุการณ์ค่อยๆจากไปทีละคนๆ เพ็ญนี ติ์ไม่ได้รอแท็กซี่อีกต่อไป ให้ตายสิ ดูเหมือนเธอจะโชคร้าย เป็นพิเศษเมื่อเจอกับปริม

ยิ่งเดินเท่าไหร่ ขาที่บาดเจ็บก็ยิ่งปวดมากขึ้นเท่านั้น โคม ไฟสีเหลืองริมทางส่องมายังบนร่างเธอ ในขณะที่กำลังเดิน ตัวคนเดียวในค่ำคืนที่เงียบสนิท เพียงเสียงรถยนต์ที่แล่น ผ่านมาในบางครั้งและยังทำให้เธอโดดเดี่ยวมากยิ่งขึ้น

ข้างกายเธอ รถคันนั้นขับตามติดเธออย่างใกล้ชิดมา ตลอดทาง เธอคงวิ่งหนีไม่พ้นรถคันหรูของเขา เลยได้แต่ ปล่อยให้เขาขับรถตามเธอ

สายตาเธอกำลังเห็นแท็กซี่คันหนึ่งขับผ่านมา เพ็ญ นีตี้รีบกวักมือเรียก แท็กซี่จึงชะลอช้าลง แต่ในตอนที่ เห็นBMWคันข้างๆเธอ ก็เร่งความเร็วขึ้นและขับจากไป เหมือนไม่ได้มีความคิดที่จะหยุดจอดเลยแม้แต่นิด

เพ็ญนีตี้ไม่สามารถทนได้อีกต่อไป เมื่อรถจอด จึงพุ่ง เข้าไปตะโกนใส่ชายหนุ่มที่หน้าต่างรถ “คุณผู้ชาย ตอน นี้ไม่ใช่ว่าฉันไปรบกวนคุณนะ เป็นคุณต่างหากที่เข้ามารบกวนฉัน” ถ้าเขายังขับรถตามเธออยู่อย่างนี้ ถึงแม้ว่าจะมี แท็กซี่ขับผ่านมาก็ไม่สามารถรับโดยสารเธออยู่ดี เพราะ เข้าใจว่าเป็นคู่หนุ่มสาวที่กำลังทะเลาะกัน

แต่ระหว่างเธอกับเขา ในความเป็นจริงก็เป็นแค่คนที่เดิน สวนกัน ก็มีแค่ครั้งนั้นที่เธอไม่ทันระวังขึ้นรถผิดคัน แต่ครั้งนี้ เธอไม่คิดอย่างนั้น/เธอไม่ต้องการมันอีกแล้ว

“ขึ้นรถ” ชายหนุ่มพูดอีกครั้ง ในน้ำเสียงแฝงไปด้วยความ เผด็จการที่ไม่สามารถอธิบายได้